Het Satorvierkant - 17

6 juni 1944 - Bénouville, Normandië

"Niet huilen, meisje. Het komt allemaal wel goed."
Dat uitgerekend de soldaat die Fritz neergeschoten heeft, haar nu troost, voelt redelijk vernederend en eigenlijk zou haar trots haar moeten verbieden zich door hem te laten troosten. Maar zijn armen voelen zo verrukkelijk.
"Ik ben pathetisch. Dat ik me al die tijd heb laten gebruiken."
"Je moet jezelf nooit zo noemen." Sergeant William Taylor neemt haar gezicht tussen zijn handen en dwingt haar hem aan te kijken. "Je bent verre van zielig. Je bent mooi en sexy."
Simone schudt haar hoofd. Ze weet dat haar ogen en neus opgezwollen zijn van het huilen en dat ze er niet op haar best uit ziet zo. "Lieve help, wat kan jij liegen." Simone snuift.
"Geloof me, het is de waarheid. Je bent een prachtige vrouw en verdient het om gelukkig te zijn."
Ze opent haar mond om hem tegen te spreken, maar hij houdt haar tegen. "Misschien kan dit je overtuigen," zegt hij waarna hij zijn mond naar haar lippen brengt. Simone smaakt precies naar wat ze is: een verboden vrucht. Hij voelt haar aarzeling en verbazing, proeft het zout van haar tranen. Zich losmakend van haar verleidelijke mond, haalt hij een hand door zijn haar. "Sorry, dat had ik niet mogen doen."

Simone schudt haar hoofd. "Verontschuldig je alsjeblieft niet." Meteen trekt ze zijn hoofd weer naar beneden. Hij weet dat hij haar beter met rust laat, maar zes maanden van opgekropte lust komt tot uitbarsting. Hij heeft met fantasieën geleefd en nu houdt hij de belichaming van die fantasie in zijn armen. Hij trekt haar stevig tegen zich aan. Haar woede en verdriet zijn bijna tastbaar, maar dan ineens zijn ze verdwenen en vervangen door iets minder vluchtigs, iets wat veel gevaarlijker is. Ze lijkt te verzachten en zich volledig aan hem over te geven. De kracht van haar kus schokt hem. Hij vult zijn handen met haar ronde billen en trekt haar harder tegen zich aan. Ze kreunt tegen zijn mond en duwt haar heupen tegen de erectie die hij niet langer kan ontkennen. Ze slaat een been over het zijne, zichzelf voor hem openend. Hij schuift met zijn vingers naar haar witte slipje.

"Oh Fritz..." fluistert ze kreunend tegen zijn mond. Het geluid van haar stem en het feit dat ze hem Fritz noemt, brengt hem weer bij zijn positieven. Waar is hij in vredesnaam mee bezig? Bijna had hij haar intiem gestreeld. Hij hapt naar adem en maakt zich van haar los, in een poging zijn zelfbeheersing terug te vinden.
"Het spijt me. Dat had niet mogen... Sorry, ik heb me laten gaan."
"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hebt me nergens toe gedwongen." En dan wendt ze haar blik af. "Je vindt me vast een hoer."
"Echt niet, dat moet je geloven. Maar je bent in de war en ik ben te ver gegaan. Het zal niet weer gebeuren. Ik wil geen misbruik van je maken."
"Je hebt geen misbruik van me gemaakt," zegt ze ferm.

Op dat moment komen een aantal soldaten de brug opgerend. Ze bekijken hoofdschuddend het schouwspel dat voor hun ogen afspeelt. "Sergeant Taylor, we hebben de twee bruggen ongeschonden in handen. De Duitsers hebben zich overgegeven."
"Mooi," glimlacht William. "Dan zijn we klaar voor het vervolg."
"Vervolg?" vraagt Simone voorzichtig.
"De landing..." verduidelijkt William. "Binnen enkele uren landen onze troepen op de stranden."

---

‘Wat doe ik hier in godsnaam?’ Denkt Jeff paniekerig. De laadklep van de landingsboot is net met een klap in het water neergekomen. D-day is begonnen.
"Go! Go! Go!" brult luitenant Marshall.
Tsjak tsjak tsjak tsjak... voordat Jeff ook maar een stap kan zetten opent Duits geschut het vuur op de boot en wordt de eerste rij soldaten neergemaaid. "Schiet op!" schreeuwt de luitenant. Maar waarheen? De kogelregen in? Jeff zijn hart gaat tekeer van angst. Als je in de boot blijft, ga je dood, als je naar voren oprukt, ga je ook dood. Een soldaat links van hem wordt geraakt en zakt in elkaar. Met kloppend hart springt Jeff het water in. Hij schiet anderhalf meter naar beneden. Kou beneemt hem de adem. Om hem heen raken kogels het wateroppervlak. Hij wordt in zijn linkerarm getroffen en een felle pijn verspreidt zich in zijn arm. Naast hem valt de zoveelste dode soldaat in het water. Het gebeurt allemaal zo snel. Dode soldaten drijven tegen hem op, de zee is donker van het bloed. Mannen schreeuwen om hun moeder. Vanuit de Duitse bunkers op de kliffen blijft een dodelijk spervuur op hen neerdalen.

En intussen blijven soldaten de boten af stormen. Ze gaan allen een regen van kogels, mortiergranaten en mijnen tegemoet. Nog meer dode soldaten drijven in het water, nog meer boten vliegen in brand. De scherpe stank van benzine en kruit dringen Jeffs longen binnen. 'Dit is echt de hel. Ik moet hier weg zien te geraken,' denkt hij.
Achter Jeff klinkt een luide explosie. Hij draait zijn hoofd om en ziet dat een boot door Duits artilleriegeschut is geraakt en explodeert in een bal van oranje vlammen.
Naast hem gaat een zeemijn af. Een soldaat geeft een gil en wordt de lucht in geslingerd. Een seconde later komt hij met een misselijkmakende smak neer.

Jeff blijft staan. De branding slaat tegen hem aan en kogels en granaten raken het wateroppervlak om hem heen. Tranen rollen over zijn gezicht. Hij ziet niet scherp meer en kan niet meer nadenken. Verbaasd staat hij daar, te midden van de verwoesting. Zijn wereldje bestaat alleen nog maar uit water dat ritmisch tegen hem aan klotst.
Waar is hij? Wat heeft dit voor zin? Het is alsof hij naar een film aan het kijken is. Binnen een uurtje is de film afgelopen en dan is alles voorbij.
En dan weerklinkt er een sissend geluid. SSSSSSS-BOEM! Een mortiergranaat komt vlak voor hem neer en explodeert. Voor Jeff is de oorlog inderdaad voorbij.

---

In het café aan de brug zit bevelvoerder William Taylor nerveus te luisteren naar zijn radio. Die spuwt met het uur steeds meer onrustwekkende berichten over de mislukte landing op de stranden van Normandië.
Vechtend tegen de wanhoop sluit hij zijn ogen. Alles waar hij zo bang voor geweest was, lijkt te gebeuren. Triest denkt hij aan het lot van al die jonge mannen. Dit is een nachtmerrie, pure waanzin. Wat is dit voor een invasie? Wie heeft bedacht dat zoveel soldaten overdag aan land moeten gaan om rechtstreeks in de muil van het Duitse geschut te lopen? Waarom is er geen bijstand vanuit de lucht? Waarom heeft het bombardement van de oorlogsschepen de bunkers op de kliffen niet vernietigd? Dit is echt de gruwelijkste invasie uit de hele geschiedenis.

'Ik moet iets doen,' denkt hij, 'maar wat? Ik heb maar vijftig lichtbewapende manschappen.' Hij slaat zijn twee handen voor zijn ogen en slaakt een zucht. De waarheid is dat hij geen uitweg meer ziet. Het is hopeloos.

'Ik moet iets doen,' denkt Simone. Ze zit aan een tafeltje even verderop en ziet de wanhoop van William met het uur toenemen. 'Maar wat?'. En dan denkt ze aan het gebeuren van de dag voordien. 'De amulet... zou het?'. Simone staat op en loopt de trappen op naar haar slaapkamer. Ze pakt de amulet dat op het nachttafeltje ligt en mompelt de woorden die erop staan. "sator rotas opera tenet". Er gebeurt niks. 'Waardeloos,' zucht ze. Maar dan fluistert er een stem door haar hoofd. Het lijkt alsof de amulet haar roept en ze balt haar vuist tot de randen van het amulet in haar handpalm prikken. De kracht van de amulet drukt tegen haar aan, wil binnengelaten worden. Het zindert in haar hand en er kringelt witte rook tussen haar vingers uit.

De lucht om haar heen begint te knetteren van energie en magie. Ze kan het ruiken: metalig als verhit staal. Het verschroeit de lucht. Maar het is niet de geur die haar doet huiveren. Het is een soort gevoel, iets scherps als woede of haat. Een felheid die ze nog nooit eerder ervaren heeft. Simone knijpt haar ogen dicht. Haar hart bonkt in haar borstkas en gedachten razen door haar hoofd. Een stoot energie, als bliksem, schiet door haar arm, brandt door haar zenuwen en ze gilt het uit. Haar gil wordt door de wind opgepikt en meegevoerd naar de stranden van Normandië. Het geluid cirkelt rond de hoofden van de vele gesneuvelde soldaten. En dan gebeurt het onmogelijke: dode soldaten heffen een voor een hun hoofd op, hun ogen nietszeggends voor zich uit starend. En dan openen ze hun mond en nemen ze het gegil over in een oorverdovend gekrijs.

De lucht verandert en wolken schuiven uiteen. Een zacht gerommel klinkt in de verte en dan een knal dichterbij. Een bliksemschicht splijt de lucht en dan nog een en nog een. Grote gele flitsen doorklieven de hemel en zetten de wolken in brand. Een vuurbal verlicht de hemel, helder als daglicht. Het gerommel komt dichtbij en er weerklinkt een enorme dreun, oorverdovend alsof de zee eronder opensplijt. Een onmenselijk geschreeuw volgt, luid genoeg om de doden te wekken.
De hemel wordt een antracietgrijze muur. Zwarte wolken barsten open en vallen uiteen om daarna op te gaan in een nog donkerdere massa. Het is een dantesk spektakel. De scheiding tussen hemel en aarde, water en lucht, onder en boven vervaagt.
"Wat is dit in godsnaam?" soldaten in de landingsboten heffen verschrikt hun hoofd op.
Een felle gloed van licht splijt de nachtelijke hemel.
"De Apocalyps," fluistert een van de soldaten.
"Moet je zien!" roept een ander, zijn stem strak van zenuwen en opwinding. "We zitten op de eerste rij." Een brandende komeetstaart schiet op ooghoogte voorbij. De moordende, griezelige schoonheid doet het bloed van vele soldaten sneller stromen.

Het vuur verlicht het hele strand, maar het heeft een vreemde kleur. Zodra het licht verdwijnt, weerklinkt een angstaanjagend geluid. Het is dof en galmend, begint hoog en klimt snel omlaag. Alsof er in de hemel iets scheurt of barst en valt.
De lucht vult zich plotseling met een sinister en geheimzinnig gesis en gefluit. Schreeuwen van angst en alarmkreten weerklinken. In een mum van tijd raast een storm over het slagveld heen. Een woud van vlammen ontspringt uit de aarde en een hagel van stenen komt fluitend dichterbij terwijl wolken in zwavelige dampen over de vlakte walsen. Een muur van torenhoge aardefonteinen schiet omhoog en schuift over de openbarstende mijnenvelden op het strand, rijt de prikkeldraadversperringen uiteen en begraaft Duitse stellingen en machinegeweernesten. Een tornado van stukken hout, wapens en lichamen wervelt op de bunkers af. Het borrelt en ruist en huilt en davert.

En dan is het ineens stil. Muisstil. Al het geluid verstomt. De kanonnen zwijgen. Het lijkt net of iedereen wacht op wat komen gaat.

Precies op dat moment klinkt er opnieuw een knal. Een kil, wit licht zoekt knetterend een weg omlaag uit de wolken. Het splijt zich in meerdere dunne schichten, waarvan de breedste zigzaggend op de Duitse bunkerlinie afstevent. Er weerklinkt een helse kreet en een enorme donderslag weergalmt over het strand. De lucht vult zich met het geschreeuw van duizenden Duitse soldaten, terwijl ze worden verzwolgen door een enorme muur van vuur. Binnen enkele seconden is er niks meer van hen over, behalve hoopjes as.

---

Wanneer Simone opkijkt, ziet ze René, haar vader, in de deuropening van haar slaapkamer staan. Hij lacht. Zo heeft ze hem nog nooit gezien. Ze heeft hem zien schreeuwen en huilen, maar nooit hardop zien schateren. Zijn mondhoeken staan omhoog en hij gooit zijn hoofd in de nek en laat een merkwaardige, droge kreet horen. De adertjes in zijn ogen zwellen op en knappen. Dan grijpt hij met twee handen tegelijk naar zijn hart. Hij kan geen lucht meer krijgen. Happend naar adem glijdt hij langzaam omlaag. Hij begint te spartelen, trappen en rochelen. De kamer tolt, een hoge toon trilt door zijn hersens en dan wordt de wereld één zwart gat.
Ontzet kijkt Simone naar haar pa. Hij ligt bewegingloos op de grond. Dood.
Ze denkt aan wat Robert Le Diable haar de dag voordien gezegd heeft: "Ik geef je het eeuwige geluk... Maak de juiste keuze... anders ga je alles verliezen. Alles wat je dierbaar is...".
“NEEEE!” gilt Simone. “Wat heb ik gedaan?”