Onweerstaanbare Verleiding - 4

In het vorige deel bedrijven Annemarie, Mark en Manon gepassioneerd de liefde tijdens een zwoele zomernacht vol spannende verleiding en erotisch genot. Voor het eerst in al die jaren brengt Annemarie de nacht door in het bed van Manon en haar man. In deze episode, en de delen die erna nog volgen, is het verhaal deels gebaseerd op de werkelijkheid, deels op fictieve elementen die zijn ontsproten aan mijn fantasie.

~ ~ ~ ~ ~
Een week of twee ging voorbij na die intense liefdesnacht. Zoals zo vaak deden Annemarie en ik ‘s ochtends een workout, soms bij Annemarie op het terras, soms bij ons in de tuin, en af en toe kwam ze bij ons langs met een rieten mand vol groenten en fruit uit haar moestuin, of gewoon om aan het einde van de middag een glas rosé met Mark en mij te drinken als Paul op reis was. Eén ding was er sinds die nacht duidelijk veranderd: Annemarie gaf me tegenwoordig een volle kus op mijn mond wanneer we elkaar ontmoetten, ook als Mark er bij was. Op zo’n moment bekeek hij ons enigszins nieuwsgierig en gaf me soms een ondeugende knipoog. Natuurlijk kuste ik Annemarie terug. Ik vond het heerlijk om haar lichaam tegen me aan te voelen en haar lippen op de mijne te proeven. Ze veroorzaakte steevast een gevoel van opwinding bij me. Het gekke was alleen dat we het helemaal niet hadden over die nacht, terwijl we ons die zo goed herinnerden en die ook zoveel indruk op ons had gemaakt Het onderwerp kwam in ieder geval niet op in een gesprek als ik samen was met Annemarie. Mark en ik hadden het er uiteraard wel over, meer dan eens zelfs. Meteen al op de eerste avond na de erotische uitspatting hadden we het er in bed over en trok Mark zich af terwijl we die opwindende momenten herbeleefden. Hij had de vrijpartij geweldig gevonden, vooral toen Annemnarie over zijn gezicht was gaan zitten en hem gedwongen had om haar te likken. Annemarie sneed het onderwerp, dat zo voor de hand lag, ook niet aan en ik vermeed het eerlijk gezegd omdat ik niet goed wist hoe dit verder moest en vooral hoe ik me straks moest verhouden tot Noortje. Het was een flink dilemma, hoe heerlijk die onstuimige vrijpartij ook geweest was.

Die middag streelde de zomerzon over haar tuin zoals de sensuele aanraking van een geliefde aanvoelt. Ik voelde de gloed op mijn huid toen ik door het smeedijzeren hek Annemarie’s tuin binnen stapte. De geur van rozen hing in de lucht. Mijn sandalen knerpten op het grindpad. Annemarie had me al opgemerkt en kwam me tegemoet met een stralende glimlach. Ze begroette me met die zachte, fluwelen stem die altijd een rilling door mijn buik liet gaan. Haar vingers sloten zich om mijn pols toen we elkaar kusten. Haar lippen vonden de mijne — eerst licht, bijna uitdagend — voordat haar tong mijn mond beroerde, diep en bezitterig. Ik smolt onder haar aanraking. Mijn handen gleden naar haar taille en klemden zich in de stof van haar jurk, alsof ik mijn evenwicht alleen bij haar kon vinden. Toen ze zich langzaam van me losmaakte, streek haar duim langs mijn onderlip en veegde terloops wat van mijn lipgloss weg, met een glimlach die meer zei dan woorden ooit konden.
— Ik heb je gemist, fluisterde ze.
Ik slikte een lichte zucht weg terwijl we hand in hand door haar prachtige tuin liepen. Het pad kronkelde tussen rozenstruiken, jasmijn, hortensia’s, kamperfoelie, akelei, campanula en belles de nuit. Hier en daar zoemde een bij van bloem naar bloem, en vlinders wiegden zorgeloos door dit kleine paradijs. Annemarie leidde me verder naar binnen, langs het fonteintje waar het water in een kalmerend ritme murmelde en daarna langs het prieel dat omhuld was door blauweregen. De privacy hier was bedwelmend: geen buren, geen nieuwsgierige blikken — alleen wij tweeën, de stilte en het heerlijke zomergevoel. Op een houten bank met dikke, witte kussens namen we plaats naast elkaar en genoten van een glas heerlijk gekoelde witte wijn in het zachte, gefilterde licht van twee grote parasols
— Je bent me iets verschuldigd, zei Annemarie zacht, terwijl haar vingers achteloos cirkels trokken over de steel van haar wijnglas.
Ik keek haar vragend aan.
— Oh… je bedoelt dat ik nog zou terugkomen op jouw voorstel voor een photoshoot?
Annemarie glimlachte enkel — lief, bijna ondeugend — zonder iets te zeggen. Verrast keek ik haar aan. Pas na een paar tellen schudde ze haar hoofd. Haar kastanjebruine lokken golfden mee over haar ranke schouders.
— Nee, fluisterde ze. — Ik heb het over Paul.
— Paul?
Wat ze zei klonk niet als een eis, maar als iets vanzelfsprekends, iets dat al simpelweg bestond, zoals de jasmijngeur die elke avond in haar tuin hing en zich verstrengelde met de schemering op eem warme zomeravond. Ik wist onmiddellijk wat ze suggereerde nog voor ze de zin helemaal had uitgesproken. De naam van haar man, en het besef dat daaraan vastzat, liet me licht huiveren. Een onbestemd voorgevoel, aanlokkelijk en dreigend tegelijk, alsof ik op het punt stond een grens over te gaan die ik nog niet eerder was tegengekomen. Haar vingers trokken kleine patronen op mijn bovenbeen, net boven de zoom van mijn zomerjurk, en ik moest mezelf dwingen niet toe te geven aan de neiging mijn been naar haar hand toe te bewegen.
— Het is toch niet meer dan redelijk?, beredeneerde Annemarie.
Haar stem had ook een alleszins redelijke toon. Ze draaide zich volledig naar me toe, haar ene been over de andere gekruist, de spleet in haar jurk net genoeg om de gladde huid van haar binnenste dij te laten zien.
— En eerlijk… het zou ook eerlijk zijn. Mark heeft mij mogen proeven in jullie bed. Dan is het toch redelijk dat Paul hetzelfde verdient. Eén nacht. Hier. In dit huis.
Ze boog zich naar me toe, haar adem warm tegen mijn oor.
— Met jou.
‘Proeven’. Wat een geweldig understament. Franse semantiek. Niet neuken, maar ‘proeven’. Ik wist niet goed hoe ik me moest houden. Als je alle complexiteit wegstripte, was het vanuit haar perspectief volkomen logisch en zelfs redelijk. Maar in mij overheerste een dubbelzinnig mengsel van spanning en opwinding, vermengd met het onrustbarende besef dat er iets op het punt stond te gebeuren dat ik nooit had voorzien — en waarvan ik niet zeker wist of ik het ooit had gewild. Toch tintelde haar suggestie diep van binnen. Annemarie merkte het. Natuurlijk zag ze het. Hoe ik ook probeerde mijn ademhaling te beheersen, mijn lichaam verraadde me. Onmogelijk kon ik voorkomen dat mijn tepels door de dunne stof van mijn zomerjurkje prikten. Haar nagels schraapten lichtjes over mijn huid. Een rilling trok door me heen alsof ze precies wist welke snaar ze moest raken.

Annemarie schonk onze glazen opnieuw vol. We praatten eerst nog wat over de kleine dingen van alledag —gebeurtenissen in het dorp, het weer, wederzijdse bekenden — maar al snel leidde ze het gesprek met bijna achteloze behendigheid terug naar hét onderwerp. Ze wachtte niet op een teken van instemming. Die had ze simpelweg niet nodig. Voor haar stond vast dat het rendez-vous dat ze voor ogen had zou plaatsvinden. Ik was haar ten slotte iets verschuldigd. Ik slikte, mijn keel was droog. Ik schoof onrustig in mijn stoel terwijl ze haar wensen uiteenzette. Ik had geschokt moeten zijn. Ik had haar moeten zeggen dat dit te veel was, te snel, dat ik hier niet aan mee kon doen. Maar de waarheid was dat het idee me diep van binnen mateloos opwond.
— Misschien heb je gelijk, fluisterde ik.
Haar vastberaden blik verzachtte langzaam tot een innemende glimlach. Ze leunde ontspannen achterover en keek me aan met een blik van voldoening.
— We maken het perfekt, zei ze zacht.
Haar ogen gleden bedachtzaam over me heen, alsof ze zorgvuldig inschatte hoe ver ik al was — en hoe ver ik nog zou gaan.
— Je draagt wat ik je zeg. Iets waar hij honger van krijgt.
Annemarie nam een slok wijn en hield haar blik strak op de mijne gericht toen er een stilte viel na haar laatste woorden. Die blik alleen al stuurde een nieuwe golf opwinding door me heen. De tuin lag om ons heen als een weelderige, geheime wereld. Bloemen wiegden zacht mee op de warme zomerbries. In de verte riep een vogel, een eenzame echo in namiddag. Mijn aandacht werd echter volledig in beslag genomen door wat ze had gezegd, door het vooruitzicht van wat er komen zou. Mijn heupen bewogen onrustig op de bank. Ik bracht het glas naar mijn lippen en liet de wijn over mijn tong rollen. Toch was het niet de smaak die me bezighield. Mijn gedachten dwaalden af naar iets anders - naar het lage, donkere timbre van een mannenstem, naar zijn ferme handen, naar hoe mijn lichaam zou reageren op zijn aanraking. En er was het besef dat Annemarie alles zou zien, net zoals twee weken geleden, toen ze Mark en mij had gadegeslagen met een aandacht die meer onthulde dan ze liet merken. Onder mijn huid roerde zich iets dat zich nauwelijks liet verbergen: een tintelende onrust, iets wilds dat nauwelijks in staat was om kalm te blijven.

Het wijnglas trilde lichtjes in mijn vingers terwijl Annemarie's stem me bespeelde, laag en fluweelzacht, elk woord een impliciet bevel dat was vermomd als conversatie. Ze liet de wijn in haar eigen glas ronddraaien. De late middagzon viel op het mooie kristal en verspreidde prisma’s op het tafellaken. Haar kastanjebruine haar viel over één schouder. De zachte zonnestralen vielen ook op haar uitbundige lokken en haar rood geverfde lippen krulden tot een uitdagende glimach. Ik voelde haar blik die intens en veelbetekenend was alsof ze me minutieus opnam.
— Wil je dat ik…
Beheerst viel ze me in de rede. Ze legde een hand op mijn knie om nadrukkelijk mijn aandacht te verlangen.
— Als je bij ons arriveert, draag je een jurkje dat gemakkelijk van je afglijdt.
Mijn adem stokte even. Haar stem was opzettelijk traag om elk woord te benadrukken. Tussen ons hing een elektrische lading die voelbaar was. Ik merkte dat mijn tepels verstijfden en tegen de stof van mijn jurkje schuurden bij elke beweging die ik maakte, hoe miniem ook. De manier waarop ze sprak, liet geen ruimte voor twijfel. Wegkijken durfde ik niet. Haar vingers gleden nog steeds, bijna gedachteloos, langs de rand van haar glas. Het oogde nonchalant, maar iets in haar houding verried dat er niets achteloos aan was. Er lag een ernst in besloten die me dieper raakte dan ze waarschijnlijk besefte.
— Daaronder draag je een kleine, hoog uitgesneden string. Zwart. Luxueus. Niets verhullend.
Haar woorden gleden over haar lippen met een zachtheid die me onverwacht raakte. Ik slikte langzaam, mijn hartslag was hoog in mijn keel voelbaar.
— Zwarte kousen tot hoog op je dijen. En glimmende, zwarte hakken.
Haar ogen werden donkerder, de groene irissen werden bijna opgeslokt door haar verwijde pupillen.
— Dat is wat Paul mooi vindt.

Ik knikte. Mijn lichaam reageerde al voordat mijn hoofd het kon verwerken. Ik voelde een warmte die zich diep van binnen opbouwde en bijeen kwam tussen mijn dijen. Mijn kutje werd nat van het idee om me zo voor hem aan te kleden, om in zulke lingerie gezien te worden door een ander dan mijn man. Annemarie's lippen trilden licht, alsof ze mijn opwinding kon waarnemen. Ze boog zich een fractie naar mij toe – ik rook de geur van haar bedwelmende parfum.
— En Manon…, ze fluisterde op een bezwerende toon.
— Geen seks met Mark. Ook niet jezelf aanraken. Niet totdat je hier bij ons bent.
Ik wist nauwelijks meer wat ik met mezelf aan moest. De ontkenning die ze me oplegde, was wreed door zijn subtiliteit. Het was een doordachte marteling waaraan ik onmogelijk kon ontkomen. Ze zag de zenuwachtige bewegingen van mijn vingers in mijn schoot die het gevecht symboliseerden tussen gehoorzaamheid of verzet tegen datgene wat ze me dwingend oplegde. Ze had me precies waar ze wilde: kwetsbaar, in haar macht. Haar glimlach zag eruit als een triomf die nauwelijks te verbergen was. Met weloverwogen precisie reikte ze naar de wijnfles. Heel even viel er een stilte toen ze nog een keer inschonk.
— Ik wil dat je gretig bent. Desperaat. Klaar om hem genot te schenken.
Ik nam het bijgevulde glas aan dat ze me aanreikte. De wijn was koud, maar kon niets uitrichten tegen het brandende vuur diep in mijn binnenste.
— Wanneer?, vroeg ik met een droge, schorre stem.
— Vrijdagavond.
Nog maar twee dagen. Twee dagen van kwelling. Twee dagen lang waarop ik Mark’s handen op mijn lichaam zou voelen, of mijn eigen vingers die ernaar verlangden om zich in mijn kruis te nestelen. Ik voelde die behoefte nu al omdat mijn lichaam trilde van spanning die Annemarie met haar geraffineerde spel in me aanwakkerde.
— Weet Paul het?
Ze schudde haar hoofd.
— Nee. Het is een verrassing. Je bent een cadeau.

— Wat !?
Mark stond in onze woonkeuken bij het fornuis. De deur naar de tuin stond open. Hij draaide zich om, een spatel in zijn hand, en keek naar me met ogen die groot waren van ongeloof en ontzetting.
— Wat zeg je nu !?
Ik probeerde kalm te blijven en vertelde hem wat Annemarie een uur eerder met me besproken had. Ik stapte naar hem toe, probeerde hem te paaien. Ik ging tegen hem aan staan en gaf hem een lief bedoelde kus. Wat weerstand had ik wel verwacht, maar dat mijn man zo heftig zou reageren had ik niet voorzien. Het hield het midden tussen diep beledigd zijn en intens woedend. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder, en fluisterde lieve woordjes.
— Ik kan het ook niet beter uitleggen dan dit, liefje… maar als je je in haar verplaatst… en dat heb ik zojuist ook gedaan… in ieder geval geprobeerd… dan is haar benadering toch niet… toch niet… onredelijk?
— Onredelijk !?
Ik wipte op m’n tenen en kuste zijn hals. Mijn hand lag op zijn borst en gleed nu naar beneden, over zijn maag, naar zijn kruis. Ik legde mijn hand over zijn pik heen en voelde de bobbel groeien.
— Jij hebt twee weken geleden toch heerlijk met Annemarie gevreeën? Daar was je toch ook niet op tegen? Hhhmm?
Ik stapte dichterbij. Mijn vingers vonden de stoppels langs zijn kaak, ruw onder mijn vingertoppen. Ik kneedde zijn ballen en de groeiende pik die ik door zijn strakke jeans heen goed kon voelen. De vraag was alleen: was het mijn hand die deze erectie veroorzaakte, of was het het idee dat ik binnenkort door een andere man zou worden geneukt? Precies zoals hij destijds heel erg opgewonden was geworden toen ik een zinderende nacht met Victor beleefde in Marseille. Voor mij bestond er geen twijfel over dat dit echt de geilheid van een cuckold was die ik hier in de palm van mijn hand voelde. Ik wist hem te kalmeren met de herinneringen aan Victor die ik opriep, de herinnering aan de gepassioneerde vrijage met Annemarie twee weken geleden waarvan ook hij enorm had genoten. Al die beelden hielpen hem om het terug te brengen tot de juiste proporties. Ik bleef hem kussen en zijn kruis masseren door zijn jeans. Ik fluisterde in zijn oor dat hij me de komende twee dagen en nachten niet mocht neuken. Dat ik niet mocht masturberen.
— Geen seks, ademde ik uit, terwijl ik mijn lichaam tegen het zijne drukte. — Niet voordat ik bij hen ben.
Een grom kwam uit zijn keel. Zijn handen landden op mijn heupen, vingers drukten zich zo hard in mijn lichaam dat ze blauwe plekken veroorzaakten.
— Verdomme, Manon…
Ik kreunde onder zijn aanraking en de geile spanning die ik voelde in zijn lichaam.
— Een jurk die makkelijk uitgaat. Een zwarte string. Zwarte kousen. Hoge hakken.
Mijn stem was nu nauwelijks meer dan zacht gehijg. Mijn lichaam verraadde me. Mijn heupen rolden tegen zijn stijve lengte.
— Voor Paul.
Mark kreunde, zijn greep verstevigde.
— Verdomme, schat, ik kan niet...
— Je moet, kreunde ik tegen zijn lippen, terwijl mijn vuisten in zijn shirt gebald waren en hem dichter naar me toe trokken. Onze lippen botsten tegen elkaar, onze tongen verstrengelden zich. Hij smaakte naar zonde, naar alles waar ik nu naar verlangde en niet kon krijgen. Zijn handen zwierven over mijn lichaam, de ene gleed naar beneden om mijn billen te omvatten, de andere verstrengelde zich in mijn haar. Hij trok er net genoeg aan om me de tranen in de ogen te laten schieten. Zijn vingers gleden onder mijn zomerjurkje en streelden het kant van mijn slipje.
— Mark..., hijgde ik, terwijl ik mijn mond van de zijne rukte. — Nee. Ik kan niet.
— Alleen maar een voorproefje, gromde hij, zijn adem heet in mijn nek. Zijn vingers drukten harder. De top van zijn middelvinger voelde de vochtige stof over mijn clit en wreef in langzame cirkels die me gek maakten van begeerte.
— Je bent doorweekt, schat.
— Alsjeblieft, Mark.
Mijn nagels groeven zich in zijn schouders, mijn lichaam verscheurd tussen hem wegduwen en tegen zijn hand wrijven. Een gebroken geluid ontsnapte me. De gedachte aan wat er vrijdag komen zou, stuurde een nieuwe vlaag van hitte en vocht tussen mijn dijen. Maar ik schudde mijn hoofd, mijn adem kwam met hortende hijgen.
— Nee. Ik moet het bewaren. Voor hem.

~ ~ ~ ~ ~