Het is even onwennig. De nacht was… anders. Anders dan verwacht. Anders dan normaal. Elise was er nu. Maar ze was niet bij mij en Kamila in bed gesprongen. We hadden niet doorgezet wat we onderweg naar het huisje waren begonnen. En met goede reden. De spanning had zich opgehoopt en was toen abrupt gestopt, achtergelaten in de kou van het bos, onuitgesproken maar voelbaar in elk gebaar dat we daarna maakten. Het gevoel van iets dat onaf was, bleef hangen in de lucht, en nu, met het ochtendlicht dat langzaam door de ramen viel, leek die onafgemaakte nacht nog steeds tussen ons in te hangen.

Ik zit op de bank. Het was nog vroeg toen ik uit bed kwam na weinig slaap. De kamer was nog in halfduister gehuld, de televisie gaf flarden van licht en kleur terwijl ik mezelf afleidde met een reportage over de oorlog. Onzinnig eigenlijk, maar het gaf ten minste achtergrondgeluid aan een stilte die anders te groot zou zijn. Toen het net licht begon te worden, hoorde ik zachte voetstappen op de trap. Elise verscheen in de kamer en zonder een woord te zeggen kwam ze naast me zitten, op afstand, meer dan gepast. Ze groette me kort, warm genoeg om beleefd te zijn, maar meteen daarna richtte ze zich op haar telefoon. Alsof ze bewust een grens trok, een veilige muur tussen ons in.

De sfeer was niet bedrukt, maar ze had iets gespannens, alsof ze evenveel worstelde met de herinnering aan gisteravond als ik. Alsof we allebei niet goed hadden begrepen wat er gisteren precies gebeurd was, of misschien juist te goed. Of hadden we nu al spijt? Ik wist niet hoe erover te beginnen. Mijn gedachten gingen rondjes draaien terwijl mijn blik afwisselend naar het scherm en naar haar schoof. Zij begon er ook niet over. Zo zaten we een halfuur lang zwijgend naast elkaar. Samen, maar toch gescheiden. Alsof er een glazen wand tussen ons in stond die elk woord terugkaatste nog voor het uitgesproken was.

Toch zat ze daar niet zomaar. Ze had me vast gehoord toen ik beneden was. Ze had zich aangekleed met een doel. Mijn blik dwaalde onwillekeurig steeds vaker af naar haar. Haar voeten lagen nonchalant op de bank, ze hing onderuit tegen de leuning alsof ze zich volledig op haar gemak voelde, maar het voelde te geënsceneerd om toevallig te zijn. Ze droeg een eenvoudige, losse trainingsbroek met witte strepen langs de flank. Op het eerste gezicht niet bijzonder, maar voor mij altijd spannend. Dat wist ze. Ik kende haar genoeg om te weten dat deze schijnbare achteloosheid nooit helemaal toevallig was.

En dan die top… dunne bandjes die net iets te weinig bedekten, en daaronder zichtbaar de bandjes van haar push-up-bh. Het accentueerde haar borsten tot in de perfectie, elke beweging liet de stof net iets verschuiven waardoor de suggestie nog sterker werd. Haar lange, bruine haren had ze opgestoken in een hoge staart, strak maar toch speels, waardoor haar hals volledig blootlag. Een detail dat ik altijd onweerstaanbaar had gevonden. In combinatie met de lage uitsnede van haar top en de manier waarop het zachte ochtendlicht langs haar sleutelbeenderen streek, was het een beeld dat mijn aandacht volledig opeiste. Mijn ogen gleden telkens terug naar haar, hoe vaak ik ook probeerde het te negeren.

Ja, zo zag ik haar graag. Ogenschijnlijk simpel, maar zo ongelooflijk sexy. Ze moet het weten. Het kan niet anders. Elke vezel in mij voelde dat dit geen toeval was. Vergelijken met hoe ze hier eerder binnenstapte, qua outfit, was dit het andere uiterste. Toen nog netjes, beheerst. Nu verleidelijk en vrij, alsof ze bewust had gekozen voor dit contrast. Ik vond haar altijd al aantrekkelijk, dat was zo. Maar dit was precies wat ik wilde zien: de Elise die me zonder woorden uitdaagde, die speelde met grenzen door niets expliciet te doen maar alles impliciet te tonen. Een subtiele verleiding, haast onschuldig gepresenteerd, maar dodelijk effectief. En ze wist het… Ze wist het al die tijd, en ze wist dat ik het ook wist. Het spel was begonnen, zonder dat er een woord aan te pas was gekomen.

Maar voordat het spel ook daadwerkelijk een tweede speler kreeg in eigen persoon, stapte daar de scheidsrechter binnen. Muisstil was ze de trap afgelopen, elke trede zo zacht dat het bijna onnatuurlijk klonk. Ik wist meteen waarom. Ze had misschien liever de toeschouwer willen zijn, zich genesteld in de deuropening om stil te kijken, maar aangezien er nog weinig was om naar te kijken, besloot ze nu zelf de rol van deelnemer op te eisen. Ze zei eerst niets. Toch keken Elise en ik tegelijk naar haar. Kamila stond daar, met haar lange, nog wat warrige rode haren die in strengen over haar schouders hingen en een te lang ochtendshirt in een tint groen die haar ogen perfect deed oplichten. Haar blote benen staken onder de stof uit, een contrast met haar bleke huid in het vroege licht. Ze keek me recht aan, glimlachte kort en zuchtte even. Toen haalde ze diep adem, alsof ze moed verzamelde, alsof ze een stap zette die we allemaal al wisten maar nog niet hadden uitgesproken. En ik vroeg me af waarvoor precies.

“Weetje…” begint ze voorzichtig, nog voordat iemand iets gezegd had. Ik zette de tv zachter, Elise legde haar telefoon weg, alsof ze allebei instinctief voelden dat dit belangrijk werd. “Meestal geef ik Lucas een bj bij het ontbijt. Of in ieder geval vroeg in de ochtend,” zegt ze dan, en ze kijkt Elise daarbij aan alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, alsof dit haar routine was die ze niet wilde doorbreken. “Daar wil ik eigenlijk niet van afwijken,” voegt ze kalm toe, maar ik zie hoe haar handen kort langs de zoom van haar shirt strijken, een subtiel teken van spanning. Dit was niet afgesproken, en toch lag het in lijn met wat we de afgelopen nacht besproken hadden, na die wandeling met Elise. Ik slik even. Dan zoekt ze mijn blik. Haar ogen hongerig. Nog hongeriger dan normaal, alsof dit niet alleen om mij ging, maar ook om het tonen van iets aan Elise. Elise heeft zichtbaar moeite dit te verwerken. Ze schuift wat onrustig op de bank, bijt kort op haar lip, maar een gepaste reactie blijft uit. Ik vraag me af hoe ze hier überhaupt op kón reageren.

“Je mag wel kijken, als je wilt?” zegt Kamila nog, ditmaal gericht tot Elise, maar haar blik blijft vast op mij. Ook die boodschap is glashelder. Ik ben hard. Daar bestaat geen twijfel over. Mijn trainingsbroek spant zichtbaar, het kloppen in mijn kruis verraadt alles. Maar gaat ze dit echt doen? Is dit haar manier om ons uit te dagen? Terwijl Elise nog steeds stil blijft, duidelijk zoekend naar een passende reactie, besluit Kamila het initiatief volledig te nemen. Ze zucht nog eens diep, alsof ze een onzichtbare grens overschrijdt, en met een klein hupje stapt ze langs de salontafel, voor de tv langs, naar mijn kant van de bank. Ik draag ook een zwarte trainingsbroek, zonder de sportieve strepen die Elise droeg. Kamila’s ogen lichten op bij het zien van mijn erectie, die onmiskenbaar een tent vormt in de stof. Ze lacht naar me, haar spanning is aanstekelijk, en in die lach klinkt ook een vleugje vastberadenheid. Dan haalt ze kort haar schouders op, alsof ze wil zeggen dat er eigenlijk geen alternatief is, en zakt langzaam voor me neer op de grond, knielend tussen mijn benen.

Ze duwt mijn knieën uit elkaar, kruipt dichterbij en gniffelt zachtjes wanneer mijn stijve zich nog duidelijker aftekent. Haar adem strijkt voelbaar over de stof en haar ogen blijven op mij gericht, intens en speels tegelijk, zelfs wanneer ik naar Elise kijk om haar reactie te peilen. Elise blijft zitten. Ze blijft zwijgen, haar ogen groot en gefixeerd op wat er voor haar gebeurt. Haar lippen staan iets open, alsof ze wil spreken maar geen woorden kan vinden. Ze had dit duidelijk niet verwacht. En eerlijk gezegd: ik ook niet.

Gisteravond hing er die gespannen, geladen sfeer tussen mij en Elise die deze ochtend nog steeds voelbaar was. Nadat we waren binnengestapt, ontbraken de woorden. We zeiden tegen elkaar dat we het er later over zouden hebben, maar het klonk al alsof dat gesprek er nooit zou komen. Elise was direct naar boven gegaan, naar haar kamer, en daarna hadden we haar niet meer gezien. Ik bleef beneden, op dezelfde bank waar Kamila op ons had zitten wachten. Ze vroeg me het hemd van het lijf, wilde alles weten, en ik vertelde ook alles. Zonder iets achter te houden. Dit was Kamila. Tegen haar loog ik niet. Dat hoefde ook niet. Ik kon haar alles zeggen, zelfs dat ik Elise had gezoend en dat het echt niet veel had gescheeld of we waren verder gegaan. Toen ik haar vertelde dat ik gestopt was omdat ik aan háár moest denken, keek ze me bijna verbaasd aan. “Je had het moeten doen,” zei ze stellig. “Dan is het eruit.” Ze meende het nog ook. Haar groene ogen boorden zich in de mijne, uitdagend maar ook met een ondertoon van begrip. Ik lachte wat onzeker. “Ik weet het niet,” antwoordde ik terughoudend. Het bleef een rare gedachte: dat mijn vriendin vond dat ik met mijn ex dóór had moeten gaan, omdat dit misschien rust zou brengen. De rest van de avond praatten we. Over Elise. Over de afgelopen periode. Over alles sinds ons vertrek van Ameland. Van alles kwam boven. En het voelde goed. Opluchtend. Alsof we elkaar opnieuw vonden in eerlijkheid en vertrouwen. Onze relatie was nog steeds sterk, en een zoen met Elise veranderde daar weinig aan. Het was eerder een test, een moment waarop duidelijk werd dat ik nog altijd voor Kamila koos, zelfs al bracht Elise me aan het wankelen.

Toen we naar bed gingen, kuste Kamila me wel, maar koos ze ervoor om te knuffelen. Geen seks. Misschien had ze gehoopt dat er nu al een spannende trio zou volgen, maar dat was te vroeg. Na maanden geen contact, bijna een jaar, en dan opeens dit—het was al heftig genoeg. Het gesprek, de zoen, de verlangens naar meer. Ze begreep dat ook. Dus hield ze me alleen maar vast. Warm en dichtbij, haar adem in mijn hals, mijn armen stevig om haar heen. Mijn hoofd maalde nog wel even door. Beelden van Elise, van hoe dichtbij we waren geweest, kwamen terug. En steeds weer die ene gedachte: wat als ik niet had gestopt? Wat als ik haar dáár, tegen die boom, had genomen? “Komt goed,” fluisterde Kamila. “Ze is nog niet weg.” Alsof ze het tegen zichzelf zei, alsof ze zich moed in sprak. Ook Kamila had verwachtingen en verlangens, herinneringen aan een tijd waarin alles eenvoudiger leek. Ze dacht terug aan die momenten waarin alles vanzelf ging, waarin seks en nabijheid vanzelfsprekend waren. En nu? Nu was Elise terug in beeld, en wist Kamila dat dit meer spanning zou brengen, maar ook nieuwe mogelijkheden. Die gedachten nam ze mee naar de volgende ochtend.

Toen ze de trap afkwam, was het met de stille hoop dat Elise en ik elkaar intussen gevonden hadden—of in woorden, of fysiek. Het zou haar niet hebben uitgemaakt. Kamila had genoeg vertrouwen in ons om te weten dat het niet alles zou breken, dat ze mij niet kwijt zou raken. Maar toen ze ons samen aantrof in die onwennige stilte, besloot ze dat daden meer zeiden dan woorden. Ze bleef even in de deuropening staan, nam het beeld in zich op: ik op de bank, Elise op gepaste afstand, beiden zwijgend alsof er een onzichtbare muur tussen ons in stond. Kamila haalde diep adem, zette een paar rustige stappen de kamer in, en ik wist dat ze iets ging doen. Ze kwam zonder aarzeling bij me zitten, nestelde zich tussen mijn benen, en liet haar handen over de stof van mijn broek glijden. Een ondeugende glinstering in haar ogen, een blik die Elise net zo goed kon zien. Haar vingers kneedden lichtjes, spelend, en ik voelde hoe mijn ademhaling meteen versneld werd.

Niet veel later trok ze de stof strak over mijn stijve heen, zodat er geen twijfel meer bestond over wat daar zat, terwijl Elise op de bank verderop toekeek. Ik durfde nauwelijks haar gezicht te bestuderen, bang dat ik teveel zou lezen in haar blik. Maar de spanning in de kamer werd tastbaar. Kamila was heerlijk brutaal, zo direct dat het me haast overdonderde. Ze wilde niet dat Elise zich achter haar schermpje kon verschuilen, ze wilde dat er iets gebeurde. En eerlijk? Ik vond het goud waard. Als woorden niet genoeg waren, dan sprak dit voor zich. Kamila zette Elise voor het blok: ze kon kijken, meedoen, of vluchten. Alles lag open, en dat maakte dit moment nog explosiever. En ik wist meteen: tussen mij en Kamila zat het nog steeds goed. Ze had me, ze hield me, en ze wist precies hoe ze de situatie naar haar hand kon zetten.

En dan zet Kamila de volgende zet. Een lijn die ze vanaf dat moment vasthoudt. Ze negeert Elise volledig, alsof ze er niet is. Alleen ik besta. Zoals ze me elke ochtend dat gevoel geeft. En nu dus ook. Maar alles voelt anders met deze onverwachte toeschouwer. Toch pijpt Kamila zoals alleen zij dat kan. Met overgave. Met passie. Met pure zin. Haar blik onafgebroken op mij gericht, oneindig, hongerig. Heel af en toe sluit ze haar ogen, maar dat doet ze bewust, omdat het dan nog verleidelijker wordt. Zeker wanneer ze langzaam naar beneden likt, of me ineens een keer extra diep neemt.

Ze begint rustig, bijna plagerig. Kussend en smakkend gaat ze mijn lengte af, telkens mijn eikel kussend, dan weer langs mijn schacht naar beneden. Haar handen masseren mijn ballen teder maar stevig, alsof ze weet dat ik dit nooit lang ga volhouden. Ik zak verder onderuit in de bank en geef me over aan het ritme, zoals ik dat elke ochtend doe, maar vandaag voelt het duizend keer intenser. De spanning van iemand die meekijkt, iemand die we allebei kennen, geeft dit moment een geladenheid die ongekend is.

Ik durf niet recht naar haar te kijken. Maar in mijn ooghoeken zie ik Elise. Ze is blijven zitten. Haar lichaam is stijf, haar houding wat ongemakkelijk, maar haar blik verraadt alles: ze kijkt ademloos toe. Net zo ademloos als ik naar deze pijpgodin kijk. Haar ogen bewegen mee, volgen elke lik, elke diepe beweging. Ze kan haar aandacht niet losmaken van wat er gebeurt, hoe ongemakkelijk ze er ook bij zit.

Kamila weet precies wat ze doet. Ze weet hoe ze haar lippen en tong moet gebruiken om me tot waanzin te drijven. Elke zuigbeweging, elke lik, elke diepe opname is zo doelgericht, zo verleidelijk, dat ik mezelf nauwelijks kan beheersen. Elise begrijpt nu, zonder dat iemand het haar hoeft uit te leggen, waarom Kamila hier zoveel geld mee kan verdienen. Dit is kunst, verleiding en pure overgave in één. Zou ik dit vanuit mijn eigen perspectief met een camera opnemen, dan zouden de euro’s weer binnenstromen. Zo goed, zo verleidelijk, zo onweerstaanbaar kan Kamila pijpen. Ook met toeschouwers. Misschien wel juist mét toeschouwers.

Elise verschuift wat op haar plek. En dan kijk ik toch naar haar. Ik moet wel. Ik wil weten wat er door haar heen gaat. Ik ken haar goed genoeg om dat uit haar blik te halen, ook al zegt ze niets. Ik ook niet. Maar haar houding is veranderd. Ze zit er meer ontspannen bij. Ze kijkt me aan, gespannen maar met een kleine glimlach. Ze blijft zitten. Ze blijft kijken. En die aanwezigheid, dat stille toestaan, neemt een deel van de spanning weg. Het maakt dit moment bijna vertrouwelijk, hoe ongewoon de situatie ook is.

Mijn blik gaat terug naar Kamila. Zij heeft natuurlijk gezien dat ik naar Elise keek. Toch gaat ze rustig verder, haar mond glijdend over mijn lengte, op en neer, met dat perfecte ritme dat me weer gek maakt. Terwijl ze doorgaat, werpt ze me een knipoog toe. Een korte, zelfverzekerde blik. Ook zij leest me zonder woorden. Haar plannetje werkte. Dit was precies het juiste om te doen. Verzin het maar zelf? Dat zou me niet lukken. Maar haar dus wel. En daar was ik haar dankbaar voor. Godzijdank dat zij de moed had.

Dan neemt ze even de zijkant van mijn schacht voor haar rekening. Haar lippen glijden langs de rand, haar hand volgt, langzaam en doelgericht. Lekker, natuurlijk, maar vooral spannend omdat het de kant is die Elise niet kan zien. Kamila weet dat. En juist daarom zoekt ze nu Elise’ blik. Haar ogen zijn uitnodigend, doortastend, dominant op een stille, onuitgesproken manier. Het is geen vraag, het is een verklaring: kijk maar, dit is van ons allemaal.

Ik durf nog een keer naar Elise te kijken terwijl Kamila dit doet. Elise kijkt nu gniffelend naar Kamila, een glimlach die haar spanning verraadt maar ook haar nieuwsgierigheid. Opeens lijkt het allemaal lichter, speelser. Niet meer dat drukkende ongemak. Elise blijft kijken, alsof ze dit niet wil verstoren. Alsof ze juist wil zien waar dit heen gaat. En ik vraag me af: voor hoelang nog? Hoe lang blijft ze toeschouwer voor ze besluit deel te worden van dit spel?

Het is een machtsspelletje aan het worden. Maar wel het mooiste dat ik me kan voorstellen. En één zonder verliezers. Kamila biedt ruimte. De andere kant van mijn schacht zou voor Elise kunnen zijn. In feite is dit een uitnodiging. Maar Elise hapt niet. Letterlijk en figuurlijk. Bewust. Ze houdt liever de touwtjes in eigen handen. Voor nu. Dat is haar manier van spelen. Ze observeert liever, stelt haar moment uit. Dat is ook kracht: het vermogen om niets te doen en tóch alles te laten voelen.

Kamila wil juist die rol. Die rol betekent namelijk ook de leidende vrouw in mijn leven, in onze seks. En als Kamila het zat is, schuift ze weer naar het midden. Dit is haar spel: zich helemaal geven, zonder voorbehoud. Ze had me nu volledig voor zichzelf. De kans voor Elise om aan te sluiten is verkeken. En dan neemt Kamila extra de tijd. Langzaam beweegt ze op en neer, likt ze mijn eikel, of speelt ze met handen en tong om me genot te geven maar mijn climax uit te stellen. Haar lippen glijden gulzig, haar tong cirkelt, haar vingers kneden mijn ballen, en ondertussen kijkt ze me telkens uitdagend aan. Steeds speelser. Steeds verleidelijker. Nu daagt ze niet Elise uit, maar mij. Ik voel hoe ze me langzaam tot de rand duwt, en dan net zo makkelijk weer terugtrekt, alsof ze de macht in handen heeft en me precies daar houdt waar ze me wil hebben.

Ik tril. Ik kreun. Mijn hoofd valt steeds achterover van ongeloof en overgave. Elise vergaat het lachen. Haar mondhoeken krullen op, alsof ze niet kan ontkennen hoe perfect Kamila dit doet. Dacht ze dat ik iets tekortkwam bij Kamila? Nou, nu niet meer. Ik grom zacht: “Schatje…” Het klinkt rauw, bezitterig, vol ingehouden verlangen. Ik moet me inhouden. Ik wil haar grijpen, ik wil spuiten. Ik ben zo hard, mijn lul glanzend van speeksel en voorvocht. En ze gaat maar door. Dan neemt ze me diep, tot haar keel zich vult, dan likt ze aan de onderkant van mijn eikel alsof ze weet dat dát mijn zwakste plek is. “Ja?” vraagt ze speels, haar stem gedempt maar hoorbaar, terwijl haar hand me stevig aftrekt maar me niet laat komen. “Doe ik het niet goed?” plaagt ze, terwijl ze me weer naar de rand brengt en mijn ademhaling versnelt. Ik kreun en zucht, mijn handen verkrampen in het kussen naast me. “Laat het dan zien. Hoe het moet…” gaat ze verder, haar ogen priemen in de mijne. Ik weet wat ze wil. Wat ze van mij verwacht. Hier, nu. Juist met Elise die toekijkt. Elise die ooit zei dat het wel eens wat dominanter mocht. Het moment dwingt me om te handelen.

Mijn hand vindt de nek van Kamila, door haar zachte haren heen. Ze grijnst breed, haar ogen fonkelen uitdagend, alsof ze precies weet wat er gaat komen. Zij lijkt de winnaar van dit spel, maar dan til ik haar vastberaden over mijn pik en laat haar lippen opnieuw om mijn eikel sluiten. Vanaf dat moment is ze de regie kwijt. Ik hou haar stevig vast. Doe haar geen pijn, geen seconde. Maar ik bepaal wél het tempo, de diepte, de stoten die haar keel vullen. Mijn heupen bewegen, ritmisch, krachtig. Ik hoor het gesmak, het natte geluid van haar keel die mij toelaat. Haar handen klemmen zich aan mijn dijen, maar ze protesteert niet. Integendeel, haar ogen smeken me om door te gaan. Elise’s ogen glanzen, haar adem zichtbaar sneller. De spanning in de kamer is om te snijden. Mijn grommen worden dieper, mijn buikspieren spannen zich aan. Na al die minuten lijken deze laatste dertig seconden extra kort, maar meer is er niet nodig. Een paar keer stevig op en neer. Net dieper dan ze zelf zou durven. Maar net zo nat, glanzend van speeksel en mijn eigen opwinding.

En dan vergrijp ik me echt. Ik hou haar stil, mijn vingers stevig in haar haren. Mijn heupen stoten omhoog, mijn spuitende eikel diep in haar mond. Ik hoor haar even schrikken, een zacht geluid dat ze niet kan onderdrukken. Mijn zaad mengt zich met haar speeksel, ik hoor het klotsen in haar keel. Mijn eikel duwt in haar gevulde keel, die zich om me sluit en me nog dieper zuigt. Dikke, witte klodders druipen langs haar mondhoeken en glijden over mijn lul. Ik druk nog een paar keer door, mijn hele lichaam gespannen als een boog. Haar weerstand groeit, maar ik heb geen controle meer. Niemand heeft dat nu. Elise kijkt nog steeds toe. Ik voel haar energie, haar opwinding, alsof ze elk spiertje in mijn lijf voelt meetrillen. Haar mond open, haar ogen gefixeerd op Kamila’s mond, de beweging van mijn heupen… En dan laat ik los. Mijn lichaam stort in, slap, bevend, leeg. Kamila proest kort, een gesmoorde kuch, maar zonder te stoppen pakt ze mijn lul weer in haar handen. Na wat te hebben doorgeslikt, zuigt en likt ze de rest er nog achteraan. Ze zuigt langs mijn schacht, kust mijn eikel alsof ze afscheid neemt maar tegelijk belooft dat dit nog lang niet voorbij is.

Alsof de show nog niet voorbij was, maar pas net begonnen. Mijn ademhaling is zwaar, mijn borst op en neer. Elise beweegt eindelijk, schuift haar benen onder zich alsof ze opstaat maar toch besluit te blijven zitten. Haar blik is veranderd: minder gespannen, meer nieuwsgierig, bijna gretig. Kamila likt mijn glanzende eikel schoon, veegt het sperma van haar lippen met de rug van haar hand, en glimlacht triomfantelijk. Het is niet alleen een daad geweest, maar een statement. Een spel van macht, overgave en toeschouwen, waarin niemand verloren heeft, maar iedereen méér wil. En ik wist niet dat dat ook echt zo bleek te zijn…

En dan? Wat nu? Zit ik daar. Leeggezogen, met een harde lul die maar niet echt wil verslappen. Zoals Kamila nu is, zou het zomaar kunnen dat ze opnieuw begint. De tweede keer hou ik het altijd langer vol. Nog langer, nog intenser. Blijft het bij pijpen? Gaat ze me meer laten zien? Of gaat ze Elise meer laten zien? Of… allebei?

“Zo begin ik dus graag m’n dag,” zegt ze luchtig, haar stem een mengeling van triomf en speelsheid. Ze veegt met haar onderarm nonchalant haar mond af en werpt Elise een korte, veelzeggende blik. Het doet de lucht knetteren van spanning. Ik besluit olie op het vuur te gooien: “Zou je onze gasten ook niet zo moeten behandelen?” vraag ik plots, achteloos maar doelbewust. Het zet de boel direct weer op scherp. Kamila grijnst uitdagend. Elise krijgt grote ogen, haar lippen half geopend in ongeloof. “Ja, waarom eigenlijk niet?” antwoordt Kamila dan, en ze kijkt me aan met die blik vol ongekende spanning. Niet alleen om dit moment, maar ook vooruitdenkend. Met het komende weekend in zicht… zou één ochtend wel genoeg zijn?

Kamila staat op. Haar beweging is loom, zwaar van de kracht die ze zojuist gegeven heeft, maar ze houdt zich lichtvoetig. Ze straalt nog steeds die ontembare energie uit. Ik blijf zitten, mijn blik strak op haar gericht. Ze lacht een laatste keer naar me, een blik vol belofte, en wandelt dan zonder aarzeling naar Elise toe. De lucht lijkt te trillen. “Als je wil…” zegt ze zachtjes, bijna verlegen, en toch is haar toon doortastend genoeg om geen twijfel toe te laten.

Natuurlijk wil Elise. Dat weet ik. Maar toch hapert ze. Ze stottert, haar ogen flitsen heen en weer alsof ze wil vluchten, maar haar lichaam verraadt haar. Kamila neemt de tijd. Ze buigt, voorzichtig maar doelgericht, en plaatst zich op de bank. Op Elise. Op haar schoot. Elise krabbelt iets overeind, haar ademhaling gejaagd, maar ze laat het toe. Twee lichamen, plots verstrengeld, waar ik slechts toeschouwer van ben.

En zo verschuift het spel. Ik ben degene die kijkt, mijn rol omgedraaid. Wat een fijne en onverwacht interessante ochtend. Kamila geeft Elise simpelweg niet de kans om zich hieraan te onttrekken. Ze neemt haar mee in de stroom van verlangen en teder dwingende aanrakingen. En misschien is dat maar goed ook. Want soms heb je iemand nodig die je niet laat vluchten, maar je juist laat voelen wat je diep vanbinnen al wist. Kamila weet: Nu Elise hier is, moeten we er van profiteren. Niet alleen praten. Ook die actie. Die verlangens niet wegstoppen. En dat doet ze dus zeker niet.

-