Eva zat met één been over de leuning van het schoolbankje geslagen, haar telefoon in haar hand, haar blik half op de wiskundemethode voor haar neus gericht, maar volledig met haar hoofd ergens anders.

Het was woensdagochtend, het soort ochtend waarop de zon al vroeg het schoolplein had weten te vinden en waar de geur van net gemaaid gras en opgewarmd asfalt tussen de leerlingen bleef hangen als een belofte. De eerste pauze. Half elf. De lucht was klam en blauw.

Ping.

Ze ontgrendelde haar scherm.

WhatsApp. Van een nummer dat ze herkende, maar waar ze nooit eerder een bericht van had gekregen.

[10:29] Kees:

Thanks nog voor de tip. Sinds deze week ben ik jullie nieuwe conciërge 😏

En nee, ik ga je niet voortrekken. Misschien.

Haar hart sloeg een fractie sneller.

Eva glimlachte, beet onbewust op haar onderlip. Ze wist precies wie het was: Kees de Jong, uit de straat. De man bij wie ze een paar keer per maand wat schoonmaakwerk deed voor extra zakgeld. Een man die altijd net iets te lang keek als ze een glas afwaste met natte handen. Die geen geheim maakte van zijn brede grijns, zijn leren armband en de sigarettengeur die je soms pas rook als hij allang de kamer verlaten had.

Ze had hem die vacature echt per ongeluk doorgestuurd. Of — misschien — semi-per ongeluk.

Want iets aan hem was… anders. Iets wat haar zenuwachtig maakte.

Op een manier die ze moeilijk hardop durfde toe te geven.

Ze wilde net reageren, een droog grapje typen, toen ze een schaduw over haar schoolboek zag glijden.

Ze keek op.

En daar stond hij. Echt.

Zwarte werkbroek, grijsgroene polo, een sleutelbos aan zijn riem die zachtjes rammelde bij elke stap. Zijn gezicht in de zon, stoppels op zijn kaak, ogen die je leken vast te pinnen als insecten onder glas. En een bezem in zijn hand. Die hij nu zonder enige schaamte tegen haar enkel prikte.

‘Niet zo lui hangen, Eva,’ zei hij, met die stem.

Zwaar. Droog. Vol pret.

Ze trok haar been automatisch omhoog en voelde de warmte naar haar wangen stijgen.

‘Serieus?’ vroeg ze, haar stem hoger dan normaal.

‘Ik moet mijn macht ergens laten gelden,’ zei hij terwijl hij langzaam voorbijliep. Zijn bezem sleepte hij achter zich aan als een verlengstuk van zijn blik.

Ze draaide haar hoofd, keek hem na.

Zijn rug. Zijn houding.

De volgende middag lag haar telefoon trillend in haar schoot, terwijl de geschiedenisdocent iets mompelde over de opkomst van de arbeidersklasse in de 19e eeuw. Eva keek naar het scherm, alsof het een geheime doorgang was naar een andere wereld.

[13:47] Kees:

Kamertje links naast het archief. Donkerblauw kastje. Tweede lade.

Er ligt iets dat je nodig hebt. Ga tijdens 5e uur. Niemand ziet je daar.

🧹

Geen uitleg. Geen toelichting.

Ze tikte op zijn naam. Geen profielfoto, natuurlijk. Geen status. Alleen dat stomme bezem-emoticon.

Ze deed alsof ze moest printen. Stond op. Liet haar tas achter.

Haar benen voelden iets te licht toen ze de trappen afliep, langs het kunstlokaal en het technieklokaal dat altijd naar figuurzagen rook. De gang naar het archief was half verduisterd. Geen camera’s. Natuurlijk niet — Kees wist waar het veilig was.

De kamer was open.

Het rook ernaar oud papier en vloerpoets. De kast was er. Donkerblauw. Roestvlek bij het handvat.

Haar vingers trilden toen ze de tweede lade opentrok.

Binnenin: een klein, zwart satijnen zakje.

Ze trok het open.

Een rood lint. Lang. Zacht.

Een briefje.

“Doe dit om. Maak een foto. Alleen je nek.”

Ze hapte even naar adem. Niet van schrik. Van... iets dat ze niet kon plaatsen.

Ze deed de lade dicht, met het lint in haar hand

Eva zat op het toilet. Niet dat iemand het gemerkt had — ze had zich netjes afgemeld bij de docent. “Buikpijn,” had ze gezegd, haar stem net breekbaar genoeg. Nu zat ze in het hokje, deur dicht, vingers trillend met haar telefoon in de hand.

Het rode lint zat strak om haar hals geknoopt. Alleen dat. Niets anders in beeld. Geen gezicht. Geen borst. Alleen huid en rood.

Ze had tien foto’s genomen.

Eentje gestuurd.

[14:03] Eva:

Is dit wat je bedoelde?

De vinkjes werden blauw.

Twee minuten stilte.

Haar ademhaling zat hoog, alsof ze betrapt was, terwijl niemand haar zag.

Toen kwam het antwoord.

[14:06] Kees:

Perfect. Je snapt het spel.

Wil je level 2?

🔒

Ze las de zin drie keer.

En dan nog een keer.

[14:07] Eva:

Ja.

Het antwoord kwam sneller nu.

[14:09] Kees:

Draag morgen een kort rokje.

En een slipje.

Tijdens de les leg je het slipje — discreet — in diezelfde lade.

Je laat het achter.

En loopt verder alsof er niets is.

Wees moedig.

Ik kijk wel waar je gaat zitten.

🧹

Ze slikte. Hard. Haar benen leken ineens niet meer van haar. De spiegel boven de wastafel weerkaatste haar gezicht: iets roder dan normaal, iets donkerder in de ogen. Iets... wakker.

Ze glimlachte. En schrok van die glimlach.

Maar ze stopte hem niet.

-- Volgende dag--

Ze koos het zwarte rokje. Kort. Niet te kort, maar op de grens.

Het soort rokje dat je constant een beetje naar beneden trekt — niet omdat het per se moet, maar omdat je weet wat het doet.

De slip was lichtroze. Kant. Nieuw.

Ze trok ’m aan met iets wat voelde als een ritueel.

De school voelde warmer dan gisteren. Alles voelde warmer.

Kees stond bij de fietsenrekken toen ze aankwam. Sleutelbos in de hand.

Zijn ogen gingen heel even naar haar benen.

Heel even.

Maar het was genoeg. Eva voelde het tot in haar ruggenmerg.

De les begon om 10:05. Geschiedenis. Blok B-2.

Dezelfde plek als gisteren.

Ze zei tegen de leraar dat ze iets vergeten was. Haar stem kalm. Te kalm.

Ze liep richting het archief. Elke stap voelde als een echo.

Daar aangekomen liet ze haar handen onder haar rokje glijden. even streek ze over haar kruis en zuchtte. Ze voelde de vochtigheid die haar opwinding als een soort vingerafdruk in het slipje had achtergelaten.

Sensueel drukte ze het slipje omlaag over haar billen. Alsof ze wist dat iemand haar bekeek.

De lade klemde licht, net als gisteren. Ze trok hem open. Legde het slipje neer. Sloot de lade weer.

En liep weg.

Onder haar rokje: niets.

Door de gang.

Langs andere leerlingen.

Langs een leraar die haar vriendelijk groette.

Niemand wist iets. Ze hoopte dat niemand iets zag. Als ze goed zouden kijken, zagen ze misschien de rand van haar billen. Maar ze wisten het niet

Maar Kees wist het. En zij wist dat hij keek.

En dat — op de een of andere manier — gaf haar een kracht die haar benen nóg zekerder liet bewegen

- Volgende dag --

[07:58] Kees:

Je hebt je gisteren bewezen.

Level 3, vandaag.

Kamertje rechts van het oude natuurkundelokaal.

Kleed je daar om. Wit topje. Geen bh. Niets eronder.

Drie minuten. Dan weer aankleden. Klaar.

Je hoeft niemand iets uit te leggen.

🧹

Ze had hem om 08:03 gelezen.

Geen "goedemorgen", geen vragen. Alleen de opdracht. Alleen het spel.

Eva tikte haar antwoord in zonder aarzelen:

[08:04] Eva:

Welke tijd?

[08:04] Kees:

10:32. Precies.

De school had nog veel ruimtes.

En Kees had alle sleutels.

Om 10:29 stond ze voor het oude lokaal.

Niemand kwam hier nog. De TL-balken flikkerden als in een verlaten ziekenhuis, de vloer kraakte alsof hij zelf de adem inhield. Ze droeg een hoodie en een legging. Onder de hoodie: het topje. Wit. Traagzakkend. De stof is bijna transparant. Niets eronder.

Ze kneep haar ogen dicht. Adem in.

De sleutel stak in het slot. De deur gaf mee.

Binnen: een berghok vol oude tafels, dozen en het typische schoolstof — papier, karton, gymzweet van jaren terug. Ze trok de deur achter zich dicht, haalde haar hoodie en legging uit. Haar huid tintelde.

Drie minuten.

Ze stond daar. Alleen. Stil. Bloot van binnen.

Het topje hing los over haar buik, de tepels duidelijk zichtbaar door het zachte katoen. Haar benen kaal en bloot. Ze voelde haar hartslag tussen haar dijen kloppen.

En toen hoorde ze het.

Een hoestje.

Zacht.

Ver weg.

Ze keek op.

Boven in het deurpaneel zat een glazen ruitje. Niet groot. Maar genoeg.

Schimmen. Beweging. Gelach dat snel werd onderdrukt.

Ze wist het meteen.

Jongens. Van de bovenbouw.

Ze herkenden haar. Natuurlijk deden ze dat.

“Holy shit, is dat—?”

Ze wist wat Kees gedaan had.

Ze voelde geen paniek.

Ze voelde hitte.

Ze voelde macht.

Langzaam draaide ze haar hoofd.

Ze bleef exact drie tellen staan.

Liet de stof net iets zakken, alsof het per ongeluk ging.

Toen trok ze het snel weer goed, pakte haar legging, hoodie — en verliet de kamer alsof er niets gebeurd was.

In haar tas trilde haar telefoon.

[10:36] Kees:

Je speelt het perfect.

🧹

Ze praten al over je. Goed zo.

Die middag duurde eindeloos.

De bel van het zesde uur was nog maar net verstomd toen Eva haar telefoon voelde trillen.

[14:17] Kees:

Kleedkamer achter gymzaal.

Ga daar nu naartoe.

Neem je telefoon mee. Geen kleding. Geen tas.

Alleen jij.

Zonder iets.

Ze voelde haar adem halverwege blijven steken.

Dit was... anders. Het voelde heftiger. Maar ook: eerlijker. Duidelijker.

Hij wilde haar naakt. In een schoolruimte. Zonder bescherming. Zonder afleiding.

Zonder uitweg.

En dat liet iets los in haar. Iets wat ze lang genegeerd had.

Niet alleen opwinding, niet alleen spanning.

Maar honger.

De gang achter de gymzaal rook naar rubber en stof. De grote matten die ze vanochtend nog gebruikt hadden, stonden in de gang tegen de muur te leunen. Ze liep langzaam.

Alleen haar shirt, haar rokje, gympen en witte sokken.

In het hok trok ze zich terug. De deur ging zachtjes dicht. De TL-balk zoemde zoals altijd. Het was koud, maar niet kil. de lucht was dik en drukte haast als een deken op haar huid.

Ze kleedde zich uit. Helemaal.

Legde haar spullen op een bank. Bleef daar staan.

De kou kneedde haar huid tot kippenvel. Maar haar hart klopte zó hard dat het haar warm hield.

Ze pakte haar telefoon en stuurde hem een bericht.

[14:25] Eva:

Ik ben hier. Naakt. Zoals je zei.

Een seconde later:

[14:25] Kees:

Draai je om. Achter je.

Ze draaide zich om.

Er zat een kleine, ronde camera aan de muur. Geen echte bewakingscamera — een oude webcam , zelf opgehangen. Verborgen achter een rooster.

Ze staarde ernaar.

Hij keek.

En in plaats van paniek voelde ze… een soort trots. Een soort opwinding, zelfs.

Ze opende haar benen iets.

Bood zich aan — in stilte, zonder woorden.

haar handen gleden naar haar borsten. Even kneede ze haar tepels.

Later die avond, thuis, onder haar dekbed, met haar telefoon tegen haar borst gedrukt, ontving ze zijn laatste bericht van die dag.

[22:08] Kees:

Je snapt het.

De grens was nooit bedoeld om je tegen te houden.

Alleen om te testen of jij 'm zelf wilde verleggen.

🧹

Morgen? Nog één stap. Als je durft.

Eva glimlachte in het donker.

De honger zat er nog in. Diep.

En het spel was nog niet voorbij.

--De volgende dag--

[08:34] Kees:

Vandaag ben je niet helemaal lekker. Misselijk. Flauw.

Je laat je afmelden.

Je laat je even checken bij de schoolarts.

🧹

Geen ondergoed. Een strak rokje, een topje met knoopjes.

Laat hem z'n werk doen.

En laat je niet betrappen op glimlachen.

Eva’s vingers trilden lichtjes toen ze het las.

Niet van twijfel.

Van... verwachting.

Ze wist wie hij bedoelde.

Meneer Verhaegen. De schoolarts.

Een man die al zó lang op school werkte dat niemand echt wist hoe hij hier nog terechtzat.

Altijd licht zwetend. Altijd ruikend naar eucalyptus en koffie die te lang in een thermoskan had gezeten.

Altijd nét iets te vriendelijk.

Ze had hem nooit als bedreiging gezien.

Maar Kees — Kees zag iets anders.

En nu, Eva ook.

Om 09:12 zat ze in de witte behandelkamer.

Haar billen drukten op de skai-lederen bekleding van de typische spreekkamerstoel. Zo een met een chroomframe en een klein kraakje als je even ging verzitten.

Meneer Verhaegen zat tegenover haar, zijn vingers tapten ritmisch op het houten bureau.

‘Je ziet er een beetje bleek uit, Eva,’ zei hij, zijn bril op het puntje van z’n neus. ‘Wanneer begon het precies?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Vanochtend. Werd wakker met misselijkheid.’

Hij knikte langzaam. Typte iets op een verouderd toetsenbord.

Zijn ogen gleden even naar haar borst — het topje met knoopjes. Haar huid was zichtbaar tot nét boven haar navel.

Eva wist dat.

‘Wil je even op de behandeltafel gaan liggen?’ vroeg hij.

Ze stond op. Langzaam. Stapte richting de tafel.

Bij het klimmen liet ze haar rokje net iets omhoog kruipen. Niet overdreven. Maar genoeg.

Ze zag zijn ogen flitsen.

‘Ik ga even je buik voelen, goed?’

Zijn hand was warm. Licht klam.

Zijn vingers drukten zacht op haar onderbuik, bewogen langzaam omhoog.

Geen bh. Dat moest hij voelen.

‘Hier gevoelig?’ vroeg hij.

‘Beetje,’ zei ze zacht.

Zijn handen bleven net een fractie te lang rusten op haar ribben.

Zijn ogen bleven hangen op het randje van haar topje.

En toen — even — zijn pink raakte haar borst. Niet veel. Een tikje.

Maar ze wist: dit was het moment.

Ze beet op haar lip. Keek hem aan.

En glimlachte.

Kort. Ondeugend.

Meneer Verhaegen zag de ondeugende blik. Vaak had hij die blik willen zien wanneer jonge, knappe leerlingen bij hem op de onderzoekstafel lagen. Nu heeft hij het zich niet verbeeld.

Even dacht hij aan zijn toekomst, aan zijn pensioen, zijn vrouw en kinderen. Hij keek weer naar het jonge schepsel dat voor hem op de onderzoekstafel lag.

Zijn hand rustte nog steeds op haar borst.

Weer liet hij zijn pink richting de borst van het meisje glijden. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij ging een grens over.

Eva voelde hoe zijn pink weer over haar borst gleed. nu zachter, maar steviger dan eerst. Alsof hij elk moment wilde vastleggen. Ze zuchtte terwijl ze hem ondeugend aan bleef kijken.

‘Ehm. Alles... lijkt in orde,’ mompelde hij. ‘Misschien moet ik mijn onderzoek wat uitbreiden.’

Met een zacht knikje stemde Eva in. Ze had de situatie nog in haar macht, maar de spanning dat het om kon slaan was opwindend.

Zijn handen hadden zich nu verplaatst naar haar jonge borsten, die als gezonde halve appeltjes omhoog wezen in het veel te strakke topje.

De spanning had haar tepeltjes als kleine erwtjes op doen wippen. Nu priemden ze door de stof heen tegen de handen van de schoolarts.

'Hij hoeft enkel zijn duimen maar te sluiten of hij heeft ze vast.' de gedachte die door Evas hoofd schoot leek door meneer Verhaegen te zijn opgepikt, want op dat moment nam hij de kleine speentjes brutaal tussen zijn vingers

‘Is het hier gevoelig?’ zijn stem klonk schor. de kikker in zijn keel verried de spanning en opwinding.

Weer knikte Eva. Zachtjes kreunde. De handen van de schoolarts waren plagend haar tepeltjes aan het kneden.

Eva wilde het spel nu ook spelen. Ze trok haar rokje iets omhoog.

Langzaam werd het de schoolarts duidelijk met wat voor plan deze tiener bij hem binnen was gekomen. Natuurlijk wist hij niet dat het wulpse meisje een drijvende kracht achter zich had.

Hij drukte zijn hand op haar bovenbeen. enkele centimeters onder haar lies.

‘Zal ik je hier ook nog even onderzoeken?’

Dit keer zei Eva niks. Het voorzetje was gegeven en met ondeugende ogen zag ze hoe de oude snoeperd alleen maar aandacht had voor wat er onder haar rokje vandaan was gekomen.

Net op het moment dat zijn vingers op haar venusheuveltje kwamen te rusten, ging haar telefoon.

Ze kwam overeind, en met een schrik deinsde de schoolarts achteruit

[09:27] Kees:

Zo is het ver genoeg.


Vervolg komt spoedig! Mocht je ideeën hebben voor mijn verhaal?
Kijk op mijn profielpagina!