Verdwaald - 1

Dag 1

Arnout werd wakker omdat hij iemand hoorde roepen. Zuchtend opende hij zijn ogen. Meteen kwam hij met een schok overeind. Hij lag midden in een bos! Om hem heen stonden dikke bomen, die met hun felgroene bladeren het zonlicht filterden. Arnout ging rechtop op de met mos overdekte steen staan waar hij blijkbaar op had liggen slapen en zocht met bonzend hart naar iets bekends.

‘Help!’

Wat was dat? Hoorde hij nou iemand om hulp roepen? Waren er nog meer mensen in dit bos? Arnout besloot op onderzoek uit te gaan. Op een stevig tempo draafde hij in de richting waarvan hij dacht dat het geroep vandaan gekomen was. Gelukkig had hij stevige schoenen aan. Hij had geen idee wanneer hij die had aangedaan, maar ze kwamen goed van pas. De bosgrond was bezaaid met scherpe stenen en verraderlijk uitstekende wortels.

‘Help!’ hoorde hij weer. Het geroep werd luider. Het klonk alsof er echt iemand in nood was. Arnout versnelde zijn pas nog meer – hij was nu echt aan het rennen. Twijgjes sloegen tegen zijn armen en takjes bleven aan zijn broek haken, maar Arnout zette door. Het rennen ging hem vrij makkelijk af. Hij moest alleen uitkijken dat hij geen misstap maakte.

Net op tijd kwam hij voor een diepe kuil tot stilstand. De kuil was bijna niet te zien door het kreupelhout dat eromheen lag. Met zijn hart in zijn keel keek Arnout over de rand. Op de bodem van de kuil lag een jongen van Arnout’s leeftijd – ongeveer negentien dus – met een van pijn vertrokken gezicht.

‘O, verdomme,’ zei Arnout.

De jongen zag Arnout. Zijn gezicht klaarde iets op. ‘Gelukkig… je hebt me gevonden,’ zei hij hijgend.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Arnout.

‘Nou―’ De jongen haalde diep adem. Zijn tanden hield hij op elkaar geklemd. Hij greep naar zijn rechterbeen, waar een lelijk uitziende wond te zien was. Even was Arnout bang dat hij flauw zou vallen, maar de jongen wist bij bewustzijn te blijven. ‘Ik rende. En toen viel ik, in deze kuil. Alsjeblieft, kun je me helpen?’

Arnout knikte. ‘Ja. Niet bewegen. Ik ga iets bedenken om je uit die kuil te halen.’ Arnout deed een stap bij de rand van de kuil vandaan en keek om zich heen terwijl hij koortsachtig nadacht. De kuil was te diep om de jongen zomaar bij de hand te pakken en hem naar boven te trekken. Bovendien betwijfelde Arnout dat de jongen genoeg kracht had voor zo’n actie.

Zijn oog viel op twee stammen die dicht naast elkaar een meter of tien verderop lagen. Zo te zien waren ze al oud, maar ze hadden over de gehele lengte uitstekende takken. Daar kon hij wel iets mee. Hij liep ernaar toe en probeerde de eerste stam te verslepen. Het ding bleek ontzettend zwaar. Met trillende armspieren wist Arnout de stam naar de rand van de kuil te slepen, alwaar hij de jongen bewusteloos aantrof. ‘Verdomme.’

Heel voorzichtig rolde Arnout een kant van de stam boven de opening van de kuil. Toen pakte hij het andere einde en kantelde de stam de kuil in. Met een dreun kwam hij op de bodem terecht. Arnout keek vlug of hij de jongen niet had geraakt, maar het leek goed te zijn gegaan. Snel liep hij weg om de tweede stam te pakken. Op de zelfde manier liet hij die in de kuil glijden, vlak naast de eerste, zodat er een soort ladder ontstond. Arnout was inmiddels aardig bezweet, en hij moest even uithijgen. Zijn sterke handen waren geschaafd, maar dat voelde hij niet.

Toen hij weer iets van zijn kracht hervonden had, daalde hij zijn geïmproviseerde ladder af de kuil in. Hij knielde bij de jongen en legde zijn hand op diens voorhoofd. De jongen opende even zijn ogen en keek hem verbaasd aan. ‘Ik ben er,’ zei Arnout. ‘Ik ga je uit de kuil tillen, maar daarvoor moet ik je op mijn rug dragen. Denk je dat je me vast kunt houden?’

De jongen knikte. Hij had een knap gezicht met blond haar en bruine ogen. Arnout glimlachte even naar hem om hem gerust te stellen en draaide zich toen om. Maar de jongen greep zijn arm. ‘Hoe… hoe heet je?’ vroeg hij met zwakke stem.

‘Arnout,’ zei Arnout. ‘En jij?’

De jongen kneep zijn ogen samen alsof hij heel diep na moest denken. ‘Joaquin,’ zei hij toen.

‘Aangenaam,’ zei Arnout. Toen draaide hij zich weer om en ging op zijn hurken zitten. ‘Als je nu op mijn rug wilt klimmen, dan draag ik je de kuil uit, oké?’ Joaquin knikte. Moeizaam kwam hij overeind en sloeg zijn armen om Arnout’s schouders. ‘Zit je goed?’ vroeg Arnout.

‘Ja,’ fluisterde de jongen in zijn oor.

Arnout ging weer rechtop staan. Joaquin klemde zich stevig aan hem vast. Zijn armen zagen er sterk uit, maar de blonde jongen was aardig verzwakt door zijn wond, dus Arnout was zo voorzichtig mogelijk. Hij pakte de eerste “treden” van zijn ladder en klom langzaam omhoog. Het was zwaar, met Joaquin op zijn rug, maar Arnout had het gevoel dat hij met een goede daad bezig was, en dat gaf hem kracht. Bovendien was het gevoel van het jongenslichaam dat tegen zijn rug drukte niet onaangenaam.

Toen ze eenmaal de kuil uit waren, legde Arnout Joaquin op een zacht stukje bosgrond neer. De jongen was maar half bij bewustzijn, en zijn wond zag er niet goed uit. Het was een diepe snee, die over de binnenkant van zijn been liep en onder de pijp van zijn korte broek verdween. Hij leek niet heel diep, maar er kwam veel bloed uit. Zonder aarzelen scheurde Arnout een reep stof van het grijze shirt dat hij droeg. Hij stroopte de pijp van Joaquin’s broek zo ver mogelijk op, maar de wond liep ver door. Er zat niets anders op dan de broek uit te trekken als hij de wond fatsoenlijk wilde verzorgen.

Arnout keek even naar het gezicht van Joaquin. Het leek alsof de jongen sliep, behalve dan dat zijn gezicht af en toe vertrok van pijn. Arnout besloot te doen wat nodig was. Hij gespte de riem van Joaquin’s broek los en trok het kledingstuk voorzichtig uit. De rechter pijp was doorweekt van het bloed. Arnout legde de broek naast zich op de bosgrond en bekeek de wond nog eens goed. De snee liep bijna tot aan Joaquin’s lies. Arnout wilde de wond afbinden, maar dat ging bijna niet.

Toch probeerde Arnout het. Hij tilde heel voorzichtig het been iets op, zodat hij de reep stof eronderdoor kon trekken. Met zijn hand schoof hij onhandig langs de onderbroek van de blonde jongen. Hij voelde duidelijk wat daarin zat. Zijn ogen werden even naar de bolling in de onderbroek getrokken. Arnout schudde zijn hoofd en concentreerde zich op het afbinden van het been. Hij maakte een knoop in de reep stof en trok die strak aan. Daarbij raakte hij weer per ongeluk de bolling in de onderbroek aan, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij controleerde of de knoop goed zat en of het bloeden minder was geworden. Dat bleek zo te zijn. ‘Mooi zo,’ zei hij tevreden bij zichzelf.

Joaquin was nog steeds niet aanspreekbaar, en Arnout merkte dat hij dorst had. Bovendien zou het geen kwaad kunnen de wond van Joaquin uit te spoelen. Op zoek naar water dus. ‘Ik ben zo terug,’ zei Arnout tegen Joaquin, hopend dat de jongen hem zou horen. Daarna rende hij ervandoor.

Het duurde niet lang of hij vond een kabbelend beekje. Arnout knielde neer en schepte met zijn handen het water op om er gulzige slokken van te nemen. Het was heerlijk verfrissend. Arnout zuchtte van verlichting. Toen bedacht hij zich dat hij niks had om het water in mee te nemen. ‘Verdomme.’

Hij liep terug naar Joaquin en tot zijn verrassing trof hij de jongen bij bewustzijn aan. ‘Ah, daar ben je,’ zei Joaquin.

‘Ja, ik was op zoek naar water,’ zei Arnout. ‘Ik heb een beekje gevonden, maar ik kan het water niet hierheen brengen. Ik denk dat ik je weer moet dragen.’

‘Ik kan heus wel zelf lopen, hoor,’ zei Joaquin. Hij bewoog zijn rechterbeen en kreunde meteen van pijn.

‘Laat dat,’ zei Arnout fel. ‘Ik heb je been net verbonden, het is belangrijk dat de stof goed blijft zitten, anders gaat de wond te erg bloeden. Ik zal je dragen, en daarmee is het afgedaan. Begrepen?’

Joaquin knikte zwakjes. Arnout liep naar hem toen en schoof voorzichtig zijn armen om het lichaam van de jongen zodat hij hem aan zijn borst kon dragen. Daarbij moest hij de gespierde benen van de jongen wel vasthouden. Hij glimlachte even. ‘Ik bedoel het niet kwaad. Ik wil gewoon niet dat die wond erger wordt.’

Joaquin glimlachte terug. Het was een warme glimlach, die Arnout een tintelend gevoel in zijn buik bezorgde.

‘Dat weet ik toch,’ zei Joaquin, en hij sloeg zijn armen om Arnout’s nek. Arnout voelde een lichte blos opkomen, dus keek hij snel voor zich uit en liep richting de beek. Joaquin’s broek bleef noodgedwongen achter.

‘Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?’ vroeg Arnout onder het lopen.

‘Geen idee,’ zei Joaquin. ‘Jij?’

‘Ik ook niet. Ik werd midden in het bos wakker. Geen flauw idee hoe ik daar terecht gekomen ben.’

‘Vreemd,’ zei Joaquin. ‘Ik had precies het zelfde. Om eerlijk te zijn raakte ik een beetje in paniek, dus ben ik gaan rennen. Toen ben ik dus in die kuil gevallen.’ Hij zweeg even. ‘Wat is het laatste wat jij je herinnert?’

Arnout dacht diep na. ‘Ik… ik weet niet.’

‘Ik ook niet,’ beaamde Joaquin. ‘Ik heb wel herinneringen, maar ik kan er niet bij. Ze zijn… vaag, snap je?’

Arnout begreep het heel goed. Als hij zich nu iets probeerde te herinneren van wat er was gebeurd voordat hij in dit bos terechtgekomen was, zag hij alleen maar vage beelden en hoorde hij flarden van geluiden die hij niet kon plaatsen. Hij kreeg er hoofdpijn van. ‘Wat zou er gebeurd zijn?’ vroeg hij, meer aan zichzelf dan aan Joaquin.

‘Misschien is het een test, of zoiets,’ antwoordde de blonde jongen.

‘Hoe bedoel je?’

Joaquin haalde zo goed en zo kwaad als het ging in zijn positie zijn schouders op. ‘Weet ik veel. Iemand wil weten hoe we in het bos zullen overleven. Of… of hoe we samenwerken. Een experiment. Snap je?’

‘Zou zoiets mogen?’

‘Dat weet ik niet.’ Joaquin zuchtte. ‘Het is gewoon erg vreemd, allemaal.’ Dat was het zeker.

Ze kwamen aan bij het beekje en Arnout legde Joaquin vlak bij de oever neer. Met zijn handen maakte hij een kommetje om water op te scheppen waarmee hij Joaquin’s wond kon spoelen. Toen hij het water op de wond liet druppelen haalde de blonde jongen slissend adem, tussen zijn op elkaar geklemde tanden door. Toen de wond goed schoon was keek Arnout Joaquin aan. ‘Ik denk dat er een verband omheen moet.’ Hij had het nog niet gezegd of hij trok zijn shirt helemaal uit en begon het om het bovenbeen van Joaquin te wikkelen.

‘O… Oké,’ stamelde Joaquin. Hij ging iets verliggen, maar kon zich verder niet zo goed bewegen. Hij keek gespannen toe hoe Arnout te werk ging. Waarschijnlijk viel het hem nu pas op dat hij geen broek aan had.

Arnout werkte efficiënt en had al snel het been helemaal ingewikkeld. Hij zag niet meteen bloedvlekken door de stof opkomen; dat leek hem een goed teken. Hij stond op en rechtte zijn rug. Gelukkig was het niet al te koud, want hij had nu alleen zijn korte broek en schoenen aan. Een vlieg landde op zijn gespierde borst, vlak bij zijn linker tepel. Arnout wuifde het beestje weg en krabde zich op die plek. De ongewone beweging maakte dat zijn armspieren opbolden. Hij zag dat Joaquin naar hem keek en glimlachte. ‘Wil je wat drinken?’ vroeg hij.

Joaquin glimlachte terug. ‘Graag,’ zei hij. Hij keek Arnout verwachtingsvol aan.

Arnout liep naar de beek. ‘Juist. Hoe gaan we dit doen?’

‘Schep water op met je handen, zoals net, dan drink ik daaruit,’ zei Joaquin. Dat was ook het enige wat Arnout kon bedenken, dus deed hij dat maar. Hij bracht het kommetje van zijn handen naar de lippen van Joaquin, die het water er gulzig uit op slurpte. Arnout voelde de lippen van de jongen tegen zijn vingers en opnieuw voelde hij het tintelen in zijn buik.

Arnout ging nog een keer water halen. Toen hij bij Joaquin neer wilde knielen verloor hij echter zijn evenwicht zodat Joaquin onder geplensd werd en hij half op de jongen belandde. Joaquin slaakte een kreet van pijn. ‘Sorry,’ zei Arnout. Hij zocht steun met zijn hand op de borst van Joaquin, die zo te voelen aardig stevig was.

‘Het… het maakt niet uit,’ bracht Joaquin met moeite uit. Hij wist zelfs een glimlach tevoorschijn te toveren. ‘Dat deed je zeker expres?’

Arnout grinnikte, maar hij voelde ook dat de blos terug kwam. Even keken de twee jongens elkaar indringend aan. Toen stond Arnout snel weer op om meer water te halen.

Even later zaten ze naast elkaar op de oever. Het begon te schemeren. Arnout’s maag knorde, maar ze konden nu onmogelijk aan eten komen. In plaats daarvan stelde hij zich tevreden met het aangename gezelschap van Joaquin. De jongen had zich tegen hem aan genesteld, wat puur vanwege de temperatuur al prettig was – het was wat kouder geworden sinds die middag – maar voor Arnout betekende het meer. Joaquin was echt knap. En bedachtzaam. En blijkbaar had hij ook nog gevoel voor humor. Arnout sloeg voorzichtig een arm om de blonde jongen heen. Die keek naar hem op en zond hem weer zo’n warme glimlach. Toen wendde hij zijn blik af en schoof ongemakkelijk heen en weer.

‘Wat is er?’ vroeg Arnout bezorgd.

‘Nou…’ aarzelde Joaquin, ‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar… ik moet heel nodig plassen. En… tja, ik zou dan liever rechtop staan, maar dat gaat zo niet echt, behalve als… als je me helpt.’

‘Aha,’ zei Arnout, zo neutraal mogelijk, hoewel zijn hart racete. ‘Dat is goed, ik zal je helpen.’

‘Echt?’

‘Natuurlijk.’ Arnout stond op en greep Joaquin onder zijn oksels beet. Hij hees de blonde jongen met enige moeite overeind, zodat die met zijn rug tegen Arnout’s borst geleund stond. ‘Kun je zo je onderbroek omlaag doen?’ vroeg Arnout.

Joaquin probeerde het. Onhandig trachtte hij met zijn handen de stof omlaag te trekken terwijl hij half tegen Arnout aan leunde en op een been balanceerde. ‘Nee, het lukt niet,’ zei hij al na een paar seconden.

‘Oké, dan help ik toch,’ zei Arnout. Hij sloeg een arm om de borst van Joaquin en hield hem zo stevig vast. Met zijn andere hand ging hij over de buik van de jongen naar beneden. Hij kon het niet laten even te strelen – Joaquin’s buik was heerlijk strak. Met zijn vingers voelde hij de rand van de onderbroek. Hij haakte twee van zijn vingers eronder en voelde de gladde huid van Joaquin tegen zijn knokkels. ‘Oké, we trekken tegelijk. Nu.’

Samen trokken ze de onderbroek naar beneden. Joaquin’s piemel kwam tevoorschijn en Arnout moest even slikken. Wat zag die er lekker uit – iets groter dan gemiddeld en met een rozige eikel die net onder een huidplooi vandaan kwam. Boven de stam groeide een pluk krullerig haar. Joaquin greep zijn piemel bijna meteen vast en liet met een zucht zijn vocht lopen. Arnout vond het niet netjes om te blijven kijken, dus scheurde hij met moeite zijn blik los van het tafereel.

Even later hoorde Arnout het knappen van elastiek. Joaquin had zijn onderbroek zelf weer aangedaan. ‘Ik ben klaar,’ zei de jongen. Arnout hielp hem om weer op de bosgrond te gaan zitten.

‘Ik moet ook even, hoor,’ zei Arnout. Hij draaide zich om, ritste zijn eigen broek open en haalde zijn piemel – die half stijf was geworden – uit zijn onderbroek. Toen hij klaar was kon hij het niet laten zijn piemel iets langer af te schudden dan strikt noodzakelijk was. Zich echt aftrekken was natuurlijk geen optie, met Joaquin zo dicht in de buurt, maar even spelen kon geen kwaad.

Toen Arnout zich eindelijk weer naar de blonde jongen keerde zag hij Joaquin gapen. ‘Ik ben zo moe,’ zuchtte hij.

‘Ja,’ zei Arnout, ‘ik ook. Ik denk dat we zo maar eens moesten gaan slapen.’

‘Heb je het niet koud, zo zonder shirt?’

Arnout haalde zijn schouders op. ‘Een beetje. Maar ik heb niks te klagen. Ik heb vrijwillig mijn shirt afgestaan. Ik heb zonder jou toestemming je broek uitgetrokken. Jij moet het minstens zou koud hebben als ik.’

Joaquin grinnikte. ‘Dat is waar. Eigenlijk heb ik dus nog iets van je te goed.’ Hij zweeg even. ‘Maar, serieus. We weten niet hoe koud het vannacht zal worden. Ik denk niet dat we nog tijd hebben om aan een vuur te beginnen, en plotselinge hulp kunnen we wel op onze buik schrijven, neem ik aan. Dus… wat doen we om warm te blijven?’

Arnout lachte ongemakkelijk. ‘Nou, er is maar een optie, niet waar.’

Joaquin knikte. ‘Zullen we maar gewoon hier gaan liggen? Het lijkt me niet handig als je me in het donker nog verder draagt. Straks struikel je nog. Bovendien is de grond hier droog en redelijk zacht.’

‘Prima, ’ zei Arnout.

Dus de jongens veegden wat bladeren bij elkaar, gingen liggen en probeerden het zich zo gemakkelijk mogelijk te maken. Arnout nam Joaquin in zijn armen en drukte de jongen dicht tegen zich aan zodat ze van elkaars warmte gebruik konden maken. Joaquin op zijn beurt strekte zijn armen uit en wreef met zijn handen over de naakte borst en buik van Arnout. ‘Weet je wat vreemd is?’ vroeg de jongen zacht. Arnout schudde zijn hoofd. ‘Ik ben eigenlijk helemaal niet bang. Terwijl we wel in dit bos verdwaald zijn. Jij?’

‘Nee, niet echt,’ zei Arnout. Zou hij bang moeten zijn? Misschien wel. Maar hij voelde zich eigenlijk best veilig. Hij legde zijn arm om de schouders van Joaquin en trok de jongen nog wat dichter naar zich toe, zodat die met zijn hoofd op zijn borst kon liggen. Joaquin deed het zonder aarzelen en Arnout’s hart maakte een sprongetje van geluk toen hij voelde hoe de zachte wang van de blonde jongen zich tegen zijn borst vlijde. ‘Morgen ga ik wel op zoek naar andere mensen. Dan kun jij herstellen van je verwonding.’

Joaquin humde wat. Het was duidelijk dat hij erg moe was. ‘Je bent zo sterk,’ fluisterde de jongen.

Arnout moest zijn oren spitsen om het te verstaan. Hij glimlachte bij zichzelf. ‘Misschien ben ik alleen maar zo sterk omdat ik indruk op je wil maken. Je bent… best wel knap. Ehm, heel erg knap zelfs.’ Verdomme, had hij dat echt gezegd? Waar was hij mee bezig…

Joaquin grinnikte. ‘Ik mag blij zijn dat jij me bent komen redden, Arnout. Ik was echt niet in mijn eentje uit die kuil gekomen. Ik…’ Hij aarzelde. ‘Dankjewel, Arnout. Voor alles,’ zei hij toen, veel zachter. Hij bracht zijn gezicht vlak bij dat van Arnout, die zwaar begon te ademen. Joaquin drukte zijn lippen zachtjes op die van Arnout. Heel even maar. Arnout keek teleurgesteld toen de jongen zich weer oprichtte. Joaquin zag het en lachte. ‘O, dus je vond het wel lekker?’ zei hij. Hij kwam weer naar beneden met zijn hoofd, en dit keer kwam Arnout hem tegemoet. Ze drukten hun lippen stevig tegen elkaar.

In Arnout’s hoofd buitelden de indrukken over elkaar. Zijn neus vulde zich met de heerlijke geur van Joaquin terwijl zijn naakte huid tintelde daar waar die in contact kwam met het lichaam van die prachtige jongen. Hij stak zijn tong naar buiten en proefde de zoete lippen van Joaquin. Al snel kwam daar de gladde, natte tong van de jongen bij. Hun tongen raakten verstrengeld en hun wijd openstaande monden hapten naar elkaar alsof ze elkaar op wilden eten.

Joaquin, die bovenop lag, bewoog zijn bekken ritmisch op en neer, zodat zijn piemel door zijn onderbroek heen tegen Arnout’s buik aan schuurde. Arnout voelde hoe die langzaam stijf werd. Ook bij hemzelf begon het te knellen. Hij liet zijn handen over de rug van Joaquin naar beneden glijden tot bij zijn onderbroek. Met zijn vingers schoof hij onder het elastiek, en hij greep de billen van de jongen vast. Joaquin kreunde zachtjes.

Na de zachte, ronde billen even gekneed te hebben, trok Arnout zijn handen terug en probeerde het shirt van Joaquin uit te trekken. Joaquin had door wat hij van plan was en verbrak hun kus om hem te helpen. Met veel gesjor kregen ze zijn shirt over zijn hoofd, waarna ze meteen hun lippen weer op elkaar drukten. Joaquin hijgde en Arnout voelde diens warme, naakte huid tegen de zijne drukken. Zijn piemel was zo stijf dat het onaangenaam was met zijn broek aan. Zijn tepels werden hard en gevoelig.

Joaquin verplaatste zijn lippen naar Arnout’s nek, en daarna verder naar beneden naar zijn borst. Met het puntje van zijn tong bewerkte Joaquin Arnout’s gevoelige tepels. Arnout hapte naar adem. Met zijn handen probeerde hij verwoed zijn broek los te maken, om zijn knellende piemel de ruimte te geven. Eindelijk lukte het. Met moeite schoof Arnout zijn broek naar zijn enkels – hij had schoenen aan dus verder ging het niet. Alleen de dunne stof van zijn onderbroek scheidde zijn piemel nu nog van de buitenlucht, net als bij Joaquin.

De blonde jongen zag het en gluurde ondeugend naar Arnout. Joaquin tilde zijn hoofd iets op zodat de jongens elkaar aan konden kijken. Arnout voelde een koude windvlaag langs zijn vochtige tepels strelen, wat hem deed rillen van genot. In het schemerduister was het moeilijk te zien, maar Arnout dacht dat Joaquin glimlachte. Hij voelde de warme hand van de blonde jongen over de welvingen van zijn buikspieren en langs het kuiltje van zijn navel richting zijn onderbroek glijden. Hij kwam pas tot stilstand toen hij bovenop de zijn onderbroek lag. Arnout hield Joaquin tegen. ‘Is…’ hij slikte even. ‘Is dit echt wat je wilt? Je hoeft dit niet te doen omdat ik je gered heb―’

Joaquin kneep zachtjes in zijn stijve piemel, zodat Arnout kreunde van genot. ‘Natuurlijk wil ik dit,’ zei de blonde jongen beslist. ‘Heb je jezelf wel eens bekeken? Ik zit me al de hele dag te bedenken dat ik van geluk mag spreken dat ik met jou in dit bos beland ben. De mooiste jongen die ik ooit gezien heb.’

Arnout voelde zich warm en gelukkig. Hij wilde iets terug zeggen, maar de hand van Joaquin gleed onder de stof van zijn onderbroek en greep zijn piemel vast. Hij gooide zijn hoofd achterover en kermde. Zijn hele lichaam begon te trillen. Hij kwam bijna spontaan klaar. Joaquin kwam met zijn hoofd naar beneden en gaf hem kusjes in zijn nek. Zijn lippen waren gloeiend heet en zo zacht als een zomerbries. Met zijn linker hand streelde Joaquin Arnout’s gezicht, terwijl hij met zijn rechterhand langzaam trekkende bewegingen maakte. Arnout voelde het vel van zijn piemel op en neer bewegen, voelde de sterke vingers van Joaquin die hem teder bewerkten.

Het was te veel. Met een diepe zucht kwam Arnout tot een hoogtepunt. Zijn buikspieren trokken zich samen terwijl een fontein van glinsterend wit zaad uit zijn plasgaatje schoot. De eerste straal kwam tot aan zijn tepels, de rest kwam op zijn buik en op de hand van Joaquin terecht. De blonde jongen bleef rustig door trekken en perste zo ook de laatste druppeltjes glazig wit vocht uit zijn plasgaatje. Arnout was helemaal van de wereld. Zijn hele lichaam tintelde en even kon hij niets uitbrengen.

Toen hij eindelijk weer een beetje bij kennis kwam had Joaquin zijn hoofd op zijn schouder gelegd en streelde met zijn hand over Arnout’s schaamstreek en zijn verslappende piemel. ‘Dat… dat was geweldig,’ prevelde Arnout.

‘Fijn om te horen. Ik vond het ook wel leuk,’ antwoordde Joaquin.

Ineens voelde Arnout een geweldige hunkering, een ontembaar verlangen. Joaquin moest het zelfde genot voelen dat hij zojuist had meegemaakt. ‘Laat mij jou ook doen,’ zei hij met droge keel.

Joaquin gnuifde. ‘Als je dat wilt.’

Arnout greep Joaquin bij zijn schouders en draaide de blonde jongen voorzichtig op zijn rug. Hij ging schrijlings over de jongen heen zitten en boog zich voorover om hem te kussen. Joaquin beantwoordde zijn liefkozingen gretig, maar Arnout stopte de kus snel. Hij kwam overeind en begon aan de onderbroek van Joaquin te sjorren. Met een beetje hulp wist hij hem naar benden te krijgen om de piemel van Joaquin bloot te leggen. Het was een prachtig exemplaar; half stijf en met een topje dat glinsterde van het kleverige vocht. Zonder aarzelen greep Arnout hem vast en begon trekkende bewegingen te maken.

Het was nu Joaquin’s beurt om te kermen van extase. Zijn piemel was binnen de kortste keren op volle sterkte, en meer vocht lekte uit zijn plasgaatje. Arnout genoot van het uitzicht van de kronkelende jongen onder hem. Zijn gespierde torso was meer een silhouet in de schemering, maar toch zeer opwindend. Het leukst om te zien was Joaquin’s gezicht. Met gesloten ogen en zijn mond half open zag hij er vredig en lief uit.

Arnout deed zijn best het voor Joaquin zo fijn mogelijk te maken. Ineens kreeg hij een idee, iets wat deze beleving voor hen allebei nog intenser zou maken. Hij stopte met trekken, schoof iets achteruit – voorzichtig, zodat hij Joaquins wond niet aan zou raken – en boog zich voorover. De geur van het geslacht van Joaquin maakte hem duizelig. Hij opende zijn mond en nam het topje van de piemel tussen zijn lippen. Hij hoorde Joaquin naar adem happen en diens hand greep hem bij de schouder, maar Arnout ging onverstoord verder. Met zijn tong likte hij het kleverige, zoete vocht van de eikel en slikte het door terwijl hij met zijn vochtige lippen langzaam over de schacht op en neer bewoog. De smaak was onbeschrijfelijk – het lekkerste wat hij ooit geproefd had.

Veel te snel hoorde hij: ‘Arnout… het… het komt.’

Arnout liet de piemel uit zijn mond glijden om het laatste stukje weer met de hand te doen. Net toen de eikel tussen zijn lippen vandaan kwam vloeide het zaad echter al naar buiten. Straal na straal welde op uit Joaquins plasgaatje en droop over zijn piemel om weg te zakken tussen zijn schaamhaar. Het was een ongelooflijk opwindend gezicht, en Arnout maakte het van zeer dichtbij mee. Er belandde ook een druppel op zijn neus. Die veegde hij snel weg.

Met zijn handen klom hij over Joaquin heen tot zijn gezicht boven dat van de blonde jongen hing. Hij kuste hem teder en liefdevol, terwijl Joaquin bijkwam van zijn orgasme. De moeheid begon toe te slaan en Arnout draaide zich naast Joaquin op zijn rug. Ze keken elkaar met half gesloten ogen gelukkig aan. ‘Dat was inderdaad iets bijzonders,’ zei Joaquin met krakende stem. ‘Je wordt er wel moe van.’

Arnout glimlachte en drukte een kus op de neus van Joaquin. Ze trokken hun onderbroeken weer aan – zonder lag toch een beetje gek op de bosgrond – en kropen dicht tegen elkaar aan om warm te blijven. ‘Welterusten, Joaquin,’ fluisterde Arnout.

‘Welterusten…’