De Avonturen Van Arthur En Laura

De heg

Het is de stilte die me het meeste raakt. Niet het soort stilte dat rust geeft, maar een zware, aanwezige stilte die in de gordijnen kruipt en in de kieren van de houten vloer blijft hangen. Het is nu twee jaar geleden dat Martha insliep. Zo rustig als ze ging, zo luidruchtig is haar afwezigheid nu.

Ik loop door de gang en mijn hand raakt uit gewoonte de leuning aan op de plek waar zij altijd even steunde. De kamers zijn nog precies zoals ze waren, gevuld met spullen die we samen hebben uitgezocht, maar de ziel is eruit. Ik ben een schim in mijn eigen huis geworden, een verzameling gewoontes zonder doel.

Vandaag besloot ik eindelijk die overwoekerde heg in de voortuin aan te pakken. Niet omdat het me wat uitmaakte hoe het eruitzag, maar omdat ik de muren op me af voelde komen. En daar, terwijl ik met de oude heggenschaar worstelde, zag ik haar voor het eerst. Laura.

Ze liep voorbij, bleef even staan en keek me aan met een blik die niet de gebruikelijke deernis van de buren bevatte.

"Heeft u hulp nodig, meneer?" vroeg ze. Haar stem was helder, bijna te scherp voor de doffe wereld waarin ik me de laatste tijd bevind.

Mijn handen trillen niet door de kou, ook al staat de wind strak op de voorgevel. Het is de nasleep van de nacht. Ik had de resterende oxazepam van Martha gevonden, ergens achterin het medicijnkastje, en de verleiding om de wereld even in watten te hullen was te groot geweest. Gecombineerd met een flinke laag malt whisky voelde ik me vanochtend alsof ik van glas was gemaakt.

Ik sta daar in de tuin, de heggenschaar in mijn handen voelt onnatuurlijk zwaar, als een wapen tegen een vijand die ik niet kan verslaan. De heg is een puinhoop, net als mijn hoofd. Ik voel die bekende, doffe druk achter mijn ogen—het verlangen om gewoon weer te gaan liggen en de gordijnen dicht te trekken voor de komende drie dagen.

"Heeft u hulp nodig, meneer?"

De stem snijdt door mijn roes heen. Ik kijk op en zie haar staan bij het hek. Laura. Ze is jong, veel te jong voor deze buurt, ik schat haar een jaar of zestien, met een blik die dwars door mijn façade van 'zielige weduwnaar' heen lijkt te kijken. Ze ziet de zweetdruppels op mijn voorhoofd ondanks de kou, ze ziet waarschijnlijk de lichte waas in mijn ogen.

Ik slik de bittere smaak van gal en alcohol weg en probeer mijn rug te rechten, maar de wereld kantelt een fractie. "Het gaat wel," lieg ik, terwijl ik de schaar net iets te stevig vastgrijp. "Gewoon... een beetje achterstallig onderhoud."

Ze komt een stap dichterbij, zonder uitnodiging, en legt haar hand op het koude ijzer van het hek. "U ziet eruit alsof u elk moment kunt omvallen," zegt ze direct, bijna brutaal. Er zit een soort opwinding in haar stem die me ongemakkelijk maakt, maar tegelijkertijd... het is de eerste keer in twee jaar dat iemand niet tegen me praat alsof ik van porselein ben.

Ik zou haar moeten wegsturen. Ik zou moeten mompelen dat ik het zelf wel red en dan naar binnen wankelen om de deur op slot te draaien. Maar de oxazepam heeft de scherpe randjes van mijn trots weggevreten. De wereld voelt vloeibaar, en zij is het enige dat solide lijkt op dit moment.

"Ga je gang," zeg ik schor, en ik reik haar de heggenschaar aan. Onze vingers raken elkaar kort aan; de hare zijn warm, de mijne voelen aan als ijspegels.

Terwijl ze de eerste dikke takken met een agressieve efficiëntie te lijf gaat, blijf ik daar maar wat staan, onhandig, als een toeschouwer bij mijn eigen verval. Ze werkt hard. De fysieke inspanning brengt een gezonde kleur op haar wangen, iets wat in schril contrast staat met de bleke muren binnen in mijn huis.

"U bent Arthur, toch?" vraagt ze, zonder haar ritme te onderbreken. Het metaal van de schaar klikt ritmisch. Klik-klak. Klik-klak. "Ik woon drie huizen verderop. Laura."

"Ja," antwoord ik, mijn stem klinkt vreemd in mijn eigen oren. "Arthur. Hoe weet je mijn naam?"

Ze stopt even en veegt een lok haar uit haar gezicht. Ze kijkt me aan met een glimlach die net iets te lang aanhoudt. "Mensen praten, Arthur. De eenzame man in het grote huis. De man die nooit bezoek krijgt sinds zijn vrouw... nou ja, je weet wel."

Ik voel een steek van irritatie, maar ook een perverse vorm van opluchting. Eindelijk iemand die de olifant in de kamer bij de naam noemt. "Ze praten dus over de dorpsgek die zijn eigen tuin laat overwoekeren."

"Nee," zegt ze, en ze zet weer een stap dichterbij, de schaar nu ontspannen langs haar lichaam. "Ze praten over een man die vasthoudt aan een verleden dat hem langzaam verstikt. En ik dacht: misschien heeft die man wel behoefte aan iets... nieuws. Iets dat leeft."

Ik kijk naar haar, naar de manier waarop ze daar staat, zo volstrekt ongegeneerd in mijn ruimte. De drank en de pillen zorgen ervoor dat ik niet wegkijk. "En wat denk jij dat ik nodig heb, Laura? Behalve een kortere heg?"

Ik voel een lichte huivering over mijn rug lopen die niets met de kou te maken heeft. Ze daagt me uit. Ze staat daar met die schaar in haar hand, een werktuig dat bedoeld is om te snoeien, om weg te snijden wat dood is, en ze kijkt me aan alsof ik het volgende project ben.

"Een kortere heg is een begin," zegt ze, haar stem nu een octaaf lager, bijna een fluistering die de afstand tussen ons overbrugt. "Maar je hebt meer nodig dan dat. Je hebt iemand nodig die de ramen openzet. Iemand die de geur van die oude pillen en stilstand uit je kleren jaagt."

Ik zet een stap naar voren, de roes in mijn hoofd geeft me een roekeloos soort moed. Ik sta nu zo dichtbij dat ik de geur van haar zweet en de frisse buitenlucht kan ruiken. Het is overweldigend na twee jaar alleen maar de geur van stof en lavendelzeep van Martha te hebben ingeademd.

"Je bent brutaal voor een meisje uit de buurt," zeg ik, en ik merk dat mijn blik onwillekeurig naar haar lippen afdwaalt. "Denk je dat je zomaar even mijn leven kunt binnenwandelen en de boel kunt verbouwen?"

Laura lacht, een kort, droog geluidje. Ze legt een hand op mijn borst, precies daar waar mijn hart veel te snel tekeergaat tegen mijn ribben. Haar handpalm voelt verzengend heet door de stof van mijn T-shirt. "Ik denk dat je het prachtig vindt," zegt ze, terwijl ze haar nagels een

heel klein beetje in de stof zet. "Ik zie het aan je ogen, Arthur. Je bent doodsbang, maar je bent ook voor het eerst in jaren weer echt wakker."

Mijn ademhaling stokt. De pillen zorgen ervoor dat ik de morele bezwaren die ik zou moeten voelen, niet kan vinden. Het enige wat ik voel is de hitte van haar hand en de elektrische spanning die tussen ons in de lucht hangt als statische elektriciteit voor een storm.

Ik pak haar pols vast. Niet hard, maar stevig genoeg om te laten zien dat ik nog steeds de controle heb—of dat ten minste probeer te veinzen. "Wat wil je echt, Laura? Waarom ben je hier?"

Ze trekt haar pols niet terug. Integendeel, ze leunt nog een stukje verder naar voren, tot haar lippen de mijne raken. "Ik wil zien hoe ver je bereid bent te gaan om weer iets te voelen," fluistert ze.

De heg is strak, de takken liggen als gesneuvelde soldaten op het trottoir, maar ik kan mijn ogen niet van het meisje afhouden. Nu ze klaar is en de schaar heeft laten zakken, neem ik haar pas echt in me op. De middagzon staat hoog en de hitte van de zomer brandt op mijn huid, maar de hitte die van haar afkomt is vele malen verzengender.

Ze is een brunette, haar lange, golvende haar valt in een wilde waterval over haar schouders. Ze heeft zo’n klein, brutaal wipneusje dat haar iets onschuldigs geeft, maar de rest van haar verschijning schreeuwt om het tegenovergestelde. Ze is zwaar en verleidelijk opgemaakt; haar lippen glanzen vochtig en haar ogen zijn donker aangezet, alsof ze recht in mijn smerigste gedachten kijkt.

Mijn blik glijdt naar beneden en ik slik moeizaam. Ze draagt een zwart, kunstleren minirokje dat zo strak om haar heupen zit dat het elke welving van haar achterwerk accentueert. Daarboven draagt ze een flinterdun, glimmend roze topje, een gecropt model dat eindigt vlak onder haar borsten. Het is diep uitgesneden, zo diep dat haar stevige tieten er bijna uit lijken te barsten bij elke beweging die ze maakt. De stof is zo dun dat er niets aan de verbeelding wordt overgelaten; haar tepels prikken als harde, uitdagende knopjes tegen de glimmende stof aan, duidelijk zichtbaar voor iedereen die durft te kijken.

Ze staat daar op pumps met naaldhakken, haar benen bruin en glanzend van het zweet. Ze ziet eruit als een goedkope, maar onweerstaanbare droom die rechtstreeks uit een vunzig tijdschrift is gestapt. De combinatie van de oxazepam in mijn bloed en de rauwe, visuele prikkel van deze seksbom voor mijn neus, maakt dat ik me duizelig voel.

"Zo," zegt ze, terwijl ze het topje nog een klein beetje lager trekt, waardoor de rand van haar tepelhoven bijna zichtbaar wordt. Ze lacht om mijn ongegeneerde gestaar. "De heg is gedaan, Arthur. Maar volgens mij ben jij nog lang niet klaar met kijken."

Ik voel een zware, kloppende druk in mijn liezen die ik in geen jaren heb gevoeld. De herinnering aan Martha vervaagt tot een grijze vlek. "Je bent... je bent een gevaar op de weg in die outfit, Laura," pers ik eruit.

Ze zet een stap dichterbij, de hakken van haar schoenen klikken op de tegels. Ze leunt naar voren, waardoor haar borsten zwaar in het dunne stofje hangen, bijna klaar om eruit te vallen. "Ik ben alleen gevaarlijk als je me niet naar binnen vraagt," spint ze. "En ik heb het zo warm gekregen van al dat werken... Ik snak naar iets kouds. En jij ziet eruit alsof je wel wat gezelschap kunt gebruiken."

Het terras

Ik knik alleen maar, niet in staat om een fatsoenlijk woord uit te brengen. Mijn keel voelt aan als schuurpapier. Ik ga haar voor naar binnen, de koelte van de gang tegemoet, maar de hitte die zij uitstraalt lijkt de hele ruimte onmiddellijk op te warmen. Het tikken van haar hoge hakken op het parket klinkt als een metronoom die de hartslag van mijn nieuwe, roekeloze leven aangeeft.

In de keuken pak ik twee glazen. Mijn handen trillen nog steeds, een combinatie van de pillen en de pure lust die als een lopend vuurtje door mijn aderen raast. Ik schenk wat frisdrank in, de ijsblokjes kletteren tegen het glas. Zij staat tegen het aanrecht geleund, haar minirokje kruipt nog verder omhoog door haar houding, waardoor de bovenkant van haar strakke dijen glanst in het binnenvallende licht.

"Kom," zeg ik schor. "Laten we buiten gaan zitten."

Op het terras, afgeschermd van de blikken van de buren door de nu keurig gesnoeide heg, zakken we weg in de lounge set. Ze gaat niet in de stoel tegenover me zitten, maar vlijt zich schuin op de bank naast me. De zon weerkaatst op haar glimmende topje, dat bij elke ademhaling gevaarlijk op en neer deint. De stof spant zo strak over haar tepels dat ik de vorm van de tepelhoven bijna kan uittekenen.

Ze neemt een slok van haar drankje, maar haar ogen laten de mijne niet los. Dan laat ze een ijsblokje uit haar glas glijden en begint het langzaam over haar sleutelbeen te wrijven. Het smeltwater loopt in een glinsterend straaltje recht haar diepe decolleté in, verdwijnend tussen de zware welving van haar borsten.

"Veel beter," zucht ze, en ze sluit even haar ogen, terwijl ze haar hoofd achterover gooit. Haar hals is lang en kwetsbaar, maar de uitdagende manier waarop ze haar borsten naar voren duwt is allesbehalve onschuldig. "Het is hier zo heerlijk rustig, Arthur. Niemand die ons ziet.

Niemand die oordeelt."

Ik zet mijn glas neer op de tafel, mijn blik gefixeerd op de natte plek die het ijs op haar topje heeft achtergelaten, waardoor de stof nu nagenoeg transparant tegen haar huid plakt.

De spanning tussen ons is geen elastiekje meer dat op knappen staat; het is een zware, verstikkende deken van pure begeerte.

"Je weet precies wat je doet, hè?" mijn stem is laag, bijna een grom.

Ze opent haar ogen, die nu donker en vochtig staan. Ze legt haar hand op mijn knie en schuift haar vingers langzaam omhoog, over de stof van mijn broek, richting mijn kruis. "Ik doe alleen wat jij wilt dat ik doe," fluistert ze, terwijl ze zich nog iets dichter tegen me aan drukt. Ik voel de zachte, stevige druk van haar borst tegen mijn arm. "En ik denk dat jij wilt dat ik die strakke kleren heel snel uittrek."

De wereld om me heen begint te vervagen; het enige wat nog scherp is, is de geur van haar parfum—een zware, zoete walm van vanille en zweet. Ze komt dichterbij, zo tergend langzaam dat elke millimeter aanvoelt als een uur. Ik voel haar warme adem op mijn huid voordat ik haar lippen voel. Eerst is het een vederlichte aanraking op mijn wang, een kus die bijna onschuldig zou zijn als haar ogen niet zo vol belofte stonden.

Maar de onschuld verdampt sneller dan het smeltwater op haar borst. Haar lippen glijden naar mijn mond, zoekend, plagend, totdat ze zich met een diepe, hongerige passie op de mijne storten. Het is een kus die naar overgave smaakt, naar het einde van de eenzaamheid. Haar tong dwingt zich naar binnen en ik beantwoord haar met een agressie die ik al twee jaar diep begraven had.

Terwijl onze monden met elkaar versmelten, glijdt haar hand omlaag. Ik hap naar adem als ze met haar vingers mijn harde erectie door de stof van mijn broek vindt. Ze wrijft erover, eerst zacht, dan met een stevige, ritmische druk die me bijna doet hallucineren. De oxazepam maakt alles intenser, alsof elke aanraking een elektrische schok door mijn ruggengraat stuurt.

Met haar andere hand pakt ze mijn trillende hand beet en stuurt die naar haar bovenlichaam. "Voel maar, Arthur," lijkt ze te zeggen in de stilte tussen onze ademhalingen door.

Mijn hand sluit zich om haar borst. God, ze voelt goddelijk aan. De stevigheid, de hitte van haar huid onder dat flinterdunne, glimmende lapje stof... het is overweldigend. Ik voel de harde knop van haar tepel tegen mijn handpalm drukken. De stof van haar topje is door het ijs en haar zweet nu zo goed als verdwenen; ik voel de textuur van haar huid, de zware vorm van haar borst die perfect in mijn hand past.

Ik laat een rauwe kreun ontsnappen in haar mond. De herinnering aan Martha, aan het lege huis, aan de dood—het wordt allemaal weggevaagd door de pure, plastische realiteit van deze vrouw op mijn schoot. Ik wil haar niet alleen maar voelen; ik wil haar bezitten, hier op het terras of boven in de kamer waar de geur van het verleden nog hangt.

"Je bent zo hard," fluistert ze tegen mijn lippen, terwijl ze haar hand in mijn broekriem haakt en me dichter tegen zich aan trekt zodat haar borsten tegen mijn borstkas geplet worden. "Wil je stoute dingen doen? Ik wil dat je me laat zien hoe erg je me nodig hebt."

Mijn hersenen zijn een kolkende brij van adrenaline, whisky en die verdomde pillen, maar mijn zenuwuiteinden staan op scherp. De kus is diep en veeleisend, onze tongen strijden om dominantie terwijl de wereld om ons heen ophoudt te bestaan. Ik laat mijn hand van haar borst naar beneden glijden, over de strakke, glimmende stof van het topje, over haar blote taille, tot ik de rand van dat kunstleren minirokje bereik.

Mijn ademhaling is zwaar en onregelmatig. Ik voel hoe mijn erectie tegen de limiet van mijn broek spant, een kloppende pijn die smeekt om verlossing. Terwijl we blijven kussen, glijden mijn vingers langs de binnenkant van haar dij omhoog. Haar huid is daar onwaarschijnlijk zacht en gloeiend heet. Ze geeft een zacht keelgeluidje, een instemmende spin, en spreidt haar benen gewillig op de bank, waardoor ik alle ruimte krijg.

Ik schuif mijn hand onder de rand van het rokje. Ik verwachtte de weerstand van zijde of kant, maar mijn vingers stuiten op niets anders dan de broeierige hitte van haar naakte huid.

Mijn hand glijdt verder omhoog tot ik het hart van haar vrouwelijkheid bereik. Ineens voelt mijn hand de vochtige, gezwollen realiteit van haar blote kut. Ze draagt geen slipje.

Ze is kletsnat, de lippen dik en gevoelig, overvloedig vloeiend van opwinding. De geur van haar—rauw, vrouwelijk en opwindend—slaat me in het gezicht.

Ik verstijf bijna van de schok en de intense opwinding die door me heen giert. De ontdekking dat ze daar beneden volledig naakt is, midden op de dag op mijn terras, drijft me over de rand. Ik duw mijn vingers dieper tegen haar aan, voel de gladde, glanzende textuur van haar genot, terwijl ze haar heupen tegen mijn hand begint te duwen in een dwingend ritme.

"Arthur..." kreunt ze tegen mijn lippen, haar stem schor van verlangen. "Ik kon niet wachten. Ik wist dat je dit wilde voelen."

Ik trek mijn mond van de hare los en kijk haar aan. Haar ogen staan troebel, haar lippen zijn rood en gezwollen. De laatste restjes fatsoen in mij sterven een snelle dood. Ik wil haar niet meer alleen aanraken; ik moet in haar zijn, ik moet die leegte in mij vullen met haar verzengende hitte.

"Wat wil je," pers ik eruit, terwijl ik mijn vingers nog één keer stevig over haar gezwollen clitoris laat glijden, wat haar haar rug doet krommen van genot. "Nu."

Haar vingers klemmen zich weer om mijn kruis, maar dit keer is ze niet tevreden met de barrière van de stof. Ze wurmt haar hand handig langs de knopen van mijn broek en glijdt naar binnen. Ik slaak een rauwe, ongecontroleerde zucht als haar warme vingers zich eindelijk sluiten om de naakte realiteit. De jaren van onthouding, de drank en de roes van de pillen lijken samen te komen in een explosieve fysieke reactie. Mijn lul is tot het uiterste gespannen, een twintig centimeter lange, polsdikke staaf die klopt van opgespaarde lust.

Haar hand deinst even terug van de enorme omvang, maar dan sluit ze haar vingers steviger om de gloeiende schacht. Ze voelt hoe de eikel al rijkelijk lekt; het voorvocht glibbert tussen haar vingers door terwijl ze langzaam begint te pompen. De sensatie is bijna pijnlijk lekker. Ik gooi mijn hoofd achterover tegen de kussens van de lounge set, mijn ogen dichtknijpend terwijl de wereld om me heen wegzakt in een waas van genot.

"Mijn god, Arthur," puft ze, terwijl ze met haar andere hand haar eigen natte kut blijft masseren, haar benen wijd gespreid onder dat kunstleren rokje. "Ik wist dat je veel verborgen hield achter die keurige gevel, maar dit..."

Ze buigt zich over me heen, haar zware borsten drukken tegen mijn borstkas en de harde tepels prikken door de dunne stof van haar topje tegen mijn huid. Ze begint sneller te bewegen, haar hand glijdt op en neer over de lekkende eikel, terwijl ze mijn andere hand weer stevig tegen haar eigen vochtige vlees aandrukt.

De schaamte is volledig weg. Het maakt me niet uit of de buren iets horen of dat iemand door een kier in de heg kijkt. Ik voel alleen de hitte van de zon, de chemische roes in mijn bloed en de waanzinnige, plastische realiteit van deze vrouw die me opeist.

"Haal hem eruit," commandeert ze met een dwingende blik. "Ik wil hem zien. Ik wil hem voelen zonder die broek eromheen."

Met een kracht die ik niet achter die slanke armen had gezocht, grijpt ze de band van mijn broek en rukt hem naar beneden. Mijn lul springt bevrijd naar buiten, een zwaar, kloppend rood-paars gevaarte dat in de felle middagzon staat te glimmen van het vocht. Tegelijkertijd grijpt ze de onderkant van dat glimmende roze topje en trekt het met één vloeiende beweging over haar hoofd.

Mijn adem stokt in mijn keel. Haar borsten, bevrijd van de knellende stof, veren met een zware, natuurlijke traagheid nog een hele tijd na. Ze zijn prachtig; groot, stevig, met tepels die als donkere, harde bessen naar de hemel wijzen. De zon kust haar huid en de druppels zweet tussen haar borsten schitteren als diamanten.

Maar ik krijg nauwelijks de tijd om het te bewonderen. Ze zakt op haar knieën tussen mijn benen op de lounge set. Haar lange, golvende haar valt als een gordijn om mijn dijen terwijl ze haar lippen tuit. Ze kijkt me één seconde uitdagend aan, haar ogen glanzend van een bijna dierlijke lust, en dan sluit ze haar warme, vochtige mond om de eikel.

Wat volgt is een waar spektakelstuk van pijpkunst. Ze weet precies wat ze doet. Ze zuigt met een vacuümkracht die me het gevoel geeft dat ze mijn hele ziel door die schacht naar buiten wil trekken. Haar tong speelt razendsnel rond de rand van de eikel, terwijl ze mijn lul diep achter in haar keel laat glijden, keer op keer, zonder te haperen.

De combinatie van de oxazepam-roes en de waanzinnige sensatie van haar mond drijft me naar het uiterste. Ik grijp haar haar vast, mijn vingers verstrikt in de bruine krullen, en druk mijn heupen onbewust omhoog, dieper haar mond in. De wereld om me heen bestaat niet meer; er is alleen nog de ritmische druk van haar lippen, de hitte van haar keel en het geluid van haar gulzige gesmak.

"God, Laura..." kreun ik, terwijl ik mijn rug krom en mijn nagels in de kussens van de bank zet. Ik voel de druk in mijn ballen oplopen tot een breekpunt. De polsdikke schacht bonkt in haar greep, klaar om te bezwijken onder de intensiteit van haar techniek.

Ze laat de lul even uit haar mond glippen, alleen maar om met haar tong een spoor van

speeksel over de hele lengte te trekken, terwijl ze me met een perverse glimlach aankijkt. "Nog niet, Arthur," fluistert ze hees, terwijl ze de eikel weer met haar lippen omvat. "Ik wil dat je smeekt voor je mag komen."

Mijn hele lichaam staat onder hoogspanning. De mix van de drank, de pillen en deze krankzinnige realiteit zorgt voor een sensatie die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik ben zeventig jaar oud, ik dacht dat ik alles wel zo’n beetje wist, dat het leven alleen nog maar een kwestie was van de dagen aftellen in de schaduw van Martha. Maar wat Laura nu doet, grenst aan het waanzinnige.

Ze laat mijn lul met rust, maar slechts voor een tel. Terwijl ik naar adem hap, tilt ze met haar zachte, behendige hand mijn zware lul en mijn balzak omhoog. Ik voel de koele buitenlucht even op die kwetsbare plek, en dan voel ik haar tong.

Het begint met vederlichte, bijna plagende likjes over mijn sterretje. Een rilling schiet vanuit mijn ruggengraat rechtstreeks naar mijn kruin. Het is een sensatie die zo vreemd is, zo verboden bijna, dat mijn hele gestel protesteert en tegelijkertijd smeekt om meer. De likjes worden steviger, dwingender. Haar warme, natte tong verkent de plooien met een precisie die me doet duizelen.

En dan, net wanneer ik denk dat ik het niet meer houd, zet ze aan. Ze drukt haar tong hard tegen mijn sterretje en ik voel hoe ze langzaam, maar onverzettelijk, naar binnen glijdt.

"Ooh god..." pers ik eruit, mijn vingers klauwen in de stof van de bank.

Haar tong dringt diep door, een warme, spierwitte indringer in mijn meest private holte. Ze begint ermee in mijn reet te neuken, een ritmische, pompende beweging die een volkomen nieuwe dimensie van genot ontsluit. Het is een diepe, doffe druk die mijn prostaat lijkt te raken en mijn enorme, lekkende lul alleen maar harder en zwaarder maakt.

Ze trekt haar hoofd heel even terug, net genoeg om me recht in de ogen te kijken terwijl ze haar tong weer naar binnen duwt. Haar blik is verschroeiend, dominant en volstrekt meedogenloos. Haar ogen spugen de woorden die haar mond niet kan zeggen: Waag het niet om nu al klaar te komen, Arthur. Ik ben nog lang niet klaar met je.

Ik vecht tegen de golven van genot die over me heen spoelen. Mijn lul klopt zo hard dat het pijn doet, de eikel glinstert van het vocht dat eruit stroomt door de stimulatie van binnenuit. Ik ben een willoos werktuig in haar handen, een oude man die door een jong meisje volledig uit elkaar wordt getrokken en opnieuw wordt opgebouwd.

"Laura... ik... ik kan niet..." stamel ik, terwijl mijn hele lichaam begint te schokken.

Mijn verstand is volledig weggevaagd door de chemische cocktail in mijn bloed en de waanzin die zij teweegbrengt. Ik ben geen zeventigjarige weduwnaar meer; ik ben een bonk rauwe zenuwen en kloppend vlees. Ze voelt dat ik op het punt van breken sta en ze schakelt onmiddellijk over naar de hoogste versnelling.

Terwijl ze haar tong uit mijn reet terugtrekt, vervangt ze die onmiddellijk door haar vinger. Ze duwt hem diep naar binnen, zonder aarzeling, en vindt met een trefzekerheid die me doet uitschreeuwen mijn prostaat. De druk van binnenuit is elektrisch; het voelt alsof er een bliksemschicht door de hele lengte van mijn lul schiet.

Tegelijkertijd werpt ze zich weer op de voorkant. Ze neemt de polsdikke schacht weer in haar mond, haar lippen strak om de eikel geklemd. Terwijl haar vinger diep in mijn reet tegen mijn prostaat hamert in een razend tempo, begint ze met een bezetenheid te pijpen die ik niet voor mogelijk hield. De dubbele stimulatie is een aanval op mijn zintuigen. Ik zie vlekken voor mijn ogen, mijn hart bonkt tegen mijn ribben als een gevangen vogel.

Ik grijp haar schouders vast, mijn nagels graven zich in haar zachte huid terwijl mijn heupen ongecontroleerd beginnen te schokken. De druk in mijn ballen is nu ondraaglijk geworden, een gloeiend hete vulkaan die op barsten staat.

"Laura! Nu! Ik kom!" brul ik het uit over het stille terras.

Ze kijkt me aan vanaf de basis van mijn lul, haar ogen wijd en wild, terwijl ze haar vinger nog één keer hard tegen die gevoelige plek binnenin drukt. Ze laat de lul uit haar mond glippen, maar slechts voor een seconde, om een diepe, hese lach te laten horen.

"Kom voor me, Arthur! Spuit me helemaal vol!" schreeuwt ze terug.

Met die toestemming breekt de dam. Een enorme, gloeiende golf van genot explodeert vanuit mijn prostaat en schiet door de schacht naar buiten. Ik spuit met een kracht die ik in dertig jaar niet heb gevoeld; dikke, witte stralen sperma schieten tegen haar gezicht, over haar borsten en in haar wachtende mond. Ze vangt het op als een kostbaar geschenk, haar hand nog steeds diep in me terwijl ik blijf pulseren, golf na golf, tot ik volledig leeg en trillend achterover in de kussens val.

De stilte die daarna op het terras neerdaalt is anders dan de stilte van Martha. Deze stilte ruikt naar seks, zweet en het begin van iets heel gevaarlijks.

Ze leunt naar voren, haar zware, naakte borsten drukken tegen mijn borstkas, de tepels nog steeds hard en uitdagend. Ze grijpt mijn gezicht met beide handen vast—haar vingers ruiken naar mij, naar de geur van de ontlading—en ze drukt haar mond op de mijne.

Het is een diepe, bezitterige kus. Ik proef mezelf in haar mond, vermengd met de zoete smaak van haar lipgloss en de metaalachtige nasmaak van de drank. Het is een verzegeling van het pact dat we net in de buitenlucht hebben gesloten. De eenzame weduwnaar en het meisje uit de buurt bestaan niet meer; er is alleen nog deze kolkende massa van vlees en verlangen.

Haar tong verkent mijn mond met een hernieuwde honger, alsof die explosie van zojuist slechts het voorgerecht was. Terwijl we kussen, begint ze haar heupen langzaam in een cirkelvormige beweging over mijn schoot te draaien. Ik voel haar vochtigheid over mijn huid glijden, een spoor van vloeibaar genot dat me, ondanks mijn uitputting, weer tot leven lijkt te wekken.

"Dit was pas het begin, Arthur," fluistert ze hees tegen mijn lippen, haar adem warm en vochtig. "Denk je echt dat ik je nu al laat rusten?"

Ik voel hoe mijn polsdikke lul, die nog slap was van de ontlading, weer begint te trekken onder de druk van haar bekken. De pillen in mijn bloed zorgen ervoor dat de vermoeidheid naar de achtergrond verdwijnt en plaatsmaakt voor een duistere, onverzadigbare drang.

De sensatie is bijna onbeschrijfelijk. Terwijl ze bovenop me beweegt, voel ik haar sappen langs mijn lul naar beneden sijpelen. Het is een warme, dikke stroom, alsof je een taart met vloeibaar chocoladeglazuur overgiet—overvloedig, plakkerig en ongelooflijk geil. Mijn lul, die nog maar net zijn ontlading heeft gehad, zwelt door de aanraking van haar hete, natte vlees onmiddellijk weer op tot zijn volle, angstaanjagende omvang.

Ze pakt de schacht met een stevige hand vast en richt de eikel op haar opening. Ik zie hoe ze haar lippen op elkaar perst en haar rug hol trekt. Langzaam, millimeter voor millimeter, zakt ze op me neer.

"Ooh..." slaakt ze een diepe, trillende zucht zodra de punt naar binnen glijdt. Het geluid komt van diep uit haar tenen.

Ik voel hoe haar spieren zich wanhopig proberen aan te passen aan de polsdikke indringer. Ze verhoogt de druk, haar heupen trillen van de inspanning, en dan voelt het alsof ik door een vacuüm naar binnen word gezogen. Het is alsof haar lichaam me opeist, me opeet. Weer slaakt ze die zucht, een geluid dat uit de diepste krochten van haar wezen lijkt te komen, terwijl ik haar eindelijk volledig opvul.

De sensatie van de volle lengte die in haar verdwijnt, is verpletterend. Ik voel haar baarmoedermond tegen de eikel stoten bij elke laatste centimeter die ik naar binnen dwing. Ze zit nu volledig op me gezakt, haar intieme delen naadloos op de mijne geplet, haar zware borsten deinend boven mijn gezicht.

"God, Arthur," hijgt ze, terwijl ze haar nagels in mijn schouders zet. "Je bent zo groot... je vult elke hoek van me op. Ik voel je tot in mijn maag."

Ik grijp haar stevige billen vast, de kunstlederen stof van haar rokje stroef onder mijn handpalmen, en ik begin haar heupen te sturen. De roes maakt dat de tijd vertraagt; elke opwaartse beweging van haar bekken voelt als een aardbeving. De stilte van het terras wordt nu alleen nog doorbroken door het soppende geluid van onze lichamen die in elkaar grijpen en haar rauwe, ongecontroleerde ademhaling.

Ik hou haar stevig vast bij haar heupen, mijn vingers diep in het vlees van haar billen gedrukt, terwijl zij het tempo bepaalt. Ze begint te rijden, een traag en vernietigend ritme waarbij ze

zichzelf telkens weer tot de laatste millimeter over mijn polsdikke lul laat zakken. Het geluid van

onze lichamen die op elkaar klappen is nat en ritmisch, een rauw contrast met de serene stilte van de buurt.

Ik zie hoe haar gezicht vertrekt in een masker van pure extase. Haar ogen draaien weg in haar kassen en haar mond hangt open, happend naar lucht die maar niet lijkt te komen. De spanning in haar lichaam wordt ondraaglijk; ik voel hoe haar interne spieren zich als een bankschroef om mijn schacht klemmen, trillend en pulserend.

"Arthur... oh god, Arthur... daar komt het!" schreeuwt ze uit, haar stem overslaand van de intensiteit.

Wat er dan gebeurt, kan ik alleen maar omschrijven als nucleair. Haar hele lichaam verstijft, haar rug kromt zich zo ver achterover dat ik bang ben dat ze valt, en dan explodeert ze. Ik voel de golven van haar orgasme door mijn hele lul trekken—het zijn geen kleine schokjes, maar zware, ritmische samentrekkingen die mijn eigen bloed weer naar een kookpunt drijven.

Tegelijkertijd voel ik een warme, krachtige stroom tegen mijn eikel spuiten. Ze squirte met zo'n kracht dat het voelt alsof er een warme bron in haar is opengegaan, haar sappen vermengen zich met het glijmiddel en stromen over mijn ballen en de bank. Ze slaakt een kreet die door merg en been gaat, een oerkreet van verlossing die eindigt in een hees snikken.

Ze zakt slap tegen me aan, haar bezwete borsten platgedrukt tegen mijn borstkas, haar hart bonkend als een razende tegen mijn ribben. Ze is volledig leeggestroomd, haar lichaam trilt nog na van de schok. Maar terwijl ze daar zo machteloos ligt, voelt ze hoe mijn lul binnenin haar alleen maar harder en dikker is geworden door haar ontlading. De tweede golf voor mij zit eraan te komen, en die zal alles wat ik tot nu toe heb gevoeld in de schaduw stellen.

Ik leg mijn handen weer op haar heupen en begin haar nu zelf omhoog te duwen, mijn eigen ritme bepalend. De roes van de drank en de pillen zorgt ervoor dat ik geen vermoeidheid voel, alleen maar een beestachtige drang om haar nu, na haar climax, volledig uit elkaar te nemen.

"Je bent nog niet klaar met me, meisje," grom ik in haar oor terwijl ik haar weer hard op mijn lul laat zakken.

Ik grijp haar middel met een kracht die ik niet meer in me dacht te hebben. De geur van haar nucleaire ontlading hangt zwaar en bedwelmend tussen ons in, een mix van zweet, passie en de rauwe geur van de zomer. Ze is nog aan het nahijgen, haar spieren trekken nog steeds onwillekeurig samen rond mijn schacht, elke kleine stuiptrekking van haar kut voelt als een elektrische schok die mijn eigen climax naar buiten dwingt.

"Kijk me aan," beveel ik hees.

Ze tilt haar jonge hoofd op, haar haar plakt tegen haar voorhoofd en haar ogen zijn troebel van genot. Terwijl ze daar zo op me zit, begin ik mijn heupen als een bezetene omhoog te stoten. Bij elke stoot komt er een diepe, gutturale kreun uit haar keel. Het geluid van het vocht dat tussen ons wordt samengeperst is luid en onmiskenbaar; de bank is inmiddels doordrenkt van haar sappen en mijn voorvocht.

Ik voel het moment aankomen—de onvermijdelijke, allesverwoestende tweede golf. Het is alsof de oxazepam en de whisky eindelijk hun laatste barrière hebben neergehaald. Mijn hele

zenuwstelsel staat in brand. Ik grijp haar borsten vast, knijp er stevig in terwijl ik mijn lul tot de allerlaatste millimeter in haar ram.

"Nu, Laura! Ik kom weer!"

Ik schiet omhoog, mijn hele lichaam spant zich aan tot het uiterste. De ontlading is gewelddadig. Ik spuit golf na golf, mijn zaad pompt met een enorme druk diep in haar binnenste. Het is zoveel dat ik voel hoe haar kut het niet meer kan houden. Terwijl ik blijf pulseren en haar tegen me aan trek, begint de warme, dikke vloeistof langs de basis van mijn lul naar buiten te sijpelen. Het stroomt uit haar over, over mijn ballen, over mijn dijen en tussen de kussens van de bank.

We blijven zo zitten, minutenlang, terwijl de middagzon langzaam begint te zakken en de schaduwen langer worden. Ik ben volledig leeg, fysiek en mentaal. De stilte die nu neerdaalt is niet meer de stilte van een eenzame oude man, maar de zware, verzadigde stilte van twee mensen die de wereld even hebben laten stilstaan.

Ze legt haar voorhoofd tegen het mijne, haar ademhaling wordt eindelijk rustiger. "Je bent geen gewone oude man, Arthur," fluistert ze, terwijl ze nog een laatste keer haar bekken kantelt, waardoor er nog een klein straaltje van mijn zaad langs haar dij omlaag glipt. "Je bent een monster. En ik denk dat ik morgen weer terugkom om te kijken of je de heg nog een keer wilt

doen."

De zon is inmiddels een bloedrode streep aan de horizon geworden, maar we zitten daar nog steeds. De koelte van de avond begint in te vallen, maar de hitte op onze huid is nog lang niet verdwenen. Ik heb een oude deken uit de kamer gehaald en die over ons heen geslagen; we zitten dicht tegen elkaar aan op de bevlekte bank, de geur van seks en de zomer omhult ons als een warme deken.

Ze lacht zachtjes terwijl ze met haar vinger door de opgedroogde sporen op mijn borst trekt. "Weet je," begint ze, haar stem nu weer helder maar met een nieuw soort ontzag, "ik dacht eigenlijk dat ik je gewoon een beetje zou plagen. Ik verveelde me dood in deze suffe buurt. Ik

zag je daar staan met die heggenschaar en ik dacht: laten we eens kijken of die oude weduwnaar nog bloed in zijn aderen heeft. Ik dacht dat ik de touwtjes in handen zou hebben."

Ik neem een slok van de whisky die ik inmiddels naar buiten heb gehaald en geef het glas aan haar door. De roes is veranderd in een zware, aangename loomheid. "En?" vraag ik met een flauwe glimlach. "Heb ik nog bloed in mijn aderen?"

Ze kijkt me aan, en voor het eerst zie ik een sprankje kwetsbaarheid achter die brutale façade. "Arthur, dit had ik nooit verwacht. Ik wilde je verleiden, je een beetje gek maken... maar wat jij net met me deed... hoe je me volledig overnam..." Ze schudt haar hoofd en neemt een flinke slok whisky. "Ik wist niet dat dit bestond. Die kracht, die omvang van je... je hebt me letterlijk van de wereld getrapt."

Ik leg mijn arm om haar blote schouder. "Ik wist het zelf ook niet meer," geef ik toe. "Ik dacht dat ik met Martha ook mijn mannelijkheid had begraven. Maar toen je daar stond in dat rokje, en toen je die eerste dingen deed op deze bank... er knapte iets in mij. Het was alsof de afgelopen twee jaar een lange, grijze droom waren en jij me met een harde klap wakker hebt geschud."

We praten nog uren door. Over haar leven, dat eigenlijk een aaneenschakeling is van vluchtige prikkels en verveling, en over mijn leven, dat vastzat in een verleden dat langzaam wegrotte.

Ze vertelt me hoe bizar het was om mij, de 'keurige meneer van de buurt', zo beestachtig te zien worden. En ik vertel haar hoe haar brutaliteit me meer leven heeft gegeven dan welke pil dan ook ooit zou kunnen.

De spanning is niet weg, maar heeft plaatsgemaakt voor een diep, bijna onwerkelijk verbond. We zijn twee mensen die elkaar hebben gevonden in de schaduw van de heg, en de wereld buiten dit terras lijkt even heel ver weg.

"Je bent een gevaarlijke man, Arthur," fluistert ze, terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legt. "Ik kwam hier voor een grapje, maar ik denk dat ik nu degene ben die verslaafd is."

Ik luister gefascineerd, terwijl de whisky langzaam de laatste restjes van mijn gereserveerdheid wegspoelt. De maan werpt nu lange, bleke schaduwen over het terras, maar Laura’s woorden schilderen een wereld vol kleur en roekeloosheid. Ze begint te vertellen over haar leven buiten

deze stille straat, over de jongens op haar school die ze om haar vinger windt.

"Ze weten niet wat ze met me aan moeten, Arthur," lacht ze, terwijl ze nog een slok uit mijn glas neemt. Ze vertelt uitgebreid over snelle nummertjes in de kleedkamers na de gymles, over hoe ze de populairste jongens van het voetbalteam tegen elkaar uitspeelt. Ze beschrijft het met een bijna klinische eerlijkheid: hoe ze hen laat smeken, hoe ze geniet van de macht die ze over hen heeft omdat ze precies weet hoe ze hun onervarenheid moet uitbuiten.

"Maar die jongens..." Ze haalt haar schouders op, waardoor haar borsten weer even zwaar meedeinen onder de deken. "Het is allemaal zo... haastig. Onhandig. Ze zijn binnen twee minuten klaar en denken dan dat ze God zijn. Ze hebben geen idee wat echte diepte is. Ze hebben de kracht niet, en zeker niet de techniek die jij vanmiddag liet zien."

Ze vertelt over een middag in een leegstaand klaslokaal met twee jongens tegelijk, een verhaal vol plastische details over hoe ze hen allebei bediende terwijl ze hen verbood om te komen tot zij het zei. Ik voel mijn lul, ondanks de uitputting, weer traag tegen mijn been kloppen bij het horen van haar schaamteloze avonturen. Het contrast tussen haar jonge, wilde leven en mijn zeventig jaar aan ervaring is gigantisch, en toch zitten we hier nu samen, verbonden door een soortgelijke honger.

"Ik dacht dat ik alles wel wist," vervolgt ze, terwijl ze haar hand weer op de binnenkant van mijn dij legt, "dat ik de koningin van de school was. Maar zij hebben niet die... die enorme, polsdikke aanwezigheid van jou. Ze hebben geen vinger die ze op de juiste plek durven te duwen. Ze zijn kinderen, Arthur. En jij..." Ze kijkt me aan met een blik die weer donker wordt van begeerte. "Jij bent een man die weet wat hij wil halen en dan die keer met die stok oude leraar Nederlands, nou ja stok oud. Hij was twintig jaar jonger dan jij maar half zo groot geschapen. Ik moest nablijven omdat ik geen huiswerk had gemaakt, hij heeft me daar op zijn bureau stevig geneukt, daar ontdekte ik dat seks met oudere mannen me veel meer opwond dan met die onhandige jochies, met de gymleraar was het weer anders, met zijn atletische lijf kon hij dingen die je niet voor mogelijk hield. De biologie leraar pakte het heel anders aan, hij leerde me alle trucjes hoe je alles met je lichaam kon doen om het genot te optimaliseren."

Haar verhalen hebben een vreemd effect op me. Ik voel me niet jaloers, maar eerder een soort perverse trots dat deze meid, met al haar ervaring, nu bij míj op de bank zit en toegeeft dat ik haar meer heb gegeven dan al die anderen bij elkaar.

"Dus ik ben je grootste uitdaging tot nu toe?" vraag ik met een lage stem.

Ze kruipt nog dichter tegen me aan, de deken glijdt van haar schouders. "Niet alleen een uitdaging. Je bent een ontdekking. En die jongens op school... ze zouden dood neervallen van jaloezie als ze wisten wat ik hier op dit terras allemaal heb gedaan."

Ik zet mijn glas neer en sta op, waarbij ik de deken van me af laat glijden. De nachtlucht is koel op mijn bezwete huid, maar de hitte in mijn kruis is weer volledig terug. Haar verhalen over die onbezonnen avonturen op school hebben iets in me getriggerd—een bewijsdrang die ik allang vergeten was. Ik wil haar niet alleen laten voelen dat ik anders ben; ik wil haar laten voelen dat die mannen en jongens vergeleken met mij slechts figuranten zijn in haar leven.

De slaapkamer

"Kom mee," zeg ik, mijn stem niet meer dan een rauwe opdracht.

Ik pak haar hand en trek haar overeind. Ze wiebelt een moment op haar hoge hakken, haar naakte borsten deinen provocerend in het maanlicht. Ik leid haar door de schuifpui naar binnen, door de donkere woonkamer waar de geur van stof en verleden nu definitief is verdreven door de geur van onze eerdere uitspatting. We lopen de trap op, het ritmische getik van haar pumps op de houten treden klinkt als een aftelling.

Boven in de slaapkamer is het halfdonker. De gordijnen staan nog open, waardoor de straatverlichting een korrelige, zilveren gloed over het grote eikenhouten bed werpt. Het bed waar ik twee jaar lang alleen heb gelegen, starend naar het plafond.

"Ga liggen," beveel ik, terwijl ik de rest van mijn kleren laat vallen.

Ze gehoorzaamt onmiddellijk. Ze vlijt zich op het laken, haar bruine haar verspreid over het kussen als een donkere waaier. Dat kunstleren minirokje is nu echt een lachertje; het is omhoog gestroopt tot een smal zwart streepje dat haar heupen accentueert en haar natte, glanzende kut volledig tentoonstelt.

Ik ga bovenop haar liggen, mijn volle gewicht op haar drukkend. De polsdikke lul die haar op het terras al tot waanzin dreef, voelt nu nog zwaarder en harder aan. Ik grijp haar polsen en druk ze boven haar hoofd in het matras.

"Nu ga ik je laten zien wat het verschil is tussen een jongetje dat haast heeft en een man met alle tijd van de wereld," fluister ik vlak bij haar oor, terwijl mijn eikel alweer tegen haar vochtige ingang duwt.

Haar ademhaling versnelt weer tot een hysterisch ritme. "Doe het, Arthur," smeekt ze. "Maak me kapot. Laat me vergeten dat die anderen überhaupt bestaan."

Ik stoot in één keer diep naar binnen, zonder waarschuwing, tot ik haar baarmoedermond voel trillen. Ze slaakt een kreet die tegen de muren van de kamer echoot, haar benen slaan zich onmiddellijk als een bankschroef om mijn middel. De nacht is nog maar net begonnen, en ik ben van plan om elk grammetje ervaring te gebruiken om haar tot de ochtend in een staat van totale extase te houden.

Ik heb geen haast. Dat is het eerste wat ik haar leer: de macht van de vertraging. Terwijl die jongens op haar school waarschijnlijk als rammen op haar inbeukten tot ze hun eigen pleziertje hadden gehad, gebruik ik mijn gewicht en mijn ervaring om haar zenuwstelsel systematisch te slopen.

Ik begin met mijn heupen te draaien, niet te stoten. Terwijl ik diep in haar begraven lig, maak ik kleine, cirkelvormige bewegingen waardoor de dikke eikel van mijn lul telkens weer over die ene gevoelige plek aan de bovenkant van haar schedewand schuurt. Ik voel haar onder me verstrakken; haar nagels graven zich diep in de spieren van mijn bovenarmen.

"Arthur... niet zo... oh god," hakt ze eruit, terwijl haar bekken onbewust omhoog komt om meer van die druk te zoeken.

"Nog niet," brom ik. Ik trek me bijna helemaal terug, tot alleen de top van mijn eikel nog tussen haar gezwollen lippen rust, en dan glijd ik weer tergend langzaam naar binnen. Ik herhaal dit keer op keer, een marteling van puur genot. Ze begint te jengelen, een hoog, hulpeloos geluidje dat ik nog niet eerder bij haar heb gehoord.

Dan zet ik mijn volgende techniek in. Ik trek haar benen helemaal omhoog tot haar knieën bijna haar oren raken, waardoor haar bekken kantelt en haar kut nog strakker om mijn polsdikke schacht sluit. Ik pak de resterende oxazepam-strip van het nachtkastje—niet voor mij, maar ik wrijf een klein beetje van het bittere poeder op mijn vingers en masseer daarmee haar clitoris

terwijl ik haar van binnenuit opeis. De chemische tinteling gecombineerd met mijn aanraking maakt haar gek.

Ik voel hoe ze weer begint te trillen, die diepe, onderhuidse bevingen die een orgasme aankondigen. Maar elke keer als ze op het punt staat om over de rand te gaan, stop ik mijn bewegingen volledig. Ik blijf doodstil in haar liggen, terwijl ik haar diep in de ogen kijk.

"Je komt pas als ik zeg dat je mag, Laura. Niet voor die jongens op school, en niet voor jezelf. Alleen voor mij."

Ze is inmiddels een wrak van verlangen. Ze smeekt, ze huilt bijna, haar lichaam golft onder me als een bezetene. Dan grijp ik haar weer bij haar keel, niet hard, maar dwingend, en ik begin in een razend tempo te stoten. Mijn lul is een mokerhamer die haar binnenste teistert.

"Nu!" beveel ik.

Haar hele lichaam schiet in een kramp die secondenlang aanhoudt. Ze schreeuwt het uit, haar stem slaat over, terwijl ze weer een enorme stroom vocht tegen me aan lanceert. Ik stop niet; ik beuk door haar orgasme heen, genietend van de manier waarop haar muren om me heen

trillen en samentrekken. Ik voel hoe mijn eigen prostaat, nog geprikkeld door haar vingers op het terras, weer begint te trekken.

De derde keer voor mij die dag is de meest intense. Het is geen spuiten meer, het is een explosie. Ik voel hoe mijn zaad zich diep in haar mengt met haar eigen sappen, een warme vloedgolf die ons beiden volledig verzadigt.

De kamer is gevuld met de geur van zweet, seks en de triomf van een oude man die zijn kracht heeft hervonden. Ze ligt als een gebroken pop onder hem, haar ogen glazig.

De uitputting wint het uiteindelijk van de adrenaline. We blijven in elkaar verstrengeld liggen, de lakens een puinhoop van zweet en vloeistoffen. De stilte die nu volgt is diep en vreedzaam; ik

voel haar hartslag langzaam synchroniseren met de mijne tot we allebei wegzakken in een

zware, droomloze slaap. Het grote huis voelt voor het eerst in twee jaar niet meer koud aan.

Midden in de nacht schrik ik wakker. Niet van een geluid, maar van een sensatie die zo intens is dat mijn hersenen onmiddellijk op 'aan' staan. De kamer is gehuld in een diepblauw maanlicht. Ik voel de koele nachtlucht op mijn bovenlichaam, maar mijn onderlichaam staat in brand.

Laura ligt niet meer naast me. Ze zit geknield aan het voeteneinde, haar donkere haar valt als een gordijn over mijn dijen. Ze heeft de deken weggetrokken en is weer aan het werk gegaan met een bezetenheid die me de adem beneemt. Zonder een woord te zeggen, heeft ze haar techniek van het terras geperfectioneerd.

Terwijl haar warme, vochtige mond mijn lul weer tot een polsdikke staaf zuigt, voel ik hoe ze met haar hand achterlangs glijdt. Haar vingers, glibberig van het glijmiddel dat nog op het nachtkastje stond, dringen trefzeker mijn reet weer binnen. Ze vindt mijn prostaat onmiddellijk en begint die ritmisch te masseren, precies op het tempo van haar dwingende zuigkracht.

"Ooh... Laura," kreun ik in de duisternis, mijn handen grijpen de kussens vast. Het is een sensationele pijpbeurt. In de stilte van de nacht klinkt het gesmak en het zuigen bijna oorverdovend. De dubbele stimulatie zorgt ervoor dat ik binnen enkele minuten weer op het randje balanceer. Het is een droomachtige ervaring; de roes van de slaap vermengt zich met de vlijmscherpe lust. Ze stopt pas als ik weer volledig in haar mond explodeer, een zware, trage ontlading die me diep in het matras doet wegzinken.

Ze slikt alles rustig door, kruipt dan weer omhoog en nestelt zich tegen me aan. Haar huid voelt koel en zijdezacht. Ze geeft me een vluchtige kus op mijn bezwete borst, mompelt iets onverstaanbaars en valt binnen enkele seconden weer in een diepe slaap.

Ik volg haar kort daarna, met een glimlach op mijn lippen die ik niet meer voor mogelijk had gehouden.

Het eerste licht van de ochtend snijdt meedogenloos door de kamer, maar voor het eerst in twee jaar doet het geen pijn aan mijn ogen. Ik word niet wakker met de gebruikelijke, loden druk op mijn borst. In plaats daarvan voel ik de warmte van een levend lichaam naast me. De geur van seks, whisky en de restanten van de nacht hangt nog zwaar in de gordijnen, een tastbaar bewijs dat gisteren geen droom was die door de pillen werd ingegeven.

Ik draai mijn hoofd langzaam op het kussen en kijk naar Laura. Ze slaapt nog diep, haar lippen lichtjes geopend, haar donkerbruine haar een wilde ravage op het witte laken. Zonder haar make-up en die brutale blik ziet ze er bijna onschuldig uit, ware het niet dat de krassen op mijn rug en de beurse plekjes op haar schouders een heel ander verhaal vertellen.

Ik besef het me op dat moment, met een helderheid die me bijna angst aanjaagt: mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. De stilte waarin ik mezelf had begraven, is voorgoed aan scherven geslagen door de hoge hakken van een meisje dat zich verveelde. De herinnering aan Martha is er nog wel, maar ze is verschoven naar een verrekijkerbeeld—ver weg, grijs en onbereikbaar. De wereld heeft weer kleur gekregen, ook al is het de rauwe, neonachtige kleur van lust en morele vervaging.

Ik voel me sterker dan ik me in tijden heb gevoeld. De zeventig jaar wegen niet meer op mijn schouders; ze voelen als een wapenarsenaal dat ik pas net ben gaan gebruiken. Ik weet dat de buren zullen praten als ze haar straks in dat piepkleine rokje mijn huis uit zien wandelen. Ik

weet dat ik weer naar die pillen zal grijpen als de zenuwen me teveel worden. Maar het deert me niet.

Laura beweegt zachtjes in haar slaap en legt haar hand onbewust op mijn buik, zoekend naar de warmte die ik haar de hele nacht heb gegeven. Ik leg mijn hand op de hare en kijk naar buiten, naar de strak gesnoeide heg.

Het verleden is dood. De tuin is gedaan. En ik ben eindelijk weer wakker.

Rond een uur of elf besluit Laura dat het tijd is om te vertrekken. Ze trekt haar kleren aan met een nonchalance die me bijna verbaast; het glimmende topje gaat aan, het kunstleren minirokje wordt weer strak over haar heupen getrokken. Ze ziet er weer uit als de provocerende seksbom van gistermiddag, al verraden de lichte wallen onder haar ogen dat ze een zware nacht achter de rug heeft.

"Zullen we?" vraagt ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Ze weet precies wat er gaat gebeuren als we nu samen naar buiten stappen.

Ik loop met haar mee naar de voordeur. Ik draag alleen mijn badjas, losjes dichtgeknoopt, mijn haar nog door de war. Als ik de deur opendoe, slaat de felle vrijdagmorgen-zon me in het gezicht. En daar zijn ze: de buren. Mevrouw Jansen van drie huizen verderop staat net haar stoepje te vegen, en de buurman aan de overkant is bezig zijn auto te wassen.

Het wordt doodstil in de straat.

Het getik van Laura’s naaldhakken op mijn tuinpad klinkt als geweerschoten in de ochtendstilte. Mevrouw Jansen stopt midden in een veegbeweging, haar mond valt letterlijk open. Ze kijkt naar Laura—het diepe decolleté, de blote benen, het overduidelijke gebrek aan lingerie—en dan kijkt ze naar mij, de 'keurige' Arthur, die daar triomfantelijk in zijn deuropening staat.

Laura merkt het ook. Ze blijft even staan halverwege het pad, draait zich om en zwaait overdreven vrolijk naar me. "Bedankt voor de hulp met de heg, Arthur! En voor... al het andere. Je bent een natuurtalent."

Op een meter of tien afstand pakt ze haar telefoon en belt, ik van twee worden op, ‘Huisarts en morning-after pil’.

Ze geeft me een knipoog die zo vet is dat de buurman aan de overkant zijn spons in de emmer laat vallen. Dan loopt ze met een uitdagende zwaai van haar heupen de straat uit, zonder om te kijken.

Ik blijf nog even staan. Ik voel de priemende ogen van de buurt in mijn rug branden. De schande, het gefluister, de oordelen—ik voel het allemaal, en het voelt heerlijk. Voor het eerst in twee jaar besta ik weer voor hen. Ik ben niet meer die zielige man die ze met een meelijwekkend knikje begroeten; ik ben de man waar ze schande van spreken, de man die ze benijden en vrezen tegelijk.

Ik kijk mevrouw Jansen recht in de ogen, geef haar een kort, waardig knikje zoals ik dat altijd deed, en sluit dan langzaam de deur.

Binnen in de gang leun ik even tegen het koude hout. Mijn hart slaat nog steeds een krachtig ritme. De buitenwereld kan kapotvallen. Ik loop naar de keuken, schenk mezelf een klein glas whisky in tegen de nadorst, en begin alvast te rekenen hoeveel pillen ik nog over heb voor als ze morgenmiddag weer aanbelt.

Was getekend John Adams

Trefwoord(en): Anaal, Beffen, Deepthroat, Edging, Flirten, Grote Borsten, Gymleraar, Hakken, Jong En Oud, Kinky, Klasgenoot, Leraar, Lingerie, Neuken, Openbaar, Oudere Mannen, Pijpen, School, Slaapkamer, Spuiten, Squirten, Terras, Uitdagen, Verleiden, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!