In Teken Van Liefde En Trouw

Manon stond voor de grote spiegel in de chique lingeriewinkel, haar wangen lichtrood van een mengeling van opwinding en verlegenheid. In haar handen hield ze een delicaat setje van ivoorkleurige kant, zo fijn dat het bijna doorschijnend was. Over een week zou ze ja zeggen tegen Robin, de man met wie ze al zeven jaar lief en leed deelde, en alles voelde nog steeds als een droom.

Haar moeder, Caroline, stond naast haar en bekeek de rekken met een mengeling van trots en lichte nostalgie. “Probeer deze eens,” zei ze zacht, terwijl ze een zachtroze body met subtiele borduurwerk aangaf. “Iets wat jij mooi vindt, lieverd. Het gaat om hoe jij je voelt op je huwelijksnacht.”

Manon glimlachte nerveus. Ze dacht aan Robin, aan zijn lach, aan de manier waarop hij haar ’s ochtends nog half slapend in zijn armen trok, aan hoe hij haar altijd liet voelen dat ze de enige was in de kamer, ook al waren er honderd mensen om hen heen. Dit was niet zomaar lingerie, dit was een geheim dat alleen zij tweeën zouden delen, een belofte van alles wat nog komen ging.

Ze ademde diep in, stapte het pashokje in en trok het gordijn dicht. Voor het eerst in weken voelde alles echt: het huwelijk, de toekomst, de liefde. En terwijl ze de zachte stof over haar huid liet glijden, glimlachte ze naar haar spiegelbeeld.

De week vloog voorbij in een wervelwind van laatste voorbereidingen. Manon liep elke dag met een blocnote door het huis, vinkjes zetten naast taken die al jarenlang op haar droomlijstje stonden, de bloemist bevestigen, de tafelschikking definitief maken, de dj nog één keer spreken over dat ene liedje dat absoluut gedraaid moest worden.

Haar moeder kwam bijna dagelijks langs, soms met een doos gebak van de bakker op de hoek, soms gewoon om even te zitten en te kijken hoe Manon dingen regelde. “Je bent zo kalm,” zei Caroline op een middag, terwijl ze samen de naamkaartjes controleerden. “Ik was een wrak toen ik met je vader trouwde.”

Manon lachte zacht. “Misschien ben ik dat vanbinnen ook wel. Maar als ik beweeg, voel ik het minder.”

Robin zag ze die week bewust weinig. Ze hadden afgesproken de traditie in ere te houden: geen nacht meer samen tot de huwelijksdag. Hij sliep bij zijn broer, zij bleef thuis. Ze appte hem foto’s van kleine dingen, een bloem die precies de juiste kleur had, de schoenen die ze stiekem toch nog had laten verven, en hij stuurde altijd hetzelfde terug, een hartje en de woorden, ‘Ik kan niet wachten.’

De avond voor de grote dag zat Manon alleen in haar kamer. De jurk hing aan de kastdeur, beschermd door een witte hoes, maar ze wist precies hoe hij eruitzag in het licht. Naast haar bed lag de lingerie, het ivoorkleurige setje, zorgvuldig opgevouwen. Ze liet haar vingers over het kant glijden en voelde een warme golf door zich heen gaan. Morgen zou alles veranderen, en tegelijk helemaal hetzelfde blijven.

In het donker staarde Manon naar het plafond, haar handen gevouwen op haar buik. De zenuwen die ze overdag zo goed had weggestopt, kropen nu toch naar boven. Niet voor de ceremonie, niet voor al die mensen die zouden kijken, maar voor wat daarna kwam. Ze had de pil al bijna twee maanden niet meer geslikt. Een stilzwijgende afspraak met Robin, uitgesproken tijdens een wandeling in het park, toen de bladeren begonnen te verkleuren. “Als het gebeurt, gebeurt het,” had hij gezegd, zijn hand op haar buik alsof hij er al iets voelde. Ze hadden geknikt, allebei een beetje verlegen, allebei vol van een stille hoop die ze nog niet hardop durfden uit te spreken.

En dan was er die andere afspraak, geen seks meer tot de huwelijksnacht. Geen stiekeme momenten, geen snelle ochtenden voor het werk, geen luie zondagen in bed. Ze wilden het vuur laten oplaaien, zeiden ze tegen elkaar, alsof ze elkaar moesten overtuigen. In werkelijkheid miste ze hem verschrikkelijk, zijn huid, zijn adem in haar nek, de manier waarop hij haar naam fluisterde alsof het een geheim was.

Nu, op de avond voor de dag, voelde ze haar lichaam tintelen van verwachting. Ze draaide zich op haar zij en drukte haar gezicht in het kussen dat nog vaag naar hem rook. Morgen zou hij haar weer aanraken. Morgen zouden ze alleen zijn, eindelijk, na al die weken van geduld. En misschien, heel misschien, zou er die nacht iets beginnen wat groter was dan zij tweeën.

De dag zelf was precies zoals Manon hem had gedroomd, maar dan nog mooier. Het weer werkte mee, een zachte voorjaarszon die door de ramen van het oude kerkje viel terwijl ze naar het altaar liep aan de arm van haar vader. Robin stond daar, in zijn donkergrijze pak, en toen hun ogen elkaar vonden, vergat ze iedereen om zich heen. Het jawoord voelde als een zucht die ze al jaren inhield.

Daarna was er gelach, tranen, toast na toast. Familie die ze al jaren niet had gezien, vrienden die van heinde en verre waren gekomen. Iedereen was er. De kinderen van haar nichtjes renden rond met bloemblaadjes, haar oma danste zelfs even met Robins opa. Het voelde als één groot, warm hart dat voor hen klopte.

Tegen de avond reed de stoet auto’s naar de hoeve, een prachtig gerestaureerde boerderij net buiten de stad, met dikke stenen muren, bloeiende klimrozen en een binnenplaats vol lichtjes. Ze hadden de hele locatie afgehuurd, gasten konden blijven slapen in de sfeervolle kamers, en Manon en Robin hadden de bruidssuite gekozen, de duurste, met een hemelbed, een open haard en een bad op pootjes dat groot genoeg was voor twee.

Marc, de eigenaar, liep kwiek tussen de tafels door, een dienblad met glazen champagne balancerend op één hand, terwijl hij met de andere alweer een gast begroette. Hij was een verschijning die je niet snel vergat, eind vijftig, een buik die fier voor hem uit liep, en toch altijd gehuld in strakke hemden die net iets te veel knoopjes open hadden en skinny jeans die zijn benen deden lijken op worsten in een te klein velletje. Zijn haar, nog steeds ‘donker’ ‘zat in een hippe zijscheiding waar een vleugje gel in blonk.

“Hééhé, bruidspaar!” riep hij theatraal toen hij Manon en Robin in het vizier kreeg. Hij zette het blad neer, veegde zijn handen af aan een theedoek die over zijn schouder hing en spreidde zijn armen. “Welkom in mijn paleisje. Alles is pico bello, hoor. Kok is in topvorm, bar is vol, en de bedden… tja, die spreken straks voor zich.”

Robin schoot in de lach en gaf Marc een hand. “Bedankt, man. Het ziet er fantastisch uit.”

Marc knipoogde naar Manon. “Voor zo’n mooie bruid doe ik alles dubbel en dwars. En als er iets is, écht iets, kom je maar bij mij, hè? Geen probleem te groot, geen wens te gek.” Hij tikte samenzweerderig tegen zijn neus, draaide zich om en riep naar een van zijn medewerkers: “Kevin! Die extra ijsemmers naar de bar, schiet op!”

Manon keek hem na terwijl hij weer tussen de gasten dook, hier een schouderklopje gevend, daar een grap makend die steevast werd beantwoord met gelach. Hij was een komisch figuur, ja, maar wel een met een hart van goud. Jaren in het vak hadden hem geleerd precies te weten wat mensen nodig hadden op zo’n dag: een glimlach, een vol glas, een gevoel dat alles onder controle was.

Ze leunde even tegen Robin aan. “Hij is goud waard,” fluisterde ze.

Robin knikte, zijn arm om haar middel. “Dat is ie. En nu… gaan wij ons feest vieren.”

Marc, ergens op de achtergrond, hief alweer een glas en brulde: “Op het gelukkigste stel van het jaar!”

Manon lachte, voelde de vlinders weer opvliegen. Het feest kon beginnen, en daarna, eindelijk, zouden ze alleen zijn.

De lange tafels in de schuur stonden vol met borden die maar bleven komen, gebraden wild, romige risotto, verse salades en tot slot een torenhoge bruidstaart die Marc zelf met veel vertoon aansneed onder luid applaus. De wijn vloeide rijkelijk en het bier kwam in grote pullen, koud en schuimend.

Het duurde niet lang voor de eerste gasten rood aangelopen verhalen begonnen te vertellen, stemmen luider werden en stoelen werden verschoven om dichter bij elkaar te gaan zitten. Een oom van Robin stond al na het voorgerecht op om een toost uit te brengen die eindigde in een hoestbui, wat de hele tafel deed schateren. Manons beste vriendin Lisa hield een speech die serieus begon, maar al snel ontaardde in een opsomming van hun studentikoze avonturen, inclusief die ene nacht in Praag die niemand ooit had mogen weten.

Marc liep langs met een nieuwe fles en vulde hun glazen bij zonder te vragen. “Drink maar, jongelui,” knipoogde hij. “Vanavond telt niet mee.”

Het eten ging over in dansen, de tafels werden aan de kant geschoven, de lampen gedimd. De band zette hun liedje in, datzelfde nummer uit Zuid-Frankrijk, nu in een langzame, orkestrale versie, en Robin leidde Manon naar het midden van de dansvloer. Alle ogen waren op hen gericht. Ze legde haar hand in de zijne, voelde zijn andere hand stevig in haar rug, en ze begonnen te bewegen. Langzaam, dicht tegen elkaar aan, alsof de rest van de wereld even niet bestond.

Robin keek haar aan met een glimlach die alleen voor haar was. “Mevrouw De Vries,” fluisterde hij, haar nieuwe achternaam voor het eerst hardop uitsprekend.

Manon voelde haar keel dichtknijpen van geluk. “Meneer De Vries,” antwoordde ze zacht, en ze legde haar hoofd even tegen zijn schouder.

Ze dansten alsof ze alleen waren. Vijf minuten lang was er alleen muziek, het zachte schuren van haar jurk tegen zijn pak, het bonzen van hun harten. Toen het nummer overging in een iets sneller ritme, klapte iedereen en stroomden de gasten de vloer op. Robin kuste haar nog één keer, kort en intens, en liet haar toen los met een knipoog. “Ga maar schitteren.”

En dat deed ze.

Eerst danste ze met haar vader, die haar stevig vasthield en mompelde hoe trots hij was. Daarna met haar broer, die haar lachend rondzwierde tot ze duizelig was. Toen met Robins beste vriend, met een oom, met Lisa, met een neefje dat nauwelijks tot haar schouder reikte en haar plechtig een rondje gaf.

Tussen de dansen door werd er een glas wijn in haar hand gedrukt, soms door Marc himself, die al zwetend en lachend langs kwam met een fles in elke hand. “Voor de mooiste bruid van het jaar!” riep hij elke keer, en schonk bij zonder te wachten op antwoord.

Manon voelde de alcohol warm en licht door haar aderen stromen. Haar wangen gloeiden, haar voeten deden zeer in de hoge hakken, maar ze kon niet stoppen met lachen. Overal waar ze keek zag ze blije gezichten, hoorde ze muziek, voelde ze handen die haar meevoerden in de volgende dans.

Af en toe ving ze Robins blik op dwars door de menigte. Dan glimlachten ze naar elkaar, een stil gesprek zonder woorden, ‘Ik zie je.’

De avond werd nacht, de lampjes buiten brandden nog steeds, en de dansvloer bleef vol. Manon danste door, licht in haar hoofd. De uren tikten door, de band speelde steeds luidere nummers en de dansvloer bleef een draaikolk van lachende mensen. Maar langzaamaan begon de wijn zijn tol te eisen.

Manon voelde haar benen zwaar worden. Na een wilde polonaise met haar studievrienden plofte ze neer op een stoel aan de zijkant, haar hoofd een beetje duizelig, haar wangen rood en warm. Ze waaierde zichzelf koelte toe met een servet en nam een slok water die iemand haar had aangereikt, in een poging het tollen te stoppen. Het lukte half. Ze was dronken, echt dronken, net als bijna iedereen om haar heen, maar ze wilde niet dat de avond nu al eindigde. Nog niet. Ze keek de zaal rond en zag Robin aan de andere kant. Hij stond bij een groep vrienden, een bier in zijn hand, en lachte veel te hard om een grap die ze van hieraf niet kon horen. Toen hij zich omdraaide om naar de bar te lopen, zag ze het meteen: hij zigzagde lichtjes, zette een stap te veel naar links, corrigeerde zichzelf met een grijns en liep toen verder alsof er niets aan de hand was. Een van zijn vrienden sloeg hem op de schouder en zei iets wat hem weer deed schateren. Manon glimlachte. Hij was net zo ver heen als zij. Mooi zo. Het was hun feest. Ze mochten zich laten gaan.

Marc kwam langs met een blad vol waterglazen, godzijdank had iemand hem gevraagd de alcohol even te temperen. Hij zette er een voor haar neer en hurkte naast haar stoel.

“Alles goed, prinses?” vroeg hij met een knipoog, zijn strakke hemd een beetje nat van het zweet.

Manon knikte, nog na hijgend van het dansen. “Ja hoor. Gewoon… even bijkomen.”

“Slim meisje,” zei hij. “Neem je tijd. De nacht is nog lang.” Hij gaf een klopje op haar knie en stond weer op, alweer onderweg naar de volgende gast die dreigde om te vallen.

Een half uur later had de band een reeks langzame nummers ingezet, perfect voor de gasten die inmiddels te moe of te dronken waren voor wilde sprongen. Manon liep een beetje wankel naar de bar voor nog een glas water toen ze pardoes tegen Marc op botste. Hij ving haar op met een snelle reflex, zijn handen even op haar bovenarmen.

“Whoa, rustig aan, schoonheid,” lachte hij, zijn stem luid boven de muziek uit. “Gaat het?”

Manon grijnsde scheef, de wijn nog nagalmend in haar hoofd. “Prima. Hé Marc… wil je met me dansen?”

Hij trok zijn wenkbrauwen op, keek even quasi-verlegen naar zijn eigen buik en toen weer naar haar. “Met jou? Altijd.”

Ze trok hem mee de vloer op, precies op het moment dat een zwoele slow begon. Ze legde haar handen op zijn schouders, hij zijn armen losjes om haar middel. Door haar hoge hakken was Manon een paar centimeter groter, Marc’s gezicht kwam precies ter hoogte van haar decolleté. Hij keek er eerst per ongeluk in, toen bewust, en barstte in lachen uit.

“Dit is nou eens een uitzicht,” zei hij schaterend. “Sorry, maar je maakt het een man niet makkelijk.”

Manon lachte mee, haar hoofd achterover. “Jij charmeur.”

Ze draaiden rustig rond tussen de andere paren. De lucht was dik van zweet, parfum en een vleugje sigarettenrook van buiten. Marcs hemd plakte een beetje aan zijn rug, maar hij danste verrassend soepel voor zijn postuur. Hij keek omhoog in haar ogen, zijn gezicht nu serieuzer. “Echt, Manon. Je bent een prachtige vrouw. Vanbinnen en vanbuiten. Robin boft enorm met zo’n bruid.”

Ze voelde haar wangen weer warm worden, dit keer niet alleen van de wijn. “Dank je, Marc. Dat is lief.”

Manon liet haar hand nog even op Marcs schouder rusten toen het nummer bijna gedaan was. Ze boog zich een beetje naar hem toe zodat hij haar boven de muziek uit kon verstaan.

“Marc, echt… bedankt voor deze avond. Alles is zo mooi, zo perfect. Ik weet niet hoe je het doet.”

Hij glimlachte breed, zijn ogen een beetje glazig van de lange dag en zijn eigen glaasjes. “Ach lieverd, voor jullie doe ik het met liefde. Maar zeg eens…” Hij boog samenzweerderig naar voren. “Hebben jullie de bruidssuite al gezien? Ik heb me een beetje uitgeleefd daarboven.”

Manon schudde haar hoofd. “Nog niet. We wilden eerst met iedereen feesten.”

“Wil je een sneak preview?” vroeg hij met een ondeugende twinkeling. “Ik beloof je: het is het mooiste wat ik ooit heb ingericht.”

Ze aarzelde één seconde, Robin was ergens in de zaal, maar ze wist dat hij het niet erg zou vinden als zij even een kijkje nam. Bovendien brandde ze van nieuwsgierigheid. Ze knikte enthousiast. “Ja, graag!”

Marc stak zijn arm uit alsof hij een dame naar een bal leidde. “Kom maar mee, prinses.”

Ze liepen samen weg van de dansvloer. De muziek werd zachter naarmate ze verder de gangen in liepen, de scherpe tonen vervaagden, tot alleen de doffe bas nog door de muren heen drumde, als een ver hartslag van het feest.

Marc opende een zware houten deur, liet haar voorgaan in een smalle gang met zacht verlichtte wandlampen. De lucht was hier koeler, rook naar lavendel en oude balken. Ze passeerden een paar gesloten deuren, kamers waar al gasten sliepen of zich teruggetrokken hadden, en beklommen een brede, krakende trap naar de eerste verdieping.

“Bovenste deur aan het eind,” zei Marc zacht, terwijl hij de sleutel al uit zijn broekzak haalde. “Ik heb kaarsen neergezet, rozenblaadjes, een flesje bubbels in een koeler… alles erop en eraan.”

Manon voelde een lichte kriebel in haar buik, een mengeling van opwinding en de laatste restjes wijn. Ze stelde zich voor hoe Robin straks haar hand zou pakken en haar hierheen zou leiden, hoe ze samen over de drempel zouden stappen.

Marc ontsloot de deur en duwde hem zachtjes open. Een warme gloed van kaarslicht viel naar buiten.

“Kijk maar,” zei hij met trots in zijn stem. “Speciaal voor jullie.”

Manon stapte naar binnen, haar ogen groot van verwondering. Ze stapte de kamer in en bleef even staan, haar hand nog op de deurklink. Het was adembenemend. Een ruime suite met hoge balkenplafonds, een enorm hemelbed dat domineerde in het midden, opgemaakt met spierwitte lakens en een heleboel zachte kussens. Over het bed lagen rode rozenblaadjes uitgestrooid in de vorm van een hart. Langs de muren brandden tientallen waxinelichtjes in glazen potjes, hun warme gloed weerkaatst in een oude spiegel boven de open haard, waarin een laag vuur knisperde. Er hing een subtiele geur van lavendel en vanille, vermengd met iets houtachtigs. Op een laag tafeltje stond een ijsemmer met een fles champagne en twee kristallen glazen.

“Wauw,” fluisterde ze, een beetje wankel op haar hakken. Ze liep langzaam verder, haar vingers glijdend over de zachte stof van de sprei. “Dit… dit is echt een droom.”

Marc bleef in de deuropening staan, zijn armen over elkaar, een tevreden glimlach op zijn gezicht. “Ik zei toch dat ik me had uitgeleefd. Jullie mogen hier helemaal je gang gaan, hoor. Dikke muren, niemand die jullie hoort.” Hij grinnikte luid. “Zelfs als jullie een beetje… enthousiast worden.”

Manon draaide zich naar hem toe, haar wangen al rood van de wijn en nu nog roder van zijn woorden. Ze lachte zacht, een tikje verlegen, maar de alcohol maakte haar tong losser dan normaal.

“Dat komt goed uit,” zei ze, haar stem een beetje hees. Ze leunde tegen een bedstijl om haar evenwicht te bewaren. “Want… eh… we hebben het expres een tijdje niet gedaan. Al weken niet. We wilden ons opsparen voor vannacht. Voor deze… speciale gelegenheid.”

De woorden waren eruit voor ze er erg in had. Ze beet even op haar lip, maar er zat geen spijt in haar blik, alleen een mengeling van opwinding en lichte schaamte.

“Nou, als jullie je zó lang hebben ingehouden… dan ben je vast al de hele dag een beetje… onrustig, hè?” zei hij plagend, zijn stem laag en vol leedvermaak. “Ik wed dat je nauwelijks kunt wachten tot die man van je hier boven komt.”

Manon stond tegen de rand van het bed, haar wangen vuurrood. De wijn had alle remmen losgemaakt, ze voelde zich licht, brutaal, eerlijk. Ze keek hem aan en lachte zacht, zonder schaamte.

“Eerlijk?” zei ze, haar stem schor van de alcohol en de opwinding die al uren onder de oppervlakte borrelde. “Ik denk er de hele dag al aan. Echt de héle dag. Vanmorgen al, toen ik de jurk aantrok… tijdens het jawoord… bij elke dans. Ik ben… ik ben gewoon…” Ze beet even op haar lip, zocht het woord. “Hitsig.”

Het woord viel plompverloren in de stille kamer. Ze schrok er zelf een beetje van, maar lachte er meteen achteraan, haar hand voor haar mond.

Marc bulderde van het lachen, een warme, goedkeurende lach. “Godsamme, meid, je bent niet alleen mooi, je bent ook nog eens eerlijk.”

Manon liet zich op de rand van het bed zakken, haar handen in de rozenblaadjes, en begon zacht te giechelen. De wijn maakte alles een beetje wazig en veel te grappig.

“Ik zeg altijd van die dingen als ik dronken ben,” proestte ze, haar hoofd schuddend. Morgen schaam ik me waarschijnlijk dood dat ik jou heb verteld dat ik… nou ja… dát.”

Marc zijn schouders schudden van het lachen. “Mijn lippen zijn verzegeld, schat. Wat in de bruidssuite gebeurt, blijft in de bruidssuite. Erewoord.”

Ze keek hem aan, haar ogen een beetje glazig maar vol warmte, en stond toen op. “Je bent echt lief,” zei ze zacht. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen in een stevige, dankbare knuffel. “Echt heel erg bedankt voor alles.”

Marc legde zijn armen om haar heen en klopte zacht op haar rug. “Graag gedaan, lieverd.”

Maar door de wijn, de vermoeidheid en de hoge hakken, wankelde Manon een beetje. Marc probeerde haar op te vangen, deed een stap achteruit… en verloor zelf ook zijn evenwicht. Met een gedempte kreun vielen ze samen achterover op het bed, Marc bovenop haar, zijn dikke buik zacht tegen haar aan, zijn armen nog half om haar heen. Een seconde lang lagen ze stil, verbaasd, en toen barstten ze allebei in een onbedwingbare lach uit.

“Jezus, Marc!” hijgde Manon, tranen in haar ogen van het lachen. “Je plet me!”

“Sorry, sorry!” bracht hij uit, nog lachend terwijl hij zich probeerde af te zetten. Zijn gezicht was rood, zowel van inspanning als van pret. “Ik wilde je juist opvangen, niet platdrukken!”

Marc trok zich snel overeind, zijn gezicht nu écht rood, een mengeling van gegeneerdheid en een lach die hij niet kon onderdrukken. Hij had zich half op zijn ellebogen gesteund en keek precies tussen Manons opgetrokken benen door, haar witte bruidsjurk was een eindje opgekropen, haar knieën licht uit elkaar gevallen in de val, en daar was het ivoorkleurige kanten slipje dat ze met haar moeder had uitgekozen, nu duidelijk zichtbaar in het zachte kaarslicht. Hij sloeg zijn ogen meteen neer, maar het beeld had zich al in zijn netvlies gebrand. “Jezus, Manon,” mompelde hij, half lachend, half hijgend terwijl hij zich volledig oprichtte en een stap achteruit deed. “Sorry, ik… eh… dat was niet de bedoeling.”

Manon bleef even liggen zoals ze lag, haar hoofd achterover in de kussens, en barstte toen in een onbedwingbare, schaterende giechel uit. Ze trok haar jurk niet meteen omlaag, de wijn maakte haar zorgeloos, brutaal, bijna uitdagend in haar eigen onschuld.

“Ik wil Robin nu wel zien, hoor,” zei ze met een scheve grijns, haar stem laag en hees. “Ik heb verdomme een beurt nodig.” Ze proestte het uit, haar hand voor haar mond, maar haar ogen twinkelden ondeugend. “God, ik ben zó dronken.”

Manon bleef half liggen, haar hoofd rustend op een elleboog, haar jurk nog steeds hoog op haar dijen. De wijn maakte haar bewegingen traag en zorgeloos. Ze keek Marc aan met een scheve, bijna dromerige glimlach.

“Denk je dat Robin me mooi vindt vannacht?” vroeg ze zacht, haar stem een tikje onzeker onder al die bravoure. “Ik hoop zo dat hij ook zin heeft…” Ze giechelde weer, maar nu met een vleugje kwetsbaarheid. “Echt zin, bedoel ik.”

Ze trok haar benen nog iets verder uit elkaar, een onbewuste, uitnodigende beweging, en liet haar vingers even over de rand van haar jurk glijden. “Dit setje… dat heb ik speciaal voor hem uitgekozen, weet je. Met mijn moeder, weken geleden al.” Ze lachte kort bij de herinnering. “Ivory kant, superzacht… Ik vroeg me af wat hij zou zeggen als hij het ziet.” Ze keek op naar Marc, haar ogen glazig maar nieuwsgierig. “Denk jij dat hij het mooi vindt?”

Marc stond aan het voeteneind van het bed, zijn handen nog in zijn zij, en keek onwillekeurig neer. Het kaarslicht viel precies op het dunne, doorschijnende kant van haar slipje. Boven de rand piepte een klein, donker plukje schaamhaar, netjes bijgehouden maar bewust niet helemaal weggeschoren, een detail dat ze met Robin had besproken, iets wat hij mooi vond.

Marcs adem stokte even. Hij slikte, probeerde zijn blik los te rukken, maar het duurde een seconde te lang. Zijn gezicht werd nog roder dan het al was.

“Manon…” begon hij, zijn stem schor, half lachend, half waarschuwend. “Lieverd, je maakt het me echt moeilijk.” Hij schudde zijn hoofd, dwong zichzelf een stap achteruit te doen. “En ja… god ja, Robin gaat dit mooi vinden. Hij gaat door het lint. Dat beloof ik je.”

“Sorry,” zei ze zacht, maar met een glimlach. “Ik ben echt stomdronken.”

Manon lag nog half achterover op het bed, haar hoofd rustend op de zachte kussens, haar jurk nu bewust hoger getrokken tot haar navel bloot kwam te liggen. De witte panty’s glansden, en om haar bovenbeen spande een dunne, ivoorkleurige kousenband met een klein blauw strikje.

“Ik hoop dat Robin nú binnenkomt,” zei ze zacht, haar stem hees en lachend tegelijk. “Dat hij me gewoon neemt. Hier. Nu.”

Ze hoorde Marc zijn ademhaling een tikje zwaarder dan daarnet. Ze keek hem aan met een lome, dronken glimlach en bewoog haar heupen langzaam heen en weer, een bijna onwillekeurige beweging van pure onrust en verlangen. Ze giechelde weer, maar haar ogen waren donker van opwinding. “Weet je… we hopen vannacht een kindje te maken. Echt. Geen pil meer, al even niet. Als het gebeurt… dan gebeurt het hier.”

Haar heupen bewogen nog een keer, traag en uitnodigend, alsof haar lichaam het hardop zei wat haar mond nog net niet durfde. Marc stond als bevroren. Zijn gezicht was nu knalrood, zijn voorhoofd glom van een dun laagje zweet. Hij slikte hoorbaar.

“Manon… lieverd,” bracht hij uit, zijn stem schor en laag. “Je bent… je bent gevaarlijk mooi. En ik… ik krijg het hier verdomd warm.”

Marc lachte kort, nerveus, en schudde zijn hoofd alsof hij zichzelf wakker wilde schudden. Hij sloot de deur met een zachte klik, zijn hand nog even op de klink alsof hij zichzelf een laatste kans gaf om weg te lopen. Maar hij deed het niet. De kamer voelde plots kleiner, warmer, de kaarsen flakkerden in een onzichtbare tocht. Hij stapte naar het voeteneind van het bed en keek neer op Manon. Ze lag daar half achterover, haar ogen half gesloten, een kleine, lome glimlach om haar lippen. Haar heupen bewogen langzaam op en neer, een ritme dat ze zelf nauwelijks leek te sturen, een ongeduldig, dronken verlangen dat haar lichaam overnam.

Marc ademde diep in, zijn handen trilden licht. Hij zei niets. Woorden waren overbodig geworden. Zijn grote handen gleden onder haar billen, tilde haar een klein stukje op. Manon zuchtte zacht, haar benen vielen nog iets verder uit elkaar. Met een langzame, bijna eerbiedige beweging haakte hij zijn vingers onder de rand van het ivoorkleurige kanten slipje en trok het omlaag over haar heupen, langs haar dijen, over de kousenband, tot het op de grond viel.

Hij keek neer en zag het meteen, ze was doorweekt. Het zachte licht glansde op haar huid, op de nattigheid die langs haar binnenste dijen blonk. Ze was meer dan klaar, ze was wanhopig, haar lichaam trilde licht onder zijn blik.

Manon opende haar ogen iets verder, keek hem aan met een mengeling van verdoving en pure lust. “Marc…” fluisterde ze, niet als vraag, niet als protest. Gewoon zijn naam.

Hij boog zich voorover, zijn handen nog onder haar billen, en bracht zijn mond naar haar toe. De eerste aanraking van zijn tong was zacht, voorzichtig, maar Manon kreunde meteen diep en luid, haar rug krommend, haar vingers grijpend in de lakens. Al die weken van wachten, al die opgekropte spanning, het brak in één keer open. Marc proefde haar, langzaam en grondig, zijn tong glijdend over haar clit, dan weer naar binnen, dan weer terug. Zijn handen kneedden haar billen, hielden haar precies waar hij haar wilde. Hij voelde hoe ze natter werd, hoe haar heupen tegen zijn mond begonnen te stoten.

Manon hijgde, haar hoofd achterover, haar ogen dicht. “Ja… god, ja…” bracht ze uit, haar stem gebroken.

Marc bleef haar likken, zijn tong nu harder, sneller, cirkelend rond haar clit terwijl zijn vingers diep in haar gleden. Manon greep in zijn haar, haar nagels in zijn schedel, haar kreten werden luider, onsamenhangend. Haar hele lichaam spande zich, trilde, en toen kwam ze hard, haar heupen stotend tegen zijn mond, een lange, diepe kreun die door de kamer echode. Hij bleef doorgaan, zachtjes nu, tot ze begon te schokken van overgevoeligheid en hem zachtjes wegduwde.

Marc richtte zich op, zijn lippen glanzend, zijn adem zwaar. Hij veegde zijn mond af met de rug van zijn hand en begon toen, zonder een woord, zijn hemd los te knopen. Het strakke stof gleed van zijn schouders, onthullend zijn dikke, behaarde borst en buik. Hij schopte zijn schoenen uit, trok zijn skinny jeans omlaag, niet elegant, maar vastberaden, en daar stond hij, naakt, zijn penis fors en hard, kloppend, de eikel al glanzend van opwinding.

Manon lag naar hem te kijken, haar benen nog wijd, haar borstkas hijgend op en neer. Haar ogen vielen op zijn erectie en ze beet op haar lip. Ze begon harder met haar heupen te draaien, haar handen gleden over haar eigen borsten, knepen in haar tepels door de stof van haar jurk heen. Ze zag precies wat ze al weken nodig had, een harde pik die haar zou vullen, die al dat wachten zou beëindigen.

Marc stapte dichterbij, zijn hand langzaam om zijn schacht glijdend. Hij keek neer op haar, zijn stem laag en hees. “Vergeet Robin even,” zei hij. “Voor nu. Ik ga je eerst neuken. Goed neuken.”

Manon keek hem aan, haar ogen wazig van lust en wijn. Ze knikte langzaam, bijna gretig. Het kon haar niets schelen. Niet nu. Ze was zo geil, zo wanhopig nat, dat het haar niet uitmaakte wie haar nam. Als het maar gebeurde. Op haar huwelijksnacht, in haar bruidssuite, met rozenblaadjes onder haar rug.

“Ja,” fluisterde ze. “Doe het. Alsjeblieft.”

Marc klom op het bed, zijn knieën tussen haar benen. Hij pakte haar heupen vast, tilde haar een beetje op, en positioneerde zichzelf tegen haar opening. Ze voelde de warme, harde druk van zijn eikel tegen haar clit, toen lager, glijdend door haar nattigheid.

En toen stootte hij naar binnen, diep, in één beweging.

Manon slaakte een luide, bevrijde kreet, haar rug krommend, haar benen om zijn middel slaand. Eindelijk. Vol. Genomen. Hij begon te bewegen, langzaam eerst, dan harder, zijn dikke buik tegen haar aan, zijn handen stevig om haar heupen. De kamer vulde zich met het geluid van haar kreten, van zijn grommen. Marc bewoog diep en ritmisch in haar, zijn dikke lichaam boven haar, zijn handen stevig om haar heupen geklemd. Manon was druipnat, elke stoot gleed soepel, moeiteloos, haar warmte omhulde hem helemaal. Ze voelde hoe hij haar vulde, hoe zijn harde penis haar openspleet, rekte, precies raak waar ze het nodig had na al die weken van leegte.

Ze kreunde luid, haar nagels in zijn rug, haar benen hoog om zijn middel geslagen, de kousenband strak om haar dij. Zijn geur, zweet, aftershave, een vleugje wijn, vulde haar neus, mengde zich met de lavendel van de kamer. Het was rauw, mannelijk, anders dan Robin, en juist dat maakte het zo intens. Ze zoog het op, liet zich gaan, haar hoofd leeg, op lust na.

Marc gromde boven haar, zijn ogen half dicht, kijkend naar de mooie bruid onder hem. Haar jurk nog half aan, opgestroopt tot haar borsten, haar gezicht vertrokken van genot. Hij kon het niet geloven, deze jonge, prachtige vrouw, net getrouwd, gaf zich aan hém. Het was lang geleden, heel lang, dat hij een vrouw zo had gehad. Jaren van eenzaamheid, van vluchtige avontuurtjes die niets betekenden. Nu was er dit, warm, nat, gewillig, smekend bijna.

“God, je bent zo strak,” hijgde hij, zijn stoten harder, dieper. “Zo nat voor me.”

Manon opende haar ogen, keek hem aan met een wazige, geile blik. “Ja… harder,” fluisterde ze. “Neuk me harder.”

Hij deed het. Het bed kraakte onder hen, de rozenblaadjes verkreukeld en verspreid. Haar borsten deinden mee met elke stoot, haar tepels hard tegen de stof van haar jurk. Ze voelde een tweede orgasme opbouwen, sneller dit keer, feller.

Manon voelde het opbouwen, een strakke, hete opwelling diep in haar buik die met elke stoot van Marc hoger klom. Zijn penis gleed nog steeds soepel in en uit haar, bedekt met haar nattigheid, haar eigen vocht dat langs haar billen droop op de witte lakens.

“Kom op… kom op…” hijgde ze, haar stem gebroken.

Marc voelde haar spieren al samentrekken om hem heen, hoorde haar ademhaling sneller worden, kort en scherp. Hij versnelde, stotend harder, dieper, zijn dikke buik kletsend tegen haar aan, zijn ballen tegen haar billen.

En toen brak het.

Manon kwam klaar, hard en overweldigend. Haar hele lichaam spande zich, haar rug kromde zich van het bed, haar mond open in een lange, rauwe kreun die door de kamer schalde. Haar vagina kneep om zijn penis, golven van genot die door haar heen trokken, haar benen trillend, haar tenen krullend in haar pumps.

“God… ja… jaaa!” schreeuwde ze, haar hoofd achterover, ogen dicht, tranen van intensiteit in haar ooghoeken.

Marc bleef doorgaan, reed haar door het orgasme heen, zijn eigen ademhaling zwaar en grommend. Hij voelde hoe haar lichaam om hem heen schokte. Pas toen ze begon te trillen van overgevoeligheid, vertraagde hij, liet zich half op haar zakken, zijn voorhoofd bezweet tegen haar hals.

Manon lag te hijgen, haar borstkas op en neer, haar armen slap naast zich. Ze voelde zich leeg en vol tegelijk, bevredigd op een manier die ze al weken niet meer had gevoeld. Ze opende haar ogen, keek naar het plafond, naar de flakkerende kaarsen. En heel even dacht ze niet aan Robin. Alleen aan hoe goed het voelde om eindelijk écht genomen te worden.

Marc kuste zacht haar sleutelbeen, zijn penis nog steeds hard in haar.

“We zijn nog niet klaar,” fluisterde hij schor.

Marc versnelde weer, zijn heupen nu krachtig en vastberaden tegen haar aan stotend. Het bed kraakte ritmisch, de lakens nat van zweet en haar vocht. Hij keek neer op Manon, haar ogen half dicht, haar mond open in voortdurende kreunen, haar borsten deinend onder de opgestroopte jurk, en voelde een donkere, bezitterige lust opkomen.

Dit wijfje, dacht hij, dit prachtige, geile wijfje, wilde hij voor zichzelf. Ze lag hier gewillig onder hem, haar lichaam smekend om meer, terwijl haar kersverse man beneden waarschijnlijk nog een laatste glas dronk. Hij grinnikte in zichzelf, een laag, tevreden geluid diep in zijn keel. Dit huwelijk zou niet lang duren. Niet als hij zijn zin kreeg. En zeker niet als hij een kind in dat platte buikje kon stoppen.

Hij nam zijn tijd nu, vertraagde bewust even om dieper te gaan, om haar helemaal te voelen. Zijn handen gleden onder haar billen, tilden haar hoger, zodat hij nog dieper kon stoten. Manon kreunde harder, haar benen strak om hem heen.

“Ja… precies zo,” hijgde ze, niet wetend wat hij dacht, alleen voelend hoe hij haar vulde, hoe hij haar nam.

Marc voelde zijn zaad opkomen, een warme druk in zijn ballen die langzaam hoger kroop. Hij wilde het rekken, wilde haar nog even langer neuken, haar helemaal kapot maken van genot. Hij versnelde weer, pompend, nu stevig, diep, genadeloos. Zijn buik kletsend tegen haar aan, zijn ademhaling zwaar en grommend.

Manon voelde het ook, zijn penis zwol op in haar, werd harder, dikker, de aderen kloppend terwijl zijn climax naderde. Hij bewoog nog steeds diep en traag, genietend van elke centimeter van haar natte warmte, van hoe ze hem omklemde.

Ze sloeg haar benen steviger over zijn rug, haar hielen in zijn onderrug gedrukt, hem dieper in zich trekkend. Ze wilde hem niet laten gaan. Niet nu. Haar adem was heet tegen zijn oor toen ze fluisterde, haar stem zacht en hees, maar vastberaden:

"Dit blijft tussen ons, Marc. Wat er ook gebeurt.”

Hij wist precies wat ze bedoelde. Ze gaf zich niet alleen vanavond aan hem, ze gaf haar lichaam, haar vruchtbaarheid, haar toekomst aan hem over. Geen pil, geen bescherming, geen terughoudendheid. Als zijn zaad werd aangenomen, als er een kind kwam… dan zou dat hun geheim zijn. Niet Robins. Hun.

Marc gromde diep in zijn keel, zijn stoten werden kort en krachtig. Hij begroef zijn gezicht in haar hals, rook haar parfum vermengd met zweet en seks.

“Ja,” hijgde hij tegen haar huid. “Tussen ons. Alleen ons.”

“Nu…” gromde hij, zijn stem rauw en laag. “Ik kom… in je…”

Manon kneep haar ogen dicht, haar eigen lichaam nog na hijgend van haar laatste orgasme, maar ze duwde haar heupen omhoog tegen hem aan, wilde hem dieper, wilde alles.

Marc begroef zich één laatste keer helemaal in haar, zijn ballen strak tegen haar aan. Hij kwam luidkeels klaar, een diepe, dierlijke brul die uit zijn keel barstte en door de kamer schalde. Zijn penis klopte hard en ritmisch in haar, spoot dikke, warme stralen zaad diep in haar baarmoeder, meerdere keren. Het leek eindeloos, hij schokte, gromde, zijn hele lichaam trilde terwijl hij zich leegschoot in haar, haar helemaal vulde.

Manon voelde elke spurt, hoe zijn zaad warm en overvloedig in haar stroomde, hoe het zich vermengde met haar eigen nattigheid. Ze hield hem vast, haar benen strak, haar armen om zijn nek, en fluisterde zachtjes in zijn oor:

“Ja… geef het me… vul me…”

Marc bleef nog even diep in haar, zijn lichaam zwaar en bezweet op haar, zijn ademhaling langzaam kalmerend. Zijn penis schokte nog na, kleine restjes zaad pompend in haar poesje. Hij keek haar aan, zijn ogen donker en tevreden.

“Dit blijft tussen ons,” fluisterde hij schor.

Ze kwamen langzaam overeind, hun lichamen nog plakkerig van zweet en lust. Hij stapte als eerste van het bed, raapte zijn kleren bij elkaar en begon zich haastig aan te kleden, het strakke hemd weer over zijn bezwete buik, de skinny jeans die hij met enige moeite omhoog hees.

Manon bleef even liggen, haar jurk omlaag trekkend, haar vingers glijdend tussen haar benen om te voelen hoe nat en vol ze nog was. Ze veegde zichzelf schoon met een hoekje van de sprei, trok haar kanten slipje weer aan en fatsoeneerde haar haar zo goed mogelijk in de spiegel. Geen spoor mocht er zijn.

Marc keek naar het bed, verkreukelde lakens, rozenblaadjes verspreid, een natte plek middenin. “Ik verander dit meteen,” zei hij zacht maar dringend. “Nieuwe lakens, alles fris. Niemand die iets merkt.”

Manon knikte, haar wangen nog rood, haar lichaam zwaar en voldaan. Ze glimlachte scheef, een tikje schuldig maar vooral opgelucht. Ze glipte de kamer uit voor hij de deur achter haar sloot. De gang was stil, de muziek beneden nu gedempt, het feest duidelijk aan het uitdunnen. Ze liep de trap af, haar benen nog slap, een lichte pijn tussen haar dijen die haar herinnerde aan wat er zojuist gebeurd was.

In de zaal was het rustiger geworden. Veel gasten waren al vertrokken of naar hun kamer gegaan, de band speelde nog een laatste setje rustige nummers.

Manon's ogen zochten Robin. Ze vond hem een eindje verderop, half onderuitgezakt in een stoel, zijn das los, zijn ogen dicht. Hij ademde diep en regelmatig, duidelijk in een dronken sluimer gevallen. Ze ging naast hem zitten, legde zacht haar hand op zijn knie. Hij mompelde iets onverstaanbaars, opende zijn ogen even en glimlachte loom naar haar. “Hey… mooie bruid,” prevelde hij, voor hij weer wegzakte.

Manon keek hem aan en voelde een steek, geen spijt, eerder een vreemd soort afstand. Ze streelde zijn wang. “Dat wordt niks straks, hè?” fluisterde ze zacht, meer tegen zichzelf. Want dat was ook niet nodig.

Diep in haar buikje droeg ze al genoeg, een warme volle lading, nog nagloeiend, nog vers. Ze leunde tegen Robin aan, sloot haar ogen en luisterde naar de laatste tonen van de muziek.

De nacht was voorbij.

Maar wat in haar zat zou nog lang nawerken.

Trefwoord(en): Beffen, Bruiloft, Creampie, Huwelijksnacht, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!