Dit verhaal is het eerste deel van een verhaal dat zo lang is geworden, dat ik het in meerdere delen online zal brengen. Het verhaal bestaat nu denk ik uit 4 behoorlijke lange delen en is nog steeds in ontwikkeling. Het zijn verhalen die uit mijn eigen fantasie voort komen, een verhaal waarin ik voor een verandering de vrouw als seksueel gedreven hoofdrolspeler heb willen neerzetten (beleeft vanuit het perspectief van een man).

Mannen lijken te denken dat vooral zij de vulgaire wezens zijn, maar in mijn ervaring zullen de veel mannen rode oortjes krijgen als ze horen waar vrouwen allemaal wel niet over fantaseren.

Dit verhaal is misschien een kijkje in mijn belevingswereld en niets hiervan is echt. Hoewel eigen ervaringen het vaak opwindend en intens maakten om het te schrijven. Ik hou van meer uitgediepte verhalen (wees niet bang, het verhaal heeft geen drama). Als je feedback en ideeën hebt lees ik deze graag!

Schaamteloze buurvrouwen

John

John stapt tevreden zijn nieuwe achtertuin in, de ochtendzon die zijn gezicht verwarmt terwijl hij de ruimte bewondert die hij nu de zijne kan noemen. Drie maanden geleden had hij nog niet gedacht dat hij hier zou staan, eigenaar van een villa in een van de meest exclusieve buurten van de stad. Maar crypto had hem goed behandeld, verdomd goed zelfs, en nu kon hij zich eindelijk de levensstijl veroorloven waar hij altijd van had gedroomd. Alleen jammer dat hij niemand heeft om het mee te delen.

Hij neemt een slok van zijn koffie en laat zijn blik over de hoge heg glijden die zijn tuin van die van de buren scheidt. In de week dat hij hier woont, heeft hij nog niemand gezien. Misschien is het tijd om zich voor te stellen. Hij is nooit zo'n sociaal type geweest, maar in een buurt als deze is het waarschijnlijk verstandig om op goede voet te staan met de mensen om je heen.

De Bitcoin-crash van vorig jaar had vele investeerders geruïneerd, maar John had op het juiste moment verkocht. Nu, op zijn vijfendertigste, hoeft hij zich geen zorgen meer te maken over geld. Wat een verschil met tien jaar geleden, toen hij in een klein appartement woonde en elke cent omdraaide. Hij glimlacht bij de herinnering aan hoe hij alles op één kaart had gezet, tegen alle adviezen in. Zijn intuïtie had hem niet bedrogen.

"Fuck it," mompelt hij, "laten we maar eens kijken wie mijn buren zijn." Hij zet zijn koffiemok neer en loopt door de zijpoort naar de voorkant van zijn huis. Het is een rustige zondagochtend, perfect om even langs te gaan. Niet te vroeg om onbeschoft te zijn, maar ook niet zo laat dat het lijkt alsof hij het vergeten was.

John loopt langs de oprit van zijn buren en neemt het huis in zich op. Het is vergelijkbaar met het zijne, maar met een vrouwelijke touch – hangende planten op het terras, kleurrijke tuinornamenten, en een algemeen gevoel van warmte dat zijn eigen strakke, minimalistische stijl mist. Terwijl hij dichterbij komt, merkt hij dat de gordijnen open zijn, maar hij kan niet naar binnen kijken vanaf zijn positie.

Hij vraagt zich af wat voor mensen er wonen. Een ouder echtpaar misschien? Of een gezin met kinderen? Zijn makelaar had alleen vermeld dat het huis bewoond was door de eigenaren, zonder verder in details te treden. John houdt van voorspelbaarheid, van weten waar hij aan toe is, en de onbekende factor maakt hem een beetje nerveus.

Voor de deur blijft hij even staan. Het is een grote, imposante voordeur met glas-in-lood details. Het huis is goed onderhouden, maar er zijn tekenen van leven – een paar schoenen naast de deurmat, een fiets tegen de muur geleund. John strijkt met zijn hand over zijn kaak en beseft dat hij zich niet eens geschoren heeft. Maar goed, het is ten slotte zondag.

Hij haalt diep adem en drukt op de bel. Een melodieus geluid klinkt binnen in het huis, gevolgd door wat klinkt als gehaaste voetstappen en een vrouwenstem die iets roept dat hij niet kan verstaan. Er klinkt een lach, hoog en melodieus, die hem doet denken aan een veel jongere vrouw dan hij had verwacht.

John voelt een plotselinge golf van onzekerheid. Hij had zijn buren willen ontmoeten, maar nu voelt het ineens als een inbreuk. Wat als ze midden in iets zitten? Wat als ze geen zin hebben in een sociaal praatje met hun nieuwe buurman? Hij overweegt even weg te lopen, maar dan hoort hij voetstappen die de deur naderen.

Er klinkt een zacht gevloek van binnen – opnieuw een vrouwenstem – en het geluid van iets dat valt. "Ik kom eraan!" roept dezelfde stem, nu duidelijker. "Geef me een seconde!"

John blijft staan, zijn gewicht verschuivend van zijn ene voet naar zijn andere. Het is te laat om nu nog weg te lopen; dat zou alleen maar vreemder zijn. Hij dwingt zichzelf om rechtop te staan, schouders naar achteren, en bereidt een vriendelijke glimlach voor. Eerste indrukken zijn belangrijk, en hij wil niet overkomen als de vreemde eenling die zich opsluit in zijn huis.

Hij hoort het geluid van een slot dat wordt omgedraaid, en dan nog een. Wie dan ook er woont, ze nemen hun veiligheid serieus. John wacht, zijn hart klopt plotseling iets sneller. Hij had nooit gedacht dat hij nerveus zou zijn om zijn buren te ontmoeten, maar er is iets aan deze situatie dat hem gespannen maakt.

De deur gaat langzaam open en John's adem stokt in zijn keel. Voor hem staat niet het oudere echtpaar dat hij half had verwacht, maar een jonge vrouw. En niet zomaar een jonge vrouw. Zelfs in de fractie van een seconde dat hij haar ziet, registreert zijn brein dat ze adembenemend mooi is. Grote, expressieve ogen kijken hem nieuwsgierig aan, en haar lange, golvende haar valt los over haar schouders.

Maar het is niet alleen haar gezicht dat zijn aandacht trekt. Ze draagt slechts een zijden badjasje dat nauwelijks haar lichaam bedekt. Het hangt losjes open, waardoor hij een glimp opvangt van haar volle borsten en een platte, gebruinde buik. Het jasje is zo kort dat het nauwelijks haar bovenbenen bedekt, en John moet zijn uiterste best doen om zijn ogen op haar gezicht gericht te houden.

"Hallo," zegt ze, haar stem warm en melodieus. "Kan ik je ergens mee helpen?" Ze doet geen enkele poging om het jasje dichter te trekken, wat hem doet vermoeden dat dit niet de eerste keer is dat ze de deur zo opent.

John probeert zijn stem te vinden, plotseling zeer bewust van hoe droog zijn keel aanvoelt. "Ik... uh, ik ben John," zegt hij eindelijk. "Je nieuwe buurman. Ik dacht dat het tijd werd om mezelf voor te stellen."

Een glimlach verspreidt zich over haar gezicht, een glimlach die zowel uitnodigend als enigszins uitdagend is. "Oh, de mysterieuze nieuwe buurman," zegt ze, haar ogen hem van top tot teen opnemend op een manier die niet subtiel is. "Ik ben Nadia. Leuk je eindelijk te ontmoeten, John."

Ze leunt tegen de deurpost, waardoor haar jasje nog verder open valt. John probeert wanhopig om zijn ogen op haar gezicht gericht te houden, maar hij is maar een man, en de aanblik voor hem is bijna onmogelijk om te negeren. Hij voelt een warmte in zijn onderbuik die hij niet had verwacht bij een eenvoudige kennismaking met de buren.

"Ik hoop dat ik niet op een slecht moment kom," zegt hij, zijn stem iets vaster nu.

"Helemaal niet," antwoordt Nadia met een lach. "Je timing kon niet beter zijn."

John heeft het gevoel dat deze ontmoeting heel anders verloopt dan hij had verwacht, en hij is niet zeker of hij daar klaar voor is. Maar iets in hem wil meer weten over deze intrigerende vrouw die zo onbeschaamd voor hem staat.

2. Ik bijt niet

Nadia staat daar in de deuropening, haar zijden badjasje nauwelijks gesloten rond haar weelderige lichaam. John kan zijn ogen niet van haar afhouden, ondanks zijn pogingen om beleefd te blijven. Het jasje is zo kort dat het nauwelijks haar billen bedekt, en telkens als ze beweegt, vangt hij een glimp op van wat eronder zit - of beter gezegd, wat er niet onder zit. Haar lange, gebruinde benen lijken eindeloos, en John moet slikken bij het besef dat ze waarschijnlijk helemaal naakt is onder dat dunne stukje stof.

"Sorry voor mijn outfit," zegt ze, maar haar toon verraadt dat ze helemaal niet sorry is. "Ik lag net in de achtertuin te zonnen toen je aanbelde." Ze glimlacht op een manier die suggereert dat ze precies weet welk effect ze op hem heeft.

"Geen probleem," stamelt John, zijn ogen nu gefixeerd op een punt boven haar schouder in een dappere poging om niet te staren. "Ik had niet willen storen."

Nadia lacht, een heldere, melodieuze klank die door de lucht danst. "Je stoort helemaal niet. Ik vind het juist leuk om nieuwe mensen te ontmoeten." Ze leunt iets voorover, zogenaamd om hem beter te kunnen zien, maar het effect is dat haar badjasje aan de voorkant verder openvalt. John vangt een onbelemmerd zicht op haar volle, ronde borsten, haar tepels net zichtbaar in de schaduw van het jasje.

"Ik hou van zonnen zonder lijnen," vervolgt ze nonchalant, alsof ze het over het weer heeft. "Veel prettiger, vind je niet?" Ze maakt een vage handbeweging die de aandacht vestigt op haar gebruinde huid. Het is duidelijk dat ze inderdaad overal even bruin is.

John voelt hoe zijn keel droog wordt. "Ik, eh, heb er eigenlijk niet zoveel ervaring mee," zegt hij, zijn stem een octaaf hoger dan normaal. Hij voelt een beginnende erectie en hoopt dat zijn jeans strak genoeg is om het te verbergen.

"Dat is jammer," zegt Nadia, haar tong glipend over haar onderlip in een beweging die tegelijkertijd onschuldig en uitdagend is. "Je weet niet wat je mist." Ze draait zich half om, een beweging die het jasje nog verder doet openvallen. "Wil je binnenkomen? Het is onbeleefd om je hier buiten te laten staan."

Voordat John kan antwoorden, draait ze zich om en loopt het huis in, haar heupen zachtjes wiegend met elke stap. Het badjasje is zo kort dat hij bij elke beweging de onderkant van haar billen kan zien, en tot zijn shock draagt ze slechts een minuscuul stringetje dat nauwelijks iets bedekt.

"Kom," roept ze over haar schouder, haar stem uitnodigend. "Ik bijt niet. Tenzij je daarvan houdt, natuurlijk." Ze lacht weer, en John beseft dat hij bijna automatisch achter haar aan loopt, aangetrokken als een mot naar een vlam.

In het licht van de hal kan hij haar nu nog beter zien. Haar huid glanst licht, alsof ze net is ingesmeerd met zonnebrandolie, en de geur van kokosnoot en iets zoets - haar parfum misschien - vult zijn neusgaten. Haar haar, los en golvend, valt over haar rug en danst met elke beweging die ze maakt.

Ze stopt plotseling, waardoor John bijna tegen haar aan botst. Ze draait zich om, nu slechts centimeters van hem verwijderd, en hij kan de warmte van haar lichaam voelen. Het badjasje valt nu bijna volledig open aan de voorkant, alleen losjes bij elkaar gehouden door een dunne ceintuur rond haar middel. Het is duidelijk dat het kledingstuk eigenlijk te klein is voor haar weelderige figuur.

"Het jasje wil gewoon niet dichtblijven," zegt ze met een verlegen glimlach die in schril contrast staat met haar onverholen exhibitionisme. "Ik hoop dat je er niet door afgeleid wordt." En weer doet ze niets om het te sluiten, in plaats daarvan strekt ze haar arm uit en legt haar hand licht op zijn bovenarm, een aanraking die elektrisch aanvoelt door de stof van zijn T-shirt.

"Het is... het is oké," brengt John uit, zich zeer bewust van haar nabijheid en zijn groeiende opwinding. "Ik begrijp het."

Nadia's ogen dwalen omlaag, rustend op de nu duidelijke bobbel in zijn broek. In plaats van beschaamd weg te kijken, lijkt er een flits van genoegen in haar ogen te verschijnen. "Ik zie dat je comfortabel bent," zegt ze met een kleine glimlach. "Dat is goed. Ik wil dat je je hier thuis voelt."

John weet niet hoe hij hierop moet reageren. Hij is geen onervaren tiener meer, maar deze vrouw, zo openlijk in haar seksualiteit, brengt hem uit balans. Hij heeft nog nooit iemand ontmoet die zo schaamteloos provocerend is bij een eerste ontmoeting.

"Je hebt een mooi huis," zegt hij uiteindelijk, wanhopig op zoek naar een neutraal gespreksonderwerp.

"Dank je," antwoordt ze, haar hand nog steeds op zijn arm. "Ik woon hier samen met mijn moeder, maar ze is meestal met haar eigen dingen bezig." Ze begint weer te lopen, hem meetrekkend naar wat hij aanneemt de woonkamer is. "Ze zal het leuk vinden je te ontmoeten. Ze houdt van... nieuwe gezichten."

De manier waarop ze 'nieuwe gezichten' zegt, doet John vermoeden dat er meer achter zit. Hij volgt haar, zijn ogen onvermijdelijk getrokken naar de manier waarop haar billen bewegen onder het korte jasje met elke stap die ze zet.

"Hoe lang woon je hier al?" vraagt hij, een poging om het gesprek normaal te houden ondanks de absurde situatie.

"Oh, een paar jaar nu," antwoordt Nadia luchtig. "Ik werk vanuit huis, dus ik ben hier bijna altijd." Ze werpt hem een blik over haar schouder toe. "Als je ooit iets nodig hebt, hoef je maar langs te komen. Dag of nacht." De suggestie in haar stem is onmiskenbaar.

Ze bereiken de deur naar wat de woonkamer lijkt te zijn, en Nadia stopt opnieuw, zich omdraaiend om hem aan te kijken. "Ik moet je waarschuwen," zegt ze, haar stem nu iets lager, "dat mijn moeder soms een beetje... direct kan zijn. Schrik niet als ze wat persoonlijke vragen stelt."

John knikt, zich afvragend wat hem te wachten staat als dit is hoe Nadia hem verwelkomt. Als haar moeder nog directer is, wat betekent dat dan?

"Ik kan er wel tegen," zegt hij, hopend dat hij zelfverzekerder klinkt dan hij zich voelt.

Nadia's glimlach verbreedt zich. "Dat dacht ik al," zegt ze, en er is iets in haar toon dat suggereert dat ze hem op de een of andere manier heeft goedgekeurd. Ze draait zich om en duwt de deur open, hem vooruit gebarend. "Na jou."

John haalt diep adem en stapt de woonkamer binnen, zich afvragend waar hij in godsnaam in verzeild is geraakt.

3 Thuiswerk

De woonkamer is verrassend smaakvol ingericht, met dure meubels en kunst aan de muren die suggereert dat er geld in dit huishouden is. John neemt het allemaal in zich op, maar zijn aandacht wordt steeds weer getrokken naar Nadia, die nu voor hem uit loopt naar de open keuken. Het zijden badjasje kleeft bijna aan haar lichaam, en met elke beweging lijkt het meer te onthullen dan te verbergen. "Wat wil je drinken?" vraagt ze, zich omdraaiend en tegen het aanrecht leunend in een pose die haar borsten accentueert. "Ik heb van alles. Koffie, thee... of iets sterkers misschien?"

"Koffie is prima," antwoordt John, zijn ogen dwalend over haar silhouet terwijl hij probeert zich te gedragen als een beschaafd persoon. "Als dat geen moeite is."

"Helemaal geen moeite," glimlacht Nadia. Ze draait zich om naar het koffiezetapparaat, reikend naar de bovenkast voor kopjes. Het badjasje kruipt omhoog terwijl ze haar armen strekt, waardoor haar billen bijna volledig zichtbaar worden. Het minuscule stringetje dat ze draagt bedekt praktisch niets, en John krijgt een onbelemmerd zicht op haar ronde, stevige achterwerk.

"Je hebt een prachtig huis," zegt hij, wanhopig proberend om een normaal gesprek gaande te houden terwijl zijn lichaam reageert op het uitzicht voor hem.

Nadia kijkt over haar schouder en lacht, alsof ze precies weet wat er door zijn hoofd gaat. "Dank je. We hebben geluk met dit plekje. Genoeg ruimte voor mijn... activiteiten."

Ze zet het koffiezetapparaat aan en leunt weer tegen het aanrecht, maar nu met haar gezicht naar hem toe. Het badjasje valt open, waardoor een strook blote huid van haar hals tot haar navel zichtbaar wordt.

"Wat voor werk doe je, John?" vraagt ze, haar hoofd licht gekanteld terwijl ze hem onderzoekend aankijkt.

"Ik ben in crypto," antwoordt hij, zijn ogen nu gefixeerd op de koffiemachine achter haar in een poging om niet te staren. "Ik heb geluk gehad met een paar investeringen."

"Slim," zegt ze goedkeurend. "Ik werk ook vanuit huis. Meestal online." Ze pauzeert, alsof ze overweegt hoeveel ze wil delen. "Sociale media, vooral. Je weet wel, content creëren." Er is iets suggestiefs in de manier waarop ze 'content creëren' zegt, maar ze gaat er niet verder op in.

Het koffiezetapparaat pruttelt en Nadia draait zich weer om om de kopjes te vullen. Terwijl ze dat doet, valt het badjasje aan de voorkant volledig open, met een afwezig gebaar trekt ze het jasje iets dicht. John probeert zijn blik af te wenden, maar faalt jammerlijk. Haar borsten zijn perfect rond en stevig, haar tepels donker en uitnodigend.

"Melk? Suiker?" vraagt ze nonchalant, alsof ze niet praktisch naakt voor hem staat.

"Alleen zwart," antwoordt John, zijn stem nu rauwe dan hij zou willen.

Nadia pakt de kopjes en loopt naar hem toe, het badjasje nog steeds open. Pas als ze vlak voor hem staat, trekt ze met één hand het jasje losjes dicht, maar niet voordat John een volledige blik heeft kunnen werpen op haar naakte lichaam.

"Alsjeblieft," zegt ze, hem zijn koffie aanreikend. Hun vingers raken elkaar, en de aanraking voelt elektrisch. "Zullen we gaan zitten?"

Ze leidt hem naar een comfortabele zithoek bij het raam, waar de ochtendzon naar binnen stroomt. John gaat zitten op een van de fauteuils, opgelucht dat hij nu zijn groeiende erectie kan verbergen. Nadia kiest ervoor om op de bank te gaan zitten, haar benen onder zich vouwend in een beweging die haar jasje omhoog doet kruipen en hem weer een glimp geeft van haar string.

"Dus, John," zegt ze, een slok van haar koffie nemend. "Wat brengt je naar deze buurt? Behalve het geld, natuurlijk." Ze lacht, een geluid dat zowel onschuldig als uitdagend klinkt.

"Ik zocht naar rust," antwoordt hij eerlijk. "Mijn vorige appartement was in het centrum, altijd lawaai, altijd mensen. Ik wilde ergens zijn waar ik ruimte heb om na te denken, te werken..."

"Te ontspannen?" vult Nadia aan, haar stem een toon lager. "Ik snap het. Ik waardeer ook... privacy." Ze legt extra nadruk op dat laatste woord, haar ogen nooit de zijne verlatend.

John neemt een slok van zijn koffie, dankbaar voor de afleiding. "Je zei dat je in sociale media werkt?" vraagt hij, oprecht nieuwsgierig ondanks de afleiding van haar uiterlijk.

"Mmm," bevestigt ze, haar lippen krullend in een kleine glimlach. "Ik heb een behoorlijk aantal volgers op verschillende platforms. Camshow is waar ik het meeste tijd doorbreng, maar ik ben overal te vinden." Ze zegt het zo casual, alsof ze over een kantoorbaan praat.

John knippert met zijn ogen, niet zeker of hij het goed heeft gehoord Camshow.com? Dat is een camgirl site, als hij zich niet vergist. Niet dat hij daar veel ervaring mee heeft, natuurlijk.

"Oh," is alles wat hij kan uitbrengen.

Nadia's glimlach verbreedt zich, duidelijk genietend van zijn reactie. "Je zou eens moeten kijken. Ik treed elke avond op rond negen." Ze wipt met haar wenkbrauw. "Tenzij je liever een privéshow hebt, natuurlijk."

John's hart slaat een slag over. Is ze nu met hem aan het flirten of is dit gewoon marketing voor haar... werk? Hij heeft geen idee hoe hij hierop moet reageren.

"Je hoeft niet zo geschokt te kijken," lacht ze. "Het is gewoon werk. Eerlijk werk, goed betaald, en ik bepaal mijn eigen uren." Ze leunt voorover, wat haar jasje weer doet openvallen. "De gedachte dat mannen zoals jij naar me kijken en zich aftrekken... dat is een bonus."

John voelt zijn gezicht warm worden, zowel van verlegenheid als opwinding. Deze vrouw is zo direct, zo open over haar seksualiteit, dat het bijna overweldigend is.

"Hé, ik maak je toch niet ongemakkelijk?" vraagt ze, haar stem nu verzachtend, maar met een ondertoon van plezier die suggereert dat ze precies weet wat ze doet. "Ik ben gewoon eerlijk. Het leven is te kort om te doen alsof, vind je niet?"

Voordat John kan antwoorden, hoort hij een deur opengaan verderop in het huis. Nadia's ogen flitsen even naar de geluidsbron.

"Dat is mijn moeder," zegt ze, en er verschijnt een mysterieuze glimlach op haar gezicht. "Ze zal het geweldig vinden om je te ontmoeten." Ze staat op, haar badjasje weer volledig open, en maakt geen enkele poging om het te sluiten. "Kom, laat me je voorstellen."

John staat op, zich ongemakkelijk bewust van de duidelijke bobbel in zijn broek. Nadia's ogen dwalen ernaar toe, en haar glimlach wordt breder.

"Maak je geen zorgen," zegt ze zachtjes, dichter naar hem toe leunend zodat haar borsten bijna zijn arm raken. "Mijn moeder is erg... begripvol. En tussen jou en mij, ze zal het waarschijnlijk als een compliment zien."

Met die raadselachtige opmerking draait ze zich om en begint ze in de richting van de stem te lopen, John gebarend om haar te volgen. Hij haalt diep adem, probeert zichzelf onder controle te krijgen, en volgt haar, zich afvragend wat voor soort moeder een dochter als Nadia heeft grootgebracht.

4. Zo dochter, zo moeder

Ze lopen naar een soort salonkamer die uit kijkt op de tuin, en John ziet direct een vrouw zitten op een van de luxe fauteuils. Ze kijkt op van haar tijdschrift en haar gezicht licht op bij het zien van bezoekers. Tot Johns verbazing staat ze meteen op en loopt met uitgestrekte armen op hem af, alsof ze een oude vriend verwelkomt die ze jaren niet heeft gezien. "Jij moet John zijn! Eindelijk ontmoeten we je!" roept ze enthousiast, en voordat hij kan reageren, heeft ze hem al in een stevige omhelzing getrokken, haar lichaam tegen het zijne gedrukt in een knuffel die veel te intiem voelt voor een eerste ontmoeting.

"Eh, ja, dat ben ik," stamelt John, volledig overdonderd door dit welkom. De vrouw ruikt naar een mengeling van dure parfum en wiet, een combinatie die vreemd genoeg niet onaangenaam is.

Ze laat hem los en houdt hem op armlengte, hem van top tot teen bekijkend met een blik die hem doet denken aan hoe Nadia naar hem keek, alleen minder openlijk seksueel en meer... nieuwsgierig? Beoordelend? Hij kan het niet helemaal plaatsen.

"Ik ben Marianne," zegt ze met een warme glimlach. "Nadia's moeder. Maar dat had je vast al geraden." Er is een vage gelijkenis tussen moeder en dochter - dezelfde vorm van de ogen, dezelfde jukbeenderen - maar waar Nadia's schoonheid rauw en uitdagend is, heeft Marianne iets elegants, ondanks haar enigszins onverzorgde uiterlijk.

"Aangenaam," antwoordt John, zich afvragend hoe ze zijn naam kende en waarom ze deed alsof ze op hem had gewacht. Had Nadia haar gebeld terwijl hij koffie dronk? Maar nee, dat kan niet, ze was de hele tijd bij hem.

Nadia staat naast hem, duidelijk geamuseerd door zijn verwarring. "Mama, je doet het weer," zegt ze met een lach, maar zonder verdere uitleg.

Marianne wuift haar opmerking weg. "Onzin. Ik ben gewoon blij eindelijk de mysterieuze buurman te ontmoet." Ze gebaart naar de zithoek. "Ga zitten, ga zitten. Vertel me alles over jezelf. Hoe bevalt je nieuwe huis? Is alles naar wens?"

John laat zich leiden naar een bank, nog steeds enigszins beduusd. Marianne gaat naast hem zitten, dichter dan sociaal gebruikelijk zou zijn, haar been licht tegen het zijne gedrukt. Ze is gekleed in een losse, dunne broek en een tank top die, net als bij haar dochter, weinig aan de verbeelding overlaat. Ondanks haar leeftijd - hij schat haar begin veertig - heeft ze een uitstekend figuur, en haar borsten zijn bijna even indrukwekkend als die van haar dochter.

"Het huis is geweldig," antwoordt John, proberen zijn blik niet te laten afdwalen. "Ik ben er nog maar net ingetrokken, maar het voelt al als thuis."

"Dat is zo belangrijk, dat thuisgevoel," knikt Marianne, haar hand even op zijn arm leggend. "En je woont alleen? Geen vrouw, geen kinderen?" De vraag zou ongepast kunnen lijken, maar er is iets aan haar toon dat het bijna normaal doet klinken.

"Mama," onderbreekt Nadia met een lach, nu in een fauteuil tegenover hen zittend, haar badjasje nog steeds opengevallen. "Geef hem even de kans om te ademen voordat je zijn hele levensverhaal eruit trekt."

John kan niet anders dan zich afvragen of dit een soort spel is dat ze spelen. Moeder en dochter, beiden half ontkleed, beiden overdreven vriendelijk en belangstellend. Het voelt als een valstrik, maar hij kan niet precies zeggen waarom of waarvoor.

"Het is oké," zegt hij tegen Nadia, zijn evenwicht herstellend. "Nee, ik woon alleen. Nooit getrouwd geweest. Nog geen kinderen."

"Ah, een vrijgezel," glimlacht Marianne, haar stem warm. "Net als wij. Vrijheid is zo kostbaar, vind je niet? Geen verantwoording hoeven afleggen, doen wat je wilt, wanneer je wilt." Ze klinkt droomerig, alsof ze een heerlijk dessert beschrijft.

"Zeker," beaamt John, zich afvragend of hij in een of andere bizarre realiteitsserie terecht is gekomen. "Hoewel het soms ook eenzaam kan zijn."

"Oh, maar daar hoef jij je geen zorgen over te maken," zegt Marianne, haar hand weer op zijn arm leggend, deze keer iets langer blijvend. "Niet met ons als buren. We zijn erg... gastvrij."

Nadia lacht zachtjes vanaf haar stoel, haar ogen glanzend van vermaak. "Wat mama probeert te zeggen is dat we graag nieuwe vrienden maken. Deze buurt kan soms wat stijfjes zijn."

"Precies," knikt Marianne. "De meeste mensen hier zijn zo... conventioneel. Het is verfrissend iemand te ontmoeten die meer... open minded lijkt." Ze kijkt hem onderzoekend aan, alsof ze probeert te peilen hoe 'open minded' hij werkelijk is.

John vraagt zich af wat er in godsnaam in zijn wijnglas is gedaan in een vorig leven om in deze situatie terecht te komen. Twee aantrekkelijke vrouwen, moeder en dochter, die hem bijna expliciete uitnodigingen doen na minder dan een uur kennismaking? Dit soort dingen gebeuren niet in het echte leven. Toch?

"Hoe wist je eigenlijk mijn naam?" vraagt hij plotseling, beseffend dat dit nog steeds niet is uitgelegd.

Marianne en Nadia wisselen een blik uit die hij niet kan lezen. Er lijkt een hele conversatie plaats te vinden tussen hen zonder dat er een woord wordt gezegd.

"Oh, dat," zegt Marianne uiteindelijk luchtig. "De makelaars praten. Iedereen weet alles van elkaar in deze buurt, zelfs voordat je bent ingetrokken." Ze wuift het weg alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Jij bent de crypto-jongen die het oude Janssen-huis heeft gekocht. Nieuws verspreidt zich snel."

"Nou, ik voel me gevleid dat jullie zo geïnteresseerd zijn," zegt hij diplomatiek.

"Oh, we zijn zeer geïnteresseerd," bevestigt Nadia vanaf haar stoel, haar toon nadrukkelijk dubbelzinnig. "Nieuwsgierigheid is een familietrek, zou je kunnen zeggen."

Marianne lacht, een geluid dat verrassend jeugdig klinkt. "Inderdaad. En we hebben het gevoel dat jij... interessant bent, John." Ze spreekt zijn naam uit op een manier die bijna intiem aanvoelt.

John neemt een slok van zijn koffie, dankbaar voor iets om zijn handen mee bezig te houden. Deze ontmoeting ontwikkelt zich op een manier die hij nooit had kunnen voorspellen toen hij vanochtend besloot bij zijn buren aan te bellen. Maar ergens, diep vanbinnen, kan hij niet ontkennen dat er iets opwindends is aan de situatie, hoe bizar het ook mag zijn.


5. Marianne

Nu John wat beter kijkt, ziet hij dat Marianne er eigenlijk verrassend goed uitziet voor een vrouw die een volwassen dochter heeft. Als hij het moest raden zou hij zeggen dat ze ergens in de vroege veertig is, wat betekent dat ze nauwelijks zeven of achter jaar ouder is dan hij. Haar lichaam is slank en fit, met curves op alle juiste plekken, en het spaghettibandjes topje dat ze draagt doet weinig om haar indrukwekkende decolleté te verbergen. Haar borsten zijn bijna even vol als die van Nadia, al hebben ze niet meer de perkheid van de jeugd - maar dat maakt ze op een bepaalde manier alleen maar aantrekkelijker, realistischer.

Er is wel een zekere onverzorgdheid aan haar die contrasteert met het verzorgde huis rondom hen. Haar asblonde haar is slordig opgestoken, met lokken die losjes rond haar gezicht vallen. Haar ogen zijn licht rood doorlopen, wat samen met de subtiele geur van wiet die hij eerder opmerkte, suggereert dat ze wellicht stoned is. Maar ondanks - of misschien dankzij - deze tekenen van nonchalance, straalt ze een natuurlijke sensualiteit uit die moeilijk te negeren is.

"Wil je nog wat koffie, John?" vraagt Marianne, vooroverbuigend om zijn bijna lege kopje te pakken, een beweging die haar topje nog verder naar beneden trekt en hem een onbelemmerd zicht geeft op haar borsten. Net als Nadia draagt ze geen beha, zodat hij haar tepels duidelijk kan zien.

"Eh, ja, graag," stamelt hij, zich afvragend of deze vrouwen zich überhaupt bewust zijn van hoe ze eruit zien of dat dit gewoon hun normale manier van doen is.

Marianne staat op met een beweging die zowel gracieus als loom is, en loopt naar de keuken. Haar dunne broek zit laag op haar heupen en cling aan haar lichaam op een manier die weinig aan de verbeelding overlaat. Voor een vrouw van haar leeftijd heeft ze een opmerkelijk strak achterwerk, en John betrapt zich erop dat hij staart.

"Ze was model toen ze jonger was," zegt Nadia plotseling, alsof ze zijn gedachten kan lezen. Ze zit nog steeds in de fauteuil tegenover hem, haar badjasje inmiddels zo ver open dat het meer decoratief dan functioneel is. "Voor ze mij kreeg. Daarna werd ze galeriehouder."

"Oh," zegt John, enigszins verrast door deze informatie. Het verklaart in ieder geval de natuurlijke elegantie die Marianne uitstraalt, ondanks haar huidige staat van semi-onverzorgdheid. "Dat is interessant."

"Ik was inderdaad model," bevestigt Marianne, terugkerend met een verse kop koffie die ze aan John overhandigt. In plaats van terug naar haar oorspronkelijke plek te gaan, nestelt ze zich aan zijn andere zijde op de bank, waardoor hij nu ingeklemd zit tussen beide vrouwen. "Niets spectaculairs, voornamelijk cataloguswerk en wat... exotischer werk. Maar het betaalde de rekeningen voordat ik Frederik ontmoette."

"Frederik?" vraagt John, dankbaar voor een neutraal gespreksonderwerp.

"Nadia's vader," antwoordt Marianne, haar toon nu iets koeler. "Hij is vijf jaar geleden overleden. Auto-ongeluk." Ze zwijgt even, haar blik ver weg, en voor een moment ziet John een glimp van echte pijn achter haar façade.

"Het spijt me," zegt hij oprecht.

"Dank je," glimlacht Marianne flauwtjes. "Het was een moeilijke tijd. Maar we hebben elkaar, nietwaar Nadia?"

Nadia knikt, haar gezichtsuitdrukking voor het eerst wat serieuzer. "Zeker, mama."

Er valt een korte stilte, en John voelt zich ongemakkelijk bij het idee dat hij misschien een gevoelig onderwerp heeft aangeroerd. Maar dan verandert Marianne's gezichtsuitdrukking weer, de melancholie verdwijnt en wordt vervangen door haar eerdere warmte.

"Maar genoeg over het verleden," zegt ze, haar hand lichtjes op zijn knie leggend. "Vertel eens, John, hoe oud ben jij eigenlijk? Je ziet er zo jong uit voor iemand die zo succesvol is."

"Ik ben vijfendertig," antwoordt hij, zich bewust van haar aanraking.

"Vijfendertig!" herhaalt Marianne met een lach. "Slechts acht jaar jonger dan ik. Zie je, Nadia? Ik zei toch dat hij ouder was dan hij eruitziet."

John knippert verrast met zijn ogen. Drieënveertig? Dat betekent dat ze Nadia moet hebben gekregen toen ze... wat, negentien was? Het verklaart de kleine leeftijdskloof tussen moeder en dochter, en waarom Marianne er zo jong uitziet voor een moeder van een volwassen dochter.

"Je ziet er veel jonger uit," zegt hij, het compliment oprecht bedoelend.

"Vleiend," glimlacht Marianne, haar hand nog steeds op zijn knie. "Maar ik weet dat de jaren hun tol beginnen te eisen. Niet zoals onze Nadia hier, die nog in de bloei van haar jeugd is."

"Mama, alsjeblieft," rolt Nadia met haar ogen, maar er is genegenheid in haar toon. "Je ziet er nog steeds geweldig uit en dat weet je. Alle mannen in de buurt kijken nog steeds naar je wanneer je langsloopt."

"Oh, onzin," wuift Marianne het weg, maar John kan zien dat ze het compliment waardeert. Er is een interessante dynamiek tussen deze twee vrouwen - een mengeling van rivaliteit en diepe verbondenheid.

Marianne draait zich weer naar John, haar gezicht nu dichterbij dan voorheen. "Weet je, het is zo verfrissend om een nieuwe buur te hebben die... hoe zal ik het zeggen... niet verstijfd is door conventie. De meeste mensen in deze buurt zijn zo verschrikkelijk saai."

"Verschrikkelijk," herhaalt Nadia instemmend, een dramatische zucht slakend. "Je hebt geen idee hoeveel energie het kost om hier normaal te lijken wanneer we buiten komen."

"Normaal?" vraagt John, een wenkbrauw optrekkend.

"Je weet wel," lacht Marianne, haar stem nu lager, vertrouwelijker. "Gekleed. Beschaafd. Niet high om tien uur 's ochtends." Ze geeft hem een knipoog die verrassend speels is. "We hebben het gevoel dat jij... anders bent. Meer zoals wij."

John weet niet zeker hoe hij moet reageren op deze suggestie. Hij is succesvol, ja, en hij geniet van zijn vrijheid en privacy, maar hij heeft zichzelf nooit beschouwd als iemand die buiten de conventionele normen leeft.

"Ik weet niet of ik zo bijzonder ben," zegt hij voorzichtig.

"Oh, maar dat ben je wel," zegt Nadia vanaf de andere kant van de kamer, haar stem als honing. "Je hebt een... energie om je heen. Een openheid. We voelen het beiden."

John kijkt van de ene vrouw naar de andere, nog steeds niet helemaal zeker wat hier gaande is. Is dit gewoon hoe ze zijn - ongegeneerd sensueel en direct? Of is er iets anders aan de hand, een spel dat gespeeld wordt waarvan hij de regels nog niet kent? Hij hoopt van niet, hij hboudt niet van onvoorspelbare spelletjes.

Wat hij wel weet, is dat hij zich op een vreemde manier aangetrokken voelt tot beide vrouwen, ondanks het onconventionele van de situatie. Nadia met haar jeugdige schoonheid en brute eerlijkheid. Marianne met haar meer verfijnde aantrekkingskracht en intrigerende melancholie. Moeder en dochter, zo verschillend en toch zo gelijk in hun onbeschaamde sensualiteit.

"Ik denk dat we hem in verwarring brengen, mama," lacht Nadia, zijn stilte interpreterend. "Misschien moeten we het wat kalmer aan doen. Hij is per slot van rekening net verhuisd."

"Je hebt gelijk, schat," knikt Marianne, haar hand eindelijk van Johns knie halend. "We kunnen nogal... overweldigend zijn, hebben ze me verteld."

"Helemaal niet," protesteert John, al weet hij niet zeker of dat waar is. "Ik waardeer jullie... openheid."

Marianne's glimlach verbreedt zich. "Dat dachten we al. Maar Nadia heeft gelijk. We hebben alle tijd om elkaar beter te leren kennen, nietwaar?"

De manier waarop ze 'beter leren kennen' zegt, doet John vermoeden dat ze meer in gedachten heeft dan buurtbarbecues en kopjes suiker lenen. En ergens, tot zijn eigen verbazing, vindt hij dat idee helemaal niet zo verschrikkelijk.

6. Behalve Crypto

De spanning in de woonkamer is bijna tastbaar. John zit ingeklemd tussen moeder en dochter, niet goed wetend waar hij moet kijken. Telkens als hij naar Nadia kijkt, lijkt haar badjasje zich strategisch te openen. Ze verplaatst zich in haar stoel, strekt zich uit om haar koffie te pakken, en elke beweging resulteert in hetzelfde: een van haar volle, ronde borsten glipt 'per ongeluk' uit het zijden jasje. Ze doet amper moeite om zichzelf te bedekken, hooguit een trage, bijna spottende beweging om het jasje weer dicht te trekken, alleen om het bij de volgende beweging weer te laten gebeuren.

"Dus John," zegt Marianne, schijnbaar onbewust van haar dochters exhibitionisme, "heb je al plannen om je huis in te richten? Of ben je een van die mannen die gewoon een bed en een tv nodig heeft?"

"Ik heb wat meubels meegenomen uit mijn vorige appartement," antwoordt hij, zijn best doend om op Marianne te focussen en niet op Nadia, die nu met haar benen onder zich gevouwen zit in een pose die het badjasje omhoog doet kruipen. "Maar ik wil het rustig aan doen, de juiste stukken vinden die bij het huis passen."

"Verstandig," knikt Marianne goedkeurend. "Veel mensen maken de fout om alles in één keer te willen doen. Een huis moet groeien, net als een relatie."

"Precies," beaamt John, opgelucht dat het gesprek een veilige wending neemt.

Die opluchting is echter van korte duur, want Nadia rekt zich plotseling uit, haar armen boven haar hoofd strekkend in een beweging die haar badjasje volledig opent. Beide borsten zijn nu volledig ontbloot, haar tepels hard en naar voren wijzend, alsof ze om aandacht vragen.

"Oh, sorry," zegt ze met een glimlach die allesbehalve berouwvol is. "Dit stomme jasje blijft maar opengaan."

"Misschien moet je iets anders aantrekken, schat," suggereert Marianne, maar haar toon is meer geamuseerd dan bezorgd.

"Ach, waarom?" lacht Nadia. "Het is zondag, en John vindt het toch niet erg? Toch, John?" Ze kijkt hem direct aan, een uitdaging in haar ogen.

John voelt zijn keel droog worden. "Ik eh... het is jouw huis," brengt hij uit, niet zeker wat het juiste antwoord is.

"Zie je?" zegt Nadia triomfantelijk tegen haar moeder. "Hij vindt het prima."

Marianne schudt haar hoofd, maar er is een kleine glimlach op haar gezicht. "Je bent onmogelijk, weet je dat?"

"Dat heb ik van geen vreemde," antwoordt Nadia met een knipoog.

John neemt een grote slok van zijn koffie, wanhopig op zoek naar iets om zijn handen mee bezig te houden en zijn aandacht af te leiden. Maar het is moeilijk niet te kijken wanneer Nadia zich verplaatst, haar benen nu voor zich uitstrekkend en licht spreidend, waardoor het jasje omhoog kruipt en haar onderlichaam onthult. Het stringetje dat ze draagt is zo smal dat het nauwelijks iets bedekt, en John kan duidelijk zien dat ze perfect geschoren is, met slechts een dun streepje haar.

"Zo, John," zegt Nadia, zijn blik vangend en duidelijk genietend van zijn ongemak, "wat doe je zoal voor de lol? Behalve cryptocurrency en je nieuwe buren bezoeken, bedoel ik."

"Ik eh..." hij probeert zijn gedachten te verzamelen, maar het is moeilijk met het uitzicht dat voor hem staat. "Ik lees veel. Reis wanneer ik kan. Niets bijzonders, vrees ik."

"Hmm," mompelt Nadia, klaarblijkelijk niet onder de indruk. Ze verplaatst zich weer, haar benen nu in een andere positie, maar nog steeds op een manier die hem een onbelemmerd zicht geeft op haar nauwelijks bedekte schaamstreek. "Geen vriendinnen?

7. Elke avond om 9 uur

Na nog een halfuur van ongemakkelijke maar intens opwindende gesprekken, besluit John dat het tijd is om te vertrekken voordat de situatie volledig uit de hand loopt. Hij staat op, mompelend over uitpakken en andere klusjes die op hem wachten, terwijl hij zijn best doet om zijn nog steeds aanwezige erectie te verbergen. Nadia, lijkt teleurgesteld maar niet verrast. "Je moet echt snel weer langskomen," zegt ze, terwijl ze opstaat en hem bij zijn arm pakt. "We hebben nog zoveel om over te praten." De manier waarop ze 'praten' zegt, maakt duidelijk dat ze iets heel anders in gedachten heeft.

"Ik zal je naar de deur brengen," biedt Marianne aan, die net is teruggekeerd van haar telefoongesprek. Ze heeft een vreemde uitdrukking op haar gezicht, een mengeling van amusement en iets anders dat John niet helemaal kan plaatsen.

Ze lopen samen door de hal, John in het midden, geflankeerd door moeder en dochter. Het voelt bijna als een escorte, alsof ze bang zijn dat hij anders misschien zou verdwalen - of erger nog, rondsnuffelen.

"Het was echt leuk je te ontmoeten, John," zegt Marianne wanneer ze bij de voordeur komen. "Ik hoop dat we je snel weer zien. Misschien voor een diner volgende week? Ik ben een redelijke kok, al zeg ik het zelf."

"Dat zou leuk zijn," antwoordt John, verrast door hoe oprecht hij dit meent ondanks de bizarre ochtend.

"En vergeet niet wat ik je vertelde," voegt Nadia toe, haar stem zacht maar duidelijk. "Camshow, negen uur 's avonds. Of je kunt me een privébericht sturen als je wat... persoonlijkere aandacht wilt."

John knikt, niet helemaal zeker wat hij hierop moet antwoorden. "Ik zal het onthouden."

"Doe dat," glimlacht Nadia, en dan, tot zijn verrassing, leunt ze voorover en drukt een zachte kus op zijn wang, haar naakte borsten licht tegen zijn arm drukkend. "Tot snel, buurman."

Marianne lacht om zijn geschokte uitdrukking. "Neem haar niet te serieus, John. Nadia vindt het leuk om mensen uit balans te brengen." Maar dan, tot zijn nog grotere verrassing, volgt ze haar dochters voorbeeld en drukt ook een kus op zijn andere wang. "Maar ze heeft gelijk - we hopen je snel weer te zien."

John mompelt een afscheid en stapt eindelijk naar buiten, de frisse lucht voelt als een opluchting na de benauwde, seksueel geladen atmosfeer binnen. Hij loopt langzaam het pad af, zijn hoofd nog tollend van de hele ervaring.

Net als hij denkt dat hij weg is, herinnert hij zich dat hij zijn telefoon op de salontafel heeft laten liggen. "Verdomme," mompelt hij, omdraaiend en teruglopend naar de voordeur. Hij belt aan, maar krijgt geen antwoord. Na een moment van aarzeling probeert hij de deurknop, die tot zijn verrassing meedraait. Ze hebben de deur niet op slot gedaan.

John opent de deur voorzichtig en roept zachtjes: "Hallo? Sorry, ik ben mijn telefoon vergeten." Geen antwoord. Hij stapt naar binnen, de hal in, zich afvragend waar Nadia en Marianne zo snel naartoe zijn gegaan.

Hij loopt richting de woonkamer, maar wordt halverwege afgeleid door een deur die op een kier staat - een deur die eerder gesloten was. Zonder na te denken werpt hij een blik naar binnen, en wat hij ziet doet hem abrupt stoppen.

Het is duidelijk Nadia's werkruimte. De kamer is ingericht als een professionele studio, met meerdere grote schermen langs een wand, geavanceerde verlichting opgesteld in strategische posities, en verschillende high-end camera's gemonteerd op statief. Op een van de schermen kan hij een chatroom zien met berichten die langs scrollen - gebruikersnamen en getallen die waarschijnlijk donaties of tips voorstellen.

Maar wat zijn aandacht echt trekt, is de muur tegenover de camera's. Daar staat een enorme glazen vitrinekast met wat alleen kan worden omschreven als een indrukwekkende collectie seksspeeltjes. Dildo's in alle vormen, maten en kleuren - sommige realistisch, andere abstract, sommige zo groot dat John zich afvraagt hoe ze überhaupt gebruikt kunnen worden. Naast de dildo's zijn er vibrators, handboeien, zweepjes, en apparaten waarvan John de functie alleen kan raden.

Het is een professionele operatie, dat is duidelijk. Dit is geen amateur die wat bijverdient met occasionele camshows. Nadia runt een serieuze business, en te oordelen naar de kwaliteit van de apparatuur en de uitgebreidheid van haar 'gereedschap', is het een winstgevende business.

John staat daar, verstijfd, zijn ogen groot van verbazing en een vreemde mix van schok en opwinding. Hij had haar woorden over haar online werk gehoord, maar het werkelijk zien, het bewijs van wat ze doet voor de kost, maakt het plotseling veel reëler.

"Zie je iets dat je bevalt?"

De stem achter hem doet hem bijna uit zijn vel springen. Hij draait zich om en ziet Nadia in de deuropening staan, nog steeds in haar badjasje, maar nu losjes dichtgeknoopt. Er is geen schaamte of verlegenheid in haar uitdrukking, alleen een soort trotse uitdaging.

"Ik... ik was mijn telefoon komen halen," stamelt John. "De deur stond open en ik dacht..."

"Het is oké," onderbreekt Nadia hem met een glimlach. "Ik heb niets te verbergen. Dit is waar de magie gebeurt." Ze gebaart naar de kamer achter hem. "Indrukwekkend, nietwaar?"

John knikt, niet in staat om te ontkennen wat hij duidelijk denkt. "Zeer... professioneel."

"Dank je," zegt Nadia, duidelijk het compliment waarderend. "Ik neem mijn werk serieus. Mijn volgers verdienen kwaliteit voor hun geld." Ze leunt tegen de deurpost, haar houding ontspannen. "Je telefoon ligt trouwens op de salontafel, precies waar je hem hebt achtergelaten."

"Dank je," zegt John, zich nu zeer bewust van hoe deze situatie eruitziet - hij, snuffelend in haar privéruimte na amper een dag kennis te hebben gemaakt.

Maar Nadia lijkt niet boos of zelfs maar geïrriteerd. In plaats daarvan lijkt ze bijna... tevreden, alsof dit precies is wat ze had gehoopt dat zou gebeuren.

"Nu je toch hier bent," zegt ze, een stap opzij zettend om hem door te laten, "wil je misschien de hele tour? Ik laat je zien hoe alles werkt."

Er is iets aan haar uitnodiging dat zowel verleidelijk als alarmerend is. John aarzelt, maar dan schudt hij zijn hoofd. "Ik denk dat ik gewoon mijn telefoon pak en ga. Er wachten nog veel dozen op me thuis."

"Natuurlijk," knikt Nadia, niet aandringend. "Een andere keer misschien."

Ze leidt hem terug naar de woonkamer waar hij inderdaad zijn telefoon op de salontafel ziet liggen. Hij pakt hem op en volgt Nadia naar de voordeur.

"Het was echt leuk je te ontmoeten, John," zegt ze wanneer ze bij de deur komen. "En maak je geen zorgen over het gluren in mijn studio. Ik vind het eigenlijk wel leuk dat je nieuwsgierig bent." Ze legt haar hand licht op zijn arm. "Vergeet niet: Camshow, negen uur. Ik denk dat je zult genieten van mijn show."

John knikt, mompelt een afscheid, en stapt eindelijk naar buiten. Als hij de oprit afloopt, kan hij het niet helpen om terug te kijken naar het huis. Nadia staat nog steeds in de deuropening, hem nakijkend met een zelfverzekerde glimlach die hem vertelt dat ze precies weet wat ze heeft gedaan: ze heeft een haak diep in zijn nieuwsgierigheid geslagen, en ze is niet van plan om hem snel te laten gaan.