De dagen na hun geheime avontuur in het kantoorgebouw waren voor zowel Moniek als Rianne een waas. Telkens wanneer ze de schoonmaakkar weer voortduwden of achteloos prullenbakken leegden, flitsten beelden door hun hoofd van die dag. De warmte van elkaars geile lustgevoelens, de spanning van betrapt worden, en uiteindelijk de manager die hen had betrapt... en hen heerlijk uitgebreid had geneukt...

Maar nu was alles anders. Nu hadden ze de keuze.

Het was Moniek die als eerste de moed verzamelde. Ze had Rianne een kort bericht gestuurd:
"Vrijdagavond, bij mij thuis? Alleen jij en ik. Je smaakte heerlijk, en ik wil daar meer van"...

Het antwoord liet niet lang op zich wachten:
"Ik kan niet wachten jou ook weer te proeven"...


Vrijdagavond. De lucht buiten was helder, de straat stil. Moniek had haar woonkamer zacht verlicht. Geen overdreven romantiek, maar genoeg warmte om het gevoel van veiligheid en intimiteit te versterken. Een fles rode wijn stond klaar, twee glazen al halfvol.

Toen de bel ging, voelde ze een rilling over haar rug. Ze haalde diep adem en deed de deur open. Daar stond Rianne. Haar haar iets losser dan normaal, een korte zwarte jurk die behoorlijk wat van haar benen liet zien. Hun ogen kruisten elkaar en zonder woorden begreep Moniek: dit was geen grapje meer...

Binnen duurde het nauwelijks vijf minuten voordat de eerste aanraking viel. Ze hadden wel geprobeerd een gesprek te voeren, maar de blikken die langer bleven hangen, de vingers die de rand van het wijnglas streelden, de spanning in de lucht… alles wees één kant op.

Rianne zette haar glas neer, stapte dichterbij en streek met haar hand langs Monieks kaak. “Ik heb de hele week aan je gedacht,” fluisterde ze. Haar stem was zacht, maar geladen.

Moniek legde haar hand op Rianne’s heup, trok haar dichterbij. Hun lippen raakten elkaar voor het eerst die avond, en het was alsof de tijd stilstond. Geen haast, geen schaamte, alleen de pure ontdekking van elkaars smaak en warmte.

Hun kussen werd dieper, hongeriger. Moniek voelde hoe Rianne’s handen haar rug aftastten, haar dichter naar zich toe trokken. Ze liet zich leiden naar de bank, waar ze naast elkaar neerploften maar geen seconde loslieten.

Rianne beet zachtjes in Monieks lip en trok zich iets terug. “Vanavond wil ik je hele lichaam ontdekken,” zei ze, haar ogen glinsterend.

Moniek voelde haar hartslag in haar keel. “Dan begin ik nu,” fluisterde ze terug, en haar hand gleed langzaam onder Rianne’s jurk, over haar dij omhoog en ze voelde de warmte tussen diens benen...

De stilte voor de storm was opnieuw begonnen — maar dit keer zonder angst om betrapt te worden...


De ontdekkingsreis

De eerste kus brak iets open, maar wat daarna kwam, was het langzame, zorgvuldige werk van twee vrouwen die besloten hadden dat ze niet langer half wilden leven.

Moniek liet Rianne niet los toen ze opstond. Ze nam haar bij de hand en leidde haar richting de slaapkamer, waar het licht nog zachter was en de gordijnen al half dichtgetrokken. Op het nachtkastje lag een dun stapeltje linnen zakjes en een klein flesje olie — geen haastig bij elkaar gegriste spullen, maar zorgvuldig neergelegd. Rianne’s blik bleef er kort op rusten. Ze voelde een prikkel van zenuw en pure nieuwsgierigheid.

“Als je wilt,” zei Moniek, zacht en serieus tegelijk. “Niets hoeft.”

Rianne keek haar rechtaan, alsof ze iets wilde inprenten. “Ik wil alles"...

Moniek glimlachte — een slow smile die helemaal in Rianne’s buik ging zitten. “Goed.” Ze ging aan het voeteneind van het bed zitten en trok Rianne dichterbij tussen haar benen. Haar handen gleden over de zijkanten van Rianne’s jurk, palm na palm, en klemden even zacht in haar heupen. “Ik wil je sexy lichaam helemaal zien.”

Rianne haalde een keer diep adem en liet haar armen langs haar lijf zakken. Moniek trok de rits van de jurk langzaam omlaag, en de stof schoof als water over Rianne’s schouders naar beneden, een glanzende golf tot aan haar enkels. Er bleef een set zwart kant achter — BH die net genoeg verborg om spanning te geven, een string die de ronding van haar billen mooi omklemde. Rianne was geen meisje. Ze was vrouw, in elke lijn, elk litteken, elke ademhaling.

“Blijf zo staan,” fluisterde Moniek. Ze gleed voorover, legde een kus in de holte van Rianne’s keel, langzaam omlaag naar haar sleutelbeen, en beet vervolgens zacht in de huid boven haar BH-rand. Rianne’s rug werd meteen zachter, haar hoofd kantelde achterover. Moniek’s handen bleven intussen de contouren van Rianne’s benen volgen — langs haar knieën, omhoog naar de binnenkant van haar dijen. Ze stopte vlak voordat ze de warmte bereikte die Rianne’s verlangende kutje al uitademde...

“Je hebt geen idee wat je met me doet,” zei Rianne, hees.

“Jawel,” antwoordde Moniek, en die lach in haar stem maakte Rianne’s knieën even slap...


Ze leidden elkaar naar het bed, schoven de dekens iets terug en lieten zich op de rand zakken. Moniek reikte naar het nachtkastje, pakte het eerste linnen zakje en haalde er een klein bullet-vibje uit — glanzend, discreet, meer belofte dan gevaar. Ze hield het in haar open hand, liet Rianne kijken.

“Mag ik?” vroeg ze. Geen poeslieve formaliteit; een ritueel van vertrouwen.

Rianne knikte. “Met jou: ja.”

Moniek zette de bullet aan, de laagste stand. Het zachte zoemen vulde niet de kamer, maar de ruimte vlakbij hun huid. Ze liet ’m eerst langs Rianne’s heup glijden, dan over haar buik, cirkelend rond haar navel, en verder — traag, bedachtzaam — naar de dunne stof van de string. Het trillen door textiel was anders; het kietelde en dreigde tegelijk. Rianne beet zich op haar lip stuk en trok haar string aan één kant zelf iets opzij...


De eerste aanraking op haar clit was geen klap, maar een warme golf die tegen een dam aan sloeg. Rianne’s heupen schoten naar voren, haar vingers grepen de lakens. Moniek zette haar andere hand vlak boven het schaambeen — aardend, sturend. De trilling zakte, cirkelde, keerde terug, druk net iets verhoogd.

In één soepele beweging klikte Rianne haar BH los, schoof de bandjes van haar schouders en zuchtte diep toen ze Moniek’s duim zachtjes over een tepel voelde wrijven... langzaam, met die soms ondraaglijke precisie die je alles om je heen laat vergeten.

Rianne loste een lang geluid in de ruimte. “Ga niet sneller. Blijf…”

“Zo?” Moniek tikte met de bullet een ritme: twee tellen druk, één los, nog eens twee. Rianne’s benen trilden nu zichtbaar. “Zo,” hijgde ze. “Moniek—ik—”

“Wacht nog even.” Moniek duwde één vinger tegen Rianne’s mond, die haar vinger instinctief iets zoog. “Je komt zo. Eerst wil ik je proeven"...

Ze legde de bullet weg, kroop langzaam naar beneden en schoof de string langzaam omlaag. Rianne’s geur was warm en zoutzoet, die van het uur vóór regen. Moniek likte één lange baan vanaf de aanzet van haar lipjes tot aan haar clit, precies zo langzaam dat Rianne’s hele lijf meebewoog. Daarna zette ze haar tong in kleine, geduldige cirkels — niet gehaast, maar onafwendbaar.

“Ja,” fluisterde Rianne, “ja—daar—niet stoppen—”

Moniek stopte niet. Ze voegde één vinger toe, testte de diepte, draaide haar pols net zo dat ze het kwetsbare, verslavende puntje aan de voorwand raakte. Rianne brak open in een lange, bonzende golf die van haar keel via haar borst naar haar bekken rolde. Ze kwam als iemand die het zichzelf gunde: niets tegenhouden, nergens voor schamen.

Moniek kuste de trillingen weg, kroop hoger en legde haar voorhoofd tegen Rianne’s. “Nog?” vroeg ze, zachtjes.

Rianne lachte een beetje onvast. “Ik ben bang van wel.”

Ze rolden, nu Rianne boven, knieën aan weerszijden van Moniek’s heupen. Rianne keek omlaag — dat uitzicht: Moniek’s haren als een donkere halo op het kussen, haar mond halfopen, die uitnodiging van haar borsten, zacht en toch uitdagend. Rianne boog en nam een tepel tussen haar lippen. Moniek’s rug boog meteen op, een reflex die alles zei...

“Blijf,” fluisterde Moniek, en legde Rianne’s hand op haar pols. “Als ik ‘langzamer’ zeg, vertraag je. Als ik ‘meer’ zeg, meer. We doen dit samen.”

Rianne knikte. “Samen"...

Haar mond werkte nu in ritmes die ze bij Moniek leerde luisteren: de klank in haar keel, de snelle inademing, de toon waarin ze “ja” zei. Rianne’s hand gleed ondertussen naar beneden, over Moniek’s buik, voorbij de zachte rand, naar de plek waar warmte geen richting meer kent. Ze wreef zacht over Moniek’s gladgeschoren kutje, en voelde hoe nat ze al was. “God, wat ben je mooi,” zei ze — geen compliment om te krijgen, maar een constatering om te kennen.

“Pak—een dingetje,” ademde Moniek, en knikte met haar kin naar het nachtkastje. Rianne reikte blind, vond het flesje olie en het linnen zakje ernaast. Een glazen dildo, helder en stroperig glanzend zodra ze er een druppel olie over uitgoot. Hij was niet groot, maar voelde serieus in de hand — koel eerst, daarna warm in contact...


“Langzaam,” zei Moniek. Rianne knikte weer, hield oogcontact terwijl ze de gladde kop voorzichtig tegen Moniek’s druipende kutje zette. De eerste centimeter was een diepe adem, de volgende een zucht. Moniek legde haar hand op Rianne’s pols en hielp haar het ritme vinden: niet duwen, maar laten glijden. De glazen staaf bewoog als een satelliet om één punt — binnenin, daar waar gevoel de taal van verlangen wordt...

“Ja,” Moniek’s stem brak even. “Zo. Hou vast. Niet sneller. Alleen dieper—een millimeter—ja—nu blijf—”


Rianne keek gefascineerd hoe Moniek’s buikspieren trokken, hoe kleine rimpels in haar neus verschenen als golfjes rond een paal in de rivier. Ze wilde meer geven, maar niemand had haar ooit zo precies geleerd hoe rijk minder kan zijn. Ze legde haar vrije hand op Moniek’s clit, niet om te wrijven maar om aanwezig te zijn — druk zonder beweging, aanwezigheid zonder eis.

Moniek kwam opnieuw — geen knal, maar een afwikkeling, golvend en onderhuids. Rianne voelde het aan de manier waarop de spieren om het glas klemden, aan de verandering in adem, aan de ogen die even te veel licht kregen en toen weer zacht werden. Ze haalde het speeltje langzaam terug uit Moniek’s kletsnatte hete kutje, en kuste het spoor dat deze achterliet op haar dij...

Rianne gleed naast haar neer. Moniek draaide op haar zij, legde haar dij over Rianne’s heup en nam voorzichtig het glazen speeltje uit haar hand. “Adem,” zei ze, ‘en voel dit'...

Ze streek met het koele glas eerst over Rianne’s binnenste dij, liet haar wennen, en bracht het toen naar de ingang van haar hongerige kutje. Rianne slaakte een dierlijk klein, eerlijk geluid. Het verschil tussen warm vlees en koel glas maakte haar lichaam zinderend alert. Moniek ging traag — een halve in, een halve terug, en telkens een fractie dieper, tot Rianne’s buik zich uit zichzelf naar voren boog.

“Wil je me ook... in je kontje"... fluisterde Moniek vragend. Geen eufemisme, geen schrik. Rianne’s ogen zochten de hare. “Ik denk het,” zei ze. “Langzaam.”

Moniek haalde de glazen dildo langzaam naar buiten, pakte met de andere hand een drup olie, streek die tussen de zachte rondingen van Rianne’s billen door, vond het gesloten kringspiertje dat reageerde op haar aanraking met een bijna schuwe trilling. Ze drukte niet. Ze tekende er cirkels omheen, veegde, liet haar vinger erover rusten. “Zeg het als je wil dat ik verder ga.”

Moniek verplaatste haar duim naar Rianne’s clit. De duim bewoog niet. Hij was er.

“Moniek—” Rianne’s stem was nu een draad die op springen stond. “Ja. Nu—een beetje.”

Moniek duwde langzaam haar vinger tot haar topje net voorbij de strakke kringspier gleed. Rianne verstijfde geen moment — ze opende zichzelf...

Moniek stopte daar, hield alles stil, liet Rianne’s lijf de boodschap naar haar vingers sturen. Die kwam in een zucht: meer. Ze ging niet verder dan de eerste vingerkoot, liet de huid wennen, trok dan millimeters terug en weer vooruit. De glazen dildo gleed haar kutje weer in. De combinatie maakte Rianne smelten.

“Ja… ja… blijf zo…” Ze kwam, lang en stroperig, als honing die langzaam van een lepel valt. Toen alles neerdaalde, lachte ze. Geen verontschuldiging, geen nerveuze proest — een volle, gewonnen lach.

“Je bent prachtig,” zei Moniek, en legde haar voorhoofd tegen Rianne’s. “Hoe gaat het?”

Rianne knikte langzaam. “Ik wil… nog verder. Niet nu meteen. Straks. Met jou.”

“Straks,” beloofde Moniek. “Maar eerst wil ik dat je kijkt.”

Ze rolde Rianne op haar rug en kroop bovenop haar, knieën naast Rianne’s heupen. Langzaam liet ze zichzelf zakken — niet op Rianne’s mond, nog niet; boven haar gezicht, zodat Rianne iedere nuance van haar kon zien: hoe ze zich opende, hoe ze trilde, hoe haar hand haar eigen buik zocht als een anker. Rianne’s handen bleven aan de zijkant van Moniek’s dijen, nog net niet duwend.

Toen ze zag hoe Rianne haar mond opende in afwachting, duwde ze haar heupen omlaag...

De eerste aanraking van Rianne’s tong was eerbiedig, bijna bedeesd — en toen, moediger, vlak en warm. Moniek’s hoofd kantelde achterover. Rianne proefde Moniek’s verlangen, haar ongegeneerde geilheid. Ze likte langzaam, sabbelde kort en zette dan kleine cirkels rond Moniek’s clitje. Moniek’s handen vonden Rianne’s haren en hielden vast, niet om te sturen, maar om te blijven...

Met Rianne’s gretig likkende tong tussen haar kutlipjes, begon ze haar heupen ongecontroleerd te bewegen. Rianne genoot met volle teugen toen ze merkte dat Moniek haar gezicht begon te berijden, en toen ze voelde dat Moniek op weg was naar een orgasme zoog ze haar lippen vast rond het clitje op haar mond en slurpte gulzig het kutje op haar gezicht leeg...

Moniek voelde hoe haar kutsappen Rianne’s mond vulden, en ze genoot van de tong en lippen tussen haar benen. Zachtjes bleef ze nog een beetje over Rianne’s slurpende mond bewegen, en toen haar orgasme langzaam wegebde keek ze omlaag.

Ze zakte voorover, kuste Rianne’s lippen, en proefde zichzelf op haar mond.

“Water,” grinnikte Rianne, half versuft. Moniek pakte de fles van het nachtkastje, liet Rianne eerst drinken, veegde met haar duim langs haar kin en bracht toen de fles naar haar eigen lippen. “We zijn nog niet klaar,” zei ze, een tinteling van belofte in haar stem.

“Gelukkig,” zei Rianne. “Want ik wil alles. Met jou.”