De Vriendengroep - 159

De borden staan tussen ons in, half leeg, met kruimels van brood en resten van beleg die we haastig hadden neergelegd alsof we wilden doen alsof dit een gewone ochtend was. Dampende mokken koffie en thee verspreiden hun geur, vullen de ruimte met iets huiselijks, bijna geruststellend, alsof de geuren de stilte moeten verzachten die ons telkens weer inhaalt. We zitten aangekleed aan tafel, maar niets klopt echt: mijn overhemd hangt half uit mijn broek, een knoop verkeerd dichtgedaan, Kamila’s haren zijn nog vochtig, in warrige strengen langs haar gezicht gevallen, en Elise’s shirtje is slordig over één schouder gezakt, alsof ze het vluchtig had aangetrokken zonder er verder over na te denken. Het beeld is rommelig, maar precies dát verraadt hoe de ochtend begonnen was. Niet met een ontbijt, niet met een rustig gesprek, maar met iets dat veel dieper onder onze huid is gekropen.

Het is stil, maar niet leeg. De stilte voelt als een zachte deken die ons alle drie omhult, een deken die zwaarder weegt dan woorden ooit zouden kunnen doen. Onze blikken kruisen elkaar vluchtig, dan weer ontwijkend, bijna gehaast alsof we betrapt zijn, om daarna toch weer terug te keren. En telkens volgt datzelfde patroon: een kort oogcontact, een kleine, onschuldige glimlach die we niet onderdrukken kunnen, en de haastige poging om onszelf weer te verliezen in de mok voor ons. Alsof die warme drank meer houvast geeft dan de ander.

Het geluk tintelt onder de huid, maar tegelijk ook het verlangen. Een onderstroom die we niet uitspreken, misschien niet durven. Het besef dat wat we net hebben meegemaakt te groot is om zomaar in woorden te vangen. Wat er gebeurd is, hangt nog tussen ons in, tastbaar in elk gebaar. Het maakt de stilte niet ongemakkelijk—integendeel. Het voelt als een geheim dat ons bindt, een fluistering die alleen wij drieën kunnen horen.

Elise schuift met haar vork over het bord, een beweging zonder doel, alsof ze niet weet wat ze met haar handen moet doen. Haar ogen glanzen, maar haar stem klinkt achteloos als ze eindelijk iets zegt: “Bijzonder, hè.” Een korte zin, maar beladen.

Ik grinnik zacht, mijn blik blijft een fractie langer dan normaal op haar rusten. “Dat kun je wel zeggen.”

Kamila legt haar hand vluchtig op de mijne. Niet stevig, niet lang. Slechts een aanraking van een seconde. Maar het brandt in mijn huid, laat een spoor van warmte na dat door mijn arm omhoog kruipt, tot in mijn borst. Ze trekt haar hand terug, alsof er niets gebeurd is, maar het effect blijft.

Het gesprek stokt daarna opnieuw, de stilte keert terug, maar dit keer is het geen lege stilte. Het is gevuld met iets wat alleen wij begrijpen, een spanning die niet benoemd hoeft te worden omdat we hem alle drie voelen. Het voelt goed. Onwaarschijnlijk goed. Alsof we voor een keer in een wereld leven waarin woorden niet nodig zijn, waarin alleen de warmte van elkaars aanwezigheid telt.

Elise blijft vandaag nog, maar niet het hele weekend. Dat weten we alle drie, ook al zegt niemand het hardop. Het gegeven hangt onuitgesproken in de lucht, net zo aanwezig als de geur van koffie die nog in de keuken zweeft. Misschien is het juist daarom dat de ochtend zich loom en stroperig voortbeweegt, alsof we allemaal proberen de tijd te rekken. Na het ontbijt verdwijnen Kamila en ik samen naar de badkamer. Het warme water valt zwaar en gelijkmatig over ons heen, de stoom vult de kleine ruimte met een intimiteit die ons nog dichter tegen elkaar drukt. Haar haren, donkerrood nu ze nat zijn, plakken tegen haar huid en glijden langs haar rug in dunne strengen. Terwijl ze het sop van mijn schouders strijkt, lachen we zacht, gniffelen om dingen die we niet hardop durven zeggen. Kleine opmerkingen, halve zinnen, woorden die meer insinueren dan benoemen. En ertussendoor die korte kussen, die lichte knuffels die ons telkens weer terugbrengen naar het onuitgesproken geluk van vanmorgen.

Elise had meegekund. De uitnodiging hing onuitgesproken in de lucht, maar ze bleef beneden. Misschien uit bescheidenheid, misschien omdat ze het spel nog niet volledig aandurfde. Prima. Misschien zelfs beter zo. Kamila en ik vonden elkaar in de beslotenheid van de douche, waar het warme water niet alleen ons lichaam schoonspoelde, maar ook de spanning van woorden die we niet uitspraken.

“Moeten we haar niet overhalen om het hele weekend te blijven?” vraag ik, mijn handen glijdend over Kamila’s heupen, mijn stem half serieus, half plagerig. “Maja en Pawel komen… Sophia en Hyun toch ook?”

Kamila’s ogen krijgen die ondeugende glans die ik zo goed ken. Haar mondhoek krult omhoog, een glimlach die iets verraadt van haar gedachten. “Met drie van hen heeft Elise toch al iets gehad…” Ze laat de woorden even hangen, alsof ze me de ruimte geeft om het beeld voor me te zien. Dan, uitdagend: “Of denk je dat ze het nog niet aankan?”

Ik kijk weg, staar even naar de damp die omhoog kringelt. Het zet iets in beweging in mij. Had ik überhaupt nog zin in de rest? Wilde ik dit weekend niet gewoon Elise bij ons, zonder de chaos van anderen? Maar tegelijk, de verleiding van wat nog zou kunnen komen—met of zonder haar—brandt in mijn onderbuik.

Ik lach, deels om mezelf te overtuigen. Stel me voor hoe het ochtendritueel eruit zou zien als Kamila al die meiden om zich heen had: hoe ze met gemak een halve dag kwijt zou zijn aan zuigen, likken, plagen. Zij lacht mee, haar ogen glanzend van fantasie. “Met de meiden wil ik jou en Pawel gewoon pijpen. En dan zien we wel.” Ze zegt het luchtig, alsof het al vaststaat. Geen twijfel, geen schaamte. Ik voel mijn stijve langs haar heup drukken. Ze streelt hem vluchtig, alsof ze tevreden is met het idee dat ik daar zo hard van word. En ja, misschien is dat het ook: een bevestiging dat het verlangen ons beide aanwakkert.

We raken elkaar verder aan, half spel, half serieus. Haar tong zoekt de mijne, onze lichamen drukken warm tegen elkaar aan. Maar het blijft daarbij. Geen seks nu. Zij moet werken, en ze weet dat een vleugje hitsigheid haar productiever maakt dan een verzadigd lichaam.

Als we klaar zijn, wikkelt ze zich in een handdoek, zoekt haar spullen die op de gang aan het opladen was, laptop onder haar arm, en verdwijnt naar onze kamer. De professional weer, bezig met het opzetten van camera en licht alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Elise weet ervan, dat maakt het eenvoudiger. Toch dringt het nu pas echt tot me door hoeveel zij al gezien en gehoord heeft.

Niet veel later hoor ik het water opnieuw stromen. Elise neemt alsnog haar douche, terwijl ik beneden achterblijf. Alleen. De stilte vult de ruimte, lijkt normaal, al voelt ze dat niet. Onder het oppervlak trilt de spanning onafgebroken door, scherp en onmiskenbaar aanwezig.

De middag zakt langzaam in het huis neer, alsof de uren zich uitrekken. Boven hoor ik het zachte geritsel van Kamila die haar camset in orde maakt: schuivende stoelpoten, het gedempte geluid van haar stem die iets oefent, een klik van de ringlamp. Het klinkt bijna alsof ze een routine uitvoert die net zo gewoon is als koffiezetten. Beneden zitten Elise en ik op de bank, de tv staat aan maar zonder aandacht. Het beeld flikkert, stemmen vullen de ruimte, maar het is niet meer dan achtergrondruis—een decor waar ons eigen gesprek zich tegen afzet. Het voelt bijna identiek aan vanmorgen, toen we daar ook al zaten. Alleen is er nu iets veranderd. Het gewicht van wat er sinds die ochtend gebeurd is, drukt voelbaar tussen ons in. We hadden ook even lekker naar buiten kunnen gaan, maar het was ergens ook gewoon fijn om weer even samen op de bank te zitten. Nu in een andere werkelijkheid dan deze morgen.

Elise trekt haar benen onder zich, slaat een kussen half tegen haar buik en kijkt me aan. Haar blik is direct, maar zonder de speelsheid die ik van haar ken. “Wat vind je er nou echt van?” vraagt ze, haar stem laag, alsof ze bang is dat Kamila ons boven kan horen. “Dat ze dit doet. Dat jij er zo in mee bent. Wat doet dat met je?”

Ik adem diep in, voel hoe mijn borstkas zich spant. Even laat ik mijn ogen naar het scherm glijden, alsof ik daar een uitweg zoek, maar het is zinloos. Ik weet dat ze mijn antwoord wil, dat ze niet weggaat voordat ik het geef. “Het maakt me van alles tegelijk,” zeg ik langzaam. Ik lach maar. Ik had deze vragen niet verwacht. Niet nu. Al is her ergens logisch. “Spanning. Lust. Soms twijfel. Maar vooral… dat ik er middenin zit. Dat ik dit niet meer van buitenaf kan bekijken.” Kamila sluit mij niet buiten, al lijkt het misschien juist wel zo.

Ze knikt, haar blik zacht maar aandachtig. “Dus je vindt het niet alleen maar makkelijk?” Ging dit over geld?

“Was het maar zo simpel,” antwoord ik, mijn stem iets schor.

Ze bijt kort op haar lip, een kleine beweging die me opvalt. Dan komt haar vraag scherper: “Is dit iets voor de lange termijn, denk je? Zie je hier toekomst in?” Haar ogen houden die van mij vast, onderzoekend maar niet veroordelend. Het is geen valstrik, geen test. Ze wil het weten. Echt weten. Maar toch voelt het alsof zij het wil weten om wellicht later een beter alternatief te bieden. Maar dat is ze niet. Nu niet. En ik denk nooit, eerlijk gezegd. Maar ik blijf nuchter.

Ik glimlach kort, schud langzaam mijn hoofd. “Ik antwoord je eerlijk, Elise. Altijd. Maar over de toekomst doe ik geen uitspraken. Dat zien we dan wel.”

Ze zucht zacht, maar het klinkt niet als teleurstelling. Meer als een manier om de spanning uit haar lijf te laten glijden. Haar vingers glijden langs de rand van het kussen dat ze vasthoudt, en ze kijkt even naar beneden voordat ze weer opkijkt. “Je bent wel gelukkig, toch? Met haar. Met dit… alles?”

Ik voel hoe mijn keel droog wordt, maar ik knik. “Ja. Gelukkig. Op mijn manier.”

Er valt een stilte die niet ongemakkelijk is, maar zwaar. Alsof er nog woorden in de lucht hangen die we allebei niet durven uit te spreken. Boven klinkt een zachte lach van Kamila, gevangen door de microfoon die ze aan het testen is. Het geluid zweeft als een herinnering de kamer binnen.

Elise glimlacht uiteindelijk, een kleine, nerveuze glimlach. “Goed,” zegt ze zacht. “Dan weet ik genoeg.”

En we laten het gesprek daar, alsof het beter is dat sommige vragen voorlopig geen antwoord krijgen. De stilte keert terug, maar dit keer is ze gevuld met iets anders: een spanning die niet alleen van vanmorgen is, maar die zich langzaam verder lijkt uit te strekken, richting de rest van de dag.

Elise blijft me nog wat langer aankijken, alsof het gesprek van zo-even haar niet helemaal tevreden heeft gesteld. Ze stelt vragen die ogenschijnlijk luchtig klinken, maar ik voel hoe ze onder mijn huid kruipen. Haar toon is niet hard, niet verwijtend, maar ze zoekt iets—een bevestiging misschien, of een ontkenning. Het geeft me toch het gevoel dat ze ergens denkt dat ik hier niet op mijn plek zit. Dat ik speel in een toneelstuk dat niet het mijne is. En misschien heeft ze daarin niet eens ongelijk. Want diep vanbinnen mis ik Ameland. De eenvoud, de stilte, het idee dat het leven daar in mijn handen lag in plaats van in dat van Kamila of een anonieme webcam vol kijkers. Maar Elise begint daar niet over. Ze houdt zich bij het hier en nu, alsof ze bang is dat die herinnering het moment uit elkaar zou trekken.

Het gesprek verandert van toon wanneer ze ineens over Luke Longwood begint. Ik schrik, maar laat het niet merken. Ze kent Luke? Ik zwijg en luister. Mijn oude alias, mijn rol. Zodra de naam valt, zie ik haar houding verschuiven. Eerst aarzelend, alsof ze voorzichtig aftast of ze het wel mag zeggen, maar al snel warmt ze op. Ze vertelt dat ze de drie Halloween-specials die Kamila en ik in de nazomer hebben opgenomen, heeft gezien. Dat ze niet alleen gekeken heeft, maar dat ze er geil van werd. En wanneer ik haar een vragende blik toewerp, knikt ze bevestigend, zonder schaamte. “Ja,” zegt ze. “Echt geil.” Ik lach. Ben aangenaam verrast. En schaam me een stuk minder.

Daarmee geeft ze onbewust iets veel groters toe: dat ze ons, en vooral Kamila, al die tijd toch op afstand gevolgd heeft. Ik wist wel dat ze nieuwsgierig was, maar dat ze zich werkelijk in die wereld had ondergedompeld, dat verrast me. Ze vertelt met plezier dat ze genoten heeft van die specials. “De rest ook hoor,” zegt ze, “maar die drie… die vond ik echt extra leuk.”

Er klinkt een ondertoon door in haar stem die me triggert. Een vleugje jaloezie. Niet alleen op de seks zelf, maar ook op het roleplay, de manier waarop Kamila en ik in die andere rollen stapten, alsof we even een heel andere werkelijkheid konden scheppen. Elise zegt het niet letterlijk, maar ik hoor het in haar stem: ze had daar deel van willen uitmaken.

Ik zie het allemaal weer voor me. De eerste special: Kamila in een wit verpleegsterspakje, net te strak, net te kort, en ik als patiënt met een hardnekkig probleem dat alleen haar mond kon genezen. De tweede: Kamila als verleidelijke heks die Luke Longwood wilde betoveren, maar uiteindelijk zelf gevangen raakte in haar eigen magie, overgeleverd aan zijn handen en zijn pik. Het spel, de make-up, de speelse teksten—het had ons allebei hitsigerer gemaakt dan we vooraf hadden durven denken. En onze kijkertjes dus ook.

Maar het was de derde special die Elise het meest aansprak. Dat vertelt ze me zonder aarzeling, en ik snap meteen waarom. Ze had zelf ooit eens gecosplayed als Lara Croft. Ik herinner me nog hoe ze me die foto liet zien, haar haren in een vlecht, haar benen strak in die korte broek, pistoolriemen om haar dijen. Het was een beeld dat zich in mijn geheugen gebrand had. En toen Kamila met het idee kwam, leek het bijna alsof ze wist dat dit Elise zou raken. In dat iconische pakje dook Kamila een dungeon in, een scène vol echo’s en schaduwen, en stuitte daar op een wel heel vreemde sleutel. Mijn lul, verborgen achter een muur, klaar om ontdekt te worden. Een gloryhole-scène volgde, ruw en geil, precies het soort fantasie dat grenzen doet vervagen. En dat toch allemaal op Ameland... Waar een donkere hal al wel niet voor kan dienen...

Elise lacht zacht als ze eraan terugdenkt. “Die vond ik echt… spannend,” zegt ze, en haar blik glijdt kort weg, alsof ze niet te veel wil laten zien van hoe diep dit haar raakt.

En zo besef ik dat Kamila en ik de afgelopen maanden zeker niet stil hebben gezeten. We hebben gefilmd, gespeeld, gefantaseerd. En Elise? Die heeft al die tijd meegekeken. Niet alleen als toeschouwer, maar als iemand die zich langzaam in dat spel liet meezuigen. Dat gegeven is intrigerend, misschien zelfs gevaarlijk. Maar bovenal is het opwindend. Het voelt als een voorbode. Een hint dat de middag nog lang niet ten einde is.

Elise schuift dichter tegen me aan, haar telefoon stevig in de hand. Ik zie hoe ze inlogt in de sessie van Kamila onder een naam die me even laat grijnzen: Lizzy Lips. Alsof ze zelf ook een alter ego wil aannemen, een pornonaam die alles al suggereert. Ze doet niets om het te verbergen; ze laat me meelezen ald ze ook live met Kamila begint te chatten, alsof ze wil dat ik getuige ben van deze eerste stap. Toch blijft ze slechts toeschouwer, veilig achter het schermpje, terwijl boven in ons bed Kamila ligt—ons Kamila, maar tegelijk ook Mila-Rouge voor een groeiend publiek. Op dit moment lijkt Kamila niet door te hebben dat deze Lizzy dus ons Elise is. En het voelt heerlijk stout om stiekem te kijken.

We zitten dicht tegen elkaar aan op de bank, onze schouders raken. Op het kleine scherm zien we Kamila, half liggend, haar laptop en webcam vlak voor haar. Ze draagt een verleidelijke camisole, dunne stof die nauwelijks verhult hoe haar tepels zich erdoorheen aftekenen. Ze bijt speels op haar vinger, lacht zacht naar de camera, maar doet nog niet veel expliciets. Ze houdt haar kijkers vast met de belofte van wat komen gaat, zoals ze dat altijd doet.

Elise typt iets in de chat, haar vingers aarzelend maar resoluut. Ik wil Luke Longwood zien, schrijft ze in het Engels, en ik zie hoe haar lippen zich krullen in een mengeling van spanning en plezier. Het duurt dan niet lang voordat Kamila het weet. Ze is niet dom. Kamila’s ogen schieten kort van het scherm naar de camera, en ik hoor haar fluisterend reageren: “Dan moet je Luke maar sturen.” Haar stem is zwoel, uitdagend, en tegelijk klinkt er iets vertrouwds in door. En in het Nederlands. Ze weet het. Alsof ze precies weet wie dit is. Alsof ze vermoedt dat dit kijkertje niemand minder is dan Elise.

Mijn hart slaat sneller. Elise’s adem stokt heel even, en ik merk hoe mijn erectie zich tegen mijn broek spant. Het besef dat zij dit typed, dat zij hier nu onderdeel van is, maakt alles intenser. Ik voel hoe de spanning door mijn lijf trekt, mijn hand rust onbewust op haar dij. Ze verroert zich niet, maar haar blik blijft strak op het scherm gericht.

“Tien seconden,” zegt Kamila zacht, maar dit keer niet tegen de chat—tegen mij. Ik hoor het alsof ze naast me staat. Elise kijkt op, haar ogen groot. Ze weet dat dit aan mij gericht is. En nog voordat we de kans hebben het verder te bespreken, sta ik al op, loop de trap op, en kruip boven bij Kamila op bed.

Op mijn knieën kom ik in beeld. Mijn stijve zwaait voor de webcam, een grof contrast met de verfijnde glimlach van Kamila die zich onmiddellijk naar me toe buigt. Alsof dit ingestudeerd is, alsof ze alleen op dit moment heeft gewacht. Haar lippen sluiten zich om me heen, nat en gulzig, haar tong draait traag rond mijn eikel terwijl ze haar blik op de lens gericht houdt.

Beneden zit Elise op de bank, en ik weet dat ze meekijkt. Ik voel haar ogen op me, zelfs door muren heen. Haar vingers blijven over het toetsenbord glijden, haar chatberichten verschijnen als fluisteringen in de stroom van complimenten en emoji’s. Lizzy Lips wil meer zien. Lizzy Lips houdt van Mila-Rouge en Luke Longwood.

Het publiek reageert uitzinnig. Donaties stromen binnen, alsof de toeschouwers aanvoelen dat dit geen gewone sessie is. Het aantal kijkers verdubbelt in enkele minuten, de chat knettert van opwinding. En ik zit daar, alleen mijn stijve in beeld, mijn pik diep in Kamila’s mond, terwijl Elise beneden toekijkt, chat, en deelneemt op een manier die ik nooit had durven voorspellen.

Ik neem de kamer in me op, alsof ik mezelf dwing het beeld op te slaan. Het is halfdonker, gordijnen half gesloten, alleen het blauwe gloedje van de laptop dat het gezicht van Kamila verlicht. Haar ogen fonkelen in dat schermlicht, haar lippen glanzen vochtig. Mijn pik, glimmend van haar speeksel, steekt nadrukkelijk af tegen de rest van de schaduwrijke kamer. Ik ben hard, stijf van haar ritme en van het idee bekeken te worden, maar diep in mijn lijf voel ik nog de nasleep van vanmorgen. Een rauw randje aan mijn erectie, alsof mijn lichaam twijfelt of het nog een derde keer kan. De kijkers verwachten het, dat weet ik. Ze willen altijd meer. Maar Kamila kent me. Zij gunt me tijd, houdt me precies op dat randje van spanning zonder te snel te gaan.

Soms stopt ze even, tilt haar hoofd licht op, veegt met de rug van haar hand een straaltje speeksel van haar kin en begint te typen. Haar vingers vliegen soepel over het toetsenbord terwijl haar andere hand nonchalant over mijn dij rust. Ik kan half meekijken, zie de stroom van berichten over het scherm gaan. Lizzy Lips reageert minder vaak nu, haar berichten verdrinken in de massa van kijkers die hun geld, hun wensen en hun complimenten over Kamila uitstorten.

Kamila straalt. Ze glanst letterlijk in het schemerlicht, maar nog meer door de aandacht die ze krijgt. Ze geniet, dat zie ik in de ontspannen lijnen van haar gezicht. Van de uitdaging, van het spel. Ze houdt mijn lul vast, kust de eikel kort alsof het een komma is tussen twee zinnen, likt langs de schacht terwijl ze met haar ogen nog steeds op het scherm gericht is. Dan weer sluit ze me warm en nat in haar mond, niet diep, niet dwingend, maar precies genoeg om me hard te houden. Om me harder te maken.

Plots hoor ik iets achter me. Heel even denk ik dat ik me vergis, maar als ik vluchtig over mijn schouder kijk, zie ik haar. Elise. Als een schim in de deuropening. Muiststil, maar met een aanwezigheid die de lucht verdicht. Kamila heeft haar nog niet gezien. Ze blijft gewoon doorgaan, tilt mijn lul een fractie omhoog en neemt me dieper. Haar vingers trekken zacht aan mijn ballen, speels maar ook bezitterig.

De chat explodeert ondertussen. Er wordt gesmeekt om een cumshot, sommige kijkers eisen dat ze mijn zaad in haar gezicht laat glijden, anderen willen dat ze alles slikt. Donaties flitsen in beeld, bedragen die telkens hoger lijken te worden. Kamila kan het niet meer bijhouden, haar vingers zijn te traag voor de stroom. Dus komt de focus terug naar mij. Naar ons. Haar mond.

Ze kijkt me aan, tevreden, met een blik die meer zegt dan welk compliment dan ook. En dan laat ze de chat voor wat het is. Haar handen verankeren zich steviger rond mijn dijen en ze begint me echt te pijpen. Geen spel meer, geen half werk. Haar mond glijdt nat en gulzig heen en weer, dieper, doeltreffender. Mijn heupen reageren vanzelf, kleine stoten tegen haar lippen aan. Ik kreun zachtjes, lach haar toe, voel hoe mijn benen beginnen te trillen.

Mijn hand aait vluchtig door haar haren, langs haar wang, maar ze blijft de regie houden. Dit is werk. Dit is verdienen. Ze rekt het, precies zoals ze weet dat ik ervan hou. Geen snelle ontlading, geen haastig orgasme, maar een rek die de spanning steeds verder opbouwt. Ik weet dat ik het niet lang meer ga houden. Maar nog is het niet zover. En achter me in de deuropening, staat Elise. Kijkt. Ademt. En wacht.

Elise doet een stap dichterbij. Ik voel haar aanwezigheid achter mijn schouder, maar nu staat ze plots aan de andere kant van de laptop, precies in het zicht van Kamila. Het licht van het scherm verlicht haar gezicht half, maar ze blijft zwijgend, bijna roerloos. Kamila laat kort haar ogen omhoog glijden, recht naar Elise, maar stopt geen seconde. Deze performance onderbreekt ze niet zomaar. Integendeel: ze neemt me dieper in haar mond, haar lippen strak om mijn schacht, tot ik voel dat ik volledig in haar keel verdwijnt. Haar keelspieren trekken samen, ze houdt me daar vast, diep tot de wortel. Een paar tellen die eindeloos lijken, tot ze moet proesten en met betraande ogen weer omhoog komt. Het geluid alleen al levert applaus-emoji’s en donaties op in de chat. Extra verdiend. En Elise ziet alles.

Ik draai mijn hoofd half, vang Elise’s blik. Er brandt dezelfde glans in haar ogen die ik herken van eerdere momenten: spanning, verboden geilheid. Dat besef dat het tegelijk fout en onweerlegbaar juist voelt. Ze probeert het te verbergen, maar ik zie hoe haar lippen net iets vochtig worden als ze haar tong kort langs haar mondhoek haalt.

Dan stopt Kamila toch even. Mijn pik bungelt uit haar mond, glanzend van speeksel, dikke slierten kwijl die zich als vloeibare ijspegels langs mijn schacht uitstrekken tot op mijn dijen. Kamila veegt niets weg. Ze laat het glimmen, rauw, obsceen. Dan buigt ze voorover en begint te typen. Haar woorden rollen het scherm in: Would you like to see Luke shared for once?

Ik lees mee, zie de reacties onmiddellijk binnenstromen. Yes. Please. Do it. De chat explodeert opnieuw, de kijkers snakken ernaar. Elise heeft niets door; vanaf waar ze staat kan ze de tekst niet lezen.

Kamila’s ogen vangen de lens, uitdagend, speels. Dan spreekt ze zacht in haar microfoon, zwoel en met die lage toon die alleen zij kan aanslaan: “Lizzy Lips is here, should I ask her to join?”

Elise verstijft. Ik zie de schrik over haar gezicht trekken, hoe ze kort haar hoofd schudt, fel, ontkennend. Maar ze zet geen stap achteruit. Ze blijft staan, gevangen in de spanning van het moment.

Kamila komt overeind, haar haren vallen langs haar gezicht, en ze kruipt lenig over de laptop heen, naar Elise toe. “Vanaf die hoek. Dan ben je niet in beeld,” fluistert ze zacht, nauwelijks hoorbaar voor wie meekijkt. En zonder Elise een kans te geven om te reageren, schuift Kamila terug. Weer in beeld. Ze gaat op haar rug liggen naast me. Haar borsten nog bedekt, maar het diepe decolleté trekt alle aandacht. Ze neemt mijn natte pik weer in haar mond, langzaam, terwijl haar ogen groot openstaan, direct naar de camera gericht. Een shot dat donaties blijft opleveren.

Maar dan gebeurt het onvermijdelijke. Elise verschijnt in beeld. Niet volledig, niet herkenbaar, maar net genoeg. Ze draagt haar dagelijkse kleding, niets voorbereids. Haar lange donkere haar in een staart, een paar lokken los aan de zijkant die ze expres langs haar gezicht laat vallen, alsof dat haar onzichtbaar maakt. Het lukt niet. Ze is niet onherkenbaar. En toch, ze kan het niet laten.

Langzaam schuift ze dichterbij, haar hoofd en schouders net zichtbaar naast Kamila. Maar het is haar mond die alle aandacht trekt. Ze buigt voorover, kust eerst zacht mijn schacht, precies waar Kamila hem loslaat. En dan neemt ze me meteen in zich op. Mijn kreun is hoorbaar harder dan normaal, rauw van verbazing en lust.

Kamila lacht om mijn reactie, genietend van de show die ze zelf geregisseerd heeft. Ze stuurt Elise subtiel bij, tilt haar kin net iets omhoog zodat de camera het perfect vangt. Alleen kleine details van haar gezicht komen in beeld, nooit genoeg voor volledige herkenning, maar genoeg om het gepijp duidelijk te tonen.

Kamila typt nog enkele berichten, bedankt donateurs, terwijl Elise intussen haar lippen steeds verder over mijn schacht laat glijden. Eerst met haar ogen dicht, alsof ze zichzelf moed inspreekt, maar dan voel ik mijn hand vanzelf koesterend op haar hoofd rusten. En ze kijkt op. Even maar. Onze blikken kruisen, en ik zie hoe haar mondhoeken zich krullen in een ondeugende glimlach, terwijl mijn eikel diep in haar mond verdwijnt.

Had ze dit verwacht, toen ze hier een paar dagen terug binnenstapte? Ik in elk geval niet. Maar nu is er geen weg terug.

Elise was zoekende. Geen werk, geen school die haar bezig hield, alleen een sport waarin ze zich af en toe verloor. En nu zat ze hier. Was dit haar redding? Of juist de ondergang die ze in stilte over zichzelf had afgeroepen? Ze bewoog behendig, haar lippen strak om mijn schacht, haar hoofd ritmisch heen en weer. Ze pijpte me alsof er geen camera bestond, maar ik voelde aan alles dat ze zich er wél van bewust was. De wetenschap dat elke beweging misschien vastgelegd werd, dat tientallen ogen meevolgden, maakte haar gespannen, maar tegelijk ook gretig. Tientallen? 'Active viewers' stond momenteel 1693... Soms gniffelde Kamila om iets in de chat, een grappige opmerking of een nieuw voorstel, en ik zag hoe Elise moeite moest doen niet mee te kijken. Eén blik naar het scherm en ze was zichtbaar. Dat wist ze. En toch bleef ze zich beheersen, alsof haar lichaam zichzelf op dit moment wilde bewijzen.

Voor mij was het dubbel feest. Altijd al, wanneer ik deel uit mocht maken van Kamila’s camwereld. Als ze me pijpte, voelde ik het niet alleen, maar zag ik het ook tegelijk terug op het scherm, een tweede laag van genot die elke keer weer iets bijzonders had. Nu ook. Kamila zat te glunderen, vol ondeugd, haar ogen kort naar de lens terwijl Elise naast haar werkte, haar hoofd op en neer bewoog, mijn paal strak in haar mond. Dat beeld, die combinatie, was overweldigend. Maar Elise bekijken was altijd anders geweest. Bij haar hoorde kijken bij ons. Altijd. En nu zat ik daar, keek hoe ze me pijpte, en tegelijk zag ik haar een lul pijpen op het scherm. Een verdubbeling die mijn hoofd deed duizelen.

Mijn gedachten vlogen terug naar dat ene weekend, een eeuwigheid geleden, toen ik haar had betrapt met Jeff en Mussa. Hoe ik toen stiekem had gekeken, hoe geil dat verboden beeld me had gemaakt. Ik had nooit kunnen vermoeden dat juist dat moment uiteindelijk hiernaartoe zou leiden. Naar een leven vol spanning, naar een slaapkamer waar ze vrijwillig deel uitmaakte van een show.

De scène ging verder. Kamila nam het stokje weer over, letterlijk, haar lippen die mijn schacht opnieuw omsloten. Elise bleef gespannen meedoen, doodsbang misschien, maar ze deed alles gewillig. Kamila draaide zich op haar rug, trok me mee, en samen lieten ze mijn paal glijden tussen hun lippen richting de camera. Elke stoot, elke glanzende beweging werd vastgelegd. Mijn verlangen werd met de minuut wilder.

Niet veel later had Elise me fanatiek diep in haar mond, terwijl Kamila zich door mij liet teabaggen. Twee hoofden, twee monden, één beeld dat zo expliciet en rauw was dat het bijna kunst werd. Mijn handen rustten op hun haren, een stevige grip, en ik proestte al minuten dat ik het niet meer zou houden. Maar diep vanbinnen wist ik dat mijn cumshot waarschijnlijk zou tegenvallen—niet qua gevoel, maar qua visualiteit.

Kamila wist dit ook. Ze had het vaker meegemaakt, wist hoe belangrijk dat moment was voor kijkers. Niemand wil doorspoelen naar een climax die niet overtuigt. Ze wist hoe ze me overvloedig kon laten spuiten, maar ook wanneer dat er niet inzat. Dit was zo’n moment. Ze nam het volledig over van Elise, gleed naast me op haar knieën, liet me haar mond gebruiken en stoten. Elise keek toe, haar ogen groot, haar lippen vochtig van wat ze net gedaan had. Af en toe wierp ze toch een blik naar het scherm, en in die spiegeling zag ik haar twinkelen. Ondeugd. Nieuwsgierigheid. Het zou me niets verbazen als hier een nieuwe ster geboren werd, ook al had ze het zelf nog niet door.

Mijn eikel klotste in Kamila’s mond, slierten speeksel hingen aan haar lippen en kin. Gorgelende geluiden vulden de kamer. Elise liet zich stilletjes uit beeld verdwijnen, maar ik merkte haar aanwezigheid nog steeds. Kamila hield me stevig vast, mijn ballen in haar hand, terwijl ik met een paar laatste diepe stoten mijn zaad in haar keel leegspoot. Mijn kreunen klonken schor, rauw van ongeloof en verlangen.

Ze keek recht in de camera, kokhalsde hoorbaar, maar gaf niet toe. Haar vingers grepen om de basis van mijn lul, duwden me nog verder naar binnen. Je hoorde haar slikken, gulzig, gehoor gevend aan de ene helft van de kijkers die wilden dat ze alles doorslikte. Terwijl de rest ook bediend werd: mijn zaad dat rijkelijk stroomde, zichtbaar over haar lippen, gemengd met haar speeksel. Voor ieder wat wils.

Dan trok ik mezelf terug. Mijn stijve gleed glanzend uit haar mond, druipend. Ik verdween uit beeld. Kamila glimlachte, bedankte haar kijkers met hese stem, en sloot af. Het laatste beeld dat ze hen gaf, was haar speeksel en mijn zaad langs haar kin.

En dan, eindelijk stilte. Alleen nog de klik van de laptop die dichtging. Kamila keek op en zag wat ik allang voelde: mijn vingers verstrengeld in het haar van Elise, mijn heupen die nog een laatste stoot gaven, de restjes van mijn erectie die ik gulzig in haar mond liet verdwijnen.

Er werd daarna nauwelijks nog iets gezegd. Alleen ademhaling. Alleen het weten dat er een grens was overschreden die niet meer teruggedraaid kon worden.

*

Beste lezers,

Dit was een lekker deel om te schrijven. Alhoewel het weinig met het verhaal te maken heeft, had ik me voorgenomen om de genoemde 'halloween-specials' ook uit te schrijven zoals ik eerder verhalen had geschreven van Mila-Rouge en Luke Longwood. Met het idee dit ook rond Halloween op de site te plaatsen. Echter loop ik niet helemaal op schema, en begrijp ik dat het hoofdverhaal de prioriteit moet krijgen. Ik ben toch benieuwd wat jullie van het idee vinden, en van het verhaal tot nu toe. Was dit weer een verassende wending? Of zijn jullie juist klaar met de verassende wendingen? Ik heb er namelijk nog een paar op de plank liggen...

Groet,

Jefferson