Mama's Test - 4

Enkele dagen later:

Lore schenkt nog een beetje thee bij. Emma draait haar mok rond in haar handen, stem zacht maar eerlijk.

“Ik merk dat Ben echt verliefd is. Hij zegt het nog niet hardop, maar ik voel het. Hij kijkt naar me alsof ik de enige ben die bestaat. En ik vind hem zo lief… maar ik heb nog niet echt zin in een serieuze relatie. Niet nu. Ik ben zestien, ik wil nog spelen, ontdekken… met hem, met jou, met alles.”

Ze kijkt op, een beetje schuldig.

“Vind je me slecht?”

Lore schudt meteen haar hoofd, legt haar hand over die van Emma.

“Nee, lieverd. Je bent eerlijk. Dat is het belangrijkste. Ben is zestien, hij voelt alles tien keer zo hard als het echt is. Maar jij hoeft niet hetzelfde te voelen als hij, alleen omdat jullie seks hebben. Heel veel seks.”

Ze glimlacht warm.

“Dit is precies waarom onze regel zo goed werkt: niemand is verplicht iets te voelen wat er niet is. We houden van elkaar, we genieten van elkaar, maar niemand heeft een claim op iemand anders hart.”

Emma zucht opgelucht.

“Dus ik mag gewoon zeggen, ik vind je geweldig, ik wil je nog heel vaak in me, maar ik ben nog niet klaar voor ‘voor altijd’?”

Lore knikt.

“Precies dat. En als Ben dat moeilijk vindt, dan praten we er samen over. Geen drama, geen ruzie. Alleen eerlijkheid.”

Emma glimlacht, knijpt even in Lore’s hand.

“Jullie zijn echt de beste ‘niet-relatie’ ooit.”

Lore lacht.

“En dat blijft zo. Zolang we allemaal blij zijn, is alles goed.”

Ze proosten met hun theekopjes. Lore leunt wat naar voren, een ondeugende twinkeling in haar ogen.

“En… hebben jullie al iets nieuws geprobeerd? Andere standjes, speeltjes, een beetje ruiger… of is het nog steeds vooral lieve missionaris?”

Emma rolt met haar ogen en lacht zacht.

“Ben is echt superlief… maar ook súperbraaf. Het is altijd hetzelfde, zoenen, vingers, missionaris of doggy, en dan komt hij vrij snel klaar. Hij vraagt wel eens of ik iets wil, maar als ik zeg ‘harder’ of ‘trek aan mijn haar’, wordt hij meteen onzeker en vraagt hij of het wel oké is.”

Ze zucht theatraal. “Ik wil gewoon eens een keer dat hij de regie pakt en me niet de hele tijd vraagt of het wel goed voelt.”

Lore grinnikt, neemt een slok thee.

“Dat is mijn opvoeding, vrees ik,” zegt ze droog. “Ik heb hem te goed geleerd dat consent belangrijk is. Nu durft hij bijna niks meer zonder driemaal te vragen.”

Emma lacht en vraagt verlegen of het verkeerd zou zijn mocht ze Ben bedriegen enkel om de seks. Lore zet haar mok neer en kijkt Emma rustig aan.

“Met de jaren en ervaring wordt Ben echt wel een beest in bed, dat beloof ik je. Hij is nu nog voorzichtig omdat hij je geen pijn wil doen en omdat hij je op een voetstuk heeft staan. Maar als hij eenmaal weet dat jij harder en ruwer wilt, en dat je dat lekker vindt, dan komt dat vanzelf.”

“En over je vraag… of het verkeerd zou zijn om Ben te bedriegen puur voor de seks?”

“Het hangt ervan af wat jullie afgesproken hebben. Op dit moment hebben jullie geen exclusieve relatie, toch? Jullie vrijen, jullie genieten, maar jullie hebben nooit gezegd: ‘Alleen met elkaar.’”

Emma knikt langzaam.

“Dan is het technisch geen bedrog,” zegt Lore eerlijk. “Het is gewoon seks met iemand anders.”

Lore kijkt Emma aan met een halve glimlach, haar stem zacht maar direct.

“En die andere mannen… denk je daar nog steeds aan? Je buurman, bijvoorbeeld? Die oude meneer Jansen die altijd zo streng kijkt als je langskomt?”

Emma’s wangen kleuren meteen, maar ze lacht verlegen en knikt.

“Ja… soms. Het is zo’n raar mengsel van bang zijn en nieuwsgierigheid.”

Lore leunt iets naar voren.

“En als je nu gewoon eens aanbelt? Gewoon om te kijken hoe hij reageert? Geen beloftes, geen seks… alleen kijken hoe ver hij durft te gaan met woorden of een blik.”

Lore zet haar mok neer en kijkt Emma aan met een ondeugende, vastberaden knipoog.

“Ik ga mee. Volgende week zaterdagmiddag. We verzinnen een smoes, je bent iets kwijt in zijn tuin of zo."

Emma’s ogen glinsteren, haar ademhaling al sneller.

“En als hij… iets zegt of doet?”

Lore glimlacht kalm.

“Dan spelen we het spel verder. Jij bepaalt hoe ver. Ik ben er om je te beschermen én om je aan te moedigen. Als hij te ver gaat, trekken we de stekker eruit. Als jij meer wilt… dan laat ik je gaan. Altijd jouw keuze.”

Ze steekt haar pink uit.

“Zaterdag. Twaalf uur. Jij en ik. Bij meneer Jansen.”

Emma haakt haar pink erin, haar stem zacht maar vast.

“Deal. Dit wordt zo spannend.”

Lore knipoogt.

Zaterdagmiddag, precies twaalf uur. Emma staat voor de spiegel en draait een rondje. Ze draagt een zachtgeel zomerjurkje met spaghettibandjes, dat tot halverwege haar dijen komt en licht wappert als ze beweegt. Lore draagt een lang, luchtig linnen kleed in ivoorwit, mouwloos, met een split tot boven de knie. Het valt los om haar lichaam, maar tekent haar borsten en heupen precies goed als ze beweegt.

Ze kijken elkaar aan in de spiegel.

Emma’s wangen gloeien al. Lore’s vingers trillen licht als ze haar zonnebril in haar haar schuift.

“Zenuwachtig?” vraagt Lore zacht.

“Dood,” fluistert Emma. “Jij?”

“Als de pest,” lacht Lore nerveus. “Maar op de goede manier.”

Ze haken hun armen in elkaar.

“Goed. Verhaal: ik ben tante Claire uit Antwerpen, een paar dagen logeren. Jij bent mijn nichtje dat gisteren een armbandje in zijn tuin heeft verloren. We vragen of we even mogen zoeken.”

Lore knijpt in Emma’s hand. “Jij leidt, ik volg. Jij bepaalt hoe ver.”

Ze stappen naar buiten, lopen de paar meter naar het huis van meneer Jansen. Emma drukt op de bel. Beiden horen hun eigen hart in hun keel. De deur gaat open.

Meneer Jansen staat daar, grijs poloshirt, verbazing in zijn ogen als hij eerst Emma ziet en dan Lore.

“Goedemiddag…?” zegt hij voorzichtig.

Emma zet haar liefste glimlach op.

“Dag meneer Jansen! Dit is mijn tante Claire uit Antwerpen, ze logeert een paar dagen. Ik ben gisteren mijn armbandje kwijtgeraakt, ik denk bij u in de tuin… mogen we even kijken?”

Meneer Jansen, Theo, zegt hij na een korte aarzeling, kijkt van Emma naar Lore en weer terug. Zijn ogen blijven even hangen en dan schraapt hij zijn keel.

“Eh… ja, natuurlijk. Kom verder.”

Hij stapt opzij en laat de dames binnen. De hal ruikt naar oude boeken en koffie. Emma loopt voorop, haar jurkje wappert bij elke stap. Theo’s blik volgt haar onwillekeurig. Hij wijst naar de achterdeur.

“De tuin is die kant op. Als je iets ziet liggen…”

Emma glimlacht lief.

“Ik ga even kijken, dank u wel!”

Lore blijft bij Theo in de woonkamer staan, haar stem vriendelijk en warm.

“Zo aardig dat u ons even laat kijken. Ik ben Claire, Emma’s tante uit Antwerpen. Ik logeer een paar dagen.”

Theo geeft haar een hand, zijn greep stevig maar zijn ogen schieten nog steeds naar buiten.

“Theo,” zegt hij, iets schor. “Geen probleem hoor… altijd bereid om te helpen.”

Lore glimlacht, gaat iets dichter bij hem staan, haar linnen kleed zachtjes ruisend.

“Emma is soms zo’n sloddervos met haar spullen,” zegt ze met een lachje. “Maar ja, op die leeftijd… alles nog een beetje chaotisch, hè? Ze wordt zo snel groot,” zegt ze zacht. “Soms vergeet ik hoe… opvallend ze al is.”

Hij probeert het nonchalant te laten klinken, maar zijn wangen verraden hem. “Ze… eh… ze wordt wel erg snel groot, inderdaad. Hoe oud is Emma eigenlijk… als ik vragen mag?”

Lore glimlacht vriendelijk, draait zich half naar hem toe zodat hij zowel haar als het uitzicht op Emma houdt.

“Zestien,” zegt ze rustig, zonder een spoortje oordeel. “Bijna zeventien.”

Ze laat de woorden even hangen. Theo slikt weer.

“Ja… dat dacht ik al,” mompelt hij. “Ze… ziet er… volwassen uit.”

Lore’s glimlach wordt iets breder. “Dat zegt iedereen.”

Lore kijkt met een lichte zucht naar buiten, waar Emma nog steeds zogenaamd zoekt.

“Ja… we moesten laatst weer winkelen voor zomerkleren,” zegt ze zacht, bijna vertrouwelijk. “En toen bleek weer dat de tienerafdeling echt niet meer past. We moesten naar de volwassen maten. Alles zit gewoon… voller, ronder.”

Ze haalt quasi-onverschillig haar schouders op. “Vooral bij die kleine jurkjes en rokjes, je ziet meteen dat het geen kindermaten meer zijn.”

Theo’s ogen schieten even naar Emma’s benen, dan snel terug naar Lore.

“Dat… eh… dat merk je inderdaad, de meisjes van tegenwoordig… ze zijn zó snel volwassen, van uiterlijk,” zegt hij, zijn stem laag en een beetje schor. “Vroeger zag je op die leeftijd nog… kinderen. Nu… nou ja, kijk maar.”

Hij gebaart bijna verontschuldigend naar Emma’s silhouet in de tuin. Lore trekt een quasi-verbaasd gezicht, alsof haar dat nog nooit was opgevallen.

“Denkt u? Goh… nu u het zegt… ja, ze heeft inderdaad wel heel vroeg die… rondingen gekregen.”

Ze lacht zacht, legt haar hand even op haar eigen borst alsof ze iets wil verbergen.

“Ik moest laatst zelfs een cup groter voor haar kopen. En dan nog zit het strak. Maar ja, ze vindt het fijn om zich een beetje vrouwelijk te voelen, zegt ze.”

Theo’s ogen worden iets groter, hij slikt weer. Lore glimlacht alleen maar, tevreden. Het spel loopt precies zoals ze wil.

“Ze is ook echt een mooi meisje geworden, vindt u niet?” zegt ze met een warme, trotse glimlach. “Overal waar we komen krijgt ze aandacht van jongens. Soms wel een beetje té, als u begrijpt wat ik bedoel.”

Theo knikt meteen, zijn stem krijgt iets vaderlijks.

“Ja, daar moet ze echt voor oppassen. Jongens van tegenwoordig… die denken maar aan één ding. Voor je het weet zitten ze aan haar.”

Hij schudt zijn hoofd, maar zijn ogen dwalen toch weer even naar Emma’s benen.

Lore legt een hand op haar borst, alsof ze geschrokken is.

“Oh, daar ben ik ook zo bang voor! Ze is nog zo jong, zo naïef soms… en die jongens zijn zo brutaal.”

Ze kijkt Theo aan met grote, vertrouwelijke ogen.

“Gelukkig heeft ze nog een oudere man in de buurt die een beetje op haar let, toch?”

Theo slikt, knikt langzaam.

“Eh… ja, natuurlijk… ik hou wel een oogje in het zeil.”

Lore zet een oprecht nieuwsgierig gezicht op, alsof ze het écht graag wil begrijpen.

“Theo… mag ik u iets vragen?” Ze kijkt hem aan met grote, bijna onschuldige ogen.

“Wat zien jongens nou precies in Emma? Ik bedoel, ik zie natuurlijk mijn nichtje, schattig en lief, maar als ik zie hoe mannen kijken… dan vraag ik me af: wat is het nou precies? Haar benen? Haar figuur? Die ogen? Vanuit een mannenstandpunt, bedoel ik.”

Theo schraapt zijn keel, duidelijk overvallen, maar de vraag is te direct om te negeren.

“Eh… alles, eigenlijk. Ze heeft van die… lange, slanke benen, maar wel met ronde vormen op de goede plekken. Dat korte jurkje… dat maakt het extra… opvallend. En dan dat gezichtje, nog zo fris, maar met van die grote ogen die je aankijken alsof… alsof ze alles al weet.”

Hij slikt, zoekt naar woorden.

“Het is dat contrast. Jong, onschuldig, maar tegelijk… heel vrouwelijk. Dat trekt. Heel hard.”

Lore knikt langzaam, alsof ze het nu pas echt begrijpt.

“Ah… dat contrast. Dus het is niet alleen het lichaam, maar ook dat ze nog zo… puur lijkt?”

Theo knikt, nu iets zelfverzekerder.

“Precies. Dat maakt het… eh… moeilijk om niet te kijken.”

Lore glimlacht lief.

“Dank u wel voor uw eerlijkheid. Dan snap ik ten minste waarom iedereen zo reageert. Zelfs een nette man als u.”

Theo schraapt zijn keel, kijkt even naar buiten en dan weer naar Lore. Zijn stem is laag, voorzichtig, alsof hij het bijna niet durft te vragen.

“En… eh… heeft Emma al… een vriendje? Iemand die… nou ja, al bij haar is geweest?”

Hij probeert het luchtig te laten klinken, maar zijn wangen kleuren en zijn ogen verraden alles. Lore kijkt hem een paar seconden aan met een quasi-verbaasde, bijna naïeve blik.

“Oh… u bedoelt of ze al… echt met een jongen is geweest?”

Ze lacht zacht, schudt haar hoofd.

“Nee hoor, nog niet. Ze is wel erg nieuwsgierig, dat wel. Ze vraagt me soms van alles, hoe het voelt, wat je moet doen, hoe het is als een man… u weet wel.” Ze zucht, alsof het haar een beetje ongemakkelijk maakt. “Maar tot nu toe nog alleen maar zoenen en een beetje aankomen. Ze is nog maagd, voor zover ik weet.”

Ze kijkt Theo aan met grote, vertrouwelijke ogen.

“Gelukkig maar, toch? Op die leeftijd… je wilt niet dat de eerste de beste jongen haar meteen alles laat doen.”

Theo knikt langzaam, zijn stem schor.

“Ja… dat… dat zou jammer zijn.”

Lore lacht zacht, een beetje samenzweerderig, alsof ze een grapje deelt dat eigenlijk niet helemaal een grapje is.

“Ach, weet u, Theo… soms denk ik, misschien is het voor meisjes van haar leeftijd wel beter om te beginnen met een… hoe noemen ze dat tegenwoordig… een oude stier? Een bull?”

Ze zegt het luchtig, met een knipoog, alsof het een moderne term is die ze net heeft opgepikt.

“Zo’n ervaren man die precies weet hoe hij moet omgaan met een jong ding. Rustig, geduldig, maar ook… krachtig wanneer het nodig is. Geen onhandige jongen die meteen klaar is of haar pijn doet.”

Ze kijkt hem aan met diezelfde quasi-onnozele glimlach.

“Dan leert ze het meteen goed, vindt u niet?”

Theo slikt hoorbaar, zijn stem bijna een fluistering.

“Zoiets… bestaat nog wel, denk ik.”

Lore zucht een beetje, alsof ze het echt moeilijk heeft met haar “nichtje”.

“Emma kan soms nog zo'n klein kind zijn, hoor. Dan gaat ze echt lopen klieren, aandacht vragen, net doen alsof ze alles mag. Dan denk ik: iemand moet haar eens even goed afkoelen, plataf gezegd. Een echte bull, zo’n ervaren man waar we het net over hadden, wat zou die doen om zo’n brutale meid weer een beetje in het gareel te krijgen? Gewoon… om haar te laten voelen waar de grens ligt?”

Theo’s adem stokt even. Hij kijkt snel naar buiten, dan weer naar Lore. Zijn stem is schor, bijna fluisterend.

“Die… die zou haar waarschijnlijk… over de knie leggen. Gewoon een paar stevige tikken op d’r billen. Niet gemeen, maar wel zodat ze het voelt. En daarna… haar laten merken wie de baas is.”

Hij slikt, zijn wangen vuurrood.

“Precies wat ik ook dacht,” zegt Lore zacht. “Een paar flinke petsen, zodat ze weer weet wie er bepaalt. En dan… rustig maar duidelijk laten zien wat een echte man met zo’n brutale meid doet.”

Ze kijkt hem recht aan.

“Fijn om te horen. Dan weet ik ten minste dat er nog mannen zijn die dat zouden durven. Maar Theo… wat bedoelt u nou precies met ‘haar laten merken wie de baas is’? Ik bedoel… na die tikken op haar billen… wat zou zo’n man dan doen om haar echt duidelijk te maken dat hij de touwtjes in handen heeft?”

Theo zijn ogen schieten even naar buiten en weer terug.

“Nou… dan zou hij haar… waarschijnlijk over de bank leggen, of op bed… haar jurkje omhoog, en… haar gewoon nemen. Hard en diep. Zonder veel te praten. Gewoon laten voelen wie bepaalt.”

Hij ademt zwaar, zijn handen trillen licht.

“Zodat ze daarna nooit meer vergeet wie de baas is.”

Lore zet grote ogen op, slaat haar hand voor haar mond alsof ze geschokt is. “Oh… mijn hemel, Theo! Dat klinkt… wel heel direct.” Ze lacht nerveus, wappert zichzelf koelte toe met haar hand.

“Ik bedoel… ik vroeg me af of een paar tikken genoeg zouden zijn, maar u gaat meteen naar… helemaal nemen. Over de bank, jurkje omhoog, hard en diep…” Ze kijkt hem aan met een quasi-geschrokken blik, maar dan verzacht haar gezicht en komt er een subtiel, bijna verlegen glimlachje om haar lippen.

“Al moet ik toegeven… stiekem vind ik dat wel een goed idee. Soms denk ik echt, misschien heeft zo’n brutale meid precies dat nodig. Eén keer goed laten voelen wie de baas is… zodat ze daarna een beetje rustiger wordt.”

Ze legt haar hand even op zijn onderarm, vertrouwelijk.

“U bent ten minste eerlijk. De meeste mannen zouden dat nooit durven zeggen.”

Theo’s adem stokt, hij knikt alleen, volledig in haar greep.

Lore zet een peinzend gezicht op, alsof ze hardop nadenkt.

“Alleen… ik vraag me af of Emma zo’n echte bull wel aankan, fysiek bedoel ik. Ze is nog zo tenger gebouwd, en als zo’n man dan… nou ja, zwaargeschapen is… dan weet ik niet of dat niet te veel voor haar wordt.”

Ze kijkt Theo aan met een quasi-bezorgde blik, maar haar stem krijgt een subtiel plagende ondertoon.

“U bent een man van de wereld, Theo… zou u zeggen dat een ervaren man zoals u… eh… goed geschapen bent? Gewoon om een idee te hebben hoe dat dan voelt voor zo’n jong meisje?”

Theo kijkt even opzij, dan weer naar Lore, zijn stem nu bijna fluisterend, alsof hij het vooral tegen zichzelf zegt.

“Om eerlijk te zijn… ik ben… redelijk… eh… royaal bedeeld. Meer dan gemiddeld.”

Lore trekt een wenkbrauw op, glimlacht zacht, nieuwsgierig.

“Echt waar?

Hij knikt één keer, bijna onzichtbaar. Lore glimlacht lief, maakt een klein gebaar naar de gang.

“Dan lopen we even een paar stappen die kant op… zodat ze ons niet ziet.”

Ze draait zich om, loopt rustig voor hem uit. Theo volgt, zijn hart zichtbaar kloppend in zijn keel. In de schemerige gang blijft Theo staan. Hij kijkt nog één keer achterom naar de tuindeur, haalt diep adem en maakt zijn riem los. Zijn broek zakt een paar centimeter. Hij schuift zijn onderbroek omlaag en haalt zijn penis tevoorschijn. Lore’s ogen worden groot. Het ding is indrukwekkend, zelfs half-hard al dik en zwaar, langer dan ze had verwacht, met een brede, ronde eikel en een dikke, geaderde schacht. Als hij volledig hard wordt, zal het een monster zijn.

Ze slaat onwillekeurig een hand voor haar mond, haar wangen kleuren.

“Jezus, Theo…” fluistert ze, haar stem écht verrast. “Dat… dat is geen ‘redelijk royaal’… dat is…”

Ze kan haar zin niet afmaken, staart alleen maar, haar adem iets sneller. Theo staat daar, een beetje ongemakkelijk maar ook trots, zijn wangen rood. Lore herstelt zich, laat haar hand zakken, maar haar ogen blijven gefixeerd.

“Geen wonder dat u zo zeker bent van uzelf,” zegt ze zacht, bijna ademloos. “U bént een stier. Een echte.”

Lore loopt langzaam terug naar de woonkamer, haar stem zacht en plagend, maar met een warme ondertoon.

“Elke vrouw zou met zo’n stam binnen een minuut getemd zijn, Theo,” lacht ze, een tikje hees. “Echt… je zou ze horen smeken om genade én om meer tegelijk.”

Ze draait zich half naar hem toe, haar ogen glinsterend.

“Maar goed… hebt u eigenlijk een vrouw thuis die dat allemaal nog aankan? Of is het al een tijdje geleden dat iemand u écht heeft… gewaardeerd?”

Theo blijft even staan, zijn wangen rood, maar hij glimlacht een beetje verlegen. “Mijn vrouw is vijf jaar geleden overleden,” zegt hij zacht. “Sindsdien… eh… niet meer echt, nee.”

Lore’s blik wordt meteen warmer, oprecht meelevend.

“Wat naar voor u… en wat zonde voor de vrouwenwereld,” voegt ze er met een knipoog aan toe. Ze legt haar hand even op zijn onderarm.

“Dan bent u al veel te lang zonder waardering, vindt u ook niet?”

Theo kijkt haar aan, zijn adem iets sneller. “Misschien… ja.”

Emma komt plots binnen, haar wangen rood van de zon en de spanning, het “gevonden” armbandje in haar hand. Lore trekt haar meteen mee naar de bank en fluistert snel terwijl Theo in de keuken glazen water haalt.

“Luister, lieverd. Volgende fase van het spel.” Ze legt haar hand op Emma’s knie.

“Je gaat nu het verwende, brutale kind uithangen. Een beetje zeuren, aandacht vragen, net doen alsof je alles mag. Klagen dat je het warm hebt, dat je dorst hebt, dat je je verveelt. Gewoon… een beetje klieren.”

Emma’s ogen worden groot, dan glinsteren ze.

“Echt?”

Lore knikt, haar stem laag en ondeugend.

“Ja. Laat hem maar zien hoe ‘lastig’ je kunt zijn.”

Emma ploft op de bank, slaat haar armen over elkaar en trekt een pruillip. “Pff, wat een saai huis is dit eigenlijk. Er is echt niets te doen. En die tuin van u is ook al zo stom, niks te vinden.”

Ze kijkt Theo aan met een hautaine blik.

“U hebt niet toevallig iets leukers? Want dit is echt súper suf.”

Theo kijkt even verbaasd, dan glimlacht hij voorzichtig. Lore zet haar glas neer, haar stem kalm maar met een lichte waarschuwing.

“Emma… mondje toe. Je bent te gast. Beleefd blijven, anders moet Theo je maar eens een lesje manieren leren.”

Ze kijkt Theo aan met een quasi-bezorgde glimlach.

“Want dat doet u toch wel, als een jongedame zich misdraagt? Een beetje… disciplineren?”

Emma steekt haar kin omhoog, uitdagend.

“Alsof hij dat durft.”

Theo’s ogen worden donkerder, hij leunt iets naar voren. Emma rolt met haar ogen, haar stem hoog en spottend.

“Echt, Theo, uw huis is zo oud en stoffig, het lijkt wel een museum. En die thee smaakt nergens naar.” Ze lacht overdreven.

“Misschien moet u maar eens iets leuks gaan doen in plaats van de hele dag in die stoel zitten.”

Theo’s gezicht verstrakt. Hij zet zijn glas neer met een harde tik. “Genoeg.”

Voor iemand kan reageren staat hij op, pakt Emma bij haar pols, vastberaden, geen twijfel, en trekt haar in één beweging over zijn knie. Emma piept verrast, maar het is al te laat. Theo’s grote hand schuift zonder pardon haar gele jurkje omhoog tot haar middel, haar witte slipje volledig bloot. Lore blijft rustig zitten, haar ogen glinsterend, maar zegt niets. Theo’s stem is laag, autoritair.

“Je wilde toch een lesje manieren?”

Zijn vlakke hand komt neer op Emma’s billen, een scherpe, duidelijke klap. Emma kreunt, haar lichaam schokt, maar ze blijft liggen. Nog een klap, harder. En nog een. Haar billen kleuren meteen rood, haar ademhaling versnelt. Theo kijkt even naar Lore, alsof hij toestemming vraagt. Lore knikt alleen, zachtjes. Theo slaat nog drie keer, stevig, ritmisch. Emma’s kreuntjes worden hoger, haar benen trillen, maar ze protesteert niet. Na de laatste klap laat hij zijn hand rusten op haar gloeiende billen.

“Zo,” zegt hij schor. “En nu ga je je gedragen.”

Lore kijkt naar Theo’s grote hand die nog steeds op Emma’s gloeiende, rode billen rust. Ze ziet zijn vingers licht kneden, zijn ademhaling zwaar, de duidelijke bobbel in zijn broek. Ze leunt iets naar voren, haar stem zacht en vol bewondering, alsof ze hem een compliment geeft.

“Zo vasthouden… dat doet u goed, Theo. Je voelt gewoon dat ze het nodig had.”

Ze glimlacht lief, bijna samenzweerderig.

“En nu heeft ze haar lesje gehad… maar volgens mij weet ze nog niet écht wie hier de baas is.”

Theo’s hand trilt licht op Emma’s billen, zijn ogen donker. Lore glimlacht bemoedigend. Hij zet zich recht, pakt Emma bij haar bovenarmen en duwt haar in één resolute beweging voorover op de bank. Haar gezicht zakt in de kussens, haar billen hoog in de lucht. Lore is meteen bij haar, ze gaat naast haar zitten, legt een geruststellende hand in haar nek en fluistert zacht maar net hoorbaar:

“Stil maar, lieverd. Dit is precies wat je wilde.”

Theo’s handen glijden over Emma’s rode billen, haken in de rand van haar witte slipje en scheuren het met één harde ruk kapot. Het stofje valt in flarden op de grond. Emma schrikt, haar lichaam schokt, maar Lore houdt haar stevig vast, haar vingers zacht maar onverbiddelijk in Emma’s nek. Theo trekt zijn broek en onderbroek in één beweging omlaag. Zijn erectie springt tevoorschijn, volledig hard, dik, zwaar, precies zoals Lore in de gang heeft gezien, maar nu kloppend van verlangen. Hij knielt achter Emma, zijn handen spreiden haar billen. Lore kijkt toe, haar eigen ademhaling zwaar, haar hand glijdt onwillekeurig tussen haar eigen benen. Theo zet de eikel tegen Emma’s natte opening.

Lore fluistert, zowel tegen Emma als tegen hem: “Laat haar maar voelen wie hier de baas is, Theo.”

Theo voelt meteen hoe strak Emma is. Zijn dikke eikel glijdt net naar binnen, maar verder komt hij er niet in. Hij gromt zacht, zijn handen grijpen haar heupen steviger vast. Hij trekt zich een paar centimeter terug en begint met korte, geduldige stootjes, niet hard, maar vastberaden. Elke keer een beetje dieper, een beetje verder. Emma’s mond valt wijd open. Haar ogen groot, haar adem stokt bij elke nieuwe centimeter. Haar kleine kutje rekt zich zichtbaar om zijn gevaarte heen, glinsterend van haar eigen vocht. Lore houdt haar nog steeds vast, één hand in Emma’s nek, de andere streelt zacht over haar rug.

“Adem, lieverd,” fluistert ze. “Laat hem erin… je kunt het.”

Theo stoot weer, iets dieper. Emma kreunt luid, haar vingers klauwen in de bank. Nog een stootje. En nog een. Tot hij eindelijk, met een laatste, langzame duw, helemaal in haar zit. Emma’s lichaam schokt, haar mond nog steeds wijd open, een mengeling van schrik en pure lust op haar gezicht. Theo blijft even roerloos, diep in haar, zijn handen trillen op haar heupen. Zijn gezicht is een masker van pure, oeroude lust: ogen half dicht, mond iets open, een diepe grom in zijn keel. Elke spier in zijn lichaam staat gespannen. Hij begint te pompen, langzaam eerst, maar met een duidelijke, onverbiddelijke overwinning in elke stoot.

Zijn dikke schacht glijdt bijna helemaal uit Emma, dan weer diep terug, tot aan de bodem, keer op keer. Zijn handen houden haar heupen in een ijzeren greep, zijn vingers drukken in haar zachte vlees. Zijn ballen slaan ritmisch tegen haar clit bij elke terugkeer. Emma’s lichaam schokt mee, haar mond nog steeds wijd open, haar ogen dicht, een mengeling van kreunen en hijgen. Elke stoot is een statement, dit is mijn territorium, dit is wie hier de baas is.

Lore kijkt toe, haar eigen ademhaling zwaar, haar hand glijdt nu openlijk tussen haar eigen benen terwijl ze ziet hoe de oude man het jonge meisje volledig claimt. Theo’s tempo wordt sneller, harder, zijn gezicht vertrokken van triomf. Emma’s stem komt er hijgend en schril uit, tussen twee diepe stoten van Theo door.

“Lore… heeft… hij… hij een condoom om?!”

Ze draait haar hoofd half om, ogen wijd van plotselinge paniek, haar lichaam nog steeds schokkend bij elke beweging van de oude man. Lore kijkt meteen omlaag, Theo’s dikke schacht glijdt kaal en glanzend in en uit, geen rubber te zien. Ze schudt kort haar hoofd, haar stem rustig maar dringend:

“Nee, lieverd… geen condoom.”

Theo gromt alleen, stoot harder, alsof het antwoord hem niets interesseert. Emma’s adem stokt, haar ogen groot. Lore leunt meteen naar haar toe, haar hand weer in Emma’s nek, geruststellend maar vast.

“Rustig maar. Ik ben erbij. Als je wilt dat hij stopt of een condoom omdoet, zeg je het nu. Jij bepaalt.”

Ze kijkt Theo strak aan. “Als ze nee zegt, trek je je terug. Direct.”

Theo’s stoten vertragen, hij kijkt Lore aan, hijgt, wacht op Emma’s woord. Emma bijt op haar lip, haar lichaam trilt, haar kutje knijpt om hem heen. Ze kijkt Lore aan… en schudt langzaam haar hoofd.

“Nee… laat maar…” hijgt ze. “Gewoon… doorgaan…”

Theo’s ogen worden donkerder. Hij gromt tevreden en stoot weer harder, dieper. Lore glimlacht, haar hand glijdt weer tussen haar eigen benen. Emma’s stem trilt, half kreunend, half smekend, terwijl Theo diep en ritmisch in haar blijft stoten.

“Lore… beloof je… dat je niks tegen Ben zegt? Alsjeblieft…”

Lore buigt zich meteen naar haar toe, legt haar hand zacht in Emma’s nek en kust haar voorhoofd.

“Nooit, lieverd,” fluistert ze, haar stem warm en vast. “Dit blijft tussen ons drieën. Ben hoeft dit nooit te weten. Dit is ons geheim.”

Emma zucht opgelucht, haar lichaam ontspant weer, haar heupen duwen terug tegen Theo.

“Dank je…” hijgt ze.

Emma’s lichaam spant zich plotseling aan, haar rug holt, haar vingers klauwen in de bank. Een lange, hoge kreet ontsnapt haar keel, rauw en ongecontroleerd. Haar kutje knijpt krampachtig om Theo’s dikke schacht, haar hele lijf schokt terwijl ze klaarkomt, harder dan ooit tevoren.

Theo voelt het, gromt diep, maar blijft stoten, verlengt haar orgasme met elke diepe beweging. Emma’s mond staat wijd open, haar ogen dicht, tranen van genot in haar ooghoeken.

“Ja… ja… oh god…”

Ze trilt nog na als de golven langzaam wegtrekken, haar lichaam slap en bevend in Lore’s armen. Lore kust haar bezwete slaap, fluistert trots: “Zo mooi, lieverd… je hebt het helemaal laten komen.”

Emma kijkt Lore aan, nog na hijgend, ogen glazig.

“Laat hem… in me komen…” hijgt ze. “Alsjeblieft…”

Lore buigt zich naar Theo toe, haar lippen vlak bij zijn oor, haar stem een hees, warm gefluister terwijl hij nog diep in Emma zit.

“Jij bent de bull, Theo… jij mag kiezen waar je je zaad achterlaat.”

Ze laat haar hand over zijn bezwete rug glijden, haar nagels licht in zijn huid.

“Diep in dat strakke, jonge kutje… of trek je terug en spuit je haar helemaal vol waar jij wilt. Haar rug, haar billen, haar gezichtje… jij bepaalt. Zij is van jou, nu. Laat haar voelen wie hier de baas is.”

Theo’s ogen worden donkerder bij Lore’s woorden.

Hij schudt één keer kort zijn hoofd, geen twijfel, geen terugtrekken. Zijn greep op Emma’s heupen wordt harder, hij trekt haar nog dichter tegen zich aan en pompt door, diep, ritmisch, bezitterig.

“Hier,” gromt hij schor, zijn stem rauw van lust. “Hier wil ik het.”

Hij stoot nog drie, vier keer. Emma kreunt luid, haar lichaam trilt. Lore glimlacht, haar hand glijdt over Theo’s bezwete rug.

“Ja… precies zo. Dek haar maar, Theo. Laat haar voelen wat een echte bull doet.”

Theo’s gezicht vertrekt, een diepe, dierlijke grom ontsnapt hem. Hij stoot één laatste keer tot aan de bodem en blijft daar, diep in haar, terwijl hij klaarkomt, lange, krachtige stralen zaad, warm en overvloedig, precies waar Emma’s baarmoeder wacht. Emma schreeuwt het uit, haar lichaam schokt, haar kutje knijpt om hem heen terwijl ze nog een keer klaarkomt, alleen van het gevoel dat hij haar helemaal vult.

Theo blijft nog even in haar, zijn hele lijf schokkend, zijn ballen leeg tegen haar aan. Daarna zakt hij langzaam voorover, zijn voorhoofd tegen haar schouder. Lore streelt zijn haar, dan Emma’s wang.

“Zo hoort het,” fluistert ze. “Een echte bull dekt zijn koe.”

Emma lacht zacht, nog na hijgend, haar ogen glazig van genot. Theo trekt zich langzaam terug, een straaltje zaad loopt meteen uit haar. Hij kijkt Lore aan, nog buiten adem.

“Ze zit vol.”

Een half uur later, kleren weer netjes, wangen nog rood, haar een beetje in de war, staan ze gedrieën bij de voordeur. Theo heeft zijn stem noch blik meer helemaal onder controle, maar hij glimlacht, een mengeling van ongeloof, dankbaarheid en pure mannelijke trots.

Lore legt haar hand zacht op zijn onderarm.

“We vonden het heerlijk, Theo. Echt. En we komen zeker nog eens terug.”

Ze kijkt even naar Emma, die knikt, haar ogen nog glazig van alles wat er gebeurd is.

“Emma zal geregeld even ‘binnenspringen’,” zegt Lore met een warme glimlach. “Gewoon voor een kopje thee… of als ze weer eens een lesje nodig heeft.”

Emma lacht verlegen. Theo’s wangen kleuren weer, maar hij knikt vastberaden.

“De deur staat altijd open,” zegt hij schor. “Voor allebei.”

Emma kijkt op naar Lore terwijl ze naar huis lopen.

“Dat was… het gekste, geilste, mooiste wat ik ooit heb gedaan.”

Lore trekt haar dichter tegen zich aan.

“En het was nog maar de eerste keer.”

Ze lachen allebei, zacht en samenzweerderig. Thuis wacht Ben, nietsvermoedend.

En het geheim is weer een beetje groter geworden.

Precies zoals ze het allebei willen.