Club Vlinderhof

Een parenclub was echt het laatste waar ik zin in had, ik bedoel, echt nóóit, maar Frans werd veertig en zijn enige wens was “een keertje binnenkijken, gewoon voor de lol”.

Na drie wijntjes en een belofte waar bloed bij zou verbleken, “Als jij dit ooit tegen iemand zegt, vermoord ik je”, zei ik ja. Onder één voorwaarde, we gaan alleen kijken. Echt alleen kijken. Geen gedoe, geen praatjes, geen rare dingen. Gewoon een rondje, een drankje, en weer naar huis.

Ik had een nieuw zwart kleedje gekocht, eenvoudig maar precies goed, strak genoeg om mijn figuur te laten spreken, met een V-hals die net diep genoeg was om elegant te blijven, en een zoom die een paar centimeter boven mijn knieën eindigde. Daaronder een setje nieuwe lingerie, zacht ivoorkleurig kant, niets overdreven uitdagends, gewoon omdat ik me mooi wilde vóélen, niet omdat iemand het zou zien. De bijpassende pumps gaven me precies die extra schwung in mijn heupen.

Frans reed, zoals altijd te hard en met één hand losjes op het stuur, de andere op mijn knie. De radio stond zacht – een of andere foute jaren-80-playlist die hij altijd opzet als hij zenuwachtig is. Het was een kwartier rijden, maar het voelde als een uur. Ik staarde naar de reflectie van de dashboardlampjes in het raam en probeerde mijn zenuwen de baas te blijven.

“Je bent stil,” zei hij na een tijdje, zijn duim strelend over mijn knie.

“Ik ben aan het bedenken hoe ik je vermoord als je dit morgen tegen Peter of Karin vertelt.”

Hij lachte, kort en nerveus. “Echt niet. Dit blijft tussen ons. Beloofd.”

Ik keek naar zijn profiel. Hij had zich geschoren, een beetje aftershave op, zijn goede overhemd aan. Hij zag er… opgewonden uit. Niet op de gewone manier, maar alsof hij een geheim had dat hij eindelijk mocht delen. Bij de afrit minderde hij vaart. Een smal, onverlicht landweggetje, bordjes die je alleen ziet als je weet waar je moet kijken. Mijn hart begon harder te kloppen. De gps zei nog drie minuten. Frans zette de muziek uit.

“Gaat het?” vroeg hij zacht.

Ik ademde diep in. “Ja. Maar als ik zeg dat we omdraaien, draaien we om. Oké?”

“Oké,” zei hij meteen.

De koplampen vingen een discreet bordje op: een gestileerde vlinder en daaronder in kleine letters ‘Club Vlinderhof – privéclub – leden en introducés'. Een grindweggetje, een paar dure auto’s al geparkeerd tussen de bomen. Hij zette de motor uit. Even was het stil, alleen het tikken van de motregen op het dak. Hij draaide zich naar me toe, legde zijn hand in mijn nek en kuste me zacht, langer dan normaal.

“Alleen kijken,” fluisterde ik tegen zijn lippen.

“Alleen kijken,” herhaalde hij.

We stapten binnen door een zware, geluiddichte deur die zachtjes achter ons dichtviel. Het interieur was precies wat je zou verwachten: gedimd rood en paars licht, fluwelen banken, een bar met spiegels erachter, en overal discrete hoekjes met gordijnen. Er hing een zwoele geur van parfum, aftershave en iets zoets dat ik niet kon plaatsen, misschien wierook of een speciale diffuser. Zachte housemuziek pulseerde op de achtergrond, niet te hard, maar genoeg om een ritme in je heupen te voelen.

Het was druk, veel drukker dan ik had verwacht voor een dinsdagavond in december. Mensen stonden in groepjes te praten, lachten, dronken cocktails met rare namen als ‘Forbidden Fruit’ of ‘Midnight Desire’.

We hadden geluk en vonden nog een tafeltje, een hoekje bij het raam met uitzicht op de dansvloer en de lounge. We ploften neer op de zachte bank. Een serveerster in een strak zwart jurkje, met een decolleté dat meer liet zien dan verbergen, kwam meteen vragen wat we wilden drinken. Frans bestelde een whisky voor zichzelf en een gin-tonic voor mij, “met extra limoen, schat”. Ik keek rond terwijl we wachtten.

Het viel me meteen op: veel mannen. Alleenstaande mannen, in pak of casual chique, die nonchalant rondliepen met een glas in de hand, maar hun ogen schoten alle kanten op. Er waren koppels, ja, hier een man en vrouw innig fluisterend, daar een stel dat al wat handtastelijker werd op de dansvloer.

Maar single vrouwen?

Bijna niet. Een paar hier en daar, maar die leken bij elkaar te horen of hadden een duidelijk doel. En als vrouw… god, je werd echt bekeken.

Niet op een enge manier, niet zoals op straat, maar met een intense, hongerige blik. Mannen die langs liepen, knikten vriendelijk, maar hun ogen gleden over mijn benen, mijn borsten, mijn lippen. Een oudere man met grijs haar glimlachte naar me vanachter de bar, hief zijn glas. Een jonger stel, hij donker en gespierd, zij blond en slank, keek even langer dan nodig.

Ik schoof wat dichter naar Frans toe, mijn hand op zijn dij. “Het is… intenser dan ik dacht.”

Hij grijnsde, maar ik zag de spanning in zijn kaak. “Ja, hè? Maar kijk, niemand bijt.” Hij knipoogde, maar zijn stem was heser dan normaal. Onze drankjes kwamen aan, en ik nam een grote slok van mijn gin-tonic. De bubbels prikkelden op mijn tong, de alcohol warmde me vanbinnen. Om ons heen gebeurde er van alles, een vrouw in een rode jurk danste solo, haar heupen wiegend op de muziek, terwijl twee mannen toekeken. Een koppel verdween achter een gordijn, hand in hand. En overal die blikken.

“Voel je dat ook?” fluisterde ik tegen Frans. “Dat iedereen… kijkt?”

Hij legde zijn arm om mijn schouders, trok me dichterbij. “Ja. Maar jij bent de mooiste hier, schat. Ze mogen kijken, maar aanraken? Dat is aan jou.”

Frans betaalde de drankjes en stond op. “Kom, we gaan even rondlopen. Gewoon kijken, toch?” Zijn ogen glansden een beetje te fel.

Ik zuchtte, dronk mijn glas in één keer leeg en liet me door hem meevoeren. Hand in hand liepen we langs de bar, langs de dansvloer waar een paar vrouwen nu echt sensueel bewogen, heupen draaiend, armen in de lucht. En inderdaad, waar ik ook keek, ik keek altijd wel recht in iemands ogen. Een man van een jaar of vijftig met een ringbaardje glimlachte traag, een ander, jonger, sportief, donker haar, liet zijn blik duidelijk over mijn lichaam glijden en knikte goedkeurend.

Ik voelde mijn wangen warm worden, maar ik keek niet weg. Niet helemaal. Het leek eerst echt op een gewone discotheek, spiegelwanden, een lichtinstallatie die langzaam van kleur veranderde, een dj in een hoekje. Maar hoe verder we naar achteren liepen, hoe intiemer het werd. De muziek werd zachter, de gang smaller, het licht nog roder. Aan weerszijden van een brede gang hingen zware gordijnen, sommige halfopen, andere potdicht. Erachter hoorde je zachte stemmen, kreuntjes, soms een lach.

Bij een kamertje was het gordijn half dicht. Ik ving een glimp op, een vrouw op haar knieën, een man achter haar, een ander die toekeek en zichzelf streelde. Ik bleef als aan de grond genageld staan. Frans voelde het en trok me zachtjes mee, maar niet voordat ik zag dat de vrouw opkeek… en naar mij glimlachte. Alsof ze precies wist dat ik keek. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik greep Frans’ hand steviger vast.

Aan het einde van de gang was een grotere ruimte, een soort lounge met meerdere matrassen op de grond, kussens overal, en een paar stellen die… nou ja, die deden waar iedereen voor kwam. Het was niet grof of vies, eerder traag en bijna mooi, zoals ze elkaar aanraakten, kusten, bewogen. Een vrouw met lang rood haar lag op haar rug, haar benen gespreid, terwijl haar partner en een andere man haar allebei streelden. Ze kreunde zacht, haar ogen half dicht.

Frans stond achter me, zijn armen om mijn middel geslagen, zijn kin op mijn schouder. Ik voelde zijn adem in mijn nek, sneller dan normaal. En iets hards tegen mijn billen.

“Gaat het nog?” fluisterde hij schor.

Ik knikte, maar mijn eigen ademhaling was ook niet meer rustig.

“Wil je nog verder kijken?” vroeg hij.

Ik draaide me half om, keek hem aan. Zijn pupillen waren groot, zijn wangen rood. En ik voelde dat ik hetzelfde had.

“Misschien,” zei ik zacht. “Maar alleen als jij bij me blijft.”

We liepen verder de gang in, nog steeds hand in hand, toen we een kleine ophoping zagen, een groepje van een man of zes, zeven stond dicht bij elkaar voor een halfopen gordijn. Ze praatten zacht, lachten soms, maar hun ogen waren strak op iets binnen gericht. Frans keek me even aan, een stille vraag. Ik haalde mijn schouders op, nu waren we toch al zo ver.

We wrongen ons ertussen, Frans achter me, zijn handen op mijn heupen zodat ik niet weg kon glijden in de drukte. En daar, op nog geen twee meter afstand, lag het schouwspel. Op een groot bed lagen twee mannen en een vrouw. Ze waren duidelijk ouder, ergens in de zestig, met loshangende buiken, grijze borsthaartjes, een beetje bezweet. De vrouw lag op haar rug, haar benen wijd, terwijl de ene man bovenop haar pompte met een soort mechanische regelmaat. De ander zat op zijn knieën naast haar hoofd en duwde zichzelf in haar mond. Het ging hard, zonder veel tederheid. Ze maakte gedempte geluiden, niet echt van genot, eerder van inspanning.

Ik voelde mijn maag even omdraaien. Dit was niet wat ik verwacht had. Geen mooie, jonge lichamen, geen zwoele blikken of sensuele bewegingen. Dit was… rauw. Een beetje slordig.

“Te veel?” fluisterde Frans in mijn oor.

Ik knikte kort, zonder mijn ogen van het tafereel af te wenden. Het was niet dat ik het walgelijk vond, niet echt. Het was vooral… confronterend. Dit waren gewone mensen, met gewone lichamen die ouder werden, die nog steeds zin hadden, die dit deden. Geen porno-acteurs. Geen perfect licht of muziek. Gewoon lust, een beetje lomp en eerlijk.

Een van de kijkers naast ons mompelde iets als “gaat wel hard, hè” en lachte zacht. Een ander stak zijn hand uit en raakte de vrouw even aan op haar borst, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze reageerde niet eens.

Ik draaide mijn hoofd weg. “Ik heb genoeg gezien hier,” fluisterde ik tegen Frans.

Hij knikte meteen, trok me voorzichtig uit het groepje vandaan, terug de gang in. Toen we een paar meter verder waren, bleef ik staan, mijn rug tegen de muur, en ademde diep uit.

“Jezus,” zei ik zacht. “Dat was… niet wat ik dacht.”

Frans keek me onderzoekend aan. “Te echt?”

“Te echt,” bevestigde ik. “En ook een beetje… treurig bijna.”

Hij glimlachte scheef, streek een pluk haar uit mijn gezicht. “Niet alles is even mooi als in de filmpjes, hè?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Maar weet je wat gek is?” Ik keek hen recht aan. “Ik ben niet geschrokken omdat het vies was. Ik ben geschrokken omdat ik ineens besefte: dit zijn gewoon mensen. Net als wij. Ooit.”

Ik schrok plots zo hard dat ik een korte, hoge gil slaakte, een scherpe “hé!” die door de gang sneed. Een hand, duidelijk een mannenhand, had me vol in mijn rechterbil geknepen. Niet zachtjes, niet per ongeluk, een stevige, bezitterige greep. Ik draaide me razendsnel om, mijn wangen brandend van woede en schrik. Achter me stond een groepje van vier, vijf mannen, allemaal rond de vijftig, lachend en met glazen in de hand. Ze keken me aan met van die halve glimlachjes, alsof ze wilden zeggen, wie, ik?

“Wie van jullie was dat?” vroeg ik, luider dan ik zelf verwacht had.

Stilte. Een paar schouders ophalen, een paar “geen idee”-gezichten. Eén man, kaal, met een gouden ketting, haalde overdreven onschuldig zijn handen op. “Rustig maar, schatje, hier gebeurt wel vaker iets per ongeluk.”

Frans was al een stap naar voren gedaan, zijn arm beschermend voor me. “Handen thuis, heren,” zei hij, kalm maar met een toon die geen tegenspraak duldde.

De kale man lachte kort. “Het is een parenclub, vriend. Geen klooster.”

De sfeer werd even gespannen. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren, mijn hart bonkte in mijn keel. Maar tegelijkertijd… iets anders. Die knijp was ongevraagd, ja, en ik was boos, maar ergens diep vanbinnen voelde ik ook een vreemde elektrische lading. Alsof mijn lichaam reageerde op het idee dat ik hier begeerd werd, zelfs op deze lompe manier.

Ik legde mijn hand op Frans’ borst om hem te kalmeren. “Laat maar,” zei ik zacht. “Kom, we gaan.”

Hij keek me nog één seconde strak aan, knikte toen kort naar de mannen, een blik die zei: dit is niet voorbij als jullie nog een keer proberen, en sloeg zijn arm stevig om mijn middel. We liepen weg, terug richting de lounge. Pas toen we een rustiger hoekje hadden gevonden, een klein bankje achter een halfopen gordijn, bleef ik staan. Mijn ademhaling was nog hoog.

“Gaat het?” vroeg hij, zijn handen op mijn bovenarmen.

Ik knikte, maar toen begon ik ineens te lachen. Nerveus, bevrijdend. “Jezus, Frans… iemand heeft gewoon in mijn kont geknepen.”

Hij lachte mee, kort en opgelucht. “Welkom in de club, letterlijk.”

Ik keek hem aan, mijn handen nu op zijn borst. “Dat was echt niet oké,” zei ik, “maar… ik weet niet… het voelde ook… raar genoeg… een beetje opwindend.”

Zijn ogen werden groot. “Echt?”

Ik beet op mijn lip. “Niet dat ik het nog eens wil, maar… het herinnerde me eraan dat ik hier ben als vrouw. Niet als moeder, niet als echtgenote. Gewoon… als vrouw. En dat mensen dat zien.”

Hij trok me tegen zich aan, zijn mond vlak bij mijn oor. “Ze zien het allemaal,” fluisterde hij. “En ze willen je allemaal. Maar ze krijgen je niet.”

Ik voelde zijn adem in mijn nek, zijn handen nu lager, op mijn heupen, bijna op mijn billen.

“Behalve jij,” zei ik zacht.

De gang werd steeds voller. Mensen dronken meer, de muziek was luider, de lucht dikker van parfum en zweet. Overal waar ik liep, raakte iemand me aan: een hand die langs mijn rug gleed, een borst die “per ongeluk” tegen mijn arm drukte, een heup die net iets te lang tegen de mijne bleef staan. Het was niet meer te vermijden. Het hoorde erbij, leek iedereen te denken.

En toen, weer.

Een hand, groot en warm, gleed precies over mijn rechterbil. Niet zomaar een schamp, maar een volle, stevige greep, vingers die even knepen en toen weer weg waren. Ik voelde het tot in mijn buik. Een schokje, half schrik, half iets anders. Ik draaide me half om, maar weer, niemand die het geweest kon zijn. Gewoon een muur van lichamen, glimlachende gezichten, glazen in de lucht. Alsof het nooit gebeurd was. Frans liep een halve stap voor me, zijn hand in de mijne, hij had niets gemerkt. Ik hoorde hem iets zeggen over een rustig hoekje zoeken, een plek waar we even konden zitten.

Ik zei niets.

Ik slikte, voelde hoe mijn wangen warm werden, maar niet van woede deze keer. Mijn hart klopte harder, maar mijn mond bleef dicht. Geen scène. Geen gedoe. Gewoon… doorgaan. De lounge was nu een zee van lichamen. Geen tafels meer vrij, geen bankjes, alleen maar mensen die dicht op elkaar stonden, heupen wiegend op de beat, glazen in de hand. We vonden een plekje bij de rand van de dansvloer, half tegen een pilaar geleund, en deden maar mee, een slokje hier, een lichte beweging daar, onze lichamen lichtjes mee wiegend met de bas.

Frans' hand lag losjes op mijn onderrug, warm door de stof van mijn kleedje heen, en voor het eerst die avond voelde het bijna normaal. Alsof we gewoon op een feestje stonden, niet in een parenclub vol halfnaakte verlangens.

Maar toen boog hij zich naar me toe, zijn adem warm tegen mijn oor. "Shit, ik moet echt even pissen. Dringend."

Ik keek hem aan, een halve lach op mijn lippen, maar met een knoop in mijn maag. "Niet te lang wegblijven, oké? Ik sta hier niet te wachten tot ik zelf word opgepikt."

Hij grijnsde, kneep zacht in mijn zij. "Nooit van mijn leven. Vijf minuutjes, schat. Blijf hier, dan vind ik je terug."

Hij drukte een snelle kus op mijn mond en baande zich een weg door de menigte, zijn schouders zichtbaar tot hij verdween richting de toiletten aan de andere kant van de bar. Ik bleef staan, mijn gin-tonic halfleeg in mijn hand, en probeerde me te focussen op de muziek. De lichten flitsend over de dansvloer, waar een paar vrouwen nu echt losgingen, armen in de lucht, ruggen gebogen, mannen eromheen cirkelend als motten rond een vlam. Ik nipte aan mijn glas, voelde de alcohol mijn randjes verzachten, maar de knoop in mijn buik bleef. Rondom me stonden groepjes, een stel dat elkaar kuste alsof de wereld verging, een man alleen die te dichtbij kwam en zijn blik te lang vasthield, een vrouw met kort haar die me een knipoog gaf en toen wegdanste.

En die handen... god, ze waren overal. Een vinger die langs mijn elleboog streek, een heup die tegen de mijne botste. Ik ademde diep in, probeerde te lachen in mezelf. Vijf minuten. Gewoon vijf minuten. Maar de seconden rekten zich uit, en met elke beat voelde ik de hitte in de ruimte een tandje hoger klimmen. De muziek dreunde door, de bas trilde in mijn buik, en ik stond daar met mijn glas tegen mijn lippen, starend naar de dansende lichten, toen het weer gebeurde. Een hand. Groot. Warm. Zeker. Geen schamp, geen ‘per ongeluk’.

Hij landde precies op mijn rechterbil, vingers spreidden zich, palm drukte zich vol tegen me aan. En deze keer liet hij niet los. Hij kneedde. Langzaam. Bewust. Alsof hij alle tijd van de wereld had. Alsof hij wist dat ik niet zou draaien. Alsof hij voelde dat ik het liet gebeuren.

Ik bleef recht vooruit kijken, ogen op een punt in de verte, maar alles in me stond in brand.

De vingers gleden iets lager, knepen harder, trokken mijn bil zachtjes naar achteren, alsof hij me wilde testen. Ik voelde zijn lichaam achter me, niet helemaal tegen me aan, maar bijna. Warmte. Adem in mijn nek. Ik stond daar, bevroren in die seconde, glas half tegen mijn lippen, hart in mijn keel. De hand op mijn bil kneedde nog één keer, duidelijk, bezitterig, en toen gleden twee sterke handen om mijn heupen. Vingers die zich vastgrepen in het vlees boven mijn bekken, duimen precies op mijn heupen. Een zachte maar onverbiddelijke druk.

Hij duwde me vooruit. Stap voor stap. Niet ruw, maar ook niet vriendelijk. Alsof hij precies wist dat ik niet zou schreeuwen. Dat ik niet zou omdraaien. Mijn pumps tikten op de vloer terwijl hij me de gang in stuurde, diezelfde smalle gang met de rode lampen en de zware gordijnen. Mijn hoofd tolde. Wat doe ik? Wat doe ik in godsnaam?

Ik voelde zijn adem nu duidelijk in mijn nek. Warm. Rustig. Hij zei nog steeds niets. En ik ook niet. Nu loop ik met een vreemde man zijn handen op mijn heupen. In een parenclub. Op Frans’ verjaardag. De handen op mijn heupen stuurden me naar rechts, naar een smalle deur die ik nog niet eerder had opgemerkt. Er hing een klein, discreet bordje, ‘PRIVÉ’. Geen slot, geen bewaker, alleen dat ene woordje.

Hij duwde de deur open met zijn schouder. Een golf warme, zware lucht sloeg me tegemoet: dezelfde zoete wierook als in de rest van de club, maar dikker, intiemer. Rood licht, gedimd tot bijna niets, alleen contouren. Zware gordijnen langs alle muren, een groot bed in het midden met glanzend rode lakens, strak opgemaakt. Een spiegel aan het plafond. Een klein bankje in de hoek. Meer niet. De deur viel zachtjes achter ons dicht.

Stilte.

Alleen het gedempte gedreun van de muziek buiten, en mijn eigen hartslag in mijn oren. Hij liet mijn heupen los. Eén seconde stond ik daar, alleen, midden in de kamer, mijn rug nog naar hem toe. Ik durfde nog steeds niet om te draaien. Achter me het scherpe geluid van een rits. Het zachte geklik van een riem die losging. Ik sloot mijn ogen. Mijn stem kwam schor, bijna fluisterend.

“Ik ben getrouwd. Mijn man is hier. We kunnen dit niet doen.”

Geen antwoord. Alleen het geluid van stof die open ging, een ademhaling die iets dieper werd. Toen voelde ik zijn hand, warm en zeker. Hij pakte mijn rechterpols, tilde mijn arm zacht maar vastberaden naar achteren. Ik liet het toe. Mijn lichaam bleef recht vooruit kijken, alsof ik naar de muur staarde en niet naar wat er gebeurde. Hij bracht mijn hand naar achteren, tussen ons, en legde hem rond zijn penis. Het voelde warm, groot, dik en klopte in mijn hand. Een zwaar, levend gewicht dat tegen mijn palm drukte, de huid strak en zacht tegelijk, een ader die onder mijn vingers sloeg bij elke hartslag. Hij was harder dan ik had verwacht, bijna gloeiend heet, en het kloppen was zo duidelijk dat het leek alsof ik zijn bloed door mijn eigen hand voelde stromen.

Mijn vingers sloten zich er instinctief iets steviger omheen, alsof mijn hand het al wist voordat mijn hoofd het kon tegenhouden. Ik voelde de dikke schacht, de rand van zijn eikel, de lichte vochtigheid aan de top die over mijn duim gleed toen hij mijn hand nog één keer langzaam bewoog. Mijn hand bewoog nu vanzelf, langzaam op en neer, het ritme dat hij me had aangeleerd, terwijl ik nog steeds strak naar de muur staarde. Toen voelde ik hem dichterbij komen.

Zijn lichaam nog geen centimeter achter het mijne, zijn warmte die door mijn jurkje heen brandde. Twee handen gleden van achteren over mijn ribben omhoog, zeker, ervaren. Ze sloten zich om mijn borsten, vol en stevig, alsof hij ze al jaren kende. Vingers zonken in het zachte vlees, knepen, wegen, keurden.

Zijn duimen streken over de stof heen precies over mijn tepels, die meteen hard werden, pijnlijk gevoelig. Hij masseerde ze traag, grondig, alsof hij wilde voelen hoe zwaar ze waren, hoe ze in zijn handen lagen. Een zacht, goedkeurend gebrom achter me, diep in zijn keel.

Ik ademde schokkerig, mijn hand nog steeds om zijn kloppende pik, maar mijn greep werd onregelmatiger toen hij mijn borsten zo bezitterig nam. Hij kneep harder, trok ze iets naar zich toe zodat mijn rug lichtjes hol trok. Mijn jurkje gleed een stukje omhoog door de beweging, zijn onderarmen duwden de stof mee.

Mijn hand gleed nog steeds op en neer, traag, bijna mechanisch, terwijl de gedachte aan Frans ineens keihard door me heen sneed.

Hij is me nu vast aan het zoeken. Hij loopt door de gangen, roept mijn naam misschien zachtjes, kijkt in hoekjes, vraagt zich af waar ik gebleven ben. En op datzelfde moment gleden de vreemde handen van mijn borsten naar beneden. Langs mijn ribben, over mijn middel, naar mijn heupen. Hij haakte zijn vingers onder de zoom van mijn jurkje en trok het in één rustige, zelfverzekerde beweging omhoog. De stof gleed over mijn dijen, over mijn billen, bleef even haken op mijn heupen en werd toen hoger getild, tot boven mijn middel.

De koele lucht raakte mijn blote huid, mijn lingerie blootgelegd. Ik voelde me ineens naakter dan naakt. En ik dacht aan Frans. En ik bewoog mijn hand sneller. Zijn handen gleden over mijn billen, langzaam, grondig, alsof hij elk stukje huid wilde leren kennen. Vingers spreidden zich, knepen zachtjes, trokken mijn billen iets uit elkaar, lieten weer los. Alsof hij keek, voelde, proefde met zijn handen.

Toen ineens een korte, scherpe ruk. Mijn slipje gleed in één beweging omlaag. De stof schuurde langs mijn dijen, bleef even haken bij mijn knieën en viel toen op de grond. Ik stond daar, mijn jurkje opgetrokken tot mijn middel, mijn billen bloot, mijn kutje bloot. De lucht voelde koud op mijn warme huid, en ik wist dat ik nu nat was. Duidelijk nat. Hij zei nog steeds niets. Alleen zijn adem, iets dieper nu, iets sneller.

Achter me hoorde ik het zachte geruis van stof die op de grond viel, zijn overhemd, zijn broek, alles.

Een riem die nog een keer kletterde, schoenen die werden uitgeschopt. Hij was nu helemaal naakt, ik voelde het aan de warmte die dichterbij kwam, aan de manier waarop de lucht tussen ons veranderde. Ik ging seks hebben met een vreemde. De gedachte knalde door mijn hoofd, helder en rauw, als een alarm dat te laat afging. Ik ging seks hebben met een vreemde man. In een rood verlichte kamer, terwijl mijn man ergens in deze club naar me zocht. Terwijl mijn trouwring nog om mijn vinger zat. Terwijl mijn jurkje rond mijn middel hing en mijn slipje op de grond lag. Ik voelde zijn handen weer op mijn heupen, zijn blote borst bijna tegen mijn rug, zijn harde pik die nu vrij tegen mijn billen drukte, heet, zwaar, klaar.

Hij greep de zoom van mijn jurkje, dat nog rond mijn middel zat, en trok het in één vloeiende beweging omhoog. Mijn armen gingen vanzelf mee, alsof mijn lichaam al wist wat er kwam. De stof gleed over mijn hoofd, mijn haar viel warrig terug op mijn schouders, en het jurkje belandde ergens op de grond. Toen voelde ik zijn vingers op mijn rug, één klik, mijn bh sprong los. Hij schoof de bandjes van mijn schouders, langzaam, bijna eerbiedig, en liet hem vallen. Mijn borsten sprongen vrij. Vol, zwaar, naar boven wijzend, tepels keihard en gevoelig door alles wat er gebeurde. De koele lucht raakte ze meteen, en ik voelde ze tintelen, alsof ze smeekten om aangeraakt te worden.

Ik stond nu helemaal naakt. Alleen mijn pumps nog aan. Recht vooruit starend, mijn rug naar hem toe. Achter me hoorde ik zijn ademhaling veranderen: dieper, hongerig. Zijn handen gleden weer over mijn heupen, omhoog, langs mijn zij, tot ze onder mijn borsten bleven hangen, zonder ze aan te raken. Net niet. Een hand gleed langzaam over mijn rug, van mijn schouderbladen naar mijn onderrug, alsof hij me wilde kalmeren, wilde laten voelen dat hij er was. Een warme, brede palm die even bleef liggen op mijn lende.

Toen een zachte maar duidelijke druk tussen mijn schouderbladen. Ik boog voorover. Automatisch.

Mijn bovenlichaam zakte, mijn handen grepen zich vast aan de rand van het bed, vingers klemden zich in de rode lakens. Mijn benen bleven staan, mijn billen naar achteren, mijn rug hol. Mijn borsten hingen zwaar, wiegend bij elke ademhaling, tepels hard en bloot. Ik voelde de koele lucht tussen mijn benen, voelde hoe nat ik was.

Achter me hoorde ik hem een stap dichterbij komen. Zijn handen gleden weer over mijn heupen, grepen ze stevig vast. Geen twijfel meer. En ik stond daar, gebogen, klaar, naakt, met mijn handen op het bed, mijn hart in mijn keel, en een vreemde man achter me. Zijn handen grepen mijn billen vast, duimen groeven zich in het vlees en spreidden me langzaam open. De lucht voelde koud op de warme, natte huid die nu bloot kwam. Ik voelde me volledig blootgelegd, kwetsbaar, maar tegelijkertijd brandend.

Toen gleed één vinger, traag en zeker, van boven naar beneden over mijn kontspleet. Van mijn staartbeen, langs mijn strakke gaatje, tot helemaal door mijn natte lippen. Hij bleef even hangen bij mijn opening, drukte lichtjes, voelde hoe ik daar sopte, hoe klaar ik was. Een tweede vinger volgde dezelfde weg, nu met meer druk, spreidend, onderzoekend. Ze maakten me nog natter, gleden door mijn vocht, spreidden het over mijn hele spleet.

Ik hoorde mezelf een zacht, onwillekeurig kreuntje maken. Mijn knieën trilden. Mijn vingers klemden zich nog dieper in de lakens.

Die gedachte knalde door mijn hoofd terwijl ik daar stond, voorovergebogen, billen gespreid, zijn vingers nog nat van mijn eigen opwinding. Hoe kon ik, de vrouw die elke ochtend broodtrommels klaarmaakte, die gisteravond nog voorlas over een draak en een prinses, die Frans al vijftien jaar trouw was, hier nu vrijwillig mijn kut aanbieden aan een man van wie ik niet eens het gezicht had gezien?

Ik dacht er niet meer bij na. Geen Frans, geen kinderen, geen morgen. Alleen dit moment, deze kamer, deze hitte. Instinctief schoven mijn voeten iets uit elkaar. Mijn benen openden zich, mijn heupen kantelden iets naar achteren, alsof mijn lichaam al wist wat het wilde. Onmiddellijk voelde ik zijn hand plat op mijn rug, warm, stevig, die me precies op mijn plaats hield. En toen de tip van zijn pik, dik, heet, precies tegen mijn spleetje. Hij drukte niet meteen naar binnen. Hij bleef daar, rustte tegen me aan, gleed een beetje op en neer door mijn nattigheid, spreidde mijn lippen met zijn eikel, plaagde mijn ingang.

Ik keek half over mijn schouder, mijn ogen nog steeds niet echt op hem gericht, alsof ik nog een laatste restje schaamte wilde bewaren, alsof ik mezelf kon wijsmaken dat ik niet echt keek. Mijn stem kwam zacht, schor, bijna fluisterend, maar het klonk harder dan ik ooit had verwacht:

“Neuk me… alsjeblieft.”

Het was geen bevel. Het was een smeekbede. Onderdanig. Rauw. Volledig overgeleverd. En op het moment dat die woorden mijn lippen verlieten, voelde ik hoe hij één hand steviger op mijn heup zette, de andere nog steeds plat op mijn rug. En toen duwde hij. Langzaam. Onverbiddelijk.

Zijn dikke eikel spreidde me open, gleed naar binnen, rekte me, vulde me in één lange, trage stoot. Ik kreunde luid, mijn hoofd viel naar voren, mijn haar over mijn gezicht. En hij begon te neuken. Precies zoals ik had gevraagd. Hij begon langzaam, bijna plagend. Een lange, diepe stoot naar binnen tot ik hem helemaal voelde, tot aan het einde, dan weer bijna helemaal terug, zodat alleen zijn eikel nog in me zat. Elke keer dat hij naar binnen gleed, rekte hij me open, vulde hij me volledig, en elke keer dat hij terugtrok, hoorde ik een nat, soppend geluid dat door de kamer echode. Mijn kut was zo doorweekt dat het klonk alsof hij door warme honing bewoog.

Toen vond hij zijn ritme. Steviger. Dieper. Zijn heupen sloegen tegen mijn billen, eerst regelmatig, dan harder, sneller. Elke stoot duwde de lucht uit mijn longen, liet mijn borsten wild heen en weer zwaaien, mijn vingers kramden in de lakens. Het natte geluid werd luider, obsceen, onmiskenbaar alsof mijn kut hem niet wilde laten gaan, hem vastzoog bij elke terugtrekking en hem met een natte, hongerige zuigzoen weer naar binnen trok. Mijn vocht liep langs mijn dijen, druppelde op de grond, maakte zijn ballen nat die nu ritmisch tegen mijn klit sloegen.

Hij greep mijn heupen steviger vast, trok me naar achteren bij elke stoot, zodat hij nog dieper kwam, nog harder. Het geluid werd een constant, wellustig gesmak, nat, vies, pervert.

Mijn eigen kreunen mengden zich ermee, werden hoger, onbeheerst.

En ik duwde mezelf naar achteren, tegemoet aan elke stoot, zodat het soppende, klappende, ranzige geluid alleen maar luider werd.

Mijn adem stokte. Mijn hele lichaam spande zich aan, mijn tenen kromden in mijn pumps, mijn vingers grepen de lakens zo hard dat mijn knokkels wit werden. Hij voelde het, want hij stootte nog één keer, diep, keihard, bleef daar, en draaide zijn heupen alsof hij me nog verder open wilde rekken.

En toen brak het. Een felle, witte flits achter mijn ogen. Mijn kut trok zich samen om hem heen, hard, ritmisch, melkte hem met lange, krampende golven. Ik hoorde mezelf een rauwe, lange kreun uitstoten, een halve schreeuw die ik niet eens herkende als mijn eigen stem.

Alles trilde, mijn benen, mijn buik, mijn borsten. Een warme stortvloed liep langs mijn dijen, het soppende geluid werd nog natter, nog luider, terwijl mijn lichaam hem bleef vasthouden, bleef knijpen, bleef komen. Het duurde eindeloos tot ik bijna geen lucht meer kreeg, tot mijn knieën knikten en ik voorover zou zijn gevallen als zijn handen me niet stevig hadden vastgehouden.

Daarna bleef ik nahijgen, rillend, mijn voorhoofd tegen de lakens, mijn kut nog natrillend om hem heen, kleine naschokjes die door me heen trokken telkens als hij zich heel licht bewoog. Ik was kapot.

Hij liet me niet eens bijkomen.

Zodra de laatste trillingen van mijn orgasme nog door me heen gonsden, greep hij mijn heupen weer steviger vast, trok me hard naar achteren en begon opnieuw te pompen, sneller nu, onverbiddelijk, alsof hij al die tijd alleen maar had gewacht tot ik klaar was om hem te ontvangen.

Zijn stoten werden korter, dieper, bijna bruut. De kamer vulde zich weer met dat natte, klappende geluid, mijn kut nog overgevoelig, nog druipnat van mijn eigen orgasme, en elke keer dat hij tot aan het einde in me stootte, ontsnapte me een zacht, gebroken kreetje. Ik voelde hem dikker worden, harder, zijn ademhaling die veranderde in korte, rauwe grommen. Hij trok me op het ritme van zijn heupen, gebruikte me precies zoals hij wilde.

Toen, ineens, een diepe, lange stoot.

Hij bleef diep in me staan, zijn hele lichaam spande zich aan, stootte enkele keren hard door en duwde zijn eikel tegen mijn baarmoeder. Met open mond voelde ik zijn penis uitzetten en ik voelde het, hete, krachtige stralen die diep in me spoten, één voor één, terwijl hij zich met kleine schokjes tegen me aan drukte.

Een laag, langgerekt “fuck…” ontsnapte hem, het eerste woord dat hij zei sinds we de kamer binnen waren.

Ik bleef voorovergebogen staan, mijn lichaam slap en voelde warm sperma uit mijn kut lopen. Ik hoorde hem zich haastig aankleden: rits, riem, stof die snel over huid gleed. Geen woord. Geen blik. De deur ging open, weer dicht. Stilte.

Ik bleef nog even voorover liggen, mijn wang tegen de lakens, mijn lichaam zwaar en slap, mijn kut nog nat en tintelend, vol van hem. Alles voelde warm, gebruikt en intens bevredigd. Het orgasme gonsde nog na in mijn benen, in mijn buik, in mijn vingertoppen. Pas na een paar tellen duwde ik mezelf overeind. Mijn benen trilden.

Ik raapte mijn slipje op, nat en verfrommeld, maar stopte het in mijn tasje in plaats van weer aan te trekken. Mijn bh, mijn jurkje, alles ging mechanisch aan, mijn vingers nog onvast. In de spiegel aan het plafond zag ik mezelf even: haar door de war, wangen rood, lippen gezwollen, ogen glazig. Ik zag eruit alsof ik geneukt was.

Omdat ik geneukt wás.

De gang voelde kouder, de muziek harder. Ik liep een beetje wankel op mijn pumps, nog steeds half in een roes, op zoek naar Frans. Elke stap herinnerde me aan wat er gebeurd was: een lichte pijn, een warme volheid, een geheim dat nu tussen mijn benen zat. Ik vond hem bij de bar, een bezorgde frons tussen zijn wenkbrauwen, glas in zijn hand, zoekend rondkijkend. Zodra hij me zag, lichtte zijn gezicht op.

“God, daar ben je! Ik zocht je overal.”

Ik glimlachte, moe maar kalm, en liep naar hem toe.

“Sorry… ik was even… ergens anders.”

Hij trok me tegen zich aan, kuste mijn voorhoofd.

“Gaat het? Je ziet er… helemaal door elkaar uit.”

Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst, voelde zijn hartslag, en zei zachtjes:

“Neem me mee naar huis, lieverd. Ik ben moe en heb het hier gezien.”

En terwijl ik daar stond, in zijn armen, met een vreemde man zijn zaad nog diep in me, wist ik dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn.

Maar op dit moment voelde dat alleen maar goed.