Er hing een zwoelte in de kamer die niet alleen van het weer kwam. De dag was heet geweest, een stroperige zomerdag waarin elk briesje een zeldzame zegen was. Nu, met de avondzon die haar laatste oranje strepen over de vloer trok, stond de lucht stil en warm tussen de muren. De tuindeuren stonden open. De geuren van gras, aarde en bloeiende hortensia dreven naar binnen, vermengd met iets lichamelijks dat alleen binnen te vinden was. Een geur van huid, spanning, vocht. Maar er was niets aan de hand. Niet écht. Dit was gewoon een avond als zoveel andere.

Liza zag er prachtig uit, zonder dat ze er moeite voor deed. Haar haren los, licht golvend van het zweet dat eerder die dag haar slapen langs was gegleden. Een dun, zacht truitje, haar benen onder haar rok gevouwen terwijl ze knielde op het vloerkleed. Ze was gekleed, maar niet bedekt. Het was haar houding die haar naakt maakte. De manier waarop ze daar zat: tussen zijn benen, laag, kalm, volledig aanwezig in wat ze deed. De glinstering op haar lippen was niet van make-up, maar van speeksel. Zijn speeksel. Zijn geur. Zijn smaak.

Samuel lag onderuit op de bank, zijn hoofd tegen de leuning, zijn ogen half gesloten. Zijn shirt opgetrokken, zijn buikspieren zichtbaar in het zachte licht. Eén hand rustte op haar hoofd, losjes, zonder dwang. Maar zijn vingers bewogen mee op het ritme van haar bewegingen. Zijn andere hand lag slap naast hem. Hij was stil, op een zucht na, een onwillekeurige uiting van genot die af en toe ontsnapte. Zijn benen gespreid. Zijn heupen ontspannen. Zijn lul diep in haar mond, nat, glanzend, donker, dik. Geen spanning. Geen verrassing. Alleen het ritme van iets wat inmiddels vertrouwd was geworden.

Liza bewoog langzaam. Haar mond nam hem in zoals ze ademde: vloeiend, zonder hapering. Haar nek gleed in een gecontroleerde lijn, haar schouders los, haar handen op zijn dijen om zichzelf in balans te houden. Ze was geconcentreerd, maar niet gespannen. Haar tong kende elke ader, haar lippen sloten zich ritmisch om zijn zwartheid alsof hij gemaakt was voor haar mond. Het geluid van haar zachte zuigen mengde zich met het verre geluid van een grasmaaier, ergens verderop in de wijk. Niemand zou iets horen. Niemand zou iets zien.

En dat was misschien wel het meest absurde van alles: dat dit nu normaal was. Dat dit—een vrouw op haar knieën, haar mond gevuld, haar man zwijgend in de gang—geen uitzondering meer was. Maar gewoon een zomeravond. Zoals zovelen.

Ze hield het tempo aan. Steeds iets dieper, iets krachtiger. Haar lippen gleden met meer honger over zijn zwarte lengte, haar wangen holden in, haar ademhaling werd onregelmatiger—maar niet omdat ze buiten adem raakte. Het zat dieper. Iets aan hem, aan de manier waarop hij zich overgaf en tegelijk onbewust dominant bleef, werkte op haar in. Samuel had dat rauwe randje dat haar steeds meer aantrok. Die jongen die net iets te brutaal keek, die nooit helemaal begreep wat er gebeurde, maar wel alles aannam wat ze gaf. Hij hoefde niets te zeggen, niets te sturen. En toch voelde ze hem: als dreiging, als belofte.

Ze was niet van plan hem klaar te pijpen. Niet vanavond. Vanavond had ze iets anders in haar hoofd. Ze had Mathijs niets verteld. Dat maakte het spannender. Bijna geforceerd, zoals ze daar zat, zich vastklampend aan haar eigen fantasie, maar haar lijf wist het al. Haar slipje was vochtig. Haar tepels prikten tegen de stof van haar truitje. Ze was al aan het toegeven. Zelfs zonder daad. Zelfs zonder toestemming. Vanavond wilde ze verder gaan. Dat wist ze al sinds hij binnenkwam, de geur van zijn huid haar al prikkelend voordat hij ook maar iets had gezegd.

In haar hoofd zag ze het al: hoe ze zich over hem zou heenzetten. Haar rokje omhoog, haar dijen wijd, haar hand op zijn borst om zichzelf te sturen, haar mond half open, haar ogen recht op Mathijs gericht. Want die stond daar. Zoals altijd. In de gang. Net buiten de kamer, net binnen gehoorsafstand. En ze wist zeker dat hij haar kruin zag. Dat hij de hand van Samuel zag, zijn vingers door haar haar, zijn ademhaling die nu zwaarder werd. Dat hij het ritme hoorde van haar mond die zuigend over zijn zwarte lul gleed, telkens weer, telkens dieper.

En dat beeld maakte haar wild.

Ze zoog hem harder nu. Met een ritme dat geen twijfel toeliet. Haar mond sloot zich strak om zijn schacht, haar tong bewoog doelgericht, cirkelend, plagend. Ze liet haar hoofd op precies het juiste moment kantelen, zodat ze zijn eikel met haar gehemelte raakte, net iets langer vast hield, dan weer losliet met een natte zuig. Samuel kreunde zacht, zijn hand klemde zich even steviger in haar haren. En Liza? Die voelde hoe haar hele lichaam zich aanspande van verwachting.

Ze had het nog niet gedaan. Nog niet. Maar het zat al in haar lijf.

Ze zou straks op hem gaan zitten.

En dan zou Mathijs haar echt moeten aankijken.

Mathijs stond net buiten het zicht, zijn schouder tegen het kozijn, zijn ademhaling beheerst. Hij keek naar haar zoals hij dat altijd deed: vol bewondering, vol honger. Liza, op haar knieën, haar hoofd op en neer tussen de benen van die jongen. Haar houding sensueel, toegewijd, compleet opgaand in wat ze deed. Ze was weer zo mooi vanavond. Niet opvallend gekleed, niet opgemaakt—maar precies daardoor raakte het hem dieper. Het contrast tussen haar zachte vanzelfsprekendheid en wat haar mond deed, was onwerkelijk. En hij genoot. Zoals hij zo vaak genoot.

Zijn gedachten gleden terug naar die ochtend. John was geweest. Vroeg. Hij had een smoesje gehad over een lekkende kraan, maar ze wisten allemaal beter. Hij was komen douchen. En Liza was met hem mee naar boven gegaan. Mathijs had haar niet gezien, alleen haar gelach gehoord, hun stemmen op de overloop. Maar toen hij de trap opliep en het geluid van stromend water hoorde, had hij gegluurd. De badkamerdeur stond op een kier. En daar zag hij het: John onder de douche, zijn zwarte lichaam glanzend nat, zijn lul stijf in Liza’s hand terwijl ze hem insopte met schuim, traag en teder, tot hij kwam. Haar knie gleed over de badmat, haar hoofd boog zich richting zijn kruis. En John spoot—hard, heftig, over haar gezicht en borst.

Zij was daarna onder de douche gestapt. Alleen. John had zich gehaast, nauwelijks een groet, zijn wangen rood van nervositeit.

En Mathijs? Die had zich uitgekleed, haar gevolgd naar binnen, en haar genomen alsof hij niet meer hoefde te vragen. Geen woorden, alleen water, huid, en genot. Liza onder hem, nog warm van het vorige lichaam, haar ogen zacht van overgave. Wat een leven. Echt. Soms kon hij het nauwelijks bevatten. Hoe ze samen hier gekomen waren. Hoe vrij het voelde.

Maar nu... was er iets anders.

Hij voelde het in zijn buik, in zijn borst. In hoe Liza bewoog. Iets aan haar manier van pijpen, haar houding, haar focus—het was intenser. Raker. Alsof ze zich voorbereidde op méér. Alsof haar lijf zich al had voorgenomen dat dit niet bij zuigen zou blijven. Haar heupen bewogen subtiel, haar knieën stonden iets verder uit elkaar. Haar hele energie vertelde een verhaal dat hij herkende, maar nog niet durfde te benoemen.

Ging ze het echt doen?

Zou ze verder gaan?

Zou hij haar straks horen kreunen, niet met een pik in haar mond, maar met één diep in haar?

Hij vreesde het.

Maar verdomme, hij wilde het ook.

En toch… alles voelde normaal. Té normaal. De warmte in de kamer, de zoete geur van haar huid gemengd met de geur van geslacht, het zachte zuigen, het ritme van haar hoofd dat bewoog zoals het dat vaker had gedaan. Zelfs het beeld van haar knieën op het tapijt, haar mond vol zwarte pik, de vingers van Samuel door haar haar—het had zijn glans niet verloren, maar iets van zijn dreiging wél. Alsof ze alle mogelijke variaties al hadden gehad. Alsof deze handeling, hoe geil ook, voorspelbaar was geworden. Bijna geruststellend.

Samuel kreunde. Laag, gespannen. Zijn heupen bewogen af en toe iets omhoog, maar beheerst. Hij hield zich in, of kon zich niet meer inhouden, dat was niet meer te onderscheiden. Zijn ademhaling versnelde. Zijn vingers drukten iets steviger tegen haar schedel, zonder haar te forceren. Ze voelde zijn erectie trillen in haar mond, hoe hij tegen de rand van controle zat, tegen het punt van loslaten. Maar hij kwam niet.

Liza ging door.

Beweeglijk, nat, toegewijd. Haar lippen glommen, haar keel gleed, haar ademhaling mengde zich met zijn. Maar ze deed niets meer dan dat. Ze versnelde niet. Veranderde haar grip niet. Ze zoog hem, maar leidde hem nergens naartoe. En hij? Hij zat vast. Tussen orgasme en afgrond.

Iets in haar lijf hield haar tegen. Niet uit afkeer, niet uit schuld, maar uit… onzekerheid. Of nee—bewustzijn. Een waakzaamheid die ze niet kon afschudden. Een grens die ze even wilde overschrijden, maar waar haar lichaam zich nog net van terugtrok. Haar lippen bleven toegewijd, haar bewegingen gleden verder, maar het moment verschoof langzaam van ‘misschien’ naar ‘nee, toch niet’.

En Mathijs zag het.

Hij zag hoe de intensiteit niet opliep, maar vlak bleef. Hoe ze zijn blik niet meer zocht. Hoe haar rug dezelfde lijn hield. Geen hint van een verschuiving, geen schaduw van wat ze overwoog. Hij voelde de teleurstelling bijna als een lichamelijk gewicht. Niet groot. Niet bitter. Maar zacht, sluimerend. Zoals verlangen dat niet afgemaakt wordt.

Samuel kreunde opnieuw. Kort. Schor. Hij was dichtbij.

Maar het zou niet gebeuren.

Niet vanavond.

Niet nu.

En dan gebeurt het.

Niet luid. Niet scherp. Maar genoeg.

Een geluid van buiten.

Ver weg, alsof het door de warme avondlucht werd gedragen en gedempt door tuinen, heggen, halfopen ramen. Een schreeuw? Een vrouwenstem? Het was niet meteen te plaatsen. Te vaag om serieus te nemen. Te reëel om te negeren.

Liza pauzeerde. Haar hoofd nog half naar beneden, haar mond nat van zijn lengte, haar hand op zijn dij. Ze keek kort op, haar wenkbrauw licht opgetrokken, haar lippen geopend alsof ze wilde vragen of hij het ook had gehoord. Maar Samuel lachte zacht. Mathijs deed hetzelfde. Het moment leek onaangetast. Iets onschuldigs, iets dat hoorde bij een zomeravond waar deuren openstonden, waar mensen ruzie maakten of kinderen speelden. Niets bijzonders.

Ze lachten er zelfs om.

Een opgeschorte seconde van ontspanning. Ze wilde weer naar beneden zakken. Zijn lul klopte nog steeds tegen haar lippen, warm, hard, vochtig van haar werk. Ze voelde zijn spanning, zijn verwachting, de adem die hij inhield nu ze hem bijna weer nam.

Maar hij bewoog niet. Zijn lichaam verstijfde, maar niet van lust.

Zijn hoofd draaide iets naar het geluid. Zijn wenkbrauwen trokken samen. De lach verdween.

En toen kwam het. Zacht, bijna schor. Geen uitroep, maar een erkenning.

“M’n moeder.”

Alsof hij zichzelf niet geloofde.

Alsof hij niet kon bevatten dat die stem die schreeuwde, die daarbuiten over het asfalt denderde… echt bij háár hoorde.

Liza trok zich direct terug. Haar hand gleed automatisch over zijn schacht, hield hem vast alsof ze hem gerust wilde stellen—of zichzelf. Haar mond was nog nat, haar lippen glommen. Maar de erotiek was eruit. Verdwenen. In één klap.

Mathijs stapte dichterbij, zichtbaar gespannen, zijn blik nu richting de openstaande tuindeuren. Liza volgde die blik, haar hand nog om Samuel’s lul, maar zonder intentie. Ze zocht zijn ogen, maar hij keek al weg, zijn lichaam al half overeind.

Wat was er aan de hand?

Niemand wist het. Maar het voelde als iets onomkeerbaars.

Iets wat geen deel meer uitmaakte van het spel.

Samuel schoot overeind, zijn ademhaling nog zwaar, maar zijn blik scherp als een opgejaagd dier. Zijn lul stond nog halfstijf en glimmend van haar speeksel, maar daar was geen aandacht meer voor. Geen tijd. Hij sloeg zijn shirt naar beneden, trok zijn broek met een haastige ruk omhoog en drukte zichzelf strak in het textiel alsof hij zijn opwinding wilde verbergen voor de wereld die net naar binnen was gevallen.

Liza bleef zitten. Haar lippen half geopend, haar knieën breed, haar hand nog rustend op de plek waar hij zojuist had gezeten. Haar blik volgde hem. Geen woorden. Alleen het kloppen van haar hart in haar borst en het besef dat alles wat vanzelfsprekend was geweest, nu in een flits weer vreemd voelde.

Samuel dook de tuin in. Hij gleed stilletjes de bosjes in, dook weg achter de struiken alsof hij hier nooit geweest was. En dan—met een soepele, haast wanhopige beweging—klom hij over de schutting naar zijn eigen tuin. Zijn voeten raakten nauwelijks de plank. Eén, twee, over. Niemand zag hem. Geen raam lichtte op. Geen gordijn verschoof.

Behalve misschien één.

In zijn haast passeerde hij de opening van de gang, en heel even leek hij te kijken—net een fractie, net een glimp. Mathijs stond daar nog. Half zichtbaar, half verscholen. Maar het ontging Samuel. Zijn hoofd zat al bij wat er buiten gebeurde. Bij wat die stem daarbuiten betekende. Bij de stem die hij als kind had leren negeren, maar nu niet meer kon ontkennen.

Toen was hij weg.

En Mathijs bleef over. Hij keek naar Liza, nog steeds op haar knieën. Iets in haar houding brak nu pas open. Hij liep naar haar toe, hurkte, en reikte zijn hand uit. Zij nam die zonder weerstand aan. Stil. Hij trok haar overeind. Haar benen trilden iets. Ze veegde haar lippen af met haar pols, langzaam, mechanisch, alsof ze de smaak nog niet kwijt wilde, maar de afdruk wel. Zijn hand bleef zacht tegen haar rug rusten.

Samen liepen ze naar boven. Door het huis, stil. Ze vermeden elkaar niet, maar zeiden ook niets. Alleen het geluid buiten groeide aan. Een vrouw schreeuwde nog steeds. Haar stem schoot omhoog en omlaag, scherp van woede en verraad. En daar—die tweede stem. Brian. Hard. Wanhopig. Ongelooflijk.

Boven aangekomen openden ze het raam. De warmte sloeg naar binnen. En met die warmte, het geluid. De straat was verlicht door het oranje van de lantaarns en de spanning in de lucht. Voor het huis stonden mensen. Buren. Toekijkend. Fluisterend.

En daar liep John.

Met een tas. Zijn hoofd naar beneden. Zijn leven in zijn armen.

-