Monique is een Nederlands meisje van zestien jaar met lang, golvend blond haar dat vaak in een losse staart over haar schouder hangt. Haar ogen zijn groen met een hint van grijs, en haar gezicht is bezaaid met lichte sproetjes die vooral zichtbaar worden in de zomer. Ze is gemiddeld van lengte en draagt meestal comfortabele kleding: een spijkerbroek en een oversized trui, het liefst met haar favoriete sneakers eronder. Monique is nieuwsgierig van aard, maar ook een beetje verlegen als het op nieuwe mensen aankomt. Ze observeert graag voordat ze iemand echt benadert.

Kena is zeventien en heeft een warme, diepbruine huid die prachtig contrasteert met haar donkere krullen, die speels om haar gezicht vallen. Haar ogen zijn groot en expressief, met een speelse vonk erin. Ze heeft een zelfverzekerde houding en draagt vaak kleurrijke kleding, een mix van moderne mode en subtiele verwijzingen naar haar Surinaamse roots. Kena woont pas twee weken in haar nieuwe huis.

Ondanks dat ze buren zijn, hebben Monique en Kena elkaar nauwelijks gesproken. Monique heeft haar wel eens gezien toen ze met haar moeder de auto uitlaadde, dozen vol spullen haar nieuwe huis in sjouwend. Soms ziet ze Kena op het balkon zitten met haar oortjes in, zachtjes mee neuriënd met een nummer dat Monique niet herkent. Maar een gesprek? Dat is er nog niet van gekomen. Misschien omdat Monique niet goed weet hoe ze een eerste stap moet zetten. Misschien omdat Kena het te druk had met wennen aan haar nieuwe plek. Maar daar zal snel verandering in komen.

Het was een warme zomerdag, de lucht trilde bijna van de hitte, en Monique lag op een ligstoel in haar achtertuin, haar voeten spelend met het koele water van het zwembad. De afgelopen twee weken had ze zichzelf er meerdere keren op betrapt dat haar ogen afdwaalden naar het balkon naast haar huis. Naar Kena. Er was iets aan haar dat Monique fascineerde. De manier waarop ze haar donkere krullen achter haar oor streek, de ontspannen houding waarmee ze op haar balkon zat, altijd met muziek in haar oren en een dromerige blik op haar gezicht. Monique begreep het gevoel niet helemaal, maar ze wist één ding zeker: ze wilde Kena beter leren kennen.

Het was een warme zomerdag, de lucht trilde bijna van de hitte, en Monique lag op een ligstoel in haar achtertuin, haar voeten spelend met het koele water van het zwembad. De afgelopen twee weken had ze zichzelf er meerdere keren op betrapt dat haar ogen afdwaalden naar het balkon naast haar huis. Naar Kena. Er was iets aan haar dat Monique fascineerde. De manier waarop ze haar donkere krullen achter haar oor streek, de ontspannen houding waarmee ze op haar balkon zat, altijd met muziek in haar oren en een dromerige blik op haar gezicht. Monique begreep het gevoel niet helemaal, maar ze wist één ding zeker: ze wilde Kena beter leren kennen.

Vandaag was de perfecte dag. De zon stond hoog aan de hemel, het water in het zwembad lonkte, en Monique voelde een onverklaarbare drang om iets te doen in plaats van alleen maar te kijken. Ze haalde diep adem, stond op en liep met licht trillende benen naar de rand van haar tuin, waar ze haar blik omhoog richtte naar het balkon.

Daar zat Kena, zoals zo vaak. Dit keer had ze een tijdschrift in haar handen, haar benen ontspannen over elkaar geslagen. Monique schraapte haar keel, maar het geluid ging verloren in de zomerse stilte. Ze voelde haar wangen warm worden. Wat als Kena haar raar vond? Wat als ze nee zei? Maar voordat haar onzekerheid de overhand kon krijgen, hoorde ze zichzelf al praten.

"Hé, Kena!" riep ze, haar stem net iets te luid door de zenuwen.

Kena keek op, haar wenkbrauwen licht opgetrokken van verrassing. Een seconde later verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. "Hé, Monique, toch?"

Monique knikte, haar vingers friemelend aan de zoom van haar T-shirt. "Ja. Eh… Het is echt bloedheet vandaag en ik vroeg me af of je zin had om bij mij te komen zwemmen mijn ouders zijn niet thuis dus alle rust ?" Ze probeerde nonchalant te klinken, maar haar hart bonsde in haar borst.

Kena keek haar even onderzoekend aan, alsof ze Monique probeerde te peilen. Toen krulde haar mondhoek omhoog in een speelse glimlach. "Hmm, een zwembad klinkt best verleidelijk…"

Monique hield haar adem in.

"Waarom niet?" zei Kena uiteindelijk schouderophalend. "Geef me vijf minuten, dan kom ik eraan."

Monique voelde een golf van opluchting en iets anders – iets warms en onbekends – door zich heen gaan. Ze knikte snel en mompelde: "Cool, tot zo dan."

Terwijl ze terugliep naar haar huis, kon ze de brede glimlach op haar gezicht niet onderdrukken. Dit voelde als een overwinning, al begreep ze nog steeds niet helemaal waarom haar hart zo snel klopte.

Terwijl Monique naar haar kamer liep, voelde ze haar hart nog steeds sneller kloppen dan normaal. Ze had het gedaan. Ze had Kena aangesproken. En ze had ja gezegd. Een golf van zenuwen en opwinding schoot door haar heen. Waarom was ze hier zo gespannen over? Het was toch gewoon zwemmen? Dat deed ze wel vaker met vriendinnen. Maar dit voelde… anders.

Ze schudde haar hoofd en dwong zichzelf zich te focussen op iets praktisch: haar bikini. Ze trok haar kast open en begon door haar zwemkleding te zoeken, maar haar vingers voelden onhandig, alsof ze niet wisten waar ze naar moesten grijpen. Haar vertrouwde zwarte bikini leek ineens saai. Misschien die lichtblauwe? Die stond haar altijd goed. Of was dat overdreven? Waarom dacht ze hier zo lang over na?

Haar gedachten bleven afdwalen naar Kena. Hoe zou ze eruitzien in zwemkleding? Monique slikte bij die gedachte en voelde haar wangen gloeien. Waarom dacht ze daar überhaupt over na? Ze wist dat ze zich vreemd voelde in de buurt van Kena, maar het waarom daarvan durfde ze nog niet helemaal onder ogen te zien.

Uiteindelijk koos ze voor de lichtblauwe bikini en trok snel een luchtige witte blouse eroverheen. Ze haalde diep adem en keek even in de spiegel. "Doe normaal," fluisterde ze tegen zichzelf. "Het is gewoon zwemmen."

Toen de deurbel ging, sprong haar hart bijna haar keel in. Monique ademde nog eens diep in en opende toen de deur.

Daar stond Kena. En Monique verloor een halve seconde haar vermogen om te spreken.

Kena droeg een donkerrode bikini met een subtiele gouden rand langs de randen, de kleur stond prachtig bij haar huid. Haar krullen vielen los over haar schouders, en haar houding was zoals altijd ontspannen, alsof ze zich nergens druk om maakte. Maar Monique voelde alles behalve ontspanning.

"Eh…" Haar stem haperde, en ze voelde haar gezicht heet worden. "Je… eh… Kom binnen."

Kena glimlachte, haar hoofd een beetje schuin houdend, alsof ze Monique's ongemak opmerkte maar er niets van zei. "Thanks," zei ze, terwijl ze langs haar naar binnen liep.

Monique deed de deur dicht en probeerde haar gedachten bij elkaar te rapen. Dit werd ingewikkelder dan ze had verwacht.

Monique probeerde haar gedachten onder controle te krijgen terwijl ze naar de keuken liep. Ze moest zich gewoon normaal gedragen. Kena was haar nieuwe buurmeisje, en ze gingen zwemmen. Dat was alles. Toch voelde haar lichaam anders—alsof haar huid tintelde van een onzichtbare spanning die ze niet begreep.

"Wil je iets drinken?" vroeg ze, haar stem iets te hoog.

Kena leunde nonchalant tegen het aanrecht en haalde haar schouders op. "Water is prima."

Monique knikte snel, blij dat ze iets te doen had. Ze vulde twee glazen en reikte er een aan Kena, waarbij ze probeerde niet te staren naar de gouden zonnestralen die speelden op haar huid. Kena nam een slok en zette haar glas neer.

"Kom, laten we gaan," zei ze opgewekt. Zonder aarzeling liep ze naar de tuin en liet zich soepel in het zwembad zakken. Even later duwde ze zich krachtig af van de rand en dook onder, haar lichaam sierlijk glijdend door het water.

Monique bleef staan met haar glas in haar hand, haar blik onbedoeld gefixeerd op het wateroppervlak. Een paar seconden later kwam Kena boven. Haar donkere krullen plakten aan haar gezicht en hals, druppels gleden langzaam over haar schouders en langs haar sleutelbeen. Ze veegde het water uit haar ogen en lachte, een vrije, onbezorgde lach.

En toen gebeurde het.

Een vreemde, warme golf trok door Monique heen, iets wat ze niet kon plaatsen. Ze had nog nooit zo naar iemand gekeken. Haar hart bonkte in haar borst, en haar ademhaling voelde plots korter. Waarom voelde ze zich zo? Waarom bleef haar blik hangen op de manier waarop het zonlicht schitterde op Kena’s natte huid?

Ze slikte moeizaam en besefte opeens dat ze nog steeds aan de rand stond. "Oke, nu ik," mompelde ze, haar stem onzeker.

Met een beetje te veel haast zette ze haar glas neer en stapte het zwembad in. Of dat was de bedoeling. In plaats daarvan gleed haar voet weg over het gladde randje, en met een onhandige plons viel ze half in het water. Een klungelige sprong die niets had van Kena’s elegante duik.

Toen ze sputterend bovenkwam, hoorde ze Kena lachen. Niet uitlachen, maar echt lachen—warm en vrolijk.

"Charmant," grijnsde Kena, terwijl ze naar haar toe zwom. "Maar je bent er in ieder geval in."

Monique voelde haar wangen weer gloeien en wist niet zeker of het van schaamte was… of van iets anders.

Monique voelde haar hart nog steeds te snel kloppen terwijl ze zich met haar armen aan de rand van het zwembad omhoog trok. Het koele water hielp een beetje om haar gedachten te ordenen, maar ze was zich nog steeds pijnlijk bewust van Kena’s aanwezigheid naast haar.

Kena daarentegen leek nergens last van te hebben. Ze lag ontspannen met haar armen op de rand, haar hoofd iets naar achteren geleund terwijl ze naar de strakblauwe lucht keek. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze hier al jaren kwam.

"Is dit iets wat je vaak doet?" vroeg Kena uiteindelijk, zonder haar blik van de lucht te halen.

Monique keek opzij. "Wat bedoel je?"

Kena draaide haar hoofd een beetje en keek haar grijnzend aan. "Buren uitnodigen om te zwemmen."

Monique slikte. Ze wist niet goed wat ze moest antwoorden. Was dit iets wat ze normaal deed? Nee. Helemaal niet. Maar waarom had ze het dan bij Kena wel gedaan?

"Eh… niet echt," gaf ze toe, en ze voelde de vertrouwde warmte weer in haar gezicht trekken. "Maar het is gewoon… warm vandaag."

Kena lachte zachtjes. "Mmm, juist." Haar toon was plagerig, maar niet op een vervelende manier. Monique wist niet of ze zich daardoor meer of minder ongemakkelijk moest voelen.

Een paar seconden was het stil. Het was geen ongemakkelijke stilte, eerder een kalme. Het water kabbelde zachtjes om hen heen, en ergens in de verte klonk het geluid van een bij die langs zoemde.

"Hoe vind je het hier eigenlijk?" vroeg Monique uiteindelijk, deels om de stilte te vullen, deels omdat ze echt nieuwsgierig was.

Kena haalde haar schouders op. "Gaat wel. Verhuizen is altijd even wennen, maar het is geen slechte buurt." Ze keek Monique met een schuine glimlach aan. "En ik heb nu ten minste een zwembad in de achtertuin."

Monique lachte, haar zenuwen langzaam vervagend. "Ja, dat is een voordeel."

Kena bleef haar even aankijken, haar blik open en zelfverzekerd. Monique had het gevoel alsof Kena iets in haar zag wat ze zelf nog niet begreep. En ergens maakte dat haar zenuwachtiger dan ze wilde toegeven.

Maar tegelijkertijd voelde ze zich… op haar gemak. Alsof het oké was om een beetje ongemakkelijk te zijn. Alsof Kena het toch al door had.

De zon scheen fel op het wateroppervlak en Monique voelde zich langzaam meer ontspannen. Het gesprek kabbelde voort, net als het water om hen heen. Kena had iets rustgevends over zich, een soort zelfverzekerdheid die ervoor zorgde dat Monique haar zenuwen steeds meer losliet.

Op een gegeven moment kwam het onderwerp vanzelf op liefde. Het begon luchtig—Monique vertelde lachend over de ongemakkelijke liefdesverklaringen die ze op de middelbare school had gezien, en Kena rolde dramatisch met haar ogen bij het idee van rozen en liefdesbrieven in kluisjes.

"Maar je hebt zelf nooit zoiets meegemaakt?" vroeg Monique uiteindelijk, haar blik voorzichtig op Kena gericht.

Kena schudde haar hoofd, een klein, geheimzinnig glimlachje op haar lippen. "Nee, nooit een vriendje gehad. En dat is ook niet iets waar ik naar op zoek ben, weet je?"

Monique fronste even. "Niet?"

Kena keek haar schuin aan, haar vingers speelden gedachteloos met een plukje haar dat nog nat was van het zwemmen. "Nah. Dat is gewoon niet mijn ding. Ik val… anders, denk ik." Ze liet de woorden even in de lucht hangen, alsof ze Monique de ruimte gaf om ze zelf te begrijpen.

En Monique begreep ze. Niet meteen, maar haar hersenen werkten snel.

Ze probeerde er iets normaals op te zeggen. "Oh… oké." Maar haar stem klonk anders dan ze wilde.

Er viel een korte stilte. Monique staarde voor zich uit, haar vingers tastend over het ruwe steen van de rand van het zwembad. Ergens voelde het alsof Kena net iets had losgemaakt in haar, een deur die op een kier stond maar waar ze nog niet doorheen durfde te kijken.

Anders.

Het woord bleef in haar hoofd hangen, echoënd op een manier die ze niet kon negeren.

Waarom voelde ze zich zo aangetrokken tot Kena? Waarom had ze de afgelopen twee weken steeds naar haar balkon gekeken?

Monique wist niet wat ze moest zeggen. Het voelde alsof haar hoofd overuren maakte, alsof er een puzzelstukje op zijn plek wilde vallen, maar ze nog niet zeker wist of ze het paste.

Maar Kena leek de verandering in sfeer op te merken. In plaats van er verder op in te gaan, glimlachte ze even, bijna speels, en dook toen onderwater.

Monique volgde haar beweging met haar ogen, gefascineerd door de manier waarop haar lichaam soepel door het water gleed. Een paar tellen later kwam Kena boven, haar krullen druipend, haar ogen fonkelend van iets ondeugends.

Voordat Monique kon bedenken wat er ging gebeuren, gooide Kena haar handen door het water en spetterde haar vol in het gezicht.

"Hey!" Monique schoot omhoog en wreef het water uit haar ogen.

Kena lachte breed. "Je keek zo serieus. Even afkoelen."

Monique kneep haar ogen speels samen. "Oh, je gaat eraan."

Ze haalde uit met haar hand en spetterde Kena terug, wat leidde tot een korte, speelse strijd van waterdruppels en gelach. Kena dook steeds net op tijd weg, maar Monique wist haar uiteindelijk te grijpen en trok haar lachend naar zich toe.

Hun lichamen botsten zacht tegen elkaar. Kena had haar handen losjes om Monique’s armen gelegd, en Monique voelde haar hart opnieuw versnellen. Maar dit keer vocht ze niet tegen het gevoel. Dit keer liet ze het toe.

Haar ogen gleden over Kena’s gezicht—de natte krullen die aan haar huid plakten, de manier waarop een waterdruppel vanaf haar slaap langzaam naar beneden gleed, hoe haar lippen nog steeds lichtjes gekruld waren van hun speelse gestoei.

En toen, zonder echt na te denken, deed Monique het gewoon.

Voor ze zichzelf kon tegenhouden, sloot ze haar ogen en boog ze zich naar voren, haar lippen zacht en voorzichtig tegen die van Kena drukkend.

Haar hart bonsde in haar borst. De wereld om haar heen leek even stil te vallen. Het enige wat telde, was dit moment. Dit gevoel.

En toen besefte ze het.

Dit was waarom ze zich zo aangetrokken had gevoeld tot Kena. Dit was waarom haar hart steeds sneller klopte als ze haar zag. Dit was waarom geen enkel vriendje ooit goed genoeg had gevoeld.

Want dit… dit voelde alsof het klopte.

Kena trok snel haar gezicht terug, haar ogen groot van verrassing, en Monique voelde haar adem in haar keel steken. De stilte tussen hen was dodelijk, en voor een moment leek de tijd stil te staan. Het water kabbelde zachtjes om hen heen, maar het voelde alsof alles om hen heen vervaagde.

Kena keek Monique aan, haar blik was moeilijk te lezen. Haar gezicht was een mengeling van verwarring en iets anders, iets wat Monique niet precies kon plaatsen. Ze opende haar mond alsof ze iets wilde zeggen, maar het bleef stil.

Toen, zonder een woord, draaide Kena zich om en zwom naar de rand van het zwembad. Ze klom er snel uit, haar natte lichaam glinsterend in de zon, en zonder een blik over haar schouder liep ze naar het hek van de tuin. Monique bleef achter, haar handen stil in het water, haar adem oppervlakkig.

Ze wist niet wat ze voelde. Haar hart bonkte in haar borst, maar tegelijkertijd was er een koud gevoel dat zich verspreidde door haar lichaam. Was dit het?

Monique voelde zich verloren, haar gedachten een warboel van onzekerheid. Ze wilde iets zeggen, maar de woorden bleven steken. Ze wilde haar terugroepen, maar het voelde alsof de ruimte tussen hen te groot was geworden.

Kena had zonder iets te zeggen vertrokken. En dat was precies wat Monique het meest in de war bracht.

Monique bleef alleen achter in het zwembad, haar hoofd vol vragen die ze niet kon beantwoorden.