Awakenings - 3

Hoofdstuk 6

(Daniel)

Moeder was in de woonkamer de tafel aan het dekken. Ik nam het van haar over en begon het be-stek naast de borden te leggen.
‘Lief van je, Daniel. Enne, is je stuk af?’
‘Ja, en ik zal je vertellen dat het me best veel moeite gekost heeft; ik voelde me bepaald geëmotio-neerd. Maar goed, het is af’, ik overhandigde haar 2 A4tjes, ‘alsjeblieft, ik ben benieuwd wat je er van vindt’.

Eveline ging aan tafel zitten en begon de tekst aandachtig door te lezen. Ik keek door het raam naar buiten en wederom overdacht ik de consequenties, althans dat probéerde ik. Hoe zou ieder-een reageren? Wat zou de schoolleiding doen (nou ja, ik hád wel een vermoeden…)? En niet te vergeten mijn vriend Sven! Dat zou nog wel eens moeilijk kunnen worden….. Sven, mijn vriendje, mijn maatje door dik en dun, hoe zou hij het opvatten? Morgen – donderdag- was “D Day”, en zou de 1e fase van Plan Daniel van start gaan.
Moeder zette haar leesbril af en keek me peinzend aan.
‘Het is echt een heel goed stuk, Daan, mijn complimenten!’
Ik keek haar aan. ‘Dank je, moeder, en ik kijk uit naar de impact die het zal hebben. Ik heb me nu helemaal ingeleefd in mijn ‘rol’, en denk dat ik goed genoeg ben voorbereid…..’
‘Ik help het je hopen, Daniel. Overigens vind ik het moedig van je, het is bepaald niet niks wat je in gang zet, zeker als je bedenkt dat jij, ik wij allemaal toch leven in een tijd en in een behoorlijk Christelijke omgeving waar dit bepaald geen gemeengoed is. ……. Ik ben trots op je, lieverd, echt waar!’
‘Dank je, en dit maakt het bepaald een stuk makkelijker voor me, te weten dat jij pal achter me staat..!’

We dekten samen de tafel. Claire en Eric voegden zich bij ons en we gingen eten.

Na de maaltijd ging ik naar boven m’n sporttas halen, want het was het wekelijkse tennisavondje met Sven en anderen die eventueel aanwezig waren, van onze school of daarbuiten. Deze sport-avond was me echt heilig en er moest toch echt heel wat ernstigs aan de hand zijn om deze weke-lijkse routine te laten schieten. Op de eerste plaats was ik zeer op Sven gesteld, maar meer nog genoot ik op deze avonden van hem als sparringpartner; hij was echt zoveel beter als ik en liet me – soms letterlijk – alle hoeken van de tennisbaan zien. Ik was kapot na afloop, maar het deed me erg goed, ach, Mens Sanus in Corpore Sano nietwaar?

Nadat ik alles in m’n tas had gepropt zei ik Eveline Claire en Eric gedag en klom op m’n fiets, op weg naar de tennishal.
Tegen achten had ik me omgekleed, Sven stond al op de baan, Richard was er ook, Annika was na weken afwezigheid ook weer eens aanwezig, en we gingen aan de slag.
Het werden inderdaad een paar pittige partijtjes, vooral omdat Sven, toch de meest deskundige van ons allemaal met zijn geschreeuw ons werkelijk tot het uiterste dreef.
Tegen half 10 liep Annika naar de kant, terwijl ze uitriep dat ze niet meer kón en er daarom maar een punt achter zette. De rest van ons ging naast haar zitten en we babbelden wat over school en aanverwante zaken; ook de muziek kwam even ter sprake, maar dat werd door Annika resoluut afgekapt. ‘Ja hoor eens, als jullie daarover beginnen te oreren ben ik weg!’ We scholden haar plage-rig uit voor cultuurbarbaar, maar ze zei: ‘Ik vind jullie muziek práchtig, echt waar! Maar als jullie beginnen te zeveren over fill in, of over het 11e kruis raak ik toch echt het spoor bijster….
‘F zeven, mol vijf, kruis elf” verbeterde Richard haar. ‘Ja, vast wel, maar bespreek dat maar als jullie onder elkaar zijn hoor, het is veel interessanter te vernemen hoe het gaat tussen MarieAnge en jij, Sven’ gooide ze er onverwachts uit, terwijl ze zich naar Sven omdraaide.
Richard en ik draaiden ons ook om, en deze mededeling was dus echt nieuws voor mij. Sven bloosde, dat was duidelijk! Hij schutterde wat en probeerde een en ander meteen te bagatelliseren wat hem niet zo best afging. ‘Och jongens, jullie zien spoken! Eh… MarieAnge en ik zijn gewoon bevriend, enne… jullie moeten er, ja hoe zal ik het zeggen… ehm… ja, jullie moeten er eigenlijk niks achter zoeken…’ hakkelde hij.
Annika veerde op. ‘Nou dat is niet precies wat ik heb gehoord, lieve schat!
MarieAnge’, ze draaide zich om naar Rich en mij, ‘MarieAnge is bevriend met m’n zus Stella, en aan haar heeft ze andere dingen verteld, hele andere dingen….’
‘Och, jullie meisje ook’ sputterde Sven. ‘We zijn bevriend, we hebben geen relatie als jullie het bepaald willen weten, en we zien wel hoe het verder gaat….’
‘Hm, ja ja, we zien wel’, zei Annika op een guitige manier.
Ze stond op en keek op haar horloge. ‘En ik zie nu dat ik zo snel mogelijk thuis moet komen, ik ben kapot!’. Richard stond ook op. ‘Ik stop er ook mee, moet nog wat huiswerk maken en zo, gaan jullie ook?’ Hij keek ons aan.
“Nou ik zou nog wel even willen doorgaan” sprak Sven. Hij keek me vragend aan. Ik had eigenlijk ook nog wel trek, dus nadat we uitbundig afscheid hadden genomen van Rich en Annika liepen we weer terug naar de baan.

‘Weet je’ zei Sven onder het lopen, ‘daarnet deed je het eigenlijk best goed, Daan, maar volgens mij moet je wat gaan doen aan je backhand’.
Dat was ik helemaal met hem eens, dus volgde andermaal een pittig partijtje tennis, en dankzij het enthousiasme van Sven zo mogelijk nog fanatieker dan aan het begin van de avond.
Tegen half 11 konden ze me bij elkaar vegen en gaf ik aan te willen stoppen. We waren de laatste spelers op de baan en sowieso zou de club rond elven dicht gaan.
We pakten onze spullen en liepen nog napratend over het laatste uur richting uitgang.
Tony, die belast was met de dagelijkse leiding over de tennisclub stak z’n hoofd om de deur. ‘Zo heren, uitgespeeld?’ Wij antwoordden bevestigend. ‘Prima, dan kan ik hier afsluiten en elders gaan opruimen’. Hij viste een sleutel uit zijn borstzakje en vroeg ons de kleedruimtes te willen afsluiten als we uitgedoucht waren. Dat beloofden we en we liepen de trap af.


Hoofdstuk 7

(Daniel)

Natuurlijk vroeg ik Sven over MarieAnge; voor mij was het ook een verrassing, al had ik ze wel een paar keer samen zijn praten. Hij lachte verlegen en zei toen: ‘Jullie denken met z’n allen toch werkelijk maar aan één ding! MarieAnge is een toffe meid, we kunnen leuk samen praten en ja, we zien elkaar ook wel eens buiten school, maar om dat nu al meteen een relatie te noemen…. Ik vind haar aardig, maar geloof me, meer als goede vrienden zijn we toch echt niet, och we zien wel hoe het allemaal gaat…’
“Ja ja, we zien wel…..” herhaalde ik Annika’s opmerking van eerder deze avond, ‘maar, Svennie-boy, waarom ben ik weer de laatste die hier van hoort’, jammerde ik quasi verdrietig. Sven stoof op. ‘Ja zeg, ik hoef jou toch geen verantwoording af te leggen over m’n liefdesleven, bekijk het maar! Bovendien liep jij destijds ook niet met details te koop toen er nog wat moois bestond tus-sen jou en Annika!’
Ik legde m’n hand op Svens schouder – we waren inmiddels in de kleedruimte aangekomen – en zei tegen hem: ‘Rustig jongen! Ik maakte maar een grapje, natuurlijk gaat jouw liefdesleven mij niks aan, en wat Annika en mij betreft: ik liep niet met details te koop zoals jij het zo lekker ordi-nair verwoord, eenvoudigweg omdat er geen details waren!’
Nou ja, zo goed als geen details dan, overdacht ik, als je ten minste die nachtelijke knuffelpartij in het park buiten beschouwing liet….
Sven en ik zaten intussen op een van de bankjes en waren onze schoenen aan het uitdoen. Ik dacht terug aan die gebeurtenis en een klein beetje van die nachtelijke opwinding kwam terug. Sven had z’n schoenen inmiddels uit en keek me nieuwsgierig aan. ‘Waar denk je nu aan, Daniel?’
Nu was ik degene die bloosde.
‘Niets bijzonders’ wimpelde ik weg en ik bloosde zo mogelijk nog meer. (echt waar hoor, nette jongetjes als ik deden dat soort dingen in 1973, geloof me!)
Sven keek me peinzend aan.
‘Dus tóch details! Ik wist het wel! Vertel!’.
‘Je verwacht toch niet dat ik je daarover ga vertellen!’
‘Nee, eigenlijk niet…”
‘Precies, en daarom zal ik het je maar vertellen….’
Ik was eigenlijk best wel trots dat er dan op het laatste toch nog wat gebeurd was, zij het dat we niet tot het uiterste gegaan waren, helaas….
‘Ik vertel je dit in vertrouwen, Sven’
‘Je kunt mij vertrouwen, Daan, ik ben toch je vriend.’
‘Dat weet ik. Nou, in feite is er niks aparts gebeurd. Annika wilde uiteindelijk niet verder gaan. We hebben op een avond in het park wat geknuffeld. Ik raakte opgewonden, kreeg een erectie en heb uiteindelijk een zaadlozing gekregen. Het was fijn, het was natuurlijk opwindend, maar verder dan dat is het dus niet gekomen, helaas…’
We waren beiden nu helemaal naakt en liepen naar de douches. Het zojuist gedane relaas had me ietwat onrustig en ook wel wat opgewonden gemaakt, maar gelukkig voor mij was dat niet al te duidelijk te zien, of eigenlijk helemaal niet. Mijn penis is ook in slappe toestand vrij groot en wordt in stijve toestand maar een beetje groter.
‘Ik ben blij dat je me erover verteld heb, Daan, en natuurlijk zal ik dit nooit aan iemand anders wie dan ook doorvertellen’.
‘Dank je’.

We draaiden de kranen open en begonnen ons in te zepen. Ik keek tersluiks naar Sven, zonder bepaalde reden en ik zag opeens dat Sven z’n zaadballen haarloos waren; hij had blijkbaar de haar-tjes weggeknipt of ze geschoren. Ik was verbaasd. Ik had dat nog nooit gezien bij een jongen, hoewel ik toch vaak genoeg (na het sporten op school bijvoorbeeld) blote mannenlijven had ge-zien. Pornoboekjes waren in die tijd voor mij terra incognita. Ik was natuurlijk wel nieuwsgierig (als alle puberjongetjes!) naar bepaalde zaken, maar alles op z’n tijd, en om opgewonden te raken had ik zo’n boekje echt niet nodig! Daarvoor gebruikte ik mijn rechterhand en m’n fantasie. Ik keek nog eens zo onopvallend mogelijk Svens richting uit, maar had me de moeite kunnen bespa-ren want hij stond met z’n rug naar me toe.

Langer dan eigenlijk noodzakelijk was keek ik naar Svens achterkant en ineens kwam de gedachte bij me op dat mijn vriend toch eigenlijk wel een fraai gevormd lichaam heeft: mooi gespierd, een prachtige rugpartij en zijn strakke bilpartij zal ongetwijfeld als de tijd er rijp voor is menige jonge-dame verrukt doen staan…..

Zijn billen???

Mijn God! Wat gebeurde er toch in mijn gedachten??? Ik zat met grote belangstelling en vooral met veel plezier naar de kont van m’n beste vriend te kijken….. Waarom deed ik dat??
En alweer raakte in de grootste verwarring, en wat nog veel erger was: ik voelde een erectie opko-men. Ik sprak mezelf in gedachte bestraffend toe: ‘ Daniel ter Horst, jij krijgt GEEN, ik herhaal, je krijgt dus GEEN stijve van het kijken naar je vriends achterwerk’. Maar helaas voor mij: ik was wél opgewonden en wist me met mijn houding geen raad.


Hoofdstuk 8

(Daniel)

Ik draaide me een kwartslag zodat Sven, als hij weer mijn kant uitkeek, ten minste m’n Pasen en Pinksteren niet in volle glorie zou zien en hoopte maar dat het snel weg zou ebben…
‘Hey Daantje, ik schijn m’n shampoo vergeten te hebben, mag ik die van jou ff lenen?’
Natuurlijk moest ik ja zeggen, en dat deed ik dan ook. Ik pakte de fles van de grond en nam me voor hem die fles te overhandigen, me weer om te draaien en maar hopen dat Sven niets zou mer-ken. Dat was althans de bedoeling, maar…. Het pakte iets anders uit. …

In m’n zenuwachtige gehaastheid maakte ik een verkeerde beweging en gleed plotseling uit; ik zou waarschijnlijk een flinke smak gemaakt hebben als Sven niet heel alert zou hebben gereageerd: hij deed heel snel een flinke stap opzij, bukte zich en ving me op, mij daardoor zeer zeker voor een flinke klap behoedend. Mijn hart bonsde in m’n keel van de schrik, terwijl ik door de armen van Sven werd vastgehouden. We stonden dicht tegen elkaar aan, onze hoofden enkele centimeters van elkaar (hij was precies even langs als ik), en ik voelde hoe mijn piemel tegen zijn bovenbeen aanduwde.
‘Dank je’ mompelde ik, terwijl ik nog steeds werd vastgehouden.
‘Graag gedaan, maar kijk in vervolg wel goed uit!’
We hielde elkaar nog steeds vast en alweer was mijn verwarring compleet. We hielden elkaar nu al zo’n 20 seconden vast, hoewel mijn gevoel voor evenwicht natuurlijk allang weer hersteld was, en ik zou weer terug moeten gaan naar mijn plek, maar ik aarzelde.
Ik keek Sven in grote verwarring aan, liet hem los en liep voorzichtig terug naar mijn plek. Ik voelde me zwaar klote en geneerde me dood! Ik was zo opgewonden als maar zijn kon, nog steeds, en Sven moest toch duidelijk gevoeld hebben hoe mijn opgerichte penis tegen zijn dijbeen had aangedrukt. Ik mompelde iets van aankleden en schuifelde schielijk richting kleedruimte.

Ik droogde me enigszins af en ging in volledige verbijstering met m’n hoofd in m’n handen op een bankje zitten.
Wat gebeurt er met me??
Ik kon wel janken.
Denkend aan m’n project voor Maatschappijleer stelde ik grimmig vast dat de door mij gefanta-seerde situatie alras door de realiteit werd ingehaald, althans zo leek het wel……
IK BEN TOCH GEEN HOMO?? schreeuwde ik geluidloos.
Ik voelde een hand op m’n schouder en schrok op uit m’n overpeinzingen.
Sven ging naast me zitten.
‘Hey kerel, alles goed?’
Ik haalde m’n schouders op.
Sven raakte me weer voorzichtig aan.
‘Daniel kijk me eens aan, alsjeblieft!’
Langzaam draaide ik mijn hoofd, er blonken wat tranen in m’n ogen die ik resoluut wegveegde.
‘Er is niks, helemaal niets. Gewoon geschrokken van die bijna val.’
‘Zeker, absoluut! En daarom zit jij nu hier zo verslagen op dit bankje en staat het huilen je nader dan het lachen. Kom nu toch! Ik ken je al bijna 10 jaar, en van vallen raak jij beslist niet zo uit je doen!’
Ik draaide m’n hoofd weer om.
‘Of is het omdat je een erectie kreeg daarachter en je je daarvoor misschien geneerde naar mij toe?’
Ik keek hem weer aan en toen, sarcastisch:
‘Hoe kom je daar nu toch bij!! Het is toch doodnormaal dat een gewone jongen een stijve krijgt als zijn vriend hem enkele tellen vasthoudt, no big deal!’
‘Of jij een “gewone” jongen bent weet ik niet, maar Daan, als jongens of mannen ontspannen zijn, als ze zichzelf zijn krijgen ze vaak een stijve, dat weet jij toch net zo goed als ik; soms wordt je piemel gewoon hard zonder aanwijsbare reden, inderdaad, no big deal! We zijn nu eenmaal jonge-tjes en dat soort dingen gebeuren, kom nu, maak er toch niet zo’n punt van! Als ik je goed ken trek je je minstens zo vaak af als ik, het is toch bepaald geen onbekend verschijnsel voor je……’
‘Maar het gebeurde wel toen ik jij me vasthield’, wierp ik tegen.
‘Ja en? Er is geen verband, geloof me, dat denk je maar. We hebben twee en een half uur intensief gesport, we nemen na afloop een ontspannende douche, jij wordt opgewonden, en ik trouwens ook (mag je best weten!) en op dat moment val je bijna. Geen verband, mijn vriend! Trouwens ik ben nu ook opgewonden, en eerlijk gezegd interesseert het me geen moer! Het GEBEURT gewoon, doe er dus niet zo moeilijk over!’

Zijn jongeheer was stijf, dat was duidelijk, en minstens even duidelijk was mijn vergaande staat van opwinding. Daar gaan we dan, dacht ik opnieuw.
Sven nam weer het woord
‘Gaan we nu moeilijk doen, of……..’
‘Wat bedoel je Sven?’
‘Heel eenvoudig: jij bent opgewonden, ik ben opgewonden, en ik zeg je heel eerlijk dat ik ontzet-tend graag wil rukken, punt uit!’
‘Nu? Hier?’, fluisterde ik.
‘Wat is er op tegen? Jongens onder elkaar…..’
Hij wachtte mijn antwoord niet eens af en liep terug naar de doucheruimte. Als in een droom liep ik traag achter hem aan.


Hoofdstuk 9

(Daniel)

Sven leunde met z’n rug tegen een van de wanden van de doucheruimte en keek me strak aan.
Ik ging naast hem staan en wachtte af.

Sven nam z’n gezwollen pik in z’n rechterhand en trok er heel langzaam aan.
Het kon me op dat moment eigenlijk niets meer schelen: ik was erg opgewonden en wilde er ge-woon wat aan doen, er aan toegeven dus, dus begon ik te handelen, zoals ik zo vaak thuis, onder de lakens had gedaan. Langzaam schoof ik het vel van m’n pik omhoog en omlaag en heel snel was m’n geslacht op oorlogssterkte. Ik was binnen de kortste keren erg opgewonden (horny as hell zouden jullie tegenwoordig zeggen…) en onwillekeurig ontsnapte wat gekreun mijn lippen.
Sven verkende met zijn ogen mijn hele lichaam en was intussen fanatiek aan het trekken, hij kreunde minstens zo hard als ik.
‘Ah, dit voelt zooooo lekker, man!’
Dat kon ik alleen maar beamen en verhoogde allengs m’n tempo.
‘Jouw piemel ziet er heel mooi uit’, kreunde Sven.
‘Die van jou mag er anders ook best wel wezen!’ sprak ik geheel naar waarheid.

Had ik dat zojuist gezegd???
Niet te geloven!
Maar op dat moment meende ik ieder woord ervan.

We stonden nog steeds dicht naast elkaar en de zijkanten van onze lichamen raakten elkaar; ik voelde zijn warmte en mijn opwinding nam alleen maar toe…. Ik sloot mijn ogen en was puur aan het genieten!
Opeens voelde ik – heel aarzelend – Svens vingers over het topje van mijn penis gaan. Ik was ge-schokt en uiterst opgewonden tegelijkertijd.
Ik protesteerde niet.
Sven streelde mijn ballen en een siddering ging door mijn hele lijf. Ik begon harder te kreunen en als in een reflex duwde ik mijn onderlichaam tegen de hand van Sven. Natuurlijk vatte mijn vriend mijn reactie als een bemoedigende reactie op en nam terstond mijn hele pik met zijn linkerhand vast en begon me af te trekken, eerst nog rustig aan, maar gaandeweg steeds sneller. Ik nam m’n handen weg, liet ze langs mijn lijf hangen en – nog steeds met gesloten ogen – voelde ik mijn op-winding haar hoogtepunt bereiken.
Na hele korte tijd gaf ik een schreeuw en in een gigantische ontlading voelde ik hoe het zaad in enkele krachtige stoten mijn pik uitspoot, werkelijk alle kanten uit. Dat was dan blijkbaar ook de trigger voor Sven, want onder luid gegrom en gekreun kwam ook bij hem het sperma uit zijn pie-mel en ik zag hoe het krachtig op de vloer van de doucheruimte werd gespoten.

We hijgden nog een tijdje na.
Bij mij ebde het supergeile gevoel zo langzamerhand weg, en wat nu overbleef was alweer een ge-voel van uiterste verwarring. Ik had me door Sven laten aftrekken uiteindelijk, had er intens van genoten, en nu – na afloop – voelde ik me desperaat. Ik wist me geen raad. Begrijp me goed: ik was totaal niet verliefd op m’n vriend, voelde me oprecht hetero, maar zat wel met een hoop te-genstrijdige gevoelens in m’n hoofd waar ik dus op dat moment totaal geen raad mee wist!. Ik was alweer totaal van slag af.
Zwijgend spoelden we ons af en liepen naar de kleedruimte.
In een doodse stilte kleedden we ons aan, het huilen stond me nader dan het lachen.
‘Daniel’ begon Sven voorzichtig.
‘Alsjeblieft Sven, laat maar’.
Sven keek me aan met de blik van een geslagen hond.
Godverdomme kut!!!
Dat wil ik niet, ik geef om hem. Ik keek hem recht in de ogen.
‘Ik ben in de war, Sven, door wat er zojuist gebeurd is, sorry, ik weet me geen houding te geven, begrijp het alsjeblieft. Ja, ik heb echt en oprecht genoten van jouw aanrakingen zojuist, van de andere kant staat het me tegen, ik weet het gewoon niet…… Je bent mijn beste vriend en ik wil je geen pijn doen, echt niet, maar…. dit…. wat daarachter heeft plaatsgevonden…. sorry….maar het voelt niet goed bij mij, het spijt me……’
Ik was ten einde raad en wist de juiste woorden niet te vinden. Ik zag dat Sven gekwetst was en het niet echt begreep. Ik begreep op dat moment mezelf niet eens.
Wat gebeurde er toch???
Opnieuw voelde ik de tranen opkomen, en keek Sven aan.
Hij was boos, gekwetst en liet dat blijken ook.
‘Jij bent goed hoor, écht goed, vriend, heel goed zelfs, vooral als het erom gaat hoe je anderen pijn kunt doen. Nou, als je nog twijfelde: je bent voor 100 procent geslaagd hoor, en wat ik zo juist van de jury heb gehoord mag je in ieder geval door naar de volgende ronde!’
‘Sven, ik ben radeloos”, riep ik uit, ‘geef me wat tijd, ik begrijp ook niet helemaal wat…’
‘Bespaar je de moeite, lieverd, ik ben er vandoor’.

Hij draaide zich om en beende het vertrek uit.
‘SVEN’ riep ik vertwijfeld.
‘Doe geen moeite, en o ja, laat me in vredesnaam voorlopig met rust, wil je?’
Hij sloeg de deur dicht en liet me – radeloos huilend - achter.