.

Na het afscheid van Michael vind ik dankzij zijn aanwijzingen al snel de ingang naar het dichtstbijzijnde metrostation. In Parijs kan ik zo ongeveer met mijn ogen dicht de weg vinden in de ondergrondse maar hier is het echt even wennen hoe de grote lijnen en de verbindingen daarvan in elkaar zitten. Niet veel later heb ik uitgepuzzeld dat ik zonder te overstappen naar het hoofdkantoor van ACC aan 58th street kan, waar ik zal worden opgepikt door Sam, Antoine en Hugo.


Testosteron

Het is even wachten op het perron en toeval of niet, daar komt een groepje van drie witte en twee zwarte jongens dicht bij me staan. Té dichtbij. Maar ik trek me er niks van aan, ik ben wel wat van die opdringerige gasten gewend in Parijs, meisjes zijn in de ogen van dat soort gasten nou eenmaal vogelvrij. Maar als ze op seks gerichte opmerkingen beginnen te maken zeg ik ‘fuck off!’. Maar de jongens weten niet van ophouden en blijven me bestoken met opmerkingen als ‘ik ga jou zo meteen eens helemaal platneuken’ en ‘jij bent helemaal van ons’, of ‘wij gaan jou uitwonen.’ Ze blijven dus klieren en na wat gerommel in mijn tas vind ik mijn spuitbusje pepperspray, dat ik op hen richt, maar zonder het meteen te gebruiken. Dat brengt ze bij zinnen en even later lopen ze scheldend bij me vandaan. C’est toujours la même, ze houden nooit op, die testosteronbommen.

Het treinstel waar ik in terecht kom is een ouwe rammelbak, zowel van buiten als van binnen volgespoten met graffiti. Het geeft me een onrustig gevoel als iets zo verwaarloosd is, alsof schoonheid er niet toe doet, het is vaak het begin van nog veel meer verloedering. Een paar haltes verder stappen er drie Aziatisch ogende meisjes in die niet ver van mij vandaan gaan staan kletsen, in een taal die ik niet ken. Amper staan ze er of die vijf jongens komen uit de volgende wagon tevoorschijn, waarna ze om de meisjes heen gaan staan. Die zijn er duidelijk niet van gediend maar als ze tegen de jongens zeggen dat ze weg moeten gaan beginnen die hen alleen maar meer lastig te vallen.

Ik zie het een tijdje aan, hoe die jongens steeds handtastelijker worden. Het duurt niet lang of een van hen zit bij van de meisjes aan haar borsten, terwijl een andere jongen een meisje haar billen betast. Die worden overduidelijk steeds banger en omdat iedereen maar wegkijkt bel ik Michael. Ik vertel hem wat er gebeurt en vraag hem of er politie is op deze lijn. Hij vraagt waar we zijn en als ik hem dat vertel: ‘probeer met die meisjes uit te stappen bij Prospect Avenue, daar is een politiepost, ik bel ze alvast.’ Nou lekker, moet ik dit in mijn eentje klaren, maar ik snap ook wel dat hij niet veel meer kan doen. Ik kijk nog eens mijn medepassagiers aan maar daar hoef ik niks van te verwachten, misschien is dit hier zo ongeveer dagelijkse kost.

Terwijl ik de toestand rond de meisjes in de gaten houd volg ik op het routeschema waar we zijn en als het volgende station Prospect Avenue is sta ik met de zenuwen in mijn keel op en loop ik op het groepje af. Terwijl ik de pepperspray omhooghoud zeg ik ‘weten jullie nog wat dit is? Oprotten jullie!’ Ik had gehoopt dat ik de jongens zou kunnen afbluffen maar in de plaats daarvan keren ze zich tegen mij en beginnen ze aan me te trekken en te plukken. Dan spuit ik een van die jongens in zijn ogen die gillend op de grond valt. Maar het helpt niet bepaald want de andere vier worden daarna nog agressiever.

Mon Dieu, goddank beginnen zich er dan éindelijk andere mensen mee te bemoeien en op het moment dat de trein stopt op Prospect roep ik tegen de meisjes ‘kom, rennen!’ Gelukkig blijkt Michael tijdig contact te hebben gekregen met de politie want er staan al enkele agenten op het perron te wachten. Op het moment dat de jongens ons achterna komen sommeren ze hen te blijven staan, maar in plaats daarvan rennen ze de andere kant op en weten ze te ontkomen. Ondertussen staan de drie meisjes en ik op onze benen te trillen en dan nemen de agenten ons mee naar hun bureau, waar we wat te drinken krijgen aangeboden. Vervolgens moeten we een verklaring afleggen.

Oestrogeen

Niet veel later komt tot mijn verrassing Michael in een kleine ambulance met gillende sirenes aangestoven. Bezorgd komt hij op me af, neemt me in zijn armen en vraagt hoe het gaat. Ik haal mijn schouders, geen idee, het gaat wel denk ik, hoewel ik behoorlijk geschrokken ben. Die jongens waren echt ziek bezig en het ergste vond ik nog dat om hen heen iedereen deed alsof ze niks zagen.

Als alles op het politiebureau is afgehandeld krijgen de drie meisjes een taxi aangeboden en geeft Michael me een lift naar 58th street. Ik ben daar heel blij mee, ik zou er niet aan moeten denken om nu meteen weer die metro in te moeten, wie weet of die jongens daar nog rondhangen. Eenmaal in de auto vraag ik Michael of dit nou vaak gebeurt in deze wijk. Hij haalt zijn schouders op: ‘geen idee, Zazie, het kan stomme pech zijn maar wat ik je al zei, we zien ook dat er steeds meer meisjes en vrouwen slachtoffer zijn van seksueel geweld, zeker de laatste paar maanden.’ Nou, lekker, toch nog maar eens nadenken of ik hier wel zou willen studeren.

Eenmaal terug bij ACC staan de anderen al te wachten en na Michael geknuffeld te hebben stappen we met zijn allen in de limo, terug naar Staten Island. In de auto moet ik het verhaal opnieuw kwijt. Sam kijkt me met grote ogen aan en geeft me een hug, ik denk dat zij meteen beseft wat dit met je doet als vrouw. Mijn vader reageert ‘goed gedaan meisje, jij kan ze wel aan’. Nou, die zekerheid heeft wat mij betreft wel een knauw gekregen en terwijl ik het allemaal nog steeds zit te verwerken zijn we voor ik het besef terug in het landhuis. Ik besluit om meteen te gaan hardlopen en vraag Sam mee te gaan, die gelukkig- instemt.

En het werkt, we zetten er meteen een flink tempo in en al na een kwartiertje kan ik het wat loslaten en meer genieten van de mooie omgeving. Het is dat ik weet dat we in Amerika zijn, anders zou dit ook zomaar de kust van ‘onze oceaan’ bij Bordeaux kunnen zijn, ook daar zijn eindeloos lange stranden en is het een en al duin, zand en zee. Het is ondertussen bloedheet geworden, deze namiddag en als Sam na ongeveer tien kilometer voorstelt om te terug te gaan vind ik dat ook wel een goed idee. Maar voor we op huis aan gaan wil ik eerst even de zee in, afkoelen en wat zwemmen. Ik kleed me uit, zie dat Sam mijn voorbeeld volgt en het volgende moment rennen we de zee in, allebei naakt en allebei opgetogen het verkoelende water verwelkomend. Het is heerlijk en als ik parallel aan het strand wat baantjes begin te zwemmen volgt Sam mij in mijn kielzog.

Net als bij het hardlopen zijn we aan elkaar gewaagd, ze crawlt moeiteloos achter me aan en na twintig minuten geef ik het op om haar van me af te schudden. We hebben geen handdoek bij ons en nat als we zijn klauteren we een duin op waar we in het gras neervallen om ons te laten drogen. Met mijn ogen dicht kom ik langzaam tot rust, alle opwinding heb ik inmiddels wel uit mijn lijf gerend en gezwommen. Het lukt me om me helemaal over te geven aan de sensatie van het bloot in de zon liggen, de wind die mijn lichaam streelt, de geluiden die om me heen klinken en zo onlosmakelijk verbinden zijn aan de zee.

Ik moet even weg zijn geweest en als ik mijn ogen weer openligt Sam op haar zij naar me toegekeerd, me aankijkend. Ik glimlach tegen haar en dan zegt ze: ‘je bent zo mooi Zazie.’ Geen idee waarom, ze maakt me er blij mee. Ik ben totaal niet meer onzeker over mezelf maar als een zo mooi meisje als Sam mij zo’n compliment geeft betekent dat wel wat voor me. In een impuls geef ik haar een zoen, op haar lippen en blijf daar ook even. Tot mijn verrassing geeft Sam tegendruk en meer dan dat zelfs, al gauw voel ik hoe haar tong tussen mijn lippen zich bij me een weg naar binnen probeert te banen. Ik laat haar toe en tot mijn eigen verbazing tongen we met elkaar alsof we nooit anders hebben gedaan.

Ik ben gek op mannen en dit zag ik echt niet aankomen, dat het zo fijn zou zijn met een vrouw. Misschien is dit een broodnodige aanvulling van mijn oestrogeen, kwam dit in me op als een onbewuste reactie op wat die jongens in de metro ons aandeden, dat harde agressieve opeisende gedrag waar ze die drie meisjes en mij mee confronteerden, alsof we hun bezit waren. Ik ril als ik er opnieuw aan denk, wat voor Sam het sein lijkt te zijn om zich stevig tegen me aan te drukken, waardoor ze half op me komt te liggen. Ondertussen zoenen we door, rustig, alsof we dit al jaren doen, elkaars mond onderzoekend, genietend van elkaars lenige tong. Ik streel haar rug, van haar haarlijn tot haar billen, ieder plekje onderweg aanrakend.

Bevrijdend

Als reactie begint ook Sam me te strelen, mijn gezicht, mijn hals, mijn borsten. Zodra ze een tepel aanraakt voelt het alsof ze me ‘aan’ zet, er lijkt wel een knop in me te worden omgedraaid, iedere aanraking door haar voelt alsof we ons allebei op bekend terrein begeven. Misschien komt daardoor alles tegelijk in beweging, vanuit mijn tepels wordt mijn hele lichaam op scherp gezet. Ik kan niet anders, ik trek mijn benen op, spreid ze zo ver mogelijk en druk mijn bekken omhoog, tegen dat van Sam. Als reactie wrijft ze zich er tegenaan, zo onze gevoelige poesjes met elkaar in contact brengend. Ondertussen blijven we maar doorzoenen en bewerkt Sam nog steeds mijn tepels. Het duurt dan ook niet lang of ik spat volledig uit elkaar, alsof mijn lichaam éen wordt met al die triljarden zandkorreltjes hier, die in al die tijd dat de aarde al bestaat werden gepolijst tot de mooie kleine ronde vormen die ze nu zijn.

Als het ergste vuur in me is gedoofd open ik eindelijk weer mijn ogen, wat ik beleef alsof ik uit een kleurige tunnel weer in het daglicht kom. Als ik Sam aankijk zegt ze, met een lieve glimlach om haar mond: ‘dat had je nodig hè?’ Kom mij nooit meer aan met dat Amerikanen oppervlakkige mensen zijn, ik heb nog nooit zoveel fijngevoeligheid ervaren. Ik knik en tegelijk schieten me de tranen in de ogen, blijkbaar heeft het hele gedoe in de metro me zwaarder aangepakt dan ik tot nu toeliet. Sam neemt me in de kom van haar arm en zo, tegen haar aanliggend huil ik het eruit, niet hysterisch maar rustig, druppelend, bevrijdend.

Als Sam merkt dat ik weer tot rust ben gekomen springt ze op, trekt haar sportkleding aan, zegt ‘come on Zazie’ en voor ik al zo ver ben gaat ze er vandoor. Het voelt alsof ze verlegen is geworden met de hele situatie, maar toch wil ik haar nog bedanken. Ik ren de benen uit mijn lijf om haar in te halen, pak haar hand om haar tot stilstand te dwingen en trek haar dan tegen me aan. Hijgend knuffel ik haar en zeg ‘merci beaucoup Sam.’ Ze kijkt me aan, lacht lief tegen me en gaat er dan weer vandoor, met mij al gauw weer in haar kielzog.

En toen

Het schemert al als we weer op het terras van het landhuis arriveren, waar Hugo, Jimmy en Antoine eensgezind aan een glas wijn zitten, terwijl ze op de grill wat eten klaarmaken. We vallen midden in hun gesprek, zo te horen vertelt Jimmy over zijn bouwactiviteiten in New York. Sam en ik kijken elkaar aan, en trekken blijkbaar dezelfde conclusie want allebei gaan we naar binnen om ons te douchen. Bij mijn kamer in het gastenverblijf hoort een riante badkamer en ik neem de tijd om me goed schoon te boenen, niet alleen het zweet maar ook de aanraking van die jongens wil ik graag kwijt.

Weer helemaal fris schuif ik daarna buiten op het terras aan, net als Sam, maar allebei hebben we niet veel meer te missen. Af en toe zie ik wel hoe eens van de mannen ons bekijkt, maar ik laat dat voor wat het is. Omdat ik moe ben en meer drink dan goed voor me is ga ik een paar uur later tamelijk dizzy naar bed, waar ik als een blok in slaap val. Pas als het ochtendlicht zich alweer aandient word ik wakker, nog steeds een beetje licht in mijn hoofd van de alcohol. Tot mijn verrassing ligt Antoine dan naast me, hoewel hij hier toch een eigen kamer heeft. Ik ben blij met hem naast mij, de nare ervaring van gisteren is nog steeds niet helemaal uit mij verdwenen en ik besluit om Antoine zijn aanwezigheid in mijn bed dankbaar te benutten.

Hij slaapt net als ik altijd naakt en als ik het laken optil zie ik tot mijn blijdschap dat zijn poulet al wakker is en fier uit zijn onderbuik steekt. Hoewel Antoine nog slaapt houdt dat me niet tegen, hij gaat ook wel eens ongevraagd zijn gang bij mij, we zijn ten slotte neef en nicht en bij elkaar kind aan huis. Ik kniel over hem heen, met mijn rug naar hem toe om een beetje privacy te hebben, neem zijn paal in mijn hand en laat me er dan langzaam overheen zakken. Het brengt me weer helemaal bij mezelf, dit is precies wat ik nodig had. In éen lange doorgaande beweging neem ik hem helemaal in me op en blijf daarna zo zitten, in stilte, mediterend bijna, me op het gevoel diep in mijn binnenste concentrerend.

Ik stel me voor dat daarbinnen de kern van mijn vrouwelijkheid zit en het topje van Antoine zijn staaf zich daarin bevindt. Geconcentreerd visualiseer ik hoe het in mij is, als een door de maand verduisterde zon die langzaam weer volledig rond wordt, waardoor het licht opnieuw volledig de ruimte krijgt. Pas dan begin ik me te bewegen, langzaam, een stukje omhoog en dan weer omlaag, tot ik me met kleine bewegingen ritmisch over Antoine zijn paal op en neer beweeg.

Natuurlijk wordt hij daar wakker van, maar hij lijkt aan te voelen hoe het met me is, zegt niets maar streelt eindeloos mijn schouders, rug en billen. Na een tijdje brengt hij zijn beide handen naar mijn borsten die hij zachtjes omvat. Het is precies het juiste wat hij doet, de aanraking van mijn hypergevoelige tepels zorgt ervoor dat ik in een extase raak die me helemaal optilt en me daarna het gevoel geeft dat ik opnieuw geboren word. Ik laat me achterovervallen, waarna ik languit ruggelings op Antoine zijn lichaam lig, zijn penis nog steeds in me en mijn hoofd naast het zijne. We kijken elkaar aan en dan vraagt hij: ‘gaat het weer, ma chère?’ Ik knik, ja, het gaat weer, waarna Antoine zijn benen optrekt tussen de mijne en me rustig neukt.


De daaropvolgende dagen zijn we druk met het plaatsen en construeren van het kunstwerk in de hal van ACC. Het blijkt meer werk te zijn dan we dachten, omdat de vorm van de ruimte een iets andere opstelling vraagt dan Hugo tevoren thuis had bedacht. Dat is de reden waarom we er langer mee bezig zijn dan gedacht, waarna er weinig tijd meer overblijft om nog aan sightseeing te doen. Eerlijk gezegd vind ik dat niet erg, ik verlang naar de geborgenheid van mijn leventje in Parijs, Het eindresultaat is práchtig en na ruim een week nemen we hartelijk afscheid van Sam en Jimmy, met de afspraak dat zij gauw nog eens naar Parijs komen.


Liefs, Zazie
.